Swing (jazz)

Ten artykuł od 2010-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Swing

Pochodzenie	jazz, jazz chicagowski, muzyka taneczna
Czas i miejsce powstania	początek lat 30. XX wieku
Instrumenty	klarnet, trąbka, perkusja, puzon, gitara, kontrabas, fortepian, sporadycznie śpiew (najczęściej techniką scat)
Największa popularność	druga połowa lat 30. XX wieku, początek lat 40. XX wieku[1]
Gatunki pokrewne	pop tradycyjny
Podgatunki
Swing revival
Podgatunki powstałe z połączenia z innym stylem muzycznym
Electro swing
Style regionalne
Western swing
Inne tematy
Swing (taniec), big-band
Multimedia w Wikimedia Commons

Swing (z ang. „kołysać się”) – kierunek muzyki jazzowej popularny na przełomie lat 30. i 40. XX wieku^[2]. Swing to muzyka synkopowana^[2], w której dużą rolę gra sekcja rytmiczna współpracująca z instrumentami dętymi.

Swing narodził się w USA w latach 30. i zyskał popularność w następnym dziesięcioleciu, szczególnie po 1935 roku. Umownie za początek tzw. ery swingu uznaje się dzień 21 sierpnia 1935 roku, kiedy to Benny Goodman Orchestra, licząca wówczas czternastu muzyków, dała bardzo pozytywnie odebrany przez publiczność koncert w Palomar Ballroom w Los Angeles^[3]. Muzykę swingową wykonywały zazwyczaj big-bandy^[2]; do najsławniejszych należały zespoły bigbandowe Counta Basiego^[2], Benny’ego Goodmana^[2], Duke’a Ellingtona^[2] i Glenna Millera^[2].

W okresie II wojny światowej swing był bardzo lubiany w innych państwach, zwłaszcza dlatego, że jako symbol dekadenckiego Zachodu był wyrazem walki przeciwko totalitaryzmom, zarówno narodowosocjalistycznemu, jak i komunistycznemu. Niemniej był on także popularny wśród obywateli III Rzeszy niepopierających reżimu Hitlera. Swing stał się też symbolem oporu przeciwko sowieckiej władzy w krajach podporządkowanych Moskwie po 1945 roku. W latach 1949–1954 władze kojarzyły ze swingiem przede wszystkim bikiniarzy.

Swing stracił na popularności wraz z zakończeniem drugiej wojny światowej. Przemiany społeczne i gospodarcze związane z powrotem amerykańskich żołnierzy do domów i przedwojennej pracy doprowadziły do narodzin jazzu nowoczesnego oraz popularnej muzyki rozrywkowej

Do muzyki swingowej tańczone są różne odmiany tańca o tej samej nazwie.