Aleksandar Vučić

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Aleksandar Vučić
5. Sırbistan Cumhurbaşkanı
Görevde
Makama geliş
31 Mayıs 2017
Başbakan Ivica Dačić
Yerine geldiği Ana Brnabić
11. Sırbistan başbakanı
Görev süresi
27 Nisan 2014 - 31 Mayıs 2017
Cumhurbaşkanı Tomislav Nikolić
Yardımcı Ivica Dačić
Yerine geldiği Ivica Dačić
Sırbistan Birinci Başbakan Yardımcısı
Görev süresi
27 Temmuz 2012 - 27 Nisan 2014
Başbakan Ivica Dačić
Yerine geldiği Ivica Dačić
Yerine gelen Ivica Dačić
Sırbistan Savunma Bakanı
Görev süresi
27 Temmuz 2012 - 2 Eylül 2013
Başbakan Ivica Dačić
Yerine geldiği Dragan Šutanovac
Yerine gelen Nebojša Rodić
Sırbistan Haberleşme Bakanı
Görev süresi
24 Mart 1998 - 24 Ekim 2000
Başbakan Mirko Marjanović
Yerine geldiği Radmila Milentijević
Yerine gelen Ivica Dačić
Bogoljub Pejčić
Biserka Matić Spasojević
Kişisel bilgiler
Doğum 5 Mart 1970 (54 yaşında)
Belgrad, Yugoslavya
Partisi Radikal Parti (1993-2008)
İlerleme Partisi (2008-günümüz)
Evlilik(ler) Ksenija Janković (1997-2011)
Tamara Đukanović (2013–günümüz)
Çocuk(lar) Danilo, Milica
Bitirdiği okul Belgrad Üniversitesi
Dini Ortodoks Hıristiyanlık
İmzası

Aleksandar Vučić (Sırpça: Александар Вучић, 5 Mart 1970, Belgrad[1]), Sırbistan'ın 5. ve şimdiki cumhurbaşkanı olan bir Sırp siyasetçidir. 2008'de aşırı milliyetçi Sırp Radikal Partisi'nden ayrıldıktan sonra, popülist muhafazakâr Sırp İlerleme Partisi'nin (SİP) kurucularından biri oldu ve 2012'den beri parti başkanıdır.

Vučić, 1993 yılında Sırp Radikal Partisine katıldı ve 1993 parlamento seçimleri sonrasında Sırbistan parlamentosu üyesi oldu. İki yıl sonra 24 yaşında, Sırp Radikal Partisi genel sekreteri oldu. 1998 Mart ayında, Mirko Marjanović hükûmetinde Haberleşme Bakanı olarak atandı ve 1998-2000 yılları arasında Haberleşme Bakanlığı yaptı. 2004 yılında ve 2008 yılında, iki kez Belgrad belediye başkanlığı seçimlerinde yarıştı ve seçimleri kaybetti. Vucic, 27 Temmuz 2012 tarihinde Sırbistan Başbakan Birinci Yardımcısı olarak atandı. 2012-2013 yılları arasında Savunma Bakanı olarak görev yaptı. 27 Nisan 2014 tarihinde Koalisyon Protokolü gereğince Ivica Dačić'in yerine Sırbistan başbakanı oldu. Vučić 2014-2016 ve 2016-2017 yılları arasında Sırbistan Başbakanı olarak görev yaptı. Nisan 2017'de Vučić, ilk turda% 55'in üzerinde oyla Sırbistan Cumhurbaşkanı seçildi ve böylece ikinci tura gerek kalmadı.Tomislav Nikolić'in ardından 31 Mayıs 2017'de resmen göreve başladı. Devir teslim töreni 23 Haziran 2017'de yapıldı.

Slobodan Milošević kabinesinde Haberleşme Bakanı olarak, özellikle Kosova Savaşı sırasında gazetecilere karşı kısıtlayıcı önlemler aldı.[2][3] Buldozer Devrimi'nden sonraki dönemde Vučić, muhalefetin en önemli isimlerinden biriydi. 2008 yılında yeni partinin kuruluşundan bu yana, orijinal aşırı sağ ve sert Avrupa şüpheciliği platformundan Avrupa yanlısı, muhafazakâr ve popülist siyasi pozisyonlara doğru kaymıştır. SİP liderliğindeki koalisyon 2012 seçimini kazandı ve SİP ilk kez hükûmetin bir parçası oldu ve baskın parti sisteminin kurulmasına yol açtı.[4][5][6]

Vučić'in 2014'te hükûmetin başına geçmesinden sonra, devlet işlerini özelleştirerek ve ekonomiyi serbestleştirerek Avrupa Birliği'ne (AB) katılım sürecini takip etmeye devam edeceğine söz verdi.[7] Aralık 2015'te AB, Vučić liderliğindeki Sırp heyeti ile katılım konferansı sırasında ilk fasılları açtı. Kosova ve Sırbistan hükûmetleri arasında, ilişkilerinin normalleştirilmesi konusundaki Brüksel Anlaşması'nın uygulanmasını savunan işbirliği ve diyaloğun en önemli figürlerinden biridir. Gözlemciler, kısıtlı basın özgürlüğüne atıfla Vučić'in yönetimini otoriteryenizm, otokrasi veya liberal olmayan demokrasi ile tanımlamaktadır.[8][9][10][11]

Çocukluğu ve Eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Aleksandar Vučić, Belgrad'da Anđelko ve Angelina Vučić'in (evlilik öncesi soyadı Milovanov) çocuğu olarak doğdu. Andrej Vučić isminde küçük bir erkek kardeşi vardır.[12] Baba tarafı, Bosna'nın merkezindeki Bugojno yakınlarındaki Čipuljić'ten geldi. İkinci Dünya Savaşı sırasında Hırvat faşist örgütü Ustaše tarafından kovuldular ve babasının doğduğu Belgrad'a yerleştiler. Vučić'e göre, baba tarafından büyükbabası Anđelko ve onlarca yakın akrabası Ustaše tarafından öldürüldü.[13] Annesi Bečej, Vojvodina'da doğdu. Ebeveynlerinin ikisi de ekonomi mezunu. Babası iktisatçı, annesi gazeteci olarak çalıştı.

Vučić Yeni Belgrad'da büyüdü ve Branko Radičević ilkokulunu bitirdi, sonra Zemun'da bir gymnasium bitirdi. Belgrad Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nden mezun oldu. İngiltere'nin Brighton kentinde İngilizce öğrendi ve bir süre Londra'da tüccar olarak çalıştı. Yugoslavya'ya döndükten sonra Bosna-Hersek'in Pale şehrinde gazeteci olarak çalıştı. Orada politikacı Radovan Karadžić ile röportaj yaptı ve general Ratko Mladić ile satranç oynadı. Bir genç olarak Vučić, büyük bir isyana dönüşen 13 Mayıs 1990'da Dinamo Zagreb ile Crvena zvezda arasında oynanan da dahil olmak üzere Crvena zvezda'ın maçlarına giden Kızılyıldız futbol kulübü hayranıydı. Bosna Savaşı'nda akrabalarının evleri yıkıldı.

Politik Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Aleksandar Vučić, 1993 yılında temel ideolojisi Sırp milliyetçiliğine ve Büyük bir Sırbistan yaratma hedefine dayanan aşırı sağ bir parti olan Sırp Radikal Partisi'ne (SRP) katıldı,[14][15] 1993 parlamento seçimlerinin ardından Millet Meclisine seçildi. İki yıl sonra Vučić, SRP genel sekreteri oldu. Partisi 1996 yılında Zemun'da yerel seçimleri kazandıktan sonra, ilk kez Pinki Hall'un yöneticisi olarak bir iş sahibi oldu.

