Wojciech Turowski

Ten artykuł od 2021-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wojciech Turowski

Adalbertus Turowski

Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1894 Unieszewo
Data i miejsce śmierci	20 grudnia 1959 Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
Generał Zakonu Pallotynów
Okres sprawowania	1947–1953
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	pallotyni
Śluby zakonne	1911
Prezbiterat	10 lipca 1921
Nominacja biskupia	1950
Multimedia w Wikimedia Commons

Wojciech Turowski lub Adalbertus Turowski (ur. 21 maja 1894 w Unieszewie na Warmii, zm. 20 grudnia 1959 w Rzymie) – polski ksiądz katolicki, pierwszy Polak na stanowisku generała Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, czyli księży pallotynów, w 1950 biskup nomitat diecezji częstochowskiej.

Ukończył wadowickie Collegium Marianum. Do pallotynów wstąpił w 1911 w Jajkowcach. Podczas I wojny światowej jako żołnierz pruski dowodził kolumną sanitarną w Gdańsku oraz walczył na froncie. Święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1921 w Limburgu.

Najpierw pracował w Sucharach, a następnie w Wadowicach jako profesor, rektor, mistrz nowicjatu i doradca księdza Alojzego Majewskiego. W latach 1925–1932 był drugim po ks. Majewskim przełożonym pallotynów w Polsce. Mieszkając w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej oddawał się pracy duszpasterskiej i rekolekcyjnej oraz prowadził wykłady z zakresu teologii moralnej, homiletyki i nauki o Akcji Katolickiej w pallotyńskim wyższym seminarium duchownym w Sucharach, a potem w Ołtarzewie. W roku 1937 został mianowany delegatem na Zebranie Generalne, na którym wybrano go radcą i sekretarzem generalnym. Sprawując ten urząd – najpierw w Rzymie, potem w Lizbonie – organizował pomoc dla uchodźców wojennych z Polski. W 1946 został członkiem pallotyńskiej Regii Francuskiej.

Na Zebraniu Generalnym w 1947 został wybrany przełożonym generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. Za jego kadencji watykańska Kongregacja do Spraw Zakonników pismem z dnia 10 czerwca 1947 przywróciła pallotynom pierwotną nazwę: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego (zmienioną w 1854 na Pobożne Stowarzyszenie Misyjne), a także ks. Wincentego Pallottiego, założyciela pallotynów, ogłoszono błogosławionym 22 stycznia 1950.

W trakcie pełnienia urzędu generała ks. Wojciech Turowski został mianowany w 1950 biskupem-koadiutorem bp. Teodora Kubiny z prawem następstwa. Z tego stanowiska ks. Turowski był zmuszony zrezygnować przed przyjęciem sakry, ponieważ władze komunistyczne Polski nie wyraziły zgody na jego powrót do kraju.

Ciężkie przeżycia związane z tymi wydarzeniami pogorszyły stan zdrowia ks. Turowskiego, który 19 października 1950 został poddany trudnej w tamtych czasach operacji chirurgicznej usunięcia kamieni z woreczka żółciowego. Do ciężkiego stanu dołączyło silne zapalenie pooperacyjne z wielkim osłabieniem serca. 23 października w stanie agonalnym przyjął sakrament namaszczenia chorych. Następnego dnia chory obudził się ze snu i oświadczył, że czuje się dobrze, i że został uzdrowiony za wstawiennictwem bł. Wincentego Pallottiego. Uzdrowienie to zostało w 1962 uznane przez władze kościelne za nadnaturalne i przyjęte za jeden z cudów wymaganych do kanonizacji Pallottiego.

W 1953 po sześciu latach kadencji ks. Turowski został zwolniony z urzędu generała i objął stanowisko Radcy watykańskiej Kongregacji Sakramentów Świętych. Aktywnie pracował również jako rekolekcjonista emigracyjny.

Ks. Wojciech Turowski zmarł nagle w Rzymie w wieku 65 lat. Spoczywa na rzymskim cmentarzu Campo Verano. Został uhonorowany dwiema tablicami pamiątkowymi w kościele w Sząbruku (koło rodzinnego Unieszewa).

• James Anchukandatil, Like the Mustard Seed. History of the Pallottine mission in India, Nagpur 2001, s. 24-28.
• ks. Tomasz Bielski, Krótka historia Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, w: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego. Jubileusz wspólnoty ołtarzewskiej 1927-1977, Poznań-Warszawa 1977, s. 51-53.
• ks. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 455. ISBN 83-211-1311-7
• Tadeusz Oracki, Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX wieku (do 1945 roku), Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1983, s. 317-318. ISBN 83-211-0411-8
• Augustyn Urban, Ci, którzy przeszli. Wybitniejsi Pallotyni Polscy, Ząbkowice Śląskie 1976, s. 38-50, maszynopis