Elektorat Braunschweig-Lüneburg
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg)
.svg)
Elektorat Braunschweig-Lüneburg (njemački: Kurfürstentum Braunschweig-Lüneburg), puno poznatiji po svom neslužbenom imenu - Elektorat Hannover (njemački: Kurfürstentum Hannover), je ime nekadašnje države na sjeverozapadu Njemačke, koja je isprva bila elektorat (1692. - 1806.) Svetog Rimskog Carstva, a zatim kraljevina od 1814. do 1866., i na kraju pruska pokrajina od 1866. do 1945.)[1]
Nakon Drugog svjetskog rata država je administrativno ukinuta, njen nekadašnji teritorij formira oko 80 % teritorija današnje savezne države Donja Saska.[1]
Grad Hannover se počeo teritorijalno širiti tokom 17. vijeka za vladavine Dinastije Welf iz Braunschweig-Lüneburga, tako da je 1638 postao kneževina pod imenom Braunschweig-Calenberg-Göttingen, poznatija po imenu svoje prijestolnice - Hannoveru. [1]Njen vladar Ernest August I. (1630. - 1698.), knez od 1680., proširio je kneževinu, ženidbom svog sina Georga Ludwiga sa Sophiom Dorotheom od Cellea, kćerkom jedinicom Georga Wilhelma, kneza Braunschweig-Lüneburga, tako da su nakon njegove smrti - 1705. dvije kneževine i službeno udružene. Nakon tog je 1692. car Svetog rimskog carstva Leopold I., uzdigao kneževinu Ernesta Augusta, kao devetu po redu u rang elektorata pod službenim imenom Elektorat Braunschweig-Lüneburg, ali kolokvijalno zvane samo Elektorat Hannover.[1]
Ernest August oženio se Sophiom Palatinskom, unukom britanskog kralja Jamesa I. Zakon o naslijeđivanju (Act of Settlement ) kojeg je donio Parlament Ujedinjenog Kraljevstva 1701. odredio je nju i njenu djecu kao nasljednike britanske krune, nakon kraljice Anne, ali kao je Sophia umrla nešto prije Anne 1714, ta čast dopala je njezinog sina Georg Ludwig koji je tako postao prvi u nizu od pet vladara iz Dinastije Hanover koja je paralelno vladala Hannoverom i Velikom Britanijom.[1]
Dvor izborne kneginje Sophie bio je poznat kao centar kulture onoga vremena, na kom su djelovali i Georg Friedrich Händel i Gottfried Leibniz.
George I (umro 1727.) i George II (umro 1760.) često i rado su posjećivali svoju domovinu, ali George III (umro 1820.) to više nije radio, a George IV (umro 1830.) i William IV (umro 1837.) napravili su tu samo jedanput. I pored toga Elektorat Hannover bio je dobro vođen od strane ministarstva u Hannoveru, povezanog sa njemačkom kancelarijom u Londonu.[1]
Hannover se teritorijalno proširio sve do Sjevernog mora aneksijom Bremena i Verdena 1715. i biskupije Osnabrück 1803. Elektorat Hannover često su zvali britanska Ahilova peta u kontinentalnoj Evropi, zbog čega je bio meta brojnih invazija, naročito za Sedmogodišnjeg rata (1756. -1763) i francuskih revolucionarnih i napoleonskih ratova od 1793. Prusi su ga zauzeli u dva navrata 1801. i 1805. a i Francuzi 1803 i 1806., nakon tog je podjeljen, jedan dio ukloplen je u Prvo Francusko Carstvo, a ostatak u Kraljevina Vestfalija koju je kreirao Napoleon Bonaparte za svoga brata Jérômea.[1]
