Polski orzeł wojskowy

Polski orzeł wojskowy (pot. orzełek) – symboliczny znak żołnierza polskiego stanowiący stylizowaną odmianę godła państwowego.

Pierwowzorem orła wojskowego są dawne znaki rodowe umieszczane na herbach rycerskich^[1]. Najliczniejszą grupę reprezentowały wówczas herby wyobrażające strzałę, podkowę, półksiężyc, gwiazdę, topór lub pierścień. Rycerze tego samego oddziału nosili jednakowe znaki rozpoznawcze, a dowódcy wyróżniali się dodatkowym emblematem – zwanym klejnotem. Władcy Polski, począwszy od Króla Polski Władysława Łokietka, stosowali klejnoty wyobrażające znak orła z podniesionymi ku górze skrzydłami^[1].

Pierwsze orły na czapkach wojskowych wprowadził król August II Mocny. Zostały one umieszczone na kaszkietach grenadierskich gwardii pieszej koronnej. Oficerowie gwardii nosili orły białe, z saskim herbem na piersiach, na niebieskim tle, a żołnierze tłoczone z mosiądzu. Ponadto nad orłem umieszczono biało-niebieskie inicjały królewskie AR^[a].

W ramach reformy mundurowej z 1764 roku zastosowano w husarii, oddziałach pancernych i lekkiej jeździe oznaki metalowe w formie tarcz z inicjałami królewskimi SAR^[b]. Wydane 11 marca 1791 rok przepisy mundurowe wprowadziły dla wszystkich żołnierzy orła blaszanego z monogramem królewskim. Orzeł w tej wersji jest dość nieregularny i ma rozwarte skrzydła z przechylonym w bok korpusem.

Umieszczenie orła na czapkach doprowadziło do zmiany ceremoniału wojskowego. Do tej pory oddawano honory przez ukłon i zdjęcie kapelusza, a teraz prezentowano broń^[2] i przykładano rękę do daszka czapki^[1].

W Księstwie Warszawskim orzeł nie był powszechnie stosowanym znakiem żołnierza, ale po 1809 roku coraz częściej pojawiał się na czapkach wojskowych^[3]. 16 marca 1807 roku Komisja Rządząca ustaliła wzór i kształt grotów z orłami do sztandarów wojskowych. Zatwierdzone w marcu 1807 roku przepisy mundurowe określiły wzór orłów na ryngrafach oficerskich i czapkach wojskowych. W nawiązaniu do tradycji starożytnej Grecji zastosowano tarczę amazonek, czyli półokrągłą blachę, zakładaną z przodu czapki pod orłem. Na jej powierzchni nanoszono symbole wojskowe oraz numery pułków^[4]. Wprowadzono też guziki wypukłe z orłem wojskowym.

Przepisy ubiorcze z 3 września 1810 roku wprowadzały orła białego i żółtą blachę. W artylerii orzeł wspierał się na skrzyżowanych lufach armatnich. Żołnierze Legii Północnej nosili blachę żółtą w kształcie półksiężyca, a grenadierzy dodatkowo oznaki dwóch granat.

W Korpusach Kadetów w Kaliszu i Chełmnie ustalono 19 sierpnia 1809 roku formę nagród w postaci złotych i srebrnych orłów. Wręczano je po zakończeniu egzaminów i były noszone na zielonej wstążce z lewej strony munduru^[4].

W armii Królestwa Kongresowego ustawa konstytucyjna z 27 listopada 1815 roku zapewniała wojsku zachowanie poprzedniego koloru munduru i symboli narodowych. Opracowano nowy wzór orła wojskowego, który stał się obowiązującym znakiem we wszystkich rodzajach broni. Był on znacznie większy od dotąd używanych znaków^[c]. Szpony orła na stałe połączono z tarczą amazonek^[4]. Orły bez tarczy amazonek nosili artylerzyści, żandarmeria i kadeci^[5].

Wzory orła armii Królestwa Kongresowego w powstaniu listopadowym dostosowywano do wielkości nakryć głowy. Piechota nosiła na stosunkowo niskich czapkach niewielkie orły przypięte do biało-czerwonych kokard. W pułkach kawalerii na tarczach orła umieszczano czasem nazwy jednostek.

