Artikulacija (muzika)

Reč artikulacija (fr. i engl. articulation) potiče iz latinskog jezika i znači jasno, razgovetno.

U muzici artikulacija [1] znači načini na koje se izvode tonovi pri pevanju ili sviranju muzičkog instrumenta. Artikulacija[2] u muzici pomaže da se bogatije, jasnije, razgovetnije i preciznije izrazimo.


OSNOVNE ARTIKULACIJE ŠTA ZNAČI KAKO SE PIŠE I KAKO SE IZVODI KAKO ZVUČI
Detaše - (fr. détaché) odvojeno
Napisane note izvode se sliveno, sa što manje prekida između tonova.
Legato - (ital. legato) vezano
Luk iznad ili ispod grupe nota kazuje da te tonove treba izvoditi bez prekida, na jedan dah.
Stakato - (ital. staccato) odvojeno, odsečno
Tačka iznad ili ispod notne glave znači da se svaki ton izvodi odvojeno, upola kraće od napisane notne vrednosti, što prikazuje notni primer ispod:
Portato - (ital. portato) nošeno
Tačka i luk iznad ili ispod notne glave upućuje na to da te tonove treba nešto skratiti (tj. duže od stakata, kraće od detašea). Ovo prikazuje notni primer ispod:
Tenuto - (ital. tenuto) otegnuto, izdržano
Vodoravne crtice iznad ili ispod nota kazuju da se svaki ton izvodi u punom iznosu svog trajanja.
Markato - (ital. marcato) naglašeno
Položeno latinično veliko slovom V iznad ili ispod nota upućuje da se svaki ton izvodi naglašeno.

Izvori

[uredi | uredi kod]
  1. ↑ Vlastimir Peričić, Višejezični rečnik muzičkih termina
  2. ↑ Vlastimir Peričić - Radivoj Lazić, Osnovi teorije muzike
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Artikulacija_(muzika)&oldid=40839377