Piotr Nowina-Konopka
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 maja 1949 |
|---|---|
| Ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej i Zakonie Maltańskim | |
| Okres | od 2013 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
      | |
Piotr Nowina-Konopka (ur. 27 maja 1949 w Chorzowie) – polski polityk, ekonomista, działacz społeczny, nauczyciel akademicki, dyplomata, minister stanu w KPRP w latach 1989–1990, poseł na Sejm I, II i III kadencji, urzędnik Parlamentu Europejskiego, od 2013 do 2016 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej oraz Zakonie Maltańskim.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył w 1972 studia na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1972–1974 był asystentem na Politechnice Gdańskiej, następnie słuchaczem studiów doktoranckich. W 1978 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. W latach 1976–1978 kierownik ośrodka Odwoławczej Izby Morskiej z siedzibą w Gdyni. Następnie do 1989 był adiunktem w Instytucie Ekonomiki Handlu Zagranicznego UG. W latach 1988–1989 wykładał w Gdańskim Instytucie Teologicznym.
Na początku lat 80. zakładał Klub Inteligencji Katolickiej w Gdańsku, był jego sekretarzem generalnym. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był ekspertem ekonomicznym związku, a w latach 1982–1989 rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy. Podczas obrad Okrągłego Stołu z ramienia strony solidarnościowej zajmował się m.in. przygotowywaniem relacji dla prasy drugiego obiegu[1].
Z rekomendacji „Solidarności” w latach 1989–1990 pełnił funkcję ministra stanu w kancelarii prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. Do jego zadań należała m.in. kwestia reformy samorządowej[2], a także kontakty prezydenta z partiami politycznymi i parlamentem oraz kościołami i związkami zawodowymi.
W latach 1991–2001 sprawował mandat posła na Sejm I, II i III kadencji z okręgów radomskich: nr 7 i nr 37. Był wybierany z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Należał do założycieli i członków władz krajowych obu tych ugrupowań, m.in. jako sekretarz generalny UD. W Sejmie był przewodniczącym i następnie wiceprzewodniczącym Komisji Integracji Europejskiej, pracował też w Komisji Spraw Zagranicznych.
W rządzie Jerzego Buzka objął stanowisko sekretarza stanu i zastępcy przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej. Został też zastępcą głównego negocjatora ds. akcesji RP do Unii Europejskiej. Po konflikcie z Ryszardem Czarneckim odszedł do KPRM (jako sekretarz stanu), do marca 1999 nadal pełniąc dotychczasowe funkcje w zespole ds. akcesji. Po 2001 wycofał się z bieżącej działalności politycznej, przy czym w 2005 poparł inicjatywę powołania Partii Demokratycznej.
W 1991 należał do inicjatorów powstania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana, promującej integrację europejską. Został członkiem rady fundatorów i przewodniczącym rady programowej fundacji. W latach 2005–2006 sprawował funkcję jej prezesa. Od 1999 do 2004 pełnił funkcję zastępcy rektora Kolegium Europejskiego z siedzibą w Brugii (rektora kampusu w Natolinie). W 2005 i 2006 jako główny ekspert międzynarodowy doradzał gruzińskiemu parlamentowi w sprawach integracji europejskiej. Od 2006 pracował w Parlamencie Europejskim w Brukseli (będąc pierwszym Polakiem na dyrektorskim stanowisku w strukturze PE). Początkowo był dyrektorem ds. kontaktów z parlamentami krajowymi[3], w 2009 został dyrektorem ds. kontaktów z Kongresem Stanów Zjednoczonych. Organizował otwarte oficjalnie w 2010 Biuru Parlamentu Europejskiego EPLO w Waszyngtonie, którym kierował do 2012[3][4].
19 czerwca 2013 powołany na stanowisko ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej[5], a także ambasadora RP przy Zakonie Maltańskim[6]. Urzędy objął 6 lipca 2013, został odwołany w czerwcu 2016. Następnie przeszedł na emeryturę.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7], Legią Honorową V klasy, Krzyżem Zasługi I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Leopolda II III klasy[8] oraz Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Wandą z domu Tarkowską; ma dwie córki: Joannę i Marię[9]. Posługuje się językiem angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i włoskim[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ „Dziennikarze Okrągłego Stołu”. polskieradio24.pl, 5 lutego 2004. [dostęp 2021-04-02].
- ↑ Komisja pozytywnie o kandydaturze Piotra Nowiny-Konopki na ambasadora w Watykanie. wp.pl, 9 maja 2013. [dostęp 2017-09-02].
- ↑ a b Dr Piotr Nowina-Konopka. ug.edu.pl. [dostęp 2021-04-02].
- ↑ Buzek to open the European Parliament Liaison Office with US Congress. europarl.europa.eu, 29 kwietnia 2010. [dostęp 2021-04-17]. (ang.).
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 712
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 713
- ↑ M.P. z 2004 r. nr 53, poz. 900
- ↑ Nowy ambasador Polski w Watykanie. interia.pl, 1 lipca 2013. [dostęp 2021-04-02].
- ↑ Piotr Konopka. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-04-02].
- ↑ LE LETTERE CREDENZIALI DELL’AMBASCIATORE DI POLONIA PRESSO LA SANTA SEDE. press.vatican.va, 9 września 2013. [dostęp 2021-04-02]. (wł.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2017-09-02].
- Piotr Nowina-Konopka w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2017-09-02].
- LE LETTERE CREDENZIALI DELL’AMBASCIATORE DI POLONIA PRESSO LA SANTA SEDE. press.vatican.va, 9 września 2013. [dostęp 2021-04-02]. (wł.).
- Dr Piotr Nowina-Konopka. ug.edu.pl. [dostęp 2021-04-02].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dr Piotr Nowina-Konopka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-09-02].