W czasie Wiosny Ludów noszono na czapkach orły bez korony, zbliżone kształtem do znaków powstania listopadowego^[4].

W oddziałach powstania styczniowego kształt orła określała Instrukcja mundurowa, opracowana przez Rząd Narodowy w maju 1863 roku. Przewidywała ona: "Czapkę rogatą granatową, wysoką na 5 cali, po lewej stronie klamrę z orłem białym w czerwonym polu, podpinkę skórzaną, daszek czworokątny, szeroki cali dwa, długi cali sześć"^[4].

Polskie oddziały tworzone u boku armii państw zaborczych przyjęły orła przypominającego emblemat z okresu Królestwa Kongresowego^[4]. Był on jednak znacznie mniejszych rozmiarów^[d]. Orły strzeleckie i w I Brygadzie Legionów były bez korony^[4], o braku korony zadecydował przypadek. Wzór na polecenie Piłsudskiego przygotował Czesław Jarnuszkiewicz, którego rodzina posiadała oryginalną sztancę z okresu Królestwa Kongresowego. Wzór Jarnuszkiewicz wykonał z kruchej blachy i korona się odłamała, czego nie zauważono. Na podstawie tego wzoru wykonano, później orzełki na czapki^[6].

Nieco inaczej przedstawia sprawę Muzeum Wojska Polskiego: "Nieco tajemnicza wydaje się być sprawa pozbawienia orła korony. Według relacji Czesława Jarnuszkiewicza projekt orła uległ zmianie w Zakładzie Grawerskim Czaplickiego na Rynku Starego Miasta w Krakowie, gdzie została mu odcięta korona. Inną wersję tego wydarzenia podaje major Kazimierz Wiśniewski, który powołując się na ustną relację autora projektu z 1917 roku głosił, że "projekt ten był wykonany z wosku. (...) po drodze do Komendanta Józefa Piłsudskiego ukruszyła się korona. (...) Komendant nie wnikając w szczegóły, widząc podpis Jarnuszkiewicza zatwierdził projekt". Jest też trzecia wersja. Być może chodziło o nawiązanie do XIX-wiecznego rewolucyjno-patriotycznego nurtu, którego symbole narodowe - orły, pozbawione były korony."^[7]

Na tarczy amazonek wytłaczano literę "S" lub "L"^[e]. W 1916 roku wprowadzono we wszystkich brygadach legionowych orła przypominającego wielkością i kształtem znak z powstania listopadowego.

W formacjach polskich na Wschodzie stosowano od 1918 roku białe orły z koroną. Ułani Legionu Puławskiego nosili orła umieszczonego na metalowym krążku o barwie srebrno-czerwonej.

W oddziałach Armii Polskiej we Francji orzeł był noszony na amarantowej kokardce. Miał na głowie koronę, a na tarczy amazonek numer pułku. Na naramiennikach noszono orły haftowane.

W pierwszym okresie niepodległości Polski istniała duża różnorodność wzorów orła wojskowego. Dopiero w 1919 roku zaczął obowiązywać jednolity orzeł^[3]. Przepisy ubioru polowego Wojsk Polskich wprowadzały orła wojskowego nawiązującego do czasów Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego. Charakteryzował się rozpostartymi do lotu skrzydłami i koroną. Wykonany z ciemno-oksydowanej blachy, o wysokości od dołu tarczy do szczytu korony 5 cm^[8]. Orzełek na czapce oficerskiej przypinano tak, aby potną częścią tarczy przykrywał górny sznurek naszyty dokoła otoka. Na czapce szeregowych zaś tak, aby tarcza orzełka wypadała na środku otoka^[8]. Na tarczy amazonek widniał numer pułku lub nazwa broni^[9]. Wzór orła bez tarczy amazonek zaczęto też nosić na barwnych patkach mundurów generalskich oraz na guzikach. Ponadto oficerowie Sztabu Generalnego mieli znak orła na kołnierzach kurtek^[9]. Orzełek noszono także na obowiązujących wówczas hełmach francuskich wz. 1915. Przymocowany był do przedniej części dzwonu hełmu^[10]. Na innych typach hełmów do roku 1930 orzełki malowane białą farbą^[11]. Od początku 1920 roku weterani powstania styczniowego nosili na czapkach orły z wypukłą złoconą literą "W" na piersi orła oraz również złoconą datą "1863" znajdującą się na tarczy amazonek^[10].

