Werner Meyer-Eppler
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Werner Meyer-Eppler (ur. 30 kwietnia 1913 w Antwerpii, zm. 8 lipca 1960 w Bonn)[1][2] – niemiecki fizyk, fonetyk i elektroakustyk, uznawany za bezpośredniego prekursora muzyki elektronicznej[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1932–1939 studiował fizykę, matematykę i chemię na Uniwersytecie Kolońskim i Uniwersytecie w Bonn[1][2]. Z tym ostatnim uniwersytetem związał swoją karierę naukową: w 1942 uzyskał habilitcję, od 1949 był zatrudniony na stanowisku asystenta, od 1954 docenta, a od 1955 profesora[1]. Kierował Wydziałem Fonetyki, wykładał też teorię informacji[1][3][4].
Zajmował się zagadnieniami sztucznej mowy[1][5], analizując różnorodne formy komunikacji interpersonalnej i komunikowania się człowieka ze światem poprzez obserwację. Badał związek między akustyką fizyczną, inżynierią komunikacyjną i tradycyjną komunikacją werbalną, tj. fonetyką zorientowaną bardziej językowo i fizjologicznie. Wprowadził nowe techniki analityczne, takie jak analiza korelacji, metody statystyczne amplitudy oraz traktowanie formantów samogłosek jako problemu wartości własnych[2].
Pod koniec lat 40. skupił się na problematyce wytwarzania dźwięku, zwłaszcza na związkach zachodzących pomiędzy strukturą generowanego elektronicznie sygnału a barwą otrzymywanego dźwięku. Zestawiając i nakładając na siebie tony proste formował szeregi złożonych dźwięków syntetycznych, nazywanych przez niego modelami dźwiękowymi[1][5]. Metodę tę przedstawił w licznych publikacjach, audycjach radiowych i wykładach[2]. Zainteresowało się nią środowisko muzyczne, zwłaszcza kompozytorzy z tzw. „kolońskiej szkoły” muzyki elektronicznej – Robert Beyer, Herbert Eimert i Karlheinz Stockhausen[1]. W 1950 Meyer-Eppler wraz z Robertem Beyerem demonstrował swoje elektroniczne modele dźwiękowe podczas kursu pod nazwą „Klangwelt der elektronische Musik” na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[4][5][6]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku[4][6].
W 1951 wraz z Eimertem i Beyerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR). Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie[1][4][5].
Meyer-Eppler, mimo iż sam nie był kompozytorem, wniósł pionierski wkład w rozwój muzyki elektronicznej. To od niego przejęto nie tylko syntezę addytywną, ale także sam termin „muzyka elektroniczna”[1][2].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
- Elektronische Klangerzeugung, elektronische Musik und synthetische Sprache, Bonn 1949
- Einige Probleme u. Methoden d. Kommunikationsforschung, „Fernmeldetechnik”, 5, 1952, s. 514–522
- Elektronische Kompositionstechnik, „Melos”, 20, 1953, s. 5–9
- Statistische und psychologische Klangprobleme, „Die Reihe”, 1 (Elektronische Musik), 1955
- Realization of Prosodic Features in Whispered Speech, „Journal of the Acoustical Society of America”, 29, 1957, s. 104–106
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Włodzimierz Kotoński, Meyer-Eppler Werner, [w:] Elżbieta Dziębowska (red.), Encyklopedia muzyczna PWM, wyd. I, t. 6 M część biograficzna, Kraków: PWM, 2000, s. 228, ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f Dieter Stock, Meyer-Eppler, Werner [online], Neue Deutsche Biographie, 1994 [dostęp 2021-01-17] (niem.).
- ↑ a b Peter Manning, Electronic and Computer Music, Oxford Scholarship Online, wrzesień 2013, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199746392.001.0001, via Oxford University Press [dostęp 2021-01-18] (ang.).
- ↑ a b c d INART 55. History of Electroacoustic Music [online], Pennsylvania State University [dostęp 2021-01-17] (ang.).
- ↑ a b c d Muzyka elektroakustyczna w Polsce [online], Culture.pl, 8 marca 2007 [dostęp 2021-01-17] (pol.).
- ↑ a b Martin Iddon, New Music at Darmstadt: Nono, Stockhausen, Cage, and Boulez, Cambridge: Cambridge University Press, 2013, s. 65–67, ISBN 978-1-107-03329-0, Google Books (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Werner Meyer-Eppler w bazie AllMusic (ang.)
- Werner Meyer-Eppler – The Voice Of Power [online] [dostęp 2021-01-17] (ang.).