Haberleşme Bakanlığı[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 1998'de Vučić Mirko Marjanović hükûmetine Haberleşme Bakanı olarak atandı.[16] Akademisyenler, Vučić'i Sırbistan'daki yüzyılın başlarında medya politikalarının şekillendirilmesinde önemli bir figür olarak nitelendirmektedir.[17] Milošević aleyhine artan kızgınlığın ardından Vučić, hükûmeti eleştiren gazetecilere para cezası verdi ve yabancı TV ağlarını yasakladı.[18] 2014 yılında hatalı olduğunu ve değiştiğini hatırlatarak, "Tüm siyasi hatalarımı itiraf etmekten utanmadım" dedi.[19] Bu dönemde Sırp medyası, etnik azınlıkları şeytanlaştıran ve onlara karşı uygulanan Sırp zulmünü meşrulaştıran Sırp milliyetçiliği propagandası yapmakla suçlandı.[20] 20. yüzyılın sonunda 1998'de hükûmet medya ihlallerinin takibi için özel bir kabahat mahkemesi oluşturan, Avrupa'nın en kısıtlayıcı medya yasasını kabul etti. Bu yasa maddelerinde ağır para cezası verme ve hemen ödenmedikleri takdirde mülklere el koyma hakkı vardı.[21] Sırp medyası devleti baskı altında tutuyordu ve yabancı medya “yabancı unsurlar” ve “casuslar” olarak görülüyordu. İnsan Hakları İzleme Örgütü, beş bağımsız gazete editörünün yanlış bilgileri yaymakla suçlandıklarını, çünkü Kosova'da ölen Arnavutlar'dan "terörist" değil "insan" olarak bahsettiklerini bildirdi.[22] Hükûmetin bağımsız medyaya yönelik baskısı, NATO güçleri Eylül, Eylül ve Ekim 1998 başında Kosova'ya müdahaleyi tehdit ettiğinde yoğunlaştı. Ayrıca, hükûmet nüfusun çoğunluğu için haber veren devlet radyosu ve televizyonunun doğrudan kontrolünü de sürdürdü.[23] NATO'nun Yugoslavya'yı bombalaması Mart 1999'da başladıktan sonra Vučić, Belgrad'ın tüm editörlerini toplantıya çağırdı. Basılı medyaya tüm kopyaları onay için Bakanlığa sunması emredildi ve sadece devlet tarafından kontrol edilen veya radikal otosansür uygulayan medya organlarından alınan resmi beyanları ve bilgileri yayınlamalarına izin verildi. Vučić ayrıca tüm NATO ülkeleri gazetecilerinden ülkeyi terk etmelerini emretti.

Radikal Parti'den İlerleme Partisi'ne Geçiş[değiştir | kaynağı değiştir]

Radikal Parti genel başkan yardımcısı ve Vojislav Šešelj'in yokluğu nedeniyle fiili geçici lider olan Tomislav Nikolić, partinin Sırbistan'ın AB üyeliğine verdiği destek konusunda anlaşmazlık nedeniyle 6 Eylül 2008'de istifa etti. Diğer tanınmış Radikal Parti üyeleriyle birlikte "Napred Srbijo!" (Sırbistan İleri!) adında yeni bir parlamento grubu kurdu. 12 Eylül 2008 tarihinde Nikolic ve grubu SRP liderliği oturumunda resmi olarak Radikal Parti'den çıkarıldı. Vučić, genel sekreter olarak bu oturuma katılmaya çağrıldı, ancak bu toplantıya katılmadı. Tomislav Nikolić, kendi partisini kuracağını açıkladı ve Vuciç'i katılmaya çağırdı. SRP destekçileri arasında en popüler figürlerden biri olan Vučić, 14 Eylül 2008'de Radikal Parti'den istifa etti.[24] Ertesi gün Vučić geçici olarak siyasetten çekildiğini açıkladı.[25]

Aleksandar Vučić ve Tomislav Nikolić Sırbistan İlerleme Partisi'in kuruluş kongresinde, Belgrad 2008

.

Aleksandar Vučić ve Savunma Bakanı Leon Panetta Washington, D.C.

6 Ekim 2008'de Vučić bir TV röportajında yeni kurulan Nikolić'in Sırp İlerleme Partisi'ne (SİP) katılacağını ve partinin Başkan Vekili olacağını doğruladı. Daha sonra birçok farklı siyasi açıklamada bulundu. 2010 yılında “Srebrenica'da korkunç bir suç işlendi” gibi açıklamalar yaptı ve bunu yapan Sırplardan “utandığını” söyledi. AFP'ye verdiği demeçte, "Değiştiğimi saklamıyorum ... Bununla gurur duyuyorum," dedi. "Yanılmışım, ülkem için en iyisini yaptığımı sanıyordum, ama sonuçları gördüm ve başarısız olduk, bunu itiraf etmeliyiz."[26]

Nikolić 2012 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri'nin ardından Sırbistan Cumhurbaşkanı seçildi ve 24 Mayıs 2012'de parti liderliği görevinden ayrıldı. Vučić yeni parti lideri seçmek üzere bir sonraki parti kongresine kadar liderlik yaptı. 29 Eylül 2012'de Vučić parti genel başkanlığına, Jorgovanka Tabaković yardımcısı seçildi.

Savunma Bakanı ve Başbakan Yardımcılığı (2012-2014)[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić, bir kabine değişikliğinde Savunma Bakanı görevinden istifa ettiği zaman; Temmuz 2012 - Ağustos 2013 tarihleri arasında hem savunma bakanı hem de başbakan yardımcılığı görevini yapıyordu. Başbakan, Ivica Dačić, hükûmet başkanı olarak resmen iktidarın başı olmasına rağmen, birçok analist Vučić'in iktidar koalisyonu ve parlamentodaki en büyük partinin başı olarak hükûmette en fazla etkiye sahip olduğunu düşünüyordu.

Başbakanlık Dönemi (2014-2017)[değiştir | kaynağı değiştir]

Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić ABD Başkan Yardımcısı Mike Pence, Washington, D.C., 17 Temmuz 2017

2014 Milletvekili Seçimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana madde: 2014 Sırbistan genel seçimleri

2014 parlamento seçimlerinin bir sonucunda Vučić'in Sırp İlerleme Partisi Parlamentodaki 250 sandalyenin 158'ini kazandı ve Sırbistan Sosyalist Partisi ile iktidar koalisyonu kurdu. Vučić Sırbistan Başbakanı seçildi.

2016 Milletvekili Seçimi[değiştir | kaynağı değiştir]

İktidardaki Sırp İlerleme Partisinin bir parti kongresinde Vučić erken genel seçimleri açıklayarak 'Ülkenin, AB üyelik talebini güvence altına alma girişimi de dahil olmak üzere mevcut siyasi yönünün devam edeceğine dair istikrarlı bir yönetime sahip olmasını istediğini' ifade etti.[27] 4 Mart 2016'da Sırbistan Cumhurbaşkanı Tomislav Nikolić parlamentoyu feshetti ve 24 Nisan'da erken seçim yapılacağını açıkladı.[28] Vučić'in SİP çevresindeki iktidar koalisyonu% 48.25 oy aldı.[29][30] Vučić'in iktidardaki SİP'i, 2014 parlamento seçimlerinden daha az sandalye kazanmasına rağmen mecliste çoğunluğu korudu. SİP liderliğindeki koalisyon, 98'i SİP'e ait 131 sandalye kazandı.[31]

2017 Cumhurbaşkanlığı Seçimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić 14 Şubat 2017'de cumhurbaşkanlığı seçimlerinde aday olacağını katılmayacağına dair daha önceki açıklamalara rağmen duyurdu.[32] Sırbistan Anayasası'na göre, Sırbistan Cumhurbaşkanlığı önemli bir yürütme gücü olmayan büyük ölçüde törensel bir makamdır.[33] Görevdeki Cumhurbaşkanı Tomislav Nikolić'in de seçimlerde aday olacağına dair ilk spekülasyonlardan sonra Nikolić Vučić ve iktidardaki SİP'e destek verdi. Vučić ilk turda yüzde 56,01 oy alarak seçimi kazandı. Bağımsız aday Saša Janković, siyaset ironisi yapan Luka Maksimović ve eski Dışişleri Bakanı Vuk Jeremić'in önünde yüzde 16,63 ile ikinci oldu.[34]

CeSID tarafından yapılan bir kamuoyu araştırması, bu seçimde Vučić seçmeninin önemli oranda emeklilerden (% 41) oluştuğunu ve büyük çoğunluğunun ise (% 63) orta öğretim derecesine sahip,% 21'inin ise liseden daha az bir dereceye sahip olduğunu göstermiştir.[35]

Cumhurbaşkanlığı; 2017'den günümüze[değiştir | kaynağı değiştir]

Aleksandar Vučić TANAP Zirve Konuşması

Seçim sonucu Sırbistan'da protestolara yol açtı. Binlerce protestocu Vučić'i ülkeyi otoriteryenizme götürmekle suçladı. Protestocular mitingleri sosyal ağlar aracılığıyla örgütlediler ve herhangi bir partiye veya politikacıya bağlı olmadıkları konusunda ısrar ettiler ve "Vučić liderliğinde seçkinlere hizmet eden yolsuz siyasi, iş ve medya sistemleri" olarak adlandırdıkları şeylerin tamamen revize edilmesini talep ettiler.[36] Vučić, protestoların "diktatörün polisi sokaklara dökmesini" bekleyen siyasi muhalifleri tarafından düzenlendiğini ileri sürdü.[37]

Sırbistan Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić İsrail Cumhurbaşkanı Reuven Rivlin ile, 26 Temmuz 2018 tarihinde Sırbistan'a yaptığı resmi ziyaret sırasında

Protestolar sürerken Vučić 31 Mayıs'ta Parlamento önünde Sırbistan Cumhurbaşkanı olarak yemin etti.[38] Reformlara devam edeceğine söz verdi ve Sırbistan'ın Avrupa yolunda kalacağını söyledi. Cumhurbaşkanı ayrıca Sırbistan'ın askeri tarafsızlığını koruyacağını, ancak hem NATO ile hem de Rusya ile ortaklıklar kurmaya devam edeceğini söyledi.