W 1920 roku w Marynarce Wojennej wprowadzono dla szeregowych „orzełek biały metalowy, umieszczony na przedzie czapki, w środku nad wstążką. Na ryngrafie złota kotwica”. Podchorążowie nosili orzełki oficerskie wykonane z metalu, lecz bez wieńca z liści laurowych. Dla oficerów wprowadzono emblemat: orzełek haftowany srebrem, ryngraf ciemnogranatowy, na ryngrafie złotem haftowaną kotwicę oraz wieniec z liści laurowych. Również urzędnicy nosili takiego samego orzełka jak oficerowie, tylko zamiast wieńca laurowego na ryngrafie znajdowały się dwie skrzyżowane małe gałązki laurowe^[10].

W 1927 roku zmieniono nieco kształt orła ogólnowojskowego i nie umieszczano już żadnych znaków na tarczy amazonek^[10][f]. Orły wykonywane były z metalu i oksydowane na stare srebro. Ich wysokość wahała się między 55 a 62 mm^[11]. Po 1930 roku rozpoczęto produkować orły na furażerki o wysokości 40 i 45 mm i nieco innym rysunku^[11].

W 1933 roku określono warunki, jakim ma odpowiadać orzeł wzoru 1919. Instrukcja dopuszczała dokładność wymiarów (+ -) 5%^[12]. Określała, że:

"Orzełek powinien być wykonany z blachy białego metalu (alpaki)o składzie chemicznym: niklu 14%, miedzi około 66% i cynku około 20%. Grubość blachy 0,9 mm".

30 maja 1936 minister spraw wojskowych, generał dywizji Tadeusz Kasprzycki „wprowadził dla żołnierzy lotnictwa nową barwę munduru stalowo-niebieską oraz nowe typy niektórych przedmiotów umundurowania”. Jednym z nowych przedmiotów umundurowania był „orzełek na czapce dla żołnierzy lotnictwa wzoru dotychczasowego w obramowaniu skrzydeł husarskich”. Na czapkach oficerskich orzełek był haftowany nićmi metalowymi, oksydowanymi na stare srebro, na usztywnionej podkładce sukiennej. Na czapkach dla szeregowców orzełek był wykonany z białego metalu i oksydowany na stare srebro^[13][g]. Nowe godło symbolizowało zwycięstwa polskiej husarii spod Kircholmu i Wiednia^[10].

W roku 1937 wprowadzono orły haftowane na sukiennej podkładce: szarą nicią dla szeregowców, srebrną – dla oficerów. Noszone byty na rogatywkach polowych furażerkach i beretach^[11]. Orzeł haftowany na furażerkach był wzorowany na orle wprowadzonym do rogatywek polowych i beretów żołnierzy broni pancernych i zmotoryzowanych. Powinien być wyszyty na podkładce z sukna barwy ochronnej lub barwy beretu, kręconą przędzą barwy szaro-stalowej. Wymiary orła: wysokość 40 mm, szerokość 30 mm^[12].

• 
  Orzeł na kołnierz munduru Wojska Polskiego II RP
• 
  Orzeł na czapkę Wojska Polskiego II RP

Żołnierze Batalionów Chłopskich, wchodzących w skład Armii Krajowej, mieli na opaskach wizerunek orła na czerwonym pasie barw narodowych, między literami WP i AK. Na pasie białym widniały litery B. Ch. Żołnierze Armii Ludowej mieli opaskowe orzełki naszyte na podobieństwo tarcz szkolnych. AK-owcy rezygnowali przeważnie z orła na opasce, malując go za to jak największego i jak najbielszego na swych hełmach lub doczepiali do beretów ręcznie wycinanego z puszek od konserw lub zachowanego w domu przedwojennego orzełka garnizonowego^[14].

