Maurycy Prozor

Maurycy Prozor

Prozor
Data i miejsce urodzenia	15 września 1801 Romajny w powiecie kowieńskim
Data śmierci	1886
Ojciec	Ignacy Kajetan Prozor
Odznaczenia

Maurycy Prozor (ur. 15 września 1801 w Romajnach^[1] w powiecie kowieńskim – zm. 1886) – polski naczelnik powstania kowieńskiego w 1831.

Był synem Ignacego Kajetana i Anieli z Oskierków. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim.

W marcu 1831 stanął na czele powstania w powiecie kowieńskim. Na czele swojego oddziału stoczył wiele starć z wojskami rosyjskimi (m.in. z sukcesami bronił się w Kiejdanach). W lipcu połączył się z korpusem gen. Henryka Dembińskiego i wraz z nim wycofał się do Królestwa Kongresowego. Od Sejmu powstańczego otrzymał świadectwo dobrze zasłużonego ojczyźnie. 31 sierpnia 1831 otrzymał Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari. W 1832 przybył do Francji. Był zagorzałym zwolennikiem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Został członkiem Towarzystwa Monarchicznego Trzeciego Maja.

Ogłosił Pamiętnik powstania w powiecie kowieńskim.

Był żonaty z Anną z Chłopickich, z którą miał trzech synów: Edwarda, Maurycego i Lucjana.

• Robert Bielecki, Maurycy Prozor, w: Polski Słownik Biograficzny, 1984–1985, t. XXVIII, s. 540-541.
• Marek J. Minakowski, Ci wielcy Polacy to nasza rodzina, wyd. 3, Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne, Kraków 2008, ISBN 83-918058-5-9.