Başkan olduktan sonra Vučić, Cumhurbaşkanının korunmasından sorumlu geleneksel polis güvenlik hizmetini dağıttı ve ve bunun yerine, yasaya aykırı olarak 2014-2017 arasında Başbakan olarak görev yaparken onu koruyan askeri polis birimi Cobras üyelerini yerleştirdi.[39]

3 Eylül 2017'de, içinde üç erkek bulunan Bentley marka lüks bir araç, başkanlık konvoyuna çarptı.[40] Başkan Vučić ve personeli zarar görmedi ve erkekler cumhurbaşkanının güvenliğini tehlikeye attığı şüphesiyle tutuklandılar.[40][41] Vučić'e yakın medya bunu bir başka suikast girişimi olarak bildirirken, muhalefet liderleri "eski aşırı bir milliyetçiyi kurban olarak göstermenin ve dikkati Sırbistan'ın ekonomik ve sosyal sorunlarından uzaklaştırmanın bir propagandası" olduğunu iddia ettiler.[40][41]

2018'in sonundan ve 2019'un başına kadar binlerce Sırp, Vučić'in başkanlığını protesto etmek için sokaklara çıktı. Protestocular Vučić ve SİP'in yozlaşmış olduğunu ve Vučić'in inkâr etse de bir otokrat olarak kendini güçlendirmeye çalıştığını iddia ettiler.[42][43] 2019'da Freedom House, seçimlerin yürütülmesindeki bozukluklar, hükûmet ve yakın medya organları tarafından yasal taciz ve baskılama kampanyaları yoluyla bağımsız gazetecileri baltalama girişimleri ve Vučić'in anayasal rolü ile çatışan yürütme yetkilerini elinde toplaması yüzünden Sırbistan'ın statüsünün Özgür den Kısmen Özgüre gerilediğini bildirdi.[44]

2020 Haziran Parlamento ve Yerel Seçimler[değiştir | kaynağı değiştir]

26 Nisan ayında yapılması planlanan Parlamento ve Yerel Seçimler, Covid-19 salgını nedeniyle 21 Haziran tarihine ertelendi.[45] 21 Haziran 2020 tarihinde yapılan seçimleri bazı önemli muhalefet partileri boykot etti.[46] Kesin olmayan ilk sonuçlara göre Vučić liderliğindeki SİP'in başını çektiği "Çocuklarımız İçin" Koalisyonu oyların % 63'ünü aldı.[47]

2020 Seçimleri Sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 2021'de Vučić Bahreyn'i ziyaret ederek ülkeyi ziyaret eden ilk Sırp cumhurbaşkanı oldu.[48] Uluslararası Af Örgütü'nün 2021 yılına ilişkin yıllık raporuna göre, Vučić'in görev süresi insan hakları ihlalleri, ifade özgürlüğü üzerindeki kısıtlamalar ve muhalif şahsiyetlere, gazetecilere ve medya kuruluşlarına yönelik taciz kampanyaları ile karakterize ediliyor.[49]

Politikaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Ekonomi[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić 12 Haziran 2018 tarihinde Türkiye'de TANAP Boru Hattının açılışında diğer liderlerle beraber

2014'te Başbakan seçilmesinin ardından Vučić, Sırbistan'ın bütçe açığını azaltmak olan kontrollü harcamaya dayalı ekonomi politikalarını destekledi. Vučić'in mali denk bütçe politikası öncelikle kamu sektöründe kesinti yapmaya yönelikti. Alınan tedbirlerden biri, kamu sektöründe emekli maaşlarının ve maaşlarının azaltılması ve kamu sektöründe daha fazla istihdam yapılmasının yasaklanmasıydı.[50] Vučić reform temelli politikalarının ülkenin açığını azalttığını ve finansal istikrara katkıda bulunduğunu açıkladı.Bununla birlikte, Vučić'in ekonomi politikasına yönelik eleştiriler, önlemlerinin ekonomik toparlanmaya genel olarak katkıda bulunmadığını, bunun yerine yaşam standardında daha fazla düşüşe neden olduğuna işaret ediyordu. 23 Şubat 2015'te Vučić hükûmeti, ülkenin uzun vadeli mali istikrarını güvence altına almak için ihtiyati tedbir olarak IMF ile 1,2 milyar € değerinde üç yıllık bir stand-by anlaşması imzaladı.[51] IMF de, AB'nin bu çalışmaları [52][53] IMF'nin sahip olduğu en başarılı programlardan biri olarak nitelendirmesi gibi yapılan reformları övdü. Sırbistan GSYİH'sı maaşlar gibi 2008 kriz seviyelerini aştı.[54] GSYİH büyümesinin % 3'ün üzerine çıkması ve borç / GSYİH oranının % 68'in altına düşmesi ile ekonomik beklentiler iyi bir tablo çizdi.[55]

Aleksandar Vučić, Hindistan Başbakanı Narendra Modi ile Vibrant Gujarat'da 2017 Küresel Zirve

Yozlaşma ve Organize Suç İle Mücadele[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić Sırbistan'da yolsuzluk ve organize suçla mücadele sözü verdi.[56] Ayrıca, zengin iş insanları ile eski hükûmetler ve eski hükûmet üyeleri arasındaki tartışmalı özelleştirmeleri ve ilişkileri araştıracağını vadetti.[57] Öte yandan, Uluslararası Şeffaflık Örgütü verileri, algılanan yolsuzlukta önemli bir artışın tam olarak Vučić'in iktidara geldiği 2012 yılından itibaren görüldüğünü gösterdi.[58] Araştırmacı Gazetecilik Merkezi tarafından yapılan araştırmaya göre, uygulamada yolsuzlukla mücadele, kameraların önünde medya duyurularına ve tutuklamalar anlamına geliyor. "Ve bunları çok sayıda suçlama, az iddianame ve daha da az mahkumiyet izliyor".[59]

Aleksandar Vučić ve Sebastian Kurz 2018.

Avrupa Birliği ve Sığınmacı Politikası[değiştir | kaynağı değiştir]

2015-2016 Avrupa sığınmacı krizi sırasında Vučić kendisini Alman Şansölyesi'nin Angela Merkel'in politikalarıyla güçlü bir şekilde uyumlu davrandı ve Alman göç politikasını açıkça övdü. Vučić ayrıca Sırbistan'ın Ortadoğudan AB üye ülkelerine giden göçmen akışını Balkan yolu üzerinden çözmek için AB ile işbirliği yapacağını ve Sırbistan'ın göçmenlerin bir kısmını almaya hazır olduğunu söyledi. Bazı AB üye ülkelerinin göçmen politikalarını eleştirirken Vučić Twitter'da "Sırbistan belirli sayıda göçmen alacak. Bu bizi bazı üye ülkelerden daha Avrupalı yapıyor. Biz çit inşa etmiyoruz." diye yazdı.[60]

Kosova Sorunu[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić, Sırbistan'ın AB üyeliği teklifiyle ilgili müzakerelerin merkezinde rol alarak, AB'nin Dışişleri Yüksek Komiseri Barones Ashton'la görüşmek üzere Brüksel'e ve Belgrad ile Priştine arasındaki siyasi anlaşmanın ayrıntılarını görüşmek üzere Kuzey Mitrovica'ya gitti.[61][62] Kuzey Kosova'yı ziyareti sırasında Brüksel aracılık anlaşmasına destek almak için Kosovalı Sırpları "geçmişi terk etmeye ve geleceği düşünmeye" çağırdı.

