Mizrachi

Mizrachi (hebr. wschodni) – organizacja syjonistyczno-ortodoksyjna założona w 1902 roku w Wilnie^[1].

Głosiła konieczność budowy opartego na zasadach religijnych państwa żydowskiego w Palestynie, na gruncie polskim zaś postulowała pełne równouprawnienie ludności żydowskiej, ale też możliwie jak najszerszą lojalność Żydów wobec Polski. Uznawała hebrajski za jedyny język Żydów.

Idea zwolenników Mizrachi w międzywojennej Polsce nie tylko opierała się na chęci odbudowy państwa żydowskiego z poszanowaniem praw judaizmu, ale także, na potrzebie nadania temu narodowi autonomii narodowo-kulturalnej. Ta ostatnia kwestia dotyczyła Żydów, chcących przebywać w krajach rozproszenia. Członkowie Mizrachi krytykowali komunizm. W 1920 r. zachęcali swoich sympatyków do finansowego wsparcia wysiłku państwa polskiego walczącego z Rosją bolszewicką. W międzywojennej Polsce przedstawiciele Mizrachi w tym m.in. Szymon Federbusch i dr Bernard Hausner zasiadali w polskim sejmie. Partia ta współpracowała z Blokiem Mniejszości Narodowych^[2].

W Izraelu w drugim Knesecie znalazło się dwóch posłów wybranych w wyborach w 1951 z listy Mizrachi^[3]: Dawid-Cewi Pinkas i Mordechaj Nurok. W trakcie kadencji Pinkasa zmienił Szelomo-Jisra’el Ben-Me’ir.

Współcześnie działa w Izraelu i USA.

D. Flisak, Ideologia religijnych syjonistów. Wybrane zagadnienia związane z działalnością partii Mizrachi w województwie kieleckim w okresie międzywojennym, „Symbolae Europaeae: studia humanistyczne Politechniki Koszalińskiej”, 2017, nr 11, s. 47-59.

I. Kersz, Szkice z dziejów Gminy Żydowskiej oraz cmentarza w Łodzi, Łódź 1999 ISBN 83-87522-11-2 s. 23-24