Reurbanizacja

Reurbanizacja – w obecnym rozumieniu jest to etap rozwoju miasta, w którym następuje stabilizacja jego obszarów centralnych na skutek pozostawania w nich stałej liczby mieszkańców. Może to być osiągnięte przez brak woli opuszczenia miejsca zamieszkania przez stałych mieszkańców, jak również przez napływ nowych osób^[1].

Pojęcie reurbanizacji zostało po raz pierwszy wprowadzone prawdopodobnie przez Elisabeth Pfeil(inne języki) w roku 1972. Użyła ona pojęcia reurbanizacja na jeden ze sposobów planowania rozwoju miast. Najczęściej pod pojęciem reurbanizacji rozumie się etap rozwoju miasta, kiedy maleje liczba mieszkańców przedmieść, a rośnie liczba mieszkańców centrum (definicja stosowana m.in. przez Leo van den Berga). Pojęcie reurbanizacja może być również użyte na określenie wzrostu liczby mieszkańców miasta po kryzysie demograficznym^[1].

W opracowanym w 1982 tzw. modelu Klaassena dotyczącego rozwoju miast reurbanizacja była czwartym etapem rozwoju miasta (po urbanizacji, suburbanizacji i dezurbanizacji). Na tym etapie całkowita liczba mieszkańców miasta miała maleć, przy jednoczesnym wzroście mieszkańców centrum^[2][3]. Był to zatem etap odrodzenia się obszaru miejskiego pod kolejny etap urbanizacji^[4].

• JakubJ. Zasina JakubJ., Reurbanizacja w świetle dotychczasowych badań nad miastami europejskimi, „Studia Miejskie”, 20, 2015 .
• PiotrP. Lorens PiotrP., Współczesne przemiany struktury miast i obszarów metropolitalnych, [w:] AnnaA. Kalinowska (red.), Miasto idealne - miasto zrównoważone. planowanie przestrzenne terenów zurbanizowanych i jego wpływ na ograniczenie skutków zmian klimatu, Uniwersytet Warszawski, 2015 .