Sygnatura (historia książki)
Sygnatura – oznaczenie kolejności składek przy pomocy kolejnych liczb lub liter, umieszczonych niedaleko brzegu strony, stosowane przy produkcji starodruków, mające na celu ułatwienie bezbłędnego szeregowania składek.
W przypadku książek rękopiśmiennych oznaczenie kolejności składek za pomocą liter lub cyfr nosi nazwę kustosza (kustody). Sygnatura jest to zatem termin dotyczący wyłącznie książki drukowanej.
Użycie sygnatur i kustoszy zostało wyparte około XVI wieku przez foliację i paginację, rozwiązując problem szeregowania składek przy produkcji książki[1].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Inkunabuł z ok. 1500 r., na dole stron co kilka kart widoczne sygnatury, składające się z liter (kolejno a, b, c itd.) i oznaczenia liczbowego (tu: ij, iij, iiij).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Barbara Bieńkowska, Halina Chamerska: Zarys dziejów książki. Warszawa: Wydawnictwo Spółdzielcze, 1987, s. 75–77, 113. ISBN 83-209-0557-5.