Vučić 2017'de AB'yi Kosova ve Katalonya'daki ayrılıkçı krizlere karşı çok farklı tavırları yüzünden ikiyüzlülük ve çifte standartla suçladı.[63] Eylül 2018'de Kosovalı Sırplara yaptığı konuşmada "Slobodan Milošević büyük bir Sırp lideriydi, iyi niyetleri vardı, ancak sonuçlar umulandan çok kötü oldu" [64] Gözlemcilere göre Vučić "Arnavutlarla etnik sınır çizilmeli" diyerek Kosova'nın bölünmesini savunuyor.[65][66][67][68]

Vučić, "büyük güçlerin prensipsiz tavrını" ve "Büyük Arnavutluk'un oluşumuna ilişkin açıklamalara tepki göstermeyenleri" de eleştirirken[69] 27 Mayıs 2019'da Sırp Kosova parlamentosunun özel oturumu sırasında Vučić "Yenildiğimizi bilmemiz gerekiyor ... Bölgeyi kaybettik" dedi.[70] Cumhurbaşkanı, Sırbistan'ın artık Kosova'yı kontrol etmediğini ve gelecekte ülkedeki referandum yoluyla bu konuda uzlaşmaya ihtiyaç duyulduğunu belirtti.[71] Vučić'in Sırp Listesi Partisi(Kosova) ile yakın bağlantıları var ve Kosovalı Sırpları seçimlerde kendilerine oy vermeye davet etti.[72][73]

20 Ocak 2020'de Sırbistan ve Kosova, yirmi yıldan sonra ilk kez başkentler arasında uçuşları yeniden başlatmayı kabul ettiler.[74][75] Anlaşma, bir yıl önce Cumhurbaşkanı Donald Trump tarafından Sırbistan-Kosova ilişkileri için özel elçi olarak atanan ABD'nin Almanya büyükelçisi Richard Grenell yönetiminde aylarca süren diplomatik görüşmeler sonrasında geldi. Vućić uçuş anlaşmasını memnuniyetle karşıladı ve Amerikalı diplomatlara twitter üzerinden teşekkür etti.[76]

4 Eylül 2020'de Sırbistan ve Kosova, Washington D.C.'deki Beyaz Saray'da ABD Başkanı Donald Trump huzurunda bir Kosova ve Sırbistan Ekonomik Normalleşme anlaşmaları (2020) imzaladı. Ekonomik anlaşmaya ek olarak, Sırbistan, İsrail büyükelçiliğini Haziran 2021'den itibaren Tel Aviv'den Kudüs'e taşımayı kabul etti ve İsrail ve Kosova karşılıklı olarak tanıma konusunda anlaştılar.[77]

Mini Schengen Bölgesi[değiştir | kaynağı değiştir]

10 Ekim 2019'da, Arnavutluk Başbakanı Edi Rama ve Kuzey Makedonya Başbakanı Zoran Zaev ile birlikte Vučić, AB genişlemesi konusunda ilerlemeyi beklerken, üç ülkeleri arasında işgücü ve emek malların, sermayenin ve hizmetlerin serbest dolaşımı da dahil olmak üzere bölgesel ekonomik işbirliğine ilişkin Mini Schengen anlaşmasını imzaladı.[78] Bir ay sonra, liderler "dört özgürlük:(malların, sermayenin, hizmetin ve insanların serbest hareketi" ve açık sınır bölgesi olasılığı da dahil olmak üzere bu özgürlüklere yönelik ilk adımların gerçekleştirilmesi için bir dizi öneri sundular.[79] Aralık ayında, üç lider Karadağ Cumhurbaşkanı Milo Đukanović ile de bir araya gelerek ülkenin bölgeye katılma olasılığının önü açıldı.[80] 2020 Kosova ve Sırbistan ekonomik anlaşmasının ardından iki taraf Mini Schengen Bölgesi'ne katılma sözü verdi.[81]

Hırvatistan İle İlişkiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić ve Hırvatistan Cumhurbaşkanı Kolinda Grabar-Kitarović 2020 Dünya Holokost Forumu, Yad Vashem, Kudüs, İsrail

Vučić, 2007'de Voyvodina'daki Demokrat Hırvat Ligi'nin Hırvatistan'daki Hırvat Demokrat Birliği Partisi'nin bir şubesi olduğunu söyledi.[82] 2008 yılında Sırp İlerleme Partisi'nin kurulmasıyla Vučić, Büyük Sırbistan idealinde Hırvat topraklarını Virovitica-Karlovac-Karlobag hattına kadar içine alma hedefinin "gerçek dışı ve saçma" olduğunu söyledi.[83] Hırvat gazetesi Jutarnji 17 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., bir haberinde, II.Dünya Savaşı sırasında Vucic'in aile üyelerinin hiçbirinin öldürülmediğini iddia edince bunların "ailesine dönük acımasız yalanlar ve saldırılar" olduğunu söyledi.
2015 ve 2016 yıllarında, Hırvatistan ve Sırbistan arasındaki ilişkiler, Hırvatistan'ın Sırbistan ile olan sınırını kapatmaya karar verdiği göçmen krizinden daha fazla etkilenmiştir. Sırbistan'dan gelen göçmen akını nedeniyle Eylül 2015'te Hırvatistan'ın Sırbistan'dan gelen tüm kargo trafiğini durdurması iki ülke arasındaki kırılgan ilişkileri daha da hassas hale getirdi.[84] Bu eylemlere yanıt olarak Vučić, Hırvatistan ile bir anlaşmaya varılamaması halinde karşı önlemlerin alınacağını duyurdu.[85] Anlaşmazlık sonunda AB Komisyonu'nun arabuluculuğu ile çözüldü, ancak iki komşu ülke arasındaki ilişkiler kırılgan olmaya devam ediyor. 31 Mart 2016 tarihinde, Sırbistan Radikal Partisi genel başkanı Vojislav Seselj, Eski Yugoslavya için Lahey Mahkemesinde Savaş Suçu suçlamalarından beraat etti. Karar Hırvatistan'da tartışmalara neden oldu. Vučić kendisi ile Šešelj ve politikası arasına mesafe koydu ancak kararın Sırbistan üzerinde siyasi baskı için bir araç olarak kullanılmaması gerektiğini söyledi. 7 Nisan 2016'da Hırvatistan, Avrupa Birliği üyelik müzakerelerinin bir parçası olan Fasıl 23'ü açmak için AB Komisyonu'nun görüşünü onaylamayı reddetti ve böylece Sırbistan'ın AB üyelik sürecini etkili bir şekilde engelledi. Sırbistan Hırvatistan'ı AB üyeliğini engellemekle suçladı ve Vučić hükûmetinin kararı şöyle karşıladığını ifade etti: "Hırvatistan'ın Sırbistan'ın Avrupa yolunu desteklememe kararıyla hayrete düştü."[86] Hırvatistan, Sırbistan'ın 23. Fasıl müzakerelerinin başlatılması konusunda ikna edilemedi. 14 Nisan 2016'da AB Komisyonu, Sırbistan ile olan anlaşmazlığında Hırvat iddialarını reddetti.[87] Bununla birlikte, 7 Temmuz 2016'da Hırvatistan Dışişleri Bakanı Miro Kovač, Sırbistan'ın 23. Fasıldaki ilerlemesinin temelini oluşturacak olan yargı ve temel hakların değerlendirilmesinin de dahil edildiği Hırvatistan tarafından ortaya konan beş şartın Sırbistan ile müzakereler için AB üye ülkelerinin ortak pozisyonu haline geldiğini duyurdu. Bu beş şarta göre Sırbistan 1.savaş suçlarıyla ilgili yargı çatışmalarından kaçınmak, 2.Kayıp şahısları veya kalıntılarını bulmak ve tanımlamak için komşu ülkelerle işbirliği yapmak, 3.soruşturma, kovuşturma ve yargı makamlarını güçlendirmek, 4.(Hırvat) azınlığın korunmasını güçlendirmek ve 5. ICTY ile tam işbirliği yapmak zorunda.[88]

Rusya İle İlişkiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić Rusya Cumhurbaşkanı Vladimir Putin ile Moskova Kremlin'de

Vučić Sırbistan ve Rusya arasındaki geleneksel iyi ilişkileri sürdürdü ve hükûmeti Ukrayna'daki krizin ve Rusya'nın Kırım'ı ilhakının ardından Rusya'ya yaptırım uygulamadı. Vučić, Sırbistan'ın Avrupa entegrasyonuna bağlı kalacağını ancak Rusya ile tarihi ilişkilerini sürdüreceğini defalarca açıkladı. Rusya Başbakanı Dmitry Medvedev ile görüştükten sonra Vučić, "Rusya'ya yaptırım uygulamayı reddeden Avrupa ülkelerinden biri olarak Rusya'ya karşı samimi ve dostça tavrımızı kanıtladık." diyerek şöyle devam etti: "Sırbistan gelecekte bu politikayı sürdürmeye devam edecek."[89]

Vučić, Rusya CumhurbaşkanıVladimir Putin ve İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu ile 9 Mayıs 2018'deki Moskova Zafer Geçidi'nde

Vučić'in görev süresi boyunca Sırbistan, özellikle Sırpların Rusya'ya ihracatını artırarak Rusya ile ekonomik ilişkilerini genişletmeye devam etti. 2016 yılının başlarında, Rusya Başbakan Yardımcısı Dmitry Rogozin ile yaptığı görüşme sonrasında Vučić, Sırbistan'ın Rus füze sistemleri satın alarak Rusya ile askeri işbirliğini artırma olasılığını açıkladı.[90]

Aralık 2017'de Vučić, ilk kez Sırbistan Cumhurbaşkanı olarak Rusya Federasyonu'na resmi bir ziyaret gerçekleştirdi.[91] Başbakan, Sırp ulusal çıkarlarını korumak için Rusya'ya şükran duyduğunu dile getirdi ve "Sırbistan asla Rusya Federasyonu'na (Ukrayna krizi sırasındaki uluslararası yaptırımlarla ilgili olarak) yaptırım uygulamaz" dedi. Ziyareti sırasında askeri sanayi ve enerji alanında işbirliğini güçlendirmeye odaklandı.

