Sarduri III

Sarduri III

Urartu w latach 680–610 p.n.e.
król Urartu
Okres	od 639 roku p.n.e. do 625 roku p.n.e.
Poprzednik	Rusa II
Następca	Erimena vel Sarduri IV
Dane biograficzne
Data urodzenia	II połowa VII wieku
Data śmierci	625 rok p.n.e.
Ojciec	Rusa II
Rodzeństwo	Erimena (?)
Dzieci	Sarduri IV

Sarduri III, Sardur III – król Urartu w latach 639–625 p.n.e., syn Rusy II.

W momencie objęcia tronu przez Sarduriego III Urartu było już na tyle osłabione, że popadło w zależność od Asyrii, gdzie panował wówczas Aszurbanipal. Prawdopodobnie zależność ta miała charakter polityczny i gospodarczy. Sarduri III nazywał Aszurbanipala swoim panem, o czym świadczy wzmianka w rocznikach asyryjskich z 638 roku p.n.e.:

„...Isztarduri, król Urartu, [...] moim przodkom, zawsze pisali brat, teraz zaś Isztarduri, usłyszawszy o mocy i czynach, [...] jak syn do swego ojca pisze: pan, tak i on, zgodnie z tym, zaczął stale pisać: królowi, mojemu panu”^[1].

O ostatnim okresie istnienia Urartu zachowało się mało informacji. Przypuszczalnie stolica za panowania Sarduriego III była już przeniesiona do Tejszebaini, ponieważ Urartyjczycy stracili kontrolę nad centralną częścią państwa. Z czasów Sarduriego III zachowały się dwie tabliczki gliniane, dotyczące spraw gospodarczych. Zostały odkryte podczas prac archeologicznych na wzgórzu Karmir Blur.

Tabliczka odkryta w 1949 roku Tekst zawiera rozkaz królewski o podziale ziem, na dole – odbitka pieczęci cylindrycznej.	Tabliczka znaleziona w 1956 roku Tekst informuje o wysłaniu robotników z sześcioma wołami do pracy w winnicy.

• Арутюнян Н.В., Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
• „Вестник Древней Истории” 2 (1951).
• „Древний Восток” 2 (1976).