Proklityka
Proklityka – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentową z następującym po nim wyrazem akcentowanym[1].
Przykłady proklityk w języku polskim:
- przyimki jednosylabowe:
- na dole, po wakacjach, za lasem,
- spójniki jednosylabowe:
- i tyle, bo mam!
- partykuła nie przed osobowymi formami czasownika dłuższymi niż jednosylabowe
- nie potrafił, nie poszła.
Wyraz będący proklityką w jednym wyrażeniu może nią nie być w innym wyrażeniu, na przykład:
- w połączeniach przyimek + jednosylabowy rzeczownik akcent może padać na przyimek:
- na głos, za mąż, ale na koń!
- w połączeniach przyimek + jednosylabowy zaimek akcent musi padać na przyimek:
- za nim, u mnie,
- w połączeniach nie + jednosylabowa forma czasownika akcent musi padać na nie[2]:
- nie ma, nie znał.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 118.
- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 119.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego – zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.