Vučić, 21 Haziran 2020'de yapılacak seçimlerden 2 gün sonra 23 Haziran'da Moskova'da faşizme karşı kazanılan zaferin 75.yıl dönümünde yapılacak geçit törenine katılacağını Vladimir Putin'in de 21 Ekim'de Belgrad'ın 2.Dünya Savaşı sonunda faşistlerin işgalinden kurtuluş yıl dönümünde Sırbistan'ı ziyaret edeceğini ve Miroslav İncili'nden bir sayfanın da Ulusal Müze'ye getirileceğini açıkladı.[92]

ABD İle İlişkiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Temmuz 2017'de Vučić ABD'yi ziyaret etti ve ABD'nin Başkan Yardımcısı Mike Pence ile bir araya geldi ve burada ABD'nin Sırbistan'ın Avrupa Birliği'ne katılım çabalarına verdiği destek, reformlara devam etme ihtiyacı ve Kosova ile ilişkinin normalleştirilmesi konusundaki ilerlemeyi tartıştılar.[93] Sırbistan ve Kosova arasında önerilen arazi takas anlaşmasına atıfta bulunan ABD ulusal güvenlik danışmanı John Bolton, ABD'nin uzun süredir devam eden anlaşmazlıklarını çözmek için Kosova ile Sırbistan arasında bir toprak değişimine karşı çıkmayacağını söyledi.ABD Dışişleri Bakanlığı, Vučić'in daha önce söylediği gibi, Sırbistan ve Kosova arasındaki ilişkilerin tam normalleşmesinin "bölgesel istikrar için gerekli" olduğunu savunmaya devam ediyor.[94]

Medya[değiştir | kaynağı değiştir]

Aleksandar Vučić ve Mike Pompeo Washington, 2 Mart 2020.

2014 yılında AGİT Medya Özgürlüğü Temsilcisi Dunja Mijatović, Vučić'e bir mektup ve AGİT'in özür dilemesini istemesine ve reddettiği medyanın baskısına itiraz etti.[95] 2015 Freedom House raporuna ve 2017 Uluslararası Af Örgütü raporuna göre, medya kuruluşları ve gazeteciler Başbakan Aleksandar Vučić hükûmetini eleştirince baskıya maruz kaldı.[96][97] Ayrıca Sırp medyası, gazetecileri ve medya kuruluşlarını ödeme temerrütleri, sözleşmelerin feshi ve benzeri gibi ekonomik baskılara maruz bırakan reklam sözleşmelerine ve devlet sübvansiyonlarına büyük ölçüde bağımlı. Dört popüler siyasi tartışma TV programı, 24 yıldan beri çalışan ve o zamandan beri tüm hükûmetlerin eleştirel incelemesiyle tanınan Bećković'in ünlü siyasi talk show "Utisak nedelje" de dahil olmak üzere, 2014 yılında iptal edildi.[23] Vučić'in göreve başlamasından sonraki ilk raporda, Avrupa Komisyonu ifade özgürlüğünün tam olarak uygulanması için bozulan koşullarla ilgili endişelerini dile getirdi.[98] Raporda, editoryal politikalar üzerinde gereksiz etkilerle birlikte artan otosansür eğilimi olduğu belirtildi. 2016 ve 2018 yıllarında yayınlanan raporlar, ifade özgürlüğünün tam olarak kullanılmasına yönelik koşulların iyileştirilmesi için ilerleme kaydedilmediğini belirtti.[99][100] Temmuz 2016'da iktidar partisi, hükûmet tarafından kritik öneme sahip basın makaleleri ve 'yalanlar' olarak etiketlenmiş, yanlış saldırıları belgelemek ve resmi sansür olmadığını kanıtlamak istediklerini söyleyen bir sosyal medya sergisi düzenledi.[101][102][103] Freedom House 2017'de Sırbistan'ın tüm ülkeler ve bölgeler arasında basın özgürlüğündeki en büyük tek yıllık düşüşlerden birini yayınladığını bildirdi. Ayrıca, Vučić'in eleştirel medyayı pazardan uzaklaştırmaya çalıştığını ve az sayıdaki gazeteciyi çalışmaya devam etmek için gerekli fon ve cesaretle itibarsızlaştırdıklarını vurguladılar.[104] Bazı yorumcular Vučić'in kitle iletişim araçlarının önemli rolü ile kişilik kültünü inşa ettiğini açıkladılar.[105][106][107][108][109][110][111]

Cumhurbaşkanı Vučić Avrupa Halk Partisi'nin , Kasım 2018'de Helsinki Finlandiya'daki kongresinde muhabirlerle

Gözlemciler, 2017 cumhurbaşkanlığı seçim kampanyası sırasında Vučić'in ulusal yayıncılarda diğer tüm adaylardan on kat daha fazla yer aldığını ve Vučić'in kontrolü altındaki ana akım medyanın muhalefetteki cumhurbaşkanlığı adaylarının çoğunu yanıtlama fırsatı vermeden şeytanlaştırdığını açıkladı.[112][113] Seçimleri izleyen kuruluşlar, cumhurbaşkanlığı kampanyası sırasında Aleksandar Vučić'in gazete ve elektronik medyada bulunmasının orantısız olduğunu, medyanın kritik rollerini kaybettiğini ve siyasi propaganda aracı haline geldiğini vurguladı.[114][115] AGİT Raporu, medyanın genel yönetim makamlarına eleştirel bir rapor sunma veya itiraz etme konusundaki genel isteksizliğinin, seçmenler için mevcut olan tarafsız bilgi miktarını önemli ölçüde azalttığını açıklamaktadır.[116] Hükûmetin ayrıca Vučić'i desteklemek için kamu kaynaklarını kullandığından bahsettiler. Uluslararası Af Örgütü ve İnsan Hakları İzleme Örgütü, Vučić'in seçilmesinden sonra cumhurbaşkanlığı açılış töreni sırasında gazetecilere taciz ve fiziksel saldırı bildirdi.[117]

“ Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić'in ülkeyi yönettiği beş yıl içinde, Sırbistan gazetecilik açısından ne güvenli ne de devlet tarafından önü açılan bir meslek haline.Ölüm tehditleri de dahil olmak üzere medyaya yönelik saldırıların sayısı ve devlet memurları tarafından suçlayıcı retorik ile hedef gösterilen gazeteci sayısı artıyor. „

— Sınır Tanımayan Gazeteciler

[118][119]

2018 yılında Uluslararası Araştırmalar ve Değişim Kurulu Sırbistan'daki medyadaki durumu yakın tarihin en kötüsü olarak nitelendirdi ve Medya Sürdürülebilirlik Endeksi neredeyse 20 yıldaki en kutuplaşmış medya, sahte haberlerde bir artış ve medya üzerindeki editoryal baskı nedeniyle düştü.[120] Ayrıca, yargının sadece medyanın yetkililerin ve iktidar partilerinin haklarını ihlal ettiği iddia edildiği durumlarda derhal yanıt verdiğine dikkat çekmişlerdir. Medyada hükûmet kontrolünün artması, Sırp gazetecilerin daha fazla siyasi baskı ve gözdağı ile karşı karşıya gelmesiyle ortaya çıkıyor; 2018'de yapılan bir açıklamaya göre Bağımsız Sırp Gazeteciler Derneği gazetecilere yönelik en fazla sayıda saldırıyı bu on yıl içinde kaydetti.[121] Sırp soruşturma gazeteciliği portalı Suç ve Yolsuzluk Raporlama Ağı'na göre, 2018 yılında hükûmet yanlısı tabloid gazetelerin ön sayfalarında 700'den fazla sahte haber yayınlandı.[122][123] Birçoğu Vućić'e saldırı iddiaları ve darbe girişimleri ve Vladimir Putin'in ona destek mesajları hakkındaydı. Sırbistan'daki en çok satan gazete, Vučić'i sürekli saldırı altında güçlü bir kişi olarak sunan ve aynı zamanda Avrupa karşıtı içerik ve savaş yanlısı söylemlere sahip hükûmet yanlısı tabloid Informer 17 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.'dir.[124][125] Vučić, Kasım 2019'da kardiyovasküler problemler nedeniyle hastaneye kaldırıldıktan sonra, ortakları ve rejim yanlısı medya, gazetecileri hükûmet bakanlarının yolsuzluk iddiasıyla ilgili sorular sorarak cumhurbaşkanının sağlığını kötüleştirmekle suçladı.[126][127] Avrupa Konseyi, Vučić'in oğlunu suç gruplarının üyeleriyle yakaladıktan sonra soruşturmanın başlatılmasının devletin karalama kampanyası hedefi olduğu konusunda uyarıda bulunurken, Organize Suç ve Yolsuzluk Raporlama Projesi Vučić'in “yalanlarla mücadele sözü verdiğini” bildirdi.[128][129]

