சுரேந்திர மொகந்தி

சுரேந்திர மொகந்தி (Surendra Mohanty) (21 ஜூன் 1922 ^[1] - 21 டிசம்பர் 1990) ஒடிசாவில் பிறந்த எழுத்தாளர் ஆவார். அவர், ஒரியாவில் ^[2] எழுதிய நிலஷைலா நாவலுக்காக மத்திய சாகித்ய அகாடமி விருதைப் பெற்றவர்.

அவர், 1981 முதல் 1987 வரை ஒடிசா சாகித்ய அகாதமியின் தலைவராக இருந்தார். அவர் முதல் ஆசிரியராகவும், பின்னர் தி சம்பாத் பத்திரிகையின் தலைமை ஆசிரியராகவும் இருந்தார்.^[3] அவர், பல சிறுகதைகள், நாவல்கள், பயணக் குறிப்புகள், விமர்சனம் மற்றும் சுயசரிதைகளை எழுதியுள்ளார். மேலும், வெவ்வேறு வகைகளைச் சேர்ந்த சுமார் 50 புத்தகங்களை எழுதினார். மகாநகர ராத்ரி (பெருநகரத்தின் இரவு), மரலாரா மிருத்யு (ஒரு ஸ்வான் மரணம்), அந்தா திகாந்தா (தி டார்க் ஹொரைசன்), மற்றும் மகாணிர்வனா (இறுதி புறப்பாடு) ஆகியவை அவரது நன்கு அறியப்பட்ட புத்தகங்கள் ஆகும். யதுபம்ஸா ஓ அன்யன்யா கல்பா (யதுபம்சா மற்றும் பிற கதைகள்), ராஜதானி ஓ அன்யன்யா கல்பா (மூலதனம் மற்றும் பிற கதைகள்), கிருஷ்ணாச்சுடா (தி குல்மோஹூர்) மற்றும் ரூடி ஓ சந்திரா (ரொட்டி மற்றும் சந்திரன்) போன்றவை அவரது பிரபலமான சிறுகதைகள் ஆகும்.^[4]

அவர் ஒரு எழுத்தாளர் என்பதைத் தவிர, அரசியலிலும் தீவிரமாக இருந்தார். அவர் கணதந்திர பரிஷத்தின் உறுப்பினராக இருந்தார். 1957 ஆம் ஆண்டில் தேங்கனலில் இருந்து கணதந்திர பரிஷத்திற்கு நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பின்னர் அவர் உத்கல் காங்கிரசில் சேர்ந்தார். 1971 இல் கேந்திரபாதா தொகுதியில் இருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.^[5]

• 1957இல், சபுஜபத்ரா ஓ துசரா கோலாப்பிற்காக சாகித்ய அகாடமி விருது.^[6]
• 1980இல், குலபுருதாவுக்கு ஷராலா விருது.
• நிலா சைலாவுக்கு (ப்ளூ ஹில்) மத்திய சாகித்ய அகாதமி விருது.
• 1987இல், பத ஓ ஓ ப்ருதிபிக்கு சாகித்ய அகாதமி விருது.

வரலாறு, புராணம் மற்றும் புராணக்கதைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட சுரேந்திர மொகந்தியின் நான்கு நாவல்கள் 1968 இல், நிலாசைலா (நீல மலை), 1980 இல் வெளியிடப்பட்ட நிலாத்ரி பிஜயா (நீலாத்ரிக்கு வெற்றிகரமாக திரும்புவது), 1985இல், கிருஷ்ணவேனைர் சந்தியா (மாலை வேளையில் கிருஷ்ணா நதிக்கரையில் ) மற்றும் அஜிபகர அட்டஹாசா (அஜிபாக்காவின் நையாண்டி சிரிப்பு) 1987 இல் வெளியிடப்பட்டது.

