Oberon (księżyc)
 Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia | 11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 583 500 km[1] |
| Mimośród | 0,0014[1] |
| Okres obiegu | 13,46 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,068°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 279,771°[1] |
| Argument perycentrum | 104,400°[1] |
| Anomalia średnia | 283,088°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa | 1522 km |
| Powierzchnia | 7,29 × 106 km² |
| Objętość | 1,85 × 109 km³ |
| Masa | (3,01 ± 0,07) × 1021 kg |
| Średnia gęstość | 1,63 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,346 m/s² |
| Prędkość ucieczki | 0,73 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny |
| Albedo | 0,23 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | |
| Temperatura powierzchni | 61 K |
Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.
Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.
Właściwości fizyczne
[edytuj | edytuj kod]Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni[potrzebny przypis], przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce[4].
Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.
Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Ukształtowanie powierzchni Oberona
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
- ↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oberon. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
- Oberon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).