İnternet gözetimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić'in partisi iktidara geldiğinden beri, Sırbistan, hükûmeti öven ve eleştirenlere, özgür medyaya ve genel olarak muhalefete saldıran, sosyal ağlarda etkili olan internet troll ve sayfalarında bir artış gördü.[130] Bu, bir avuç kendini adamış insanın sahte hesaplar çalıştırmasının yanı sıra aşırı sağ Breitbart News 18 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. web sitesinin Sırbistan ile ilişkili Facebook sayfasını da içeriyor.[131] 26 Mart 2020'de Twitter, Başkan Vučić ve partisine moral vermek, Vučić lehinde içeriği artırmak ve rakiplerine saldırmak için 43 milyon tweet yazan 8.500 spam hesabı kapattıklarını açıkladı.[132]

Görüşler ve Yorumlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Büyük Sırbistan[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić, 2008 yılına kadar Virovitica-Karlovac-Karlobag hattı boyunca uzanan bir batı sınırına kadar uzanacağı öngörülen Büyük Sırbistan ideolojisinin savunucusuydu.[133][134] 1995 yılında, Hırvatistan Bağımsızlık Savaşı sırasında Vučić Glina'da (isyan edilen Sırplar tarafından kontrol edilen zamanda) 'Sırp Krajina'nın ve Glina'nın asla Hırvat olmayacağını, Banovina'nın asla Hırvatistan'a iade edilmeyeceğini ve eğer Radikal Parti seçim kazanırsa Sırplar'ın Büyük Sırbistan'da yaşayacağını söylemişti.[135][136] 2000'li yılların başlarındaki bir başka konuşmada, Karlobag, Ogulin, Karlovac ve Virovitica'yı "Sırp kasabaları" olarak adlandırılan Vučić, "SRP'yi eleştirenler" Ustaše'nin (Hırvatlara atıfta bulunarak) Sırp topraklarını işgal ettiğini ve bizi; Sırp radikallerini ikna etmek istedikleri için buraların Sırbistan'a ait olmadığını söyleyip, bizim iddialarımıza saçmalık diyor. (...) Bizim olanı; Sırbistan'a ait olanı istiyoruz." Sırp Radikal Partisi'nden ayrıldıktan ve Sırp İlerleme Partisi'nin kurulmasından sonra Vučić, artık Büyük Sırbistan ideolojisini desteklemediğini söyledi.[137]

Srebrenica katliamı ve Ratko Mladić[değiştir | kaynağı değiştir]

SCO ve Sırbistan'dan paramiliter gruplar tarafından 8000'den fazla Müslüman Boşnak'ın öldürüldüğü Srebrenica katliamından sadece birkaç gün sonra, 20 Temmuz 1995'te NATO'nun Sırp Cumhuriyeti Ordusu'nun (SCO) pozisyonlarına karşı NATO bombardımanı kampanyasını yorumlayan Vučić, Ulusal Meclis'te şunları söyledi: "Öldürülen her bir Sırp için 100 Müslüman öldüreceğiz!" [138][139][140] 2015 yılında 1995'teki ifadesinin "bağlamdan çıkarıldığını" ve "cümlenin özünün bu olmadığını" söyledi.[141]

Voyislav Šešelj'in Sırp Radikal Partisi'nden ayrılmadan önce Aleksandar Vučić alenen savaş suçları, insanlık ve soykırım suçlarından hüküm giymiş bir askeri lider olan Ratko Mladić'i savunuyor ve korunmasını istiyordu. 2007 yılında Mladić Sırbistan'da hala saklanıyorken, Vučić "General Mladić için güvenli ev" yazan posterler dağıtıyordu. Bir parlamento oturumu sırasında Sırp Parlamentosu'nun generali her zaman koruyacağını ve onun için güvenli bir ev olacağını ve Sırbistan'da Vučić'in soyadını taşıyan herhangi bir evin Mladić'i koruyacağını ve kollayacağını belirtti.[142]
Aynı yıl Vučić, suikaste uğrayan Batı yanlısı Sırp Başbakanının adı verilerek ismi değiştirilen Ratko Mladić Bulvarı'na bu ismin geri verilmesi için bir sokak protestosu düzenledi. Bu, Sırp aşırı sağ kesimlerinin Zoran Đinđić suikastının yıldönümünü kutlamak için düzenli işaretlerin üstünde aynı işaretleri tahrip ettiği sık tekrarlanan bir olay haline geldi.[143] Vučić ayrıca, daha sonra hüküm giymiş savaş suçlularının Veselin Šljivančanin ve Radovan Karadžić 'in yanı sıra partisinin başkanı olan Vojislav Šešelj tutuklanmasına karşı protestolara katıldı.[144][145][146]

Slavko Ćuruvija[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić'in Haberleşme Bakanı olarak görevinde, Kosova Savaşı hakkında haber yapan tanınmış bir gazeteci olan Slavko Ćuruvija, devlet destekli bir suikastta öldürüldü.[147][148] 1999 yılında, suikast gerçekleşmeden önce Vučić, tabloid Argument'e "Dnevni telegrafında (Ćuruvija'nın gazetesi) yayınlanan tüm yalanlar için Slavko Ćuruvija'dan intikamımı alacağım" dediği bir ön sayfa röportajı verdi.[149] Vučić, 2014 yılında Ćuruvija ailesinden, faillerin adalete teslim edilmesi için çok uzun süre beklediği için özür diledi ve davanın sonuçlanması için çalışan herkese teşekkür etti.[150]

Özel hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Vučić, 27 Temmuz 1997'de Radio Index ve Srpska reč gazetecisi Ksenija Janković ile evlendi. Çiftin iki çocuğu oldu. Evliliği 2011 yılında boşanma ile sona erdi. 14 Aralık 2013'te Vučić, Sırbistan Dışişleri Bakanlığı diplomatı Tamara Đukanović ile evlendi.[151] Vučić'in cumhurbaşkanı olmasından bir hafta sonra 9 Haziran 2017'de karısı bir oğlan doğurdu.[152]

Muhalefet döneminde sık sık popüler TV şovlarında yer aldı.[153] 2006'da Vučić, Pink TV'de yayınlanan rekabete dayalı bir talk-show olan The Pyramid'in Sırp versiyonunun ilk sezonunun galibi oldu.[154] İnsani dans yarışması Plesom do snova'ya (2009'da) katılan ve gece geç saatlerde bir talk show Veče sa Ivanom Ivanovićem'de (2010'da) konuk oyuncu olarak yer alan ilk politikacıydı.[155][156] Ayrıca Balkanlar'ın en popüler müzik yarışması olan Zvezde Granda 'un üçüncü sezonunun bir bölümünde konuk jüri üyeliği yaptı.[157]

15 Kasım 2019'da, belirgin "kardiyovasküler sorunlar" nedeniyle Belgrad'daki bir askerî hastaneye kaldırıldı. Üç gün sonra taburcu edildiği bildirildi. Medya danışmanı ve Belgrad belediye başkan yardımcısı da dahil olmak üzere bazı yetkililer, sağlık sorunlarının kısmen gazetecilerin baskısından kaynaklandığını iddia etti. Vučić bunu hastanede kaldıktan kısa bir süre sonra medya konferansında açıkça reddetti. Aynı olayda, sağlık sorunlarının kronik doğasını doğruladı.[158][159]

8 Nisan 2020'de Vuciç'in 22 yaşındaki oğlu Danilo'ya koronavirüs bulaştığı ve Belgrad'daki Enfeksiyon Hastalıkları Kliniğine kabul edildiği ortaya çıktı.[160]

Onur Nişanları ve Madalyaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Madalyalar/Nişanlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Madalyanın / Nişanın Adı Ülke Verildiği Tarih Verildiği Yer
Sırp Cumhuriyeti Nişanı[161] Bosna-HersekBosna Hersek Cumhuriyeti Sırp CumhuriyetiSırp Cumhuriyeti 15 Şubat 2018 Banja Luka
Dostluk Madalyası (Kazakistan)[162] Kazakistan Kazakistan Cumhuriyeti 9 Ekim 2018 Astana
Aleksandar Nevsky Nişanı [163] Rusya Rus Cumhuriyeti 17 Ocak 2019 Sırbistan Sarayı, Belgrad
Aziz Sava Nişanı Sırp Ortodoks Kilisesi 8 Ekim 2019 Sava Centar, Belgrad

Onursal Doktoralar[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarih Akademik Birim Not
2017 Moskova Devlet Diplomasi Enstitüsü [164]
2018 Azerbaycan Diller Üniversitesi [165]

Fahri Vatandaşlık[değiştir | kaynağı değiştir]

Ülke Şehir Tarih
Bosna-Hersek Bosna Hersek Cumhuriyeti Drvar Fahri Hemşeriliği 21 Temmuz 2019
Bosna-Hersek Bosna Hersek Cumhuriyeti Sokolçe Fahri Hemşeriliği 29 Temmuz 2019