ஒரிசாவின் வரலாற்றின் ஒரு முக்கியமான காலகட்டத்தில் சூழ்நிலைப்படுத்தப்பட்ட "நிலாசைலா" என்பது மிகவும் பரவலாக வாசிக்கப்பட்ட மற்றும் பாராட்டப்பட்ட ஒரு நாவலாகும். இந்த நாவலின் நிகழ்வுகள் 1727 மற்றும் 1736 ஆண்டுகளுக்கு இடையில் நடைபெறுகின்றன. ஒரியா இனத்தின் முதன்மை தெய்வமான ஜெகந்நாத்தின் பிரதிநிதியாக ஒரிசா மக்களால் போற்றப்படும் குர்தாவின் மன்னர் ராமச்சந்திரதேவ், தன்னை இசுலாமியராக மாற்றிக் கொண்டு, கட்டாக்கின் முஸ்லீம் ஆட்சியாளரின் மகளை திருமணம் செய்து கொண்டார். ஆனால் கட்டாக்கின் முஸ்லீம் ஆட்சியாளர் குர்தா மீது படையெடுத்து ஜகந்நாதரின் சிலையை அழிக்க முயற்சிக்கும்போது, ஒரியா அடையாளம் மற்றும் உணர்வைக் குறிக்கும் சிலையை பாதுகாக்க ராமச்சந்திரதேவ் தைரியமாக போராடுகிறார். இந்த நாவல் சமகால ஒரிசா பற்றிய உண்மைக் கணக்கைக் கொடுக்கிறது, ஆனால் அது வரலாற்றை விட அதிகம். இது ஒரிசாவின் மத மற்றும் கலாச்சார பாரம்பரியத்தின் ஒரு தீவிரமான சித்தரிப்பு ஆகும், இது இன்னும் ஒரியா இன நனவின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகும்.

பகவான் ஜெகந்நாதர் சிலை அதன் அசல் இடத்திலிருந்து பூரி கோயிலின் ரத்னா சிங்காசனத்தை சிலிக்கா ஏரியில் உள்ள ஒரு தீவுக்கு மாற்றுவதன் மூலம் நிலசைலா நாவல் முடிவடையும். அதே வேளையில், "நிலாத்ரி பிஜயா" நாவலில், சிலை வெற்றிகரமாக அதன் அசல் தங்குமிடத்திற்கு திரும்புவதை விவரிக்கிறது. ராமச்சந்திரதேவ் முறையாக ஒரு முஸ்லீம் என்றாலும், தெய்வத்தை அசல் இடத்திற்கு மீட்டெடுக்க ஆர்வமாக உள்ளார். முஸ்லிம் படைகளால் தாக்கப்படுவார் என்ற அச்சம் இருந்தபோதிலும் அவர் வெற்றி பெறுகிறார். ராமச்சந்திரதேவ் மற்றும் அவரது மனைவி இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்று கோவிலுக்குள் நுழைவதைத் தடைசெய்யும்போது நாவல் ஒரு சோகமான குறிப்பில் முடிகிறது.

"கிருஷ்ணவேனியர் சந்தியா" நாவல், பதினாறாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், ஒரிசாவின் மன்னர் பிரதாபிருத்ரதேவ், விஜயநகர் பேரரசின் ஆட்சியாளரான கிருஷ்ணதேவா ரே உடனான போரை இழக்கும்போது, ஒரிசாவின் வரலாற்றின் மற்றொரு முக்கியமான காலகட்டத்தை விவரிக்கிறது. சிறையில் தனது மகன் பிரபத்ரா தற்கொலை செய்து கொண்டதையடுத்து பிரதாருத்ரா சரணடைய வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளார். பிரதாப்ருத்ராவை விட வயதான கிருஷ்ணதேவா ரேக்கு, தனது மகள் ஜெகன்மோஹினியை சமாதான ஒப்பந்தத்தின் நிபந்தனையாக திருமணம் செய்து கொடுக்கிறார். பின்னர், பிரதாபுருத்ரா, விரக்தியிலும் வேதனையிலும் ஆன்மீக வாழ்க்கைக்குத் திரும்பி ஸ்ரீ சைதன்யா பிரபுவை பின்பற்றுபவராக மாறுகிறார்.