• 
  Orzeł Armii Krajowej (jeden z wariantów)
• 
  Orzeł Armii Ludowej

Żołnierze polscy we Francji początkowo nosili orły przywiezione z kraju lub wykonywane na własną rękę. Ostatecznie jako godło na nakryciu głowy żołnierzy Wojska Polskiego we Francji przyjęto orła z okresu międzywojennego^[12].

Orzeł był wykonywany w różnych wersjach: metalowy – noszony na rogatywkach i furażerkach, malowany w kolorze jasnoszarym przez szablon – na hełmach, tłoczony jasnoszarą gumą na suknie koloru khaki – przyszywany do beretu. Stosowano też orły wyszywane na furażerkach oraz wycinane z sukna lub haftowane – na beretach^[12]. Pod koniec 1939 roku, dla potrzeb Wojska Polskiego we Francji wykonano orła z blachy srebrzonej i oksydowanej. Posiadał on koronę zamkniętą, bez krzyża, skrzydła z dwu warstw piór ostro wyciętych, znacznie oddalonych dolnymi brzegami od tarczy. Stał na wyprostowanych nogach, na spłaszczonej tarczy amazonek. Wysokość orła z tarczą wynosiła 53 mm, a samej tarczy 15 mm. Przestrzenie między nogami orła a rogami tarczy nie były wycięte^[15]. Na brązowych beretach żołnierze nosili orły tłoczone w szarej gumie^[h], a na beretach khaki orły haftowane bez tarczy amazonek o wysokości 28 mm^[15].

W 1941 roku, dowódca internowanej w Szwajcarii 2 Dywizji Strzelców Pieszych gen. Prugar-Ketling nakazał zastąpić orły z gumy, orłami z lekkiego oksydowanego stopu wykonanymi przez szwajcarską firmę Hugenin Freres z le Locie. Orła zaprojektował Bohdan Garliński. Był nieco mniejszy od przedwojennego, różni się rysunkiem piór i kształtem skrzydeł, a na tarczy amazonek ma inicjały "DSP"^[15].

Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych Wielkiej Brytanii nosili na nakryciach głowy orła, którego wzór opracowany został w Paryżu w 1940 roku. Wysokość orłów metalowych wahała się od 36 do 55 mm^[16]. Wykonywane były przeważnie z mosiężnej, posrebrzanej lub oksydowanej blachy, zdarzały się egzemplarze z mosiądzu i plastyku. Na furażerkach noszono metalowe, oksydowane orły wojskowe, na beretach w zasadzie haftowane srebrną, szarą lub białą nicią, a na hełmach malowane olejną farbą. Oznaki stopni na furażerkach i beretach haftowano lub naszywano początkowo z lewej strony – oficerskie poziomo, podoficerskie pionowo, a od lutego 1943 roku lokowano je między orłem a skórzanym obszyciem dolnej krawędzi beretu^[17]

W Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR wprowadzono nowy wzór orła. Został on zaprojektowany przez Janinę Broniewską i był wzorowany na wizerunku orła^[i] z sarkofagu Władysława Hermana znajdującego się w katedrze w Płocku^[18]. W założeniach nawiązywał do tradycji piastowskich, stąd jego fałszywa nazwa „orzełek piastowski”, ale w rzeczywistości wizerunek z grobowca był neogotycki i powstał w 1824^[19].

Nowo powstały orzełek nie miał tarczy amazonek ani korony. Został wykonany z patynowanego mosiądzu o wymiarach 4,5 na 5 cm^[20]. Wzornik orła datowany na 1 czerwca 1943 roku trafił do moskiewskich fabryk. Popularnie nazywany przez żołnierzy kuricą, kurą czy też wroną^[21]. Nie był lubiany przez żołnierzy, przez co niejednokrotnie na froncie wymieniali je na orzełki wz.19, czasem z odciętą koroną.^[22].