Diğer[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Aleksandar Vučić 3 Kasım 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Istinomer.rs
  2. ^ Fisk, Robert (2016). "Europe has a troublingly short memory over Serbia's Aleksander Vucic". The Independent. 15 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2017. 
  3. ^ Barber, Lionel (15 Mayıs 2018). "Interview: Serbia's Vucic insists 'I'm obsessed with Kosovo'". Financial Times. 17 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018. 
  4. ^ Orlović, Slaviša (2015). "The Influence of Electoral System on Party Fragmentation in Serbian Parliament". Serbian Political Thought. 7 (11): 91-106. doi:10.22182/spt.1112015.5. 
  5. ^ Atlagić, Siniša; Vučićević, Dušan (2019). Thirty Years of Political Campaigning in Central and Eastern Europe. Palgrave Macmillan, Cham. s. 20. doi:10.1007/978-3-030-27693-5_21. ISBN 978-3-030-27693-5. 
  6. ^ "Mandat dominantne stranke" (Sırpça). Politika. 25 Mart 2014. 8 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2019. 
  7. ^ "Independent Serbia". Encyclopædia Britannica. 1 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2019. 
  8. ^ * Bieber, Florian (Temmuz 2018). "Patterns of competitive authoritarianism in the Western Balkans". East European Politics. 38 (3): 337-54. doi:10.1080/21599165.2018.1490272 Özgürce erişilebilir. 
    • Günay, Cengiz; Džihić, Vedran (Ekim 2016). "Decoding the authoritarian code: exercising 'legitimate' power politics through the ruling parties in Turkey, Macedonia and Serbia". Southeast European and Black Sea Studies. 16 (4): 529-549. doi:10.1080/14683857.2016.1242872. 
    • Castaldo, Antonino; Pinna, Alessandra (2017). "De-Europeanization in the Balkans. Media freedom in post-Milošević Serbia". European Politics and Society. 19 (3): 264-281. doi:10.1080/23745118.2017.1419599. hdl:10451/30737 Özgürce erişilebilir. 
    • Tannenberg, Marcus; Bernhard, Michael; Gerschewski, Johannes; Lührmann, Anna; von Soest, Christian (2019). "Regime Legitimation Strategies (RLS), 1900 to 2018". V-Dem Working Paper. 86: 1-36. doi:10.2139/ssrn.3378017. hdl:2077/60177 Özgürce erişilebilir. 
    • Mujanović, Jasmin (2018). "The EU and the Crisis of Democracy in the Balkans". Political Insight. 9 (1): 9-11. doi:10.1177/2041905818764698 Özgürce erişilebilir. 
    • Keil, Soeren (2018). "The Business of State Capture and the Rise of Authoritarianism in Kosovo, Macedonia, Montenegro and Serbia". Southeastern Europe. 42 (1): 59-82. doi:10.1163/18763332-04201004. 
    • Voltmer, Katrin (2019). Media, Communication and the Struggle for Democratic Change: Case Studies on Contested Transitions. Springer Nature. s. 6. ISBN 978-3-030-16747-9. 
    • Link, Jacob. "The Road Not Yet Taken: An Assessment Of Aleksandar Vucic". Harvard Political Review. 7 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2019. 
  9. ^ * "Two Decades After the Fall of Milosevic, Dictatorship Is Returning to Serbia". World Politics Review. 14 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  10. ^ Jovanović, Srđan Mladenov (2019). "'You're Simply the Best': Communicating Power and Victimhood in Support of President Aleksandar Vučić in the Serbian Dailies Alo! and Informer". Journal of Media Research. 11 (2): 22-42. doi:10.24193/jmr.31.2 Özgürce erişilebilir. 
  11. ^ "Years of ... strongman tactics employed by Aleksandar Vučić in Serbia and Milo Đukanović in Montenegro have tipped those countries over the edge," it says. "For the first time since 2003, they are no longer categorized as democracies". Politico. 6 Mayıs 2020. 9 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2020. 
  12. ^ "Serbian President's Brother Met With Infamous Criminal". Organized crime and corruption reporting project. 9 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2020. 
  13. ^ "Aleksandar Vučić: Hrvati se rugaju mojim ubijenim precima!". Novosti. 4 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2020. 
  14. ^ Mardell, Mark (26 Ocak 2007). "Europe diary: Serbian Radicals". BBC News. 14 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2010. 
  15. ^ "Seselj, Greater Serbia and Hoolbroke's shoes". SENSE Tribunal. 19 Ağustos 2005. 14 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2011. 
  16. ^ "Narod koji ima najkraće pamćenje na svetu" (Sırpça). Preko ramena. 10 Mayıs 2012. 13 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Haziran 2020. 
  17. ^ Jovanović, Srđan Mladenov (Ekim 2016). "Confronting Recent History: Media in Serbia during Aleksandar Vučić's Ministry of Information in the Milošević Era (1998–1999 )". Hiperboreea. 6 (1): 61-74. 
  18. ^ Guy De Launey (20 Ocak 2014). "Serbia transforming from pariah to EU partner". BBC News. 21 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2014. 
  19. ^ Tanjug (7 Haziran 2016). "Vucic says he was bad information minister in late 90s". B92. 5 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Haziran 2020. 
  20. ^ Judah (2009). The Serbs. Yale University Press. ISBN 978-0-300-15826-7. 
  21. ^ EXPERT REPORT OF RENAUD DE LA BROSSE "Political Propaganda and the Plan to Create 'A State For All Serbs:' Consequences of using media for ultra-nationalist ends" in five parts 1 12 Aralık 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 2 12 Aralık 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 3 12 Aralık 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 4 12 Aralık 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 5 12 Aralık 2005 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  22. ^ "Deepening authoritarianism in serbia: The purge of the universities; Background". Human Rights Watch. Ocak 1999. 9 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018. 
  23. ^ a b Human Rights Watch, "A Difficult Profession. Media Freedom Under Attack in the Western Balkans 28 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.". July 2015, 978-1-6231-32576
  24. ^ "Nikolić: I Vučić napustio radikale" (Sırpça). Mondo. 14 Eylül 2008. 15 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  25. ^ "Vučić napušta politiku (za sada)" (Sırpça). Mondo. 15 Eylül 2008. 16 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  26. ^ Aleksandar Vucic: from nationalist hawk to devout Europeanist 22 Mart 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., GlobalPost.com, 13 March 2014.
  27. ^ "Serbia PM Announces Early General Elections :: Balkan Insight". 19 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  28. ^ "ODLUČENO Nikolić raspisao vanredne izbore za 24. april". 4 Mart 2016. 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  29. ^ "Конференције за медије". 3 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  30. ^ "RIK objavio konačne rezultate izbora, u Skupštini predstavnici 12 lista". 7 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  31. ^ "Narodna skupština Republike Srbije – Poslaničke grupe". 25 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  32. ^ Председништво СНС-а: Вучић кандидат за председника (Serbian) 12 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. RTS 14 February 2017. Retrieved 28 April 2017
  33. ^ Constitution of Serbia – Article 112 Wikisource
  34. ^ Vucic Wins Serbian Presidential Elections 24 Eylül 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Balkan Insight 2 April 2017. Retrieved 28 April 2017
  35. ^ Klačar, Bojan (2018). Oko izbora 20 (PDF). CeSID. 26 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 12 Haziran 2020. 
  36. ^ McLaughlin, Daniel. "Young Serbs vow to stop 'dictatorship' of president-elect Vucic". The Irish Times. 7 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2018. 
  37. ^ Bogović, Nataša. "PM Vucic: Opposition thought that the "dictator" will bring the police into the streets". Insajder. 21 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2018. 
  38. ^ ALEKSANDAR VUCIC SWORN IN AS SERBIAN PRESIDENT 6 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Euronews 31 May 2017
  39. ^ "Vučić nema poverenja u policiju". danas.rs (Sırpça). Danas. 2 Eylül 2017. 4 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2017. 
  40. ^ a b c Wilford, Greg (3 Eylül 2017). "Three arrested after Bentley crashes into Serbian president's motorcade, newspaper says". The Independent. 3 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Eylül 2017. 
  41. ^ a b "Bentlijem naleteli na vozilo s Vučićem, uhapšeni". b92.net (Sırpça). Tanjug. 3 Eylül 2017. Erişim tarihi: 3 Eylül 2017. 
  42. ^ Vasovic, Aleksandar (29 Aralık 2018). "Thousands protest against Serbian president". Reuters. 30 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2020. 
  43. ^ "Serbia protests: Thousands march against President Vucic". BBC News. 5 Ocak 2019. 6 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2020. 
  44. ^ "Freedom in the World 2019" (PDF). Freedom House. 5 Ocak 2019. 5 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 5 Şubat 2019. 
  45. ^ "Serbia postpones April 26 elections as part of response to coronavirus outbreak". reuters.com (İngilizce). reuters. 15 Mart 2020. 17 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2020. 
  46. ^ "Arşivlenmiş kopya". 4 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2020. 
  47. ^ "Arşivlenmiş kopya". 23 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2020. 
  48. ^ "Краљ Бахреина дочекао Вучића: Радујемо се заједничкој сарадњи". Politika. 16 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mart 2021. 
