Roy Jones Jr.

Roy Jones Jr.

Pseudonim	Junior
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1969 Pensacola
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone, Rosja (od 2015)
Wzrost	180 cm
Masa ciała	70 - 88 kg
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	junior ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	75
Zwycięstwa	66
Przez nokauty	47
Porażki	9
Remisy	0
Nieodbyte	0
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie srebro Seul 1988 boks (waga lekkośrednia)
↑ Bilans walk aktualny na 16 sierpnia 2015.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Roy Jones Jr. (ur. 16 stycznia 1969 w Pensacoli) – amerykański (posiada także obywatelstwo rosyjskie) bokser, były mistrz świata w kategorii średniej (IBF), super średniej (IBF), półciężkiej (WBC – trzykrotnie, WBA – dwukrotnie i IBF) i ciężkiej (WBA); srebrny medalista olimpijski z Seulu. Pokonał 22 zawodników o tytuł mistrza świata w czterech kategoriach wagowych^[1].

Największe sukcesy w amatorskiej karierze Roya to złoto w wadze do 54 kg (119 lb) w 1984 roku na United States National Junior Olympics, a także dwa tytuły bardzo popularnego i prestiżowego amerykańskiego turnieju o "złote rękawice" w 1986 roku w wadze do 63 kg (139 lb) oraz w 1987 roku w wadze do 71 kg (156 lb). Jego bilans walk amatorskich to 121 zwycięstw i 13 porażek.

Jones Jr. reprezentował Stany Zjednoczone na igrzyskach olimpijskich w Seulu, gdzie zdobył srebrny medal. W finale przegrał niezasłużenie 3-2 z reprezentantem gospodarzy, Parkiem Si-hunem. W drodze do finału Jones Jr nie przegrał nawet pojedynczej rundy. Wynik pojedynku finałowego jest powszechnie krytykowany jako niesprawiedliwy^[2]. Późniejsze analizy pojedynku wykazały, że Amerykanin zadał 86 ciosów, a jego rywal tylko 32^[3]. Incydent ten był pretekstem dla organizatorów do zmiany systemu punktowania olimpijskiego boksu.

Na zawodowstwo przeszedł w maju 1989. Do końca 1991 stoczył 15 zwycięskich pojedynków. W styczniu 1992 pokonał przez techniczny nokaut już w pierwszej rundzie byłego mistrza WBC, Jorge Vaca^[4]. Do końca roku stoczył jeszcze cztery zwycięskie pojedynki (m.in. z przyszłym mistrzem świata WBA, Jorge Fernando Castro). W lutym 1993 już w pierwszej rundzie, po ciosie na korpus, pokonał Glenna Wolfe, a 3 miesiące później, 22 maja 1993, pokonał na punkty Bernarda Hopkinsa i zdobył brakujący tytuł mistrza świata IBF w kategorii średniej. Był to pierwszy pojedynek mistrzowski dla obu pięściarzy^[5].

Jones Jr. stoczył następnie trzy zwycięskie nietytułowe walki (m.in. z przyszłym mistrzem świata WBC w kategorii super średniej, Thulani Malingą). Pierwszy i jedyny raz swój tytuł obronił 27 maja 1994, pokonując przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie Thomasa Tate^[6].

Po tej walce Jones Jr. postanowił zmienić kategorię na wyższą i zmierzyć się z mistrzem świata IBF Jamesem Toneyem. Do walki doszło 18 listopada 1994. Jones Jr. wygrał zdecydowanie na punkty, dodatkowo w trzeciej rundzie kładąc przeciwnika na deski^[7].

W 1995 trzykrotnie obronił swój nowy pas mistrzowski, pokonując wszystkich swoich przeciwników przez techniczny nokaut: Antoine Byrda już w pierwszej rundzie, byłego mistrza świata w kategoriach lekkiej (IBF) i junior połśredniej (WBA) Vinny Pazienzę w szóstej^[8] i Tony Thorntona w trzeciej. W styczniu następnego roku pokonał już w drugiej rundzie Merqui Sosę (walka nietytułowa), a następnie jeszcze dwukrotnie obronił swój tytuł – wygrał z przyszłym mistrzem świata WBC Erikiem Lucasem (TKO w ostatniej, dwunastej rundzie)^[9] i Bryantem Brannonem (TKO w drugiej rundzie).