Pierwszą partię orłów wprowadzono oficjalnie rozkazem dziennym nr 39 z 12 lipca 1943 dowódcy Dywizji Kościuszkowskiej. Emblemat „orła kościuszkowskiego” noszono na czapkach i furażerkach. Malowany był na hełmach, broni ciężkiej i sprzęcie wojskowym. Stanowił godło na wszystkich sztandarach wykonanych w ZSRR. Według regulaminu miał być noszony do końca 1944 roku, choć w użyciu pozostawał częściowo jeszcze do 1947/48 r.

Później pojawił się jeszcze na odznakach Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego w 1957, Medalu „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” potocznie zwanego „medalem utrwalaczy” w 1983 i Krzyżu Bitwy pod Lenino w 1988^[19].

1 stycznia 1945 roku Naczelny Dowódca WP wydał rozkaz, którym wprowadził wzór orła wojskowego z okresu Królestwa Polskiego i powstania listopadowego, ale bez korony. Na czapkach generalskich był on metalowy, a na kołnierzach kurtek i płaszczach haftowany srebrnym bajorkiem. Szpony i dziób orła tkano złotem. Dla pozostałych oficerów i żołnierzy wprowadzono na czapkach orła z białej blachy lekko oksydowanej.

Orzełek wojsk lotniczych - wizerunek orła stojącego rozwartymi nogami na rozetkach rogów tarczy amazonek, po bokach na wysokości samego orła stylizowane skrzydła husarskie^[23].

• 
  Orzeł wojsk lotniczych
• 
  Orzeł marynarki wojennej

Orłami wojskowymi w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej są orły ukształtowane przez tradycję siły zbrojnej narodowej^[24].

Orłem Wojsk Lądowych jest orzeł w koronie zamkniętej, ze wzniesionymi skrzydłami, głową zwróconą w prawo, siedzący na tarczy amazonek. W Siłach Powietrznych orzeł otoczony jest stylizowanymi skrzydłami husarskimi, a w Marynarce Wojennej tarcza amazonek jest koloru niebieskiego z umieszczoną złotą kotwicą i liną zwiniętą w kształcie litery "S". Orzeł Wojsk Specjalnych RP posiada tarczę amazonek koloru czarnego^[25]. Orzeł Wojsk Obrony Terytorialnej posiada na tarczy amazonek złocony znak Polski Walczącej.

• Na czapce
• 
  Na rogatywce
• 
  Na czapce marynarskiej

Zobacz multimedia związane z tematem: Polski orzeł wojskowy

• Polski mundur wojskowy
• Stopnie wojskowe w Polsce
• Berety w Wojsku Polskim
• Order Orła Białego
• Bandera wojenna Rzeczypospolitej Polskiej

• Wanda Bigoszewska, Henryk Wiewióra: Sztandary ludowego Wojska Polskiego 1943 – 1974. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974.
• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939–1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
• Kazimierz Madej: Polskie symbole wojskowe 1943–1978: godło, sztandary, ordery, odznaczenia i odznaki ludowego Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1980. ISBN 83-11-06410-5.
• Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
• Leonard Ratajczyk: Historyczny rodowód polskiego ceremoniału wojskowego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06506-3.
• Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
• Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Ustawa z 19 lutego 1993 roku o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
• Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z 2 grudnia 2004 roku w sprawie wzorów oraz noszenia umundurowania i oznak wojskowych przez żołnierzy zawodowych i kandydatów na żołnierzy zawodowych (Dz. U. z dnia 13 stycznia 2005 r.)
• Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919. Brak numerów stron w książce
• Mieczysław Wełna: Odznaki i oznaki Ludowego Wojska Polskiego. Warszawa: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1989.

• Umundurowanie żołnierzy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej

• p
• d
• e

Symbole narodowe Polski

Konstytucyjne	Godło Polski Flaga Polski Hymn Polski Pieczęć Polski Barwy Polski
Militarne	Lista flag Sztandary wojskowe Orzeł wojskowy Szachownica lotnicza Znak Polski Walczącej Bóg, Honor, Ojczyzna (Honor i Ojczyzna)
Nazwy i kody	Etymologia nazwy Polska Rzeczpospolita Polska .pl

• Zobacz też portal  Polska