Fars edebiyatı
Vikipedi, özgür ansiklopedi
| İran sanatı |
|---|
| Görsel sanatlar |
| Dekoratif sanatlar |
| Edebiyat |
| Performans sanatları |
| Diğer |
_MET_DT227734.jpg)
Fars edebiyatı, Farsça sözlü kompozisyonlardan ve yazılı metinlerden oluşan dünyanın en eski edebiyatlarından biridir.[1][2][3][4] 2500 yıldan uzun bir dönemi kapsayan Fars edebiyatına ait kaynaklar bugünkü İran sınırlarının ötelerine, Orta Asya, Batı Asya, Anadolu, Hint alt kıtası, Mısır[5] ve Balkanlar'a yayılmıştır. Gaznelilerin Orta ve Güney Asya'yı fethinden sonra Afganistan, Pakistan, Hindistan ve Orta Asya'ya yayılmıştır. Yalnız İranlılar değil, Türk, Kafkas, Hint, Pakistanlı ve Slav şair ve yazarların Fars dilinde oluşturdukları eserler de Fars edebiyatı içinde sayılmaktadır.
Fars edebiyatının kökleri, Antik Çağ'da Birinci Pers İmparatorluğu döneminde konuşulan Eski Farsça ve daha sonra Sasaniler Orta Farsçası döneminden kalıp günümüze kadar ulaşmış eserlere dayanmaktadır. Ancak, İskender'in fethi sonrası Pers İmparatorluğu başkenti Persepolis'teki kütüphanelerin yakılıp yıkılması nedeniyle Antik Çağ'a ait Fars edebiyatı eserlerinin çoğu yok olmuştur.[6][7][8] Bu dönemden korunmuş olarak günümüze ulaşan Behistun Yazıtı'nın tarihi MÖ 6. yüzyıla uzanmaktadır. Yazıt üzerindeki çivi yazısı yazmalar Eski Farsçanın yanı sıra diğer Antik Çağ uygarlık dilleri olan Elamca, Babilce ve Akadca metinler de içermektedir.[9][10] Bunlara bağlı olarak Fars edebiyatının günümüze ulaşan ürünlerinin büyük bir kısmı, Müslümanların İran'ı ele geçirmesini takip eden dönemlerde oluşturulmuştur. Abbâsîler'in iktidarı ile birlikte (MS 750), İranlılar İslam Halifeliğinin katipleri ve bürokratları ve giderek artan bir şekilde yazarları ve şairleri haline gelip Farsça ve Arapça yazmaya başlamıştır.
Firdevsî, Sadî, Hafız, Attar, Nizamî,[11] Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî[12] ve Hayyam[13][14] gibi şair ve yazarlar Fars edebiyatının önde gelen şair ve yazarlarıdır ve birçok farklı ülke edebiyatı ve yazarlarını etkilemiştir.
Gazâlî, Fârâbî,[15][15][16][17], İbn Sina,Tûsî[18], Taberî, Buhârî, Zemahşerî, Tirmizî, Müslim, Hallâc-ı Mansûr, Bâyezid-i Bistâmî, Abdülkâdir Geylânî, Molla Câmî, Nesâî, Konevî, İbn Mâce tasavvuf, felsefe, tıp, matematik, geometri gibi farklı alanlarda Farsça eserler vermiş diğer İranlı yazarlardır.
Sohrab Sepehri, Füruğ Ferruhzad ve Sâdık Hidâyet'in eserleri de Türkçeye kazandırılmıştır.
İslamiyeti kabul ettikten sonra yüzyıllar boyunca edebiyatımıza büyük etkileri olmuş olan ve Divan edebiyatımızın başlıca kaynağını meydana getirmiş olan İran edebiyatı, İslamiyetin kabul edilmesinden önce ve İslam medeniyetinin etkisi altında olmak üzere başlıca iki bölüme ayrılır.
