Rochus Misch
 | |
 Oberscharführer | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 lipca 1917 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 września 2013 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1937–1945 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | właściciel sklepu z artykułami malarsko-dekoracyjnymi |
| Odznaczenia | |
  | |
Rochus Misch (ur. 29 lipca 1917 w Starych Siołkowicach[1], niem. Alt Schalkowitz, zm. 5 września 2013 w Berlinie) – Oberscharführer (sierżant) w SS, z zawodu malarz-tapeciarz, telefonista i adiutant Adolfa Hitlera w czasie II wojny światowej. Był przedostatnim żyjącym mieszkańcem schronu Hitlera w Berlinie z maja 1945 oraz ostatnim żyjącym świadkiem samobójczej śmierci führera.
Młodość i kariera nazistowska
[edytuj | edytuj kod]Ojciec zmarł 2 godziny przed urodzeniem chłopca. Matka zmarła, gdy R. Misch miał 2,5 roku. Od tego czasu wychowywali go dziadkowie ze strony matki.
Po ukończeniu szkoły podstawowej zdobył zawód malarza-tapeciarza oraz dekoratora wnętrz w mieście Hoyerswerda. Później pracował jakiś czas jako czeladnik malarski, po czym założył wraz ze starszym kolegą firmę malarską w Hornbergu (Schwarzwald).
W 1937 wstąpił do Verfügungstruppe, jednostki, która z założenia była wojskowym odgałęzieniem SS podlegającym bezpośrednio rozkazom Hitlera. Odbył w niej czteroletnią służbę wojskową, co miało mu zapewnić stanowisko w sektorze publicznym. Po wybuchu II wojny światowej został ranny podczas oblężenia Modlina w czasie kampanii wrześniowej. Kula przeszła dwa centymetry od jego serca, trafiając w płuco.
W kwietniu 1940 r. został powołany do SS-Begleitkommando des Führers (gwardii Hitlera). Wówczas został jednym z najbliższych współpracowników i pomocników führera, służąc mu za ochroniarza, operatora centrali telefonicznej i kuriera. Od stycznia do maja 1945 niemal cały czas mieszkał w schronie Hitlera pod Kancelarią Rzeszy. Był świadkiem odkrycia ciał Hitlera i Evy Braun, znajdował się w kompleksie schronu w czasie zabójstwa dzieci Josepha Goebbelsa oraz śmierci Goebbelsa. Opuścił schron na dwie godziny przed zajęciem go przez żołnierzy radzieckich. 2 maja poddał się Armii Czerwonej, która zdobyła stolicę Niemiec.
Po wojnie
[edytuj | edytuj kod]Został wzięty do niewoli sowieckiej, w której przebywał do roku 1954 jako jeniec obozu pracy. Po powrocie z niewoli wrócił do Berlina, gdzie aż do śmierci mieszkał w tym samym domu. Był ostatnim żyjącym świadkiem (po śmierci Otto Günschego w 2003 i Siegfrieda Knappe w 2008) ostatnich dni w bunkrze Hitlera pod Kancelarią Rzeszy.
W roku 2005 udzielił obszernych wywiadów dziennikarzowi francuskiemu Nicolasowi Bourcier. W rezultacie powstała biografia J’étais garde du corps d’Hitler 1940–1945 (Byłem ochroniarzem Hitlera 1940–1945) tłumaczona na szereg języków; w Polsce wydana pod tytułem Byłem z Hitlerem do końca 1940–1945. Pracował jako konsultant scenarzysty Christophera McQuarrie przy filmie Walkiria. Udzielił również wywiadu BBC[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rochus Misch, Byłem z Hitlerem do końca, Warszawa 2006
- Rochus Misch: Der letzte Zeuge. Ich war Hitlers Telefonist, Kurier und Leibwächter. Z przedmową Ralpha Giordano. 11. Wydanie, Piper-Verlag München 2013, ISBN 978-3-492-25735-0.
- Rochus Misch [online], telegraph.co.uk, 6 września 2013 [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Eric Law, Rochus Misch: Soldier who was proud to have been Hitler’s bodyguard [online], independent.co.uk, 6 września 2013 [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Steve Chawkins, Rochus Misch dies at 96; Hitler’s bodyguard was unrepentant [online], latimes.com, 6 września 2013 [dostęp 2013-09-08] (ang.).
- Jörg Diehl, Zum Tod von Hitlers Leibwächter Rochus Misch: "Nur ein Soldatenschicksal" [online], spiegel.de, 6 września 2013 [dostęp 2013-09-08] (niem.).
- Sven Felix Kellerhoff, Der letzte Zeuge aus dem Führerbunker ist tot [online], welt.de, 6 września 2013 [dostęp 2013-09-08] (niem.).