Pancrase

Pancrase Hybrid Wrestling – założona w 1993 roku japońska organizacja mieszanych sztuk walki.

Organizacja została założona w 1993 roku przez trzech byłych wrestlerów: Masakatsu Funakiego, Minoru Suzukiego i Yusuke Fuke. Nazwa nawiązuje do antycznego sportu walki pankrationu.

W początkowym okresie istnienia organizacji walki przypominały bardziej mecze wrestlingu niż współczesne MMA (zakaz uderzania zamkniętą pięścią w głowę, przerywanie duszenia lub dźwigni, gdy rywal zdołał dotknąć lin, walki były w pewnym stopniu reżyserowane). Dlatego też oficjalnie zawody nazwane został hybrydowymi zapasami. Jednak z upływem czasu Pancrase coraz bardziej zbliżała się do głównego nurtu mieszanych sztuk walki i od 2000 roku pojedynki toczone są według typowych reguł MMA.

Początkowo Pancrase rozgłosem nie wykraczała poza granice Japonii, lecz wraz z sukcesami jej zawodników na innych arenach (np. braci Shamrocków czy Basa Ruttena w UFC) zdobyła popularność również na Zachodzie. W 1996 roku gala Pancrase po raz pierwszy była transmitowana w USA.

Obecnie organizacja przyznaje tytuł Króla Pancrase (ang. King of Pancrase) w ośmiu kategoriach wagowych oraz w najbardziej prestiżowej kategorii open (bez limitów wagowych).

Oprócz tradycyjnych reguł stosowanych w grapplingu obowiązywał:

• zakaz uderzania łokciami w głowę
• zakaz uderzania pięścią w głowę
• zakaz uderzania kolanami w głowę w parterze
• zakaz kopania w głowę w parterze
• standardowa walka trwała 15 minut, a walka tytułowa 30 minut (bez podziału na rundy)
• walka mogła się zakończyć przez poddanie (np. w wyniku dźwigni bądź duszenia)
• zawodnik w ciągu walki mógł cztery razy dotknąć lin ratując się przed poddaniem, choć za każdy taki ruch tracił jeden punkt. Piąte dotknięcie równało się automatycznej porażce.
• w przypadku nokdaunu sędzia rozpoczynał liczenie do 10; jeśli zawodnik był w stanie się w tym czasie podnieść walkę wznawiano ale tracił on jeden punkt; jeśli nie zdołał tego dokonać, przegrywał przez nokaut
• jeśli walka nie skończyła się przed czasem (przez poddanie, nokaut, stratę 5 punktów), wygrywał zawodnik, który stracił mniej punktów; w przypadku, gdy żaden z zawodników nie stracił punktu lub obaj stracili ich taką samą liczbę, ogłaszano remis.

• walka toczona jest na ringu o wymiarach 7x7 m.
• obowiązkowy sprzęt ochronny to rękawice MMA, suspensorium i ochraniacz na szczękę (fakultatywnie ochraniacze na kolana i piszczele)
• standardowa walka trwa 2 lub 3 rundy po 5 minut, a walka tytułowa 3 rundy po 5 minut
• dozwolone są wszelkie ciosy w stójce, rzuty, klincz oraz walka w parterze oprócz:
  • ciosów łokciami
  • uderzeń głową
  • uderzeń w krocze i kręgosłup
  • ciosów kolanami w głowę, gdy obaj zawodnicy są w parterze
  • dźwigni na małe stawy
  • wyrzucania rywala poza ring
  • chwytania się lin
  • ciągnięcia za włosy, atakowania otworów fizjologicznych, oczu itp.
• jeśli walka nie zakończy się przed czasem (przez poddanie, nokaut, techniczny nokaut lub dyskwalifikację), zwycięzcę wyłaniają sędziowie, a gdy nie są w stanie tego dokonać, ogłasza się remis.

No.	Nazwisko	Data	Miejsce	Uwagi
1	Ken Shamrock (pok. Manabu Yamada)	17 grudnia 1994	Tokio
2	Minoru Suzuki	13 maja 1995	Tokio
3	Bas Rutten	1 września 1995	Tokio
	Frank Shamrock (pok. Minoru Suzuki)	28 stycznia 1996	Jokohama	Rutten był kontuzjowany i nie mógł bronić mistrzostwa, Shamrock został tymczasowym Królem Pancrase
3	Bas Rutten (pok. Frank Shamrock)	16 maja 1996	Tokio	unifikacja tytułu
	wakujący tytuł	październik 1996	Rutten zrezygnował z tytułu.
4	Masakatsu Funaki (pok. Jason DeLucia)	15 grudnia 1996
5	Yūki Kondō	27 kwietnia 1997	Tokio
6	Masakatsu Funaki	20 grudnia 1997	Jokohama
7	Guy Mezger	26 kwietnia 1998	Jokohama
	wakujący tytuł	luty 1999	Mezger zrezygnował z tytułu i przeszedł do UFC
8	Yūki Kondō (pok. Semmy Schilt)	18 kwietnia 1999	Jokohama
9	Semmy Schilt	28 listopada 1999	Osaka
10	Josh Barnett (pok. Yūki Kondō)	31 sierpnia 2003	Tokio

• Oficjalna strona organizacji (ang.)
• Lista turniejów Pancrase