22 listopada 1996 zmierzył się z Mike McCallumem w walce o tytuł tymczasowego mistrza świata WBC w kategorii półciężkiej. Jones Jr. wygrał pojedynek na punkty^[10]. Wkrótce został pełnoprawnym mistrzem świata WBC po tym, jak dotychczasowy mistrz, Fabrice Tiozzo, zmienił kategorię wagową na wyższą.

21 marca 1997 doznał swojej pierwszej porażki – w pojedynku z Montellem Griffinem został zdyskwalifikowany w dziewiątej rundzie za uderzenie leżącego rywala^[11]. Zrewanżował się Griffinowi już w następnej walce, 7 sierpnia 1997, nokautując go już w pierwszej rundzie i odzyskując pas mistrzowski^[12].

25 kwietnia 1998 znokautował w czwartej rundzie Virgila Hilla^[13]. W lipcu tego samego roku spotkał się w walce unifikacyjnej z ówczesnym mistrzem WBA, Lou Del Valle. Jones Jr. wygrał pojedynek na punkty, ale w ósmej rundzie po raz pierwszy w karierze leżał na deskach^[14]. W ostatnim pojedynku w 1998 pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie byłego mistrza WBO w kategorii średniej, Otisa Granta^[15].

W 1999 stoczył tylko dwie walki. W styczniu wygrał już w drugiej rundzie z blisko czterdziestoletnim Richardem Frazierem^[16]. W czerwcu wygrał na punkty z mistrzem świata IBF, Reggie Johnsonem i stał się posiadaczem trzech pasów mistrzowskich: WBC, WBA i IBF.

W następnym roku trzykrotnie obronił swoje tytuły – w walkach z Davidem Telesco^[17], Richardem Hallem^[18] i Erikiem Hardingiem^[19]. W lutym 2001 pokonał przez techniczny nokaut swojego rodaka Derricka Harmona^[20]. Pięć miesięcy później pokonał na punkty przyszłego mistrza świata WBO, Julio Cesara Gonzaleza^[21]. W 2002 jeszcze dwukrotnie bronił swoich mistrzowskich pasów, nokautując w lutym Glena Kelly^[22], a siedem miesięcy później Clintona Woodsa^[23]. W listopadzie 2008 Roy stoczył pojedynek z mistrzem świata Joe Calzaghe, pojedynek trwał 12 rund, po których Roy musiał uznać wyższość rywala.

1 marca 2003 zmierzył się z mistrzem świata WBA w kategorii ciężkiej, Johnem Ruizem. Jones Jr. pokonał Ruiza i został drugim bokserem w historii (pierwszym był Bob Fitzsimmons 106 lat wcześniej), który zdobył tytuły mistrza świata w kategorii średniej i ciężkiej^[24]. Jones Jr. nigdy nie bronił swojego nowego pasa mistrzowskiego.

8 listopada 2003 zmierzył się z Antonio Tarverem, który przejął po Jonesie Jr. pas mistrzowski WBC. Walka zakończyła się zwycięstwem Jonesa jr. decyzją większości na punkty^[25]. 15 maja 2004 doszło do pojedynku rewanżowego obu pięściarzy. Tym razem lepszy okazał się Tarver, który już w drugiej rundzie pojedynczym ciosem lewą ręką znokautował rywala. Jones Jr. zdołał wstać, jednak był zbyt oszołomiony i sędzia był zmuszony przerwać pojedynek^[26].

25 września 2004 doznał kolejnej porażki – w pojedynku o pas mistrzowski IBF został ciężko znokautowany w dziewiątej rundzie przez Glena Johnsona^[27]. Po tej porażce Jones Jr. miał roczną przerwę w boksowaniu. Powrócił 1 października 2005 w trzecim pojedynku z Tarverem, przegrał jednak na punkty jednogłośną decyzją sędziów^[28].

Po porażce z Tarverem Jones Jr. zaczął pracować jako komentator bokserski w HBO. Jego kariera na tym stanowisku nie trwała jednak długo – w styczniu 2006 został zwolniony z powodu braku zaangażowania.

29 lipca 2006 w Qwest Arena w Idaho udanie powrócił na ring, pokonując na punkty Prince'a Badi Ajamu i tym samym zdobył pas WBO NABO w kategorii półciężkiej^[29].

Niemal rok później 14 lipca 2007 r. w Missisipi przez jednogłośną decyzję sędziów na punkty pokonał Anthony'ego Hanshawa w walce, w której stawką był pas mistrzowski IBC w wadze półciężkiej^[30].

19 stycznia 2008 pokonał zdecydowanie na punkty powracającego do boksowania po trzech latach przerwy Féliksa Trinidada. Trinidad był dwukrotnie liczony – w siódmej i dziesiątej rundzie^[31].