İran'da İslamiyetin kabul edilmesinden önceki devirlere ait dil ve edebiyat hakkında kesin bilgi, hemen yok gibidir, İslamiyetin kabul edilmesine kadar geçen devrede yazılan eserler, bir takım faraziyelerden ibarettir.[kaynak belirtilmeli] İslamiyetin kabulünden önce Farsça şiir söyleyen ilk ve tek kişi Behram-ı Gur'dur.[kaynak belirtilmeli]
İslamiyetin kabul edilmesi ile başlayan İran edebiyatı, başlıca şu bölümlere ayrılabilir:
I - Kahramanlık şiiri devri : (10. yüzyıl)[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu devrin başlıca şairleri, en eski Acem şairi sayılan Rûdegî, Keygâvus, Ulusrî, Dakikî ve Şehnâme adlı Acemlerin en büyük kahramanlık destanını yazan Firdevsî'dir. Şehnâme'den:
« بسی رنج بردم در این سال سی «Otuz yıl çok acı ve zorluk çektim
عجم زنده کردم بدین پارسی » Farsça ile Acem'e hayat ve can verdim»
II - Saray şiiri devri (11. yüzyıl)[değiştir | kaynağı değiştir]
Arap medeniyetinin İran'da yer etmeye başlaması üzerine zümre edebiyatı olan yeni bir şiir meydana gelmiştir. Bu devrin en ünlü şairleri Anyarî ve Nizamî'dir.
III - Mistik ve moral devir (13. yüzyıl)[değiştir | kaynağı değiştir]
Selçuk devri Iran edebiyatının en parlak devri olan bu yüzyılda, Tasavvuf edebiyatı yolunda. şiirler yazan Senasî ve Attar önemli şairlerdendir. Lirik ve melânkolik bir şair olan Selman ve Gülistan ve Bostan adlı eserlerin şairi Sadî, bu yüzyılda yetişmiş önemli şairlerdendir.
IV - Lirik şiirin parlak devri (14. yüzyıl)[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu yüzyılda İran saray şiiri, en parlak devrini yaşamış ve Hafız. Vassaf gibi şairler, yalnız İran edebiyatının değil, dünya edebiyatın da en büyük lirik şairleri olduklarını gösteren eserler meydana getirmişlerdir.
V - Duraklama devri (15. - 16. yüzyıllar)[değiştir | kaynağı değiştir]
İran şiiri, artık eski parlak devrini kaybetmiştir. Bu yüzyılda yetişen Cami, İran edebiyatının son büyük, şairidir.
VI - Yeni devir (17. - 19. yüzyıllar)[değiştir | kaynağı değiştir]
Eski önemini kaybetmesine rağmen İran edebiyatı şiir ve nesir alanında önemli sanatçılar yetiştirmiştir. Sadî, Seyyit Yahya, Kelim, Mirza, Sadık yetişen ünlü şairlerdendir. Bu devirde-Iran nesiri Hace Abdullahîî Ensarî tarafından kurulmuştur.
VII - Çağdaş devir[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu çağda yetişen İran sanatçıları, eski geleneği devam ettirmek isteyenler, modern Avrupa edebiyatı yolunda eserler vermek, isteyenler ve bu iki grubun arasında kalanlar olmak üzere başlıca üç ayrı gruba ayrılmış gibidirler. Bu bakımdan çağdaş Iran edebiyatında, eski Fars şiir ve nesir geleneğini devam ettirerek o yolda eser veren sanatçıların yanında; İran dilini Arapça ve Türkçe kelimelerden kurtararak yalın bir Fars dili meydan getirmek isteyen sanatçılar da eserlerini vermektedirler. Bunlar arasında, eski geleneği tamamen yıkmak, Arap yazısını değiştirmek taraftarı olanlar da bulunmakta, İran dilinin ve edebiyatının değişmesi zorunluluğunu savunmaktadırlar. Bu İki grubun arasında kalan bazı sanatçılar da eski gelenekleri tamamen muhafaza etmedikleri gibi, yenileşmenin de savunmasını yapmamaktadırlar. Mahmud Devletabadi, Sadık Hidayet, Sadık Çubek, Bozorg Alevi çağdaş İran edebiyatının önde gelen yazarları arasında görülmektedir.
Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]
 | Vikisözlük'te tanımlar |
 | Vikisöz'de alıntılar |
 | Vikikitap'ta kitaplar |
- Lisan-ı farisi21 Aralık 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Notlar ve Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Spooner, Brian (2012). "Dari, Farsi, and Tojiki". Schiffman, Harold (Ed.). Language policy and language conflict in Afghanistan and its neighbors: the changing politics of language choice. Leiden: Brill. s. 94.
- ^ Spooner, Brian (1994). "Dari, Farsi, and Tojiki". Marashi, Mehdi (Ed.). Persian Studies in North America: Studies in Honor of Mohammad Ali Jazayery. Leiden: Brill. ss. 177-178.
