Polaryzator

Ten artykuł dotyczy urządzenia optycznego. Zobacz też: stosowana czasem nazwa ogrodzenia elektrycznego.

Polaryzator – urządzenie optyczne przepuszczające światło o określonej polaryzacji, zarówno liniowej, jak i kołowej^[1].

Z padającego światła naturalnego niespolaryzowanego przepuszcza fale elektromagnetyczne, których wektor elektryczny leży w określonym przez polaryzator kierunku, tworząc światło spolaryzowane. Natomiast z padającego światła spolaryzowanego przepuszcza składową w kierunku polaryzacji, a nie przepuszcza składowej prostopadłej do tego kierunku. Dlatego układ dwóch polaryzatorów, które są obrócone względem swoich płaszczyzn polaryzacji o kąt prosty nie przepuszcza światła.

Polaryzatory są używane w przyrządach optycznych do badania materiałów, naprężeń w ośrodkach przeźroczystych (mikroskop polaryzacyjny), do eliminacji odbić itp.

Najczęściej polaryzator jest polaroidem. Polaroid to polaryzator wykorzystujący selektywne pochłanianie światła, który został skonstruowany w 1938 r. przez Edwina H Landa. Jest to folia z tworzywa sztucznego rozciągana podczas produkcji w jednym kierunku, a następnie naklejona na szkło. Rozciąganie to układa równolegle cząsteczki tworzywa sztucznego. Tak ułożone cząsteczki pochłaniają światło w kierunku ułożenia cząsteczek, a przepuszcza w kierunku prostopadłym.

Polaryzator odbiciowy to zestaw kilku płytek ustawionych pod kątem Brewstera.

Do wytwarzania światła spolaryzowanego, tam gdzie potrzebne jest światło w pełni spolaryzowane, używany jest tzw. „nikol”, czyli pryzmat Nicola zbudowany z kryształu kalcytu. Nazwa pochodzi od konstruktora angielskiego fizyka Williama Nicola (1768–1851), który wykonał pierwszy tego typu pryzmat w 1828 roku.

• analizator
• filtr polaryzacyjny
• kryształ dwójłomny
• polarymetr
• prawo Malusa