11 sierpnia 2008 roku w Madison Square Garden po dwunastorundowym pojedynku przegrał na punkty przez jednogłośną decyzję sędziów z Joem Calzaghe.

28 marca 2009 r. zmierzył się z Omarem Sheika w swojej rodzinnej Pensacoli na Florydzie. Jones przeważał przez cały czas trwania pojedynku i wygrał go w piątej rundzie przez decyzje sędziego.

15 sierpnia 2009 r. w walce z Jeffem Lacym zdominował swojego rywala, który przegrał przez poddanie pomiędzy dziesiątą a jedenastą rundą.

2 grudnia 2009 r. w Sydney w walce wieczoru o pas IBO w kategorii junior ciężkiej z broniącym tytułu Dannym Greenem, Roy Jones Jr. przegrał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie.

3 kwietnia 2010 r. przegrał jednogłośnie na punkty, po dwunastorundowej walce z Bernardem Hopkinsem. Była to druga walka pomiędzy tymi bokserami. Pierwszy pojedynek zakończył się zwycięstwem Roya Jonesa Jr.^[32][33]

21 maja 2011 r., po ponad rocznej przerwie przegrał przez ciężki nokaut w ostatniej, dziesiątej rundzie walki z Dienisem Lebiediewem^[34]

10 grudnia 2011 roku pokonał na przestrzeni dziesięciu rund Maxa Alexandra tym samym zdobył pas UBO w kategorii junior ciężkiej.

30 czerwca 2012 roku po kontrowersyjnej decyzji sędziów wygrał niejednogłośnie na punkty z Polakiem Pawłem Głażewskim na gali "Starcie Tytanów" w łódzkiej Atlas Arenie. Warto wspomnieć, że początkowo walka planowana była pomiędzy Royem Jonesem Jr. a Dawidem Kosteckim. Niestety, w wyniku działalności przestępczej Kosteckiego, trafił on do więzienia, a pojedynek przypadł w udziale rezerwowemu Pawłowi Głażewskiemu.

23 grudnia 2013 w walce wieczoru na gali w Moskwie Jones pokonał wyraźnie na punkty 120:108, 119:109 i 118:111 Francuza Zine Eddine Benmakhloufa i zdobył mało znaczący wakujący pas WBU w wadze junior ciężkiej^[35].

28 lipca 2014 w Rydze wygrał przez poddanie w piątej rundzie z Brytyjczykiem Courtneyem Fry^[36], a 26 września 2014 w rosyjskim Krasnodarze znokautował w pierwszej rundzie Egipcjanina Hany'ego Atiyo, broniąc po raz drugi pasa WBU kategorii junior ciężkiej^[37].

6 marca 2015 w Concord w Karolinie Północnej pokonuje przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Amerykanina Williego Williamsa (14-8-2, 4 KO)^[38], a 28 marca 2015 w Pensacoli na Florydzie w pierwszej rundzie innego rodaka Paula Vasqueza (10-6-1, 3 KO)^[39].

16 sierpnia 2015 w Mashantucket znokautował w szóstej rundzie Amerykanina Erica Watkinsa (12-10-2, 5 KO)^[40].

Jones Jr. zaczął karierę rapera w 2001 wydając album Round One:The Album. W 2004 założył zespół – Body Head Bangerz, z którym następnie nagrał płytę Body Head Bangerz: Volume One.

• Świat według Bundych w odcinku "Torch Song Duet" (1996) – jako on sam
• Adwokat diabła (1997) – gościnnie
• Gliniarz z dżungli (1997) w odcinku "Sweet Science" - Sweet Roy Williams
• New Jersey Turnpikes (1999) – nieznany
• The Wayans Brothers w odcinku „Rope-a-Dope” (1999) – jako on sam
• Matrix Reaktywacja (2003) – Captain Ballard
• Enter the Matrix (2003) (gra wideo) – Captain Ballard
• Cordially Invited (2007) – Lenny Banks
• Fighter (2009) – anonser walki
• Universal Soldier: Day of Reckoning (2012) – uniwersalny żołnierz w kantynie

19 sierpnia 2015 Jones spotkał się z prezydentem Rosji Władimirem Putinem. W trakcie rozmowy zabiegał o uzyskanie rosyjskiego obywatelstwa, które otrzymał 12 września tego samego roku^[41].

• Lista walk zawodowych Roya Jonesa Jr. na BoxRec.com