- ^ Campbell, George L.; King, Gareth, (Ed.) (2013). https://books.google.com/books?id=DWAqAAAAQBAJ&pg=PA1339
|bölümurl=eksik başlık (yardım). Compendium of the World's Languages (3.3bölüm=Persian bas.). Routledge. s. 1339. - ^ Arthur John Arberry, The Legacy of Persia, Oxford: Clarendon Press, 1953, 0-19-821905-9, p. 200.
- ^ Moḥammad el Saʿīd ʿAbd al-Moʾmen, “EGYPT ix. Iran’s cultural influence in the Islamic period,” Encyclopaedia Iranica, VIII/3, pp. 263-266.
- ^ Kent, Allen; Lancour, Harold; Daily, Jay E. (1 Ocak 1975). Encyclopedia of Library and Information Science: Volume 13 - Inventories of Books to Korea: Libraries in the Republic of. CRC Press. ISBN 9780824720131. 13 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2022 – Google Books vasıtasıyla.
- ^ Sachau, C. Edward (2004). The Chronology of Ancient Nations. Kessinger Publishing. s. 484. ISBN 978-0-7661-8908-9. p. 127
- ^ Anonimo (1974). Al-Beruni and Persepolis. Acta Iranica. 1. Leiden: Peeters Publishers. ss. 137-150. ISBN 978-90-04-03900-1.
- ^ Thompson, R. Campbell. "The Rock of Behistun". Wonders of the Past. Edited by Sir J. A. Hammerton. Vol. II. New York: Wise and Co., 1937.
- ^ Louis H. Gray, Notes on the Old Persian Inscriptions of Behistun, Journal of the American Oriental Society, vol. 23, pp. 56–64, 1902
- ^ C. A. (Charles Ambrose) Storey and Franço de Blois (2004), "Persian Literature - A Biobibliographical Survey: Volume V Poetry of the Pre-Mongol Period", RoutledgeCurzon; 2nd revised edition (June 21, 2004). p. 363: "Nizami Ganja’i, whose personal name was Ilyas, is the most celebrated native poet of the Persians after Firdausi. His nisbah designates him as a native of Ganja (Elizavetpol, Kirovabad) in Azerbaijan, then still a country with an Iranian population, and he spent the whole of his life in Transcaucasia; the verse in some of his poetic works which makes him a native of the hinterland of Qom is a spurious interpolation."
- ^ Franklin Lewis, Rumi Past and Present, East and West, Oneworld Publications, 2000. How is it that a Persian boy born almost eight hundred years ago in Khorasan, the northeastern province of greater Iran, in a region that we identify today as Central Asia, but was considered in those days as part of the Greater Persian cultural sphere, wound up in Central Anatolia on the receding edge of the Byzantine cultural sphere, in which is now Turkey, some 1500 miles to the west? (p. 9)
- ^ Grant, Edward (2006). Science and Religion, 400 B.C. to A.D. 1550 From Aristotle to Copernicus. Johns Hopkins University Press. s. 232.
- ^ Naidis, Mark (1972). The Western Tradition A Survey of Western Civilization. Dryden Press. s. 96.
- ^ a b Gutas, Dimitri. "Farabi i. Biography". Encyclopædia Iranica. Erişim tarihi: 4 Nisan 2010.
- ^ Ebn Abi Osaybea, Oyun al-anba fi tabaqat at-atebba, ed. A. Müller, Cairo, 1299/1882. وكان ابوه قائد جيش وهو فارسي المنتسب
- ^ Seyyed Hossein Nasr, Mehdi Aminrazavi. "An Anthology of Philosophy in Persia, Vol. 1: From Zoroaster to Umar Khayyam", I.B. Tauris in association with The Institute of Ismaili Studies, 2007. Pg 134: "Ibn Nadim in his al-Fihrist, which is the first work to mention Farabi considers him to be of Persian origin, as does Muhammad Shahrazuri in his Tarikh al-hukama and Ibn Abi Usaybi'a in his Tabaqat al-atibba. In contrast, Ibn Khallikan in his '"Wafayat al-'ayan considers him to be of Turkish descent. In any case, he was born in Farab in Khurasan of that day around 257/870 in a climate of Persianate culture"
- ^ Multiple sources:
- Bennison, Amira K. (2009). The great caliphs : the golden age of the 'Abbasid Empire. New Haven: Yale University Press. s. 204. ISBN 978-0-300-15227-2.
Hulegu killed the last ‘Abbasid caliph but also patronized the foundation of a new observatory at Maragha in Azerbayjan at the instigation of the Persian Shi‘i polymath Nasir al-Din Tusi.
