Ludwik Kucharzewski

Ludwik Kucharzewski

Ludwik Kucharzewski, około 1880 roku
Data i miejsce urodzenia	1838 lub 1842 Pułtusk
Data i miejsce śmierci	3 lipca 1889 Warszawa
Zawód, zajęcie	rzeźbiarz
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Kucharzewski (ur. 1838 lub 1842 w Pułtusku, zm. 3 lipca 1889 w Warszawie) – polski rzeźbiarz.

W 1860 rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Hegla, równocześnie praktykował pod kierunkiem Władysława Oleszczyńskiego. Po otrzymaniu w 1866 stypendium z Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych wyjechał do Paryża, a następnie do Rzymu, gdzie studiował w Akademii Świętego Łukasza. Ponadto uczęszczał na lekcje rzeźby u Pietro Teneraniego i Emila Wolffa. W 1870 powrócił do Warszawy, założył pracownię i podjął pracę pedagoga, uczył rysunku w Instytucie Głuchoniemych i w szkole artystycznej działającej przy Muzeum Przemysłowym. Po odrzuceniu przez komisję kwalifikacyjną projektu pomnika Adama Mickiewicza artysta protestował. Stres z tym związany uwidocznił ukrytą (lub wywołał) chorobę psychiczną. Artysta przestał tworzyć, a cztery lata później zmarł ^{[potrzebny przypis]}.

Twórczość Ludwika Kucharzewskiego obejmuje przede wszystkim rzeźbę portretową, tworzył liczne popiersia i medaliony. Był również autorem wielu rzeźb sakralnych i nagrobnych oraz elementów rzeźbiarskich zdobiących elewacje warszawskich budynkach^{[potrzebny przypis]}.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera L-3-8)^[1].

• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1851-1890, Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1982 s. 380 ISBN 83-06-00465-5

• Piotr Szubert "Ludwik Kucharzewski" Culture.pl sierpień 2002