- Goldschmidt, Arthur; Boum, Aomar (2015). A Concise History of the Middle East. Avalon Publishing. ISBN 978-0-8133-4963-3.
Hulegu, contrite at the damage he had wrought, patronized the great Persian scholar, Nasiruddin Tusi (died 1274), who saved the lives of many other scientists and artists, accumulated a library of 400000 volumes, and built an astronomical ...
- Bar Hebraeus; Joosse, Nanne Pieter George (2004). A Syriac Encyclopaedia of Aristotelian Philosophy: Barhebraeus (13th C.), Butyrum Sapientiae, Books of Ethics, Economy, and Politics : a Critical Edition, with Introduction, Translation, Commentary, and Glossaries. Brill. s. 11. ISBN 978-90-04-14133-9.
the Persian scholar Naṣīr al-Dīn al-Ṭūsī
- Seyyed Hossein Nasr (2006). Islamic Philosophy from Its Origin to the Present: Philosophy in the Land of Prophecy. State University of New York Press. s. 167. ISBN 978-0-7914-6800-5.
In fact it was common among Persian Islamic philosophers to write few quatrains on the side often in the spirit of some of the poems of Khayyam singing about the impermanence of the world and its transience and similar themes. One needs to only recall the names of Ibn Sina, Suhrawardi, Nasir al-Din Tusi and Mulla Sadra, who wrote poems along with extensive prose works.
- Rodney Collomb, "The rise and fall of the Arab Empire and the founding of Western pre-eminence", Published by Spellmount, 2006. pg 127: "Khawaja Nasr ed-Din Tusi, the Persian, Khorasani, former chief scholar and scientist of"
- Seyyed Hossein Nasr, Islamic Philosophy from Its Origin to the Present: Philosophy in the Land of Prophecy, SUNY Press, 2006, 0-7914-6799-6. page 199
- Seyyed H. Badakhchani. Contemplation and Action: The Spiritual Autobiography of a Muslim Scholar: Nasir al-Din Tusi (In Association With the Institute of Ismaili Studies. I. B. Tauris (December 3, 1999). 1-86064-523-2. page.1: ""Nasir al-Din Abu Ja`far Muhammad b. Muhammad b. Hasan Tusi:, the renowned Persian astronomer, philosopher and theologian"
- Glick, Thomas F.; Livesey, Steven John; Wallis, Faith (2005). Medieval Science, Technology, and Medicine: An Encyclopedia. Psychology Press. ISBN 978-0-415-96930-7.
drawn by the Persian cosmographer al-Tusi.
- Laet, Sigfried J. de (1994). History of Humanity: From the seventh to the sixteenth century. UNESCO. s. 908. ISBN 978-92-3-102813-7.
the Persian astronomer and philosopher Nasir al-Din Tusi.
- Mirchandani, Vinnie (2010). The New Polymath: Profiles in Compound-Technology Innovations. John Wiley & Sons. s. 300. ISBN 978-0-470-76845-7.
Nasir. al-Din. al-Tusi: Stay. Humble. Nasir al-Din al-Tusi, the Persian polymath, talked about humility: “Anyone who does not know and does not know that he does not know is stuck forever in double ...
- Ṭūsī, Naṣīr al-Dīn Muḥammad ibn Muḥammad; Badakchani, S. J. (2005), Paradise of Submission: A Medieval Treatise on Ismaili Thought, Ismaili Texts and Translations, 5, Londra: I.B. Tauris in association with Institute of Ismaili Studies, ss. 2-3, ISBN 1-86064-436-8
- Holt, P. M.; Lambton, Ann K. S.; Lewis, Bernard (1986). The Cambridge History of Islam Volume 2B, Islamic Society and Civilisation. 1st. Cambridge University Press. s. 585. ISBN 978-0-521-21949-5.
secondly, some very great Shi'i thinkers who were ethnically Persian, such as the Isma'ilis, Abu Hatim Razi and Sijistani in the fourth/tenth century, or the Imamis, Nasir al-DIn Tusi (seventh/thirteenth century) and 'Allama Hilli (seventh-eighth/thirteenth-fourteenth centuries) and many others, were to continue to write in Arabic.
- Bennison, Amira K. (2009). The great caliphs : the golden age of the 'Abbasid Empire. New Haven: Yale University Press. s. 204. ISBN 978-0-300-15227-2.