  49. ^ "SERBIA 2020". Amnesty International. 10 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2021. 
  50. ^ "PM: Salaries, pensions, subsidies to be cut - - on B92.net". 26 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  51. ^ "Press Release: IMF Executive Board Approves €1.2 billion Stand-By Arrangement for Serbia". 26 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  52. ^ "EU "praises Serbia's economic growth, outlines challenges" - - on B92.net". B92.net. 16 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  53. ^ "Serbia: Concluding Statement of the Mission for the 2017 Article IV Consultation and the Seventh Review under the Stand-By Arrangement (SBA)". imf.org. 6 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  54. ^ "Average monthly salary in Serbia 'first time' over EUR 400 - - on B92.net". B92.net. 16 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  55. ^ "Serbia's central govt debt narrows to 67.1%/GDP at end-May – table – SeeNews – Business intelligence for Southeast Europe". seenews.com. 16 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2017. 
  56. ^ Vasovic, Aleksandar (29 Mart 2013). "Ruling Serb Progressive Party stays popular: opinion poll". Reuters. 1 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2013. 
  57. ^ Pekusic, Biljana (20 Mayıs 2013). "Vucic urges Kosovo Serbs to accept 'the future'". Southeast European Times. 24 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2013. 
  58. ^ Jovanović, Srđan Mladenov (2019). "Poor governance, good corruption: an overview of Serbia's government's affair-ridden governance (2012-2018)". Przegląd Europejski. 2018 (4): 161-178. doi:10.5604/01.3001.0013.3501. 
  59. ^ Jahić, Dino; Jeremić, Ivana (15 Şubat 2017). "Koliko je zaista uspešna borba protiv korupcije i kriminala" (Sırpça). Centar za istraživačko novinarstvo Srbije. 20 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2019. 
  60. ^ "Serbia Will Take in Some Migrants, Vucic Says :: Balkan Insight". 5 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  61. ^ Sengupta, Kim (4 Ağustos 2013). "Aleksandar Vucic: The man who's bringing Belgrade in from the cold". The Independent. 21 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2013. 
  62. ^ "Aleksandar Vucic: Kosovo Serbs 'should accept deal'". BBC News. 13 Mayıs 2013. 10 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2013. 
  63. ^ "Russia and Serbia deride EU reaction to Catalan vote 29 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.". The Irish Times. 3 October 2017.
  64. ^ "Vučić u Mitrovici: Milošević je bio veliki srpski lider" (Boşnakça). Al Jazeera. 9 Eylül 2018. 10 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2018. 
  65. ^ "Scenario: Partition as a solution for Serbia-Kosovo normalization". europeanwesternbalkans.com. 24 Nisan 2019. 5 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  66. ^ "Vucic: You don't want a demarcation with the Albanians? Fine, get ready for Vranje". KoSSev. 25 Temmuz 2018. 26 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  67. ^ Santora, Marc (19 Eylül 2018). "Talk of Ethnic Partition of Kosovo Revives Old Balkan Ghosts". The New York Times. 7 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  68. ^ Hopkins, Valerie (14 Ağustos 2018). "Belgrade and Pristina see partition as answer to Kosovo impasse". Financial Times. 26 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  69. ^ "Unprincipled attitude of great powers makes Serbia's struggle for Kosovo-Metohija more difficult". National Assembly. 27 Mayıs 2019. 26 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  70. ^ Sekularac, Ivana; Vasovic, Aleksandar (28 Mayıs 2019). "Accept reality, Serbia does not control Kosovo: Vucic". Reuters. 29 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2019. 
  71. ^ Sekularac, Ivana; Vasovic, Aleksandar (28 Mayıs 2019). "Accept reality, Serbia does not control Kosovo: Vucic". Reuters. 29 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2019. 
  72. ^ "Vucic: This is a question of mere existence". B92. 4 Ekim 2019. 26 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  73. ^ Vasović, Milenko (4 Ekim 2019). "Serbia's President Was Real Loser in Kosovo Election". balkaninsight.com. 23 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2019. 
  74. ^ "Serbia-Kosovo Flights to Resume Under U.S.-Brokered Deal". The New York Times. 20 Ocak 2020. 22 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2020. 
  75. ^ "Kosovo-Serbia flights to restart after two decades". Euronews. 25 Ocak 2020. 2 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2020. 
  76. ^ "US, Serbian presidents welcome Belgrade-Pristina flights agreement". N1. 25 Ocak 2020. 5 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2020. 
  77. ^ "Serbia, Kosovo normalize economic ties, gesture to Israel". 4 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Eylül 2020. 
  78. ^ "'Mini-Schengen' Declaration". 14 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2019. 
  79. ^ "Western Balkan leaders plot their own 'mini-Schengen' zone". 12 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2019. 
  80. ^ ""Mini-Schengen" initiative remains open to the region, next meeting in Belgrade". 23 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2019. 
  81. ^ "Beklenenden daha kapsamlı bir antlaşma". 14 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Nisan 2020. 
  82. ^ "Šešeljevac vodi Skupštinu, a Vuk Drašković Vijeće Europe". 9 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  83. ^ "Vučić sad nije za veliku Srbiju". 4 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  84. ^ "Road traffic halted between Serbia and Croatia in migrants row". Reuters. 22 Eylül 2015. 9 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  85. ^ "Serbia to wait for deal with Croatia until Sept. 24 - - on B92.net". 1 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  86. ^ "Serbia accuses Croatia of obstructing its EU membership talks". Reuters. 8 Nisan 2016. 8 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  87. ^ "European Commission Rejects Croatia's Arguments in Its Dispute with Serbia". 16 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  88. ^ "Otkrivamo pet uvjeta postavljenih pred Srbiju uoči otvaranja poglavlja 23!". 8 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  89. ^ "Serbia's Vucic, Rejecting EU Sanctions On Russia, Visits With Putin". 29 Ekim 2015. 29 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016 – Radio Free Europe / Radio Liberty vasıtasıyla. 
  90. ^ Kommersant (15 Ocak 2016). "Serbia plans to buy air defense systems, MiG-29 fighters from Russia". 21 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  91. ^ "Vučić: Mi smo mali i ponosni, hvala Rusima na tri stvari". b92.net (Sırpça). 19 Aralık 2017. 26 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Aralık 2017. 
  92. ^ "Arşivlenmiş kopya". 20 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  93. ^ "Readout of the Vice President's Meeting with President of Serbia Aleksandar Vucic". White House. 17 Temmuz 2018. 19 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  94. ^ "Bolton Says U.S. Won't Oppose Kosovo-Serbia Land Swap Deal". Radio Free Europe/Radio Liberty. 24 Ağustos 2018. 24 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  95. ^ Die Tageszeitung:"Serbische Regierung zensiert Medien – Ein Virus namens Zensur" 18 Ocak 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., die Tageszeitung. Retrieved 9 December 2015.(Almanca)
  96. ^ Serbia, 27 Eylül 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Freedom House 2015. Retrieved 6 April 2016
  97. ^ Serbia: Still Failing to Deliver on Human Rights: Amnesty International Submission for the UN Universal Periodic Review (PDF). Amnesty International. 19 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 18 Aralık 2018. 
  98. ^ "Serbia 2014 Report" (PDF). European Commission. 18 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Aralık 2018. 
  99. ^ "Serbia 2016 Report" (PDF). European Commission. 20 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Aralık 2018. 
  100. ^ "Serbia 2018 Report" (PDF). European Commission. 19 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 25 Aralık 2018. 
  101. ^ TOL, TOL (2016). "Around the Bloc: Exhibit Showing Serbia's Intolerance for Censorship Backfires". Transitions Online. 8 (2): 22-23. 20 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  102. ^ "Serbian Ruling Party Makes Exhibition of 'Media Lies'". Balkan Insight. 19 Temmuz 2016. 15 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  103. ^ "Serbie : "Mensonges non-censurés", l'expo anti-Vučić de Vučić". Le Courrier des Balkans (Fransızca). 23 Temmuz 2016. 19 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  104. ^ "A Cry for Help from Serbia's Independent Media". Freedom House. 15 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018. 
  105. ^ Ristić, Irena (2014). "Parliamentary Elections in Serbia 2014: Replay or Reset?". Contemporary Southeastern Europe. 1 (2): 80-87. 
  106. ^ P. Ramet, Sabrina; M. Hassenstab, Christine; Listhaug, Ola (2017). Building Democracy in the Yugoslav Successor States: Accomplishments, Setbacks, and Challenges since 1990. Cambridge University Press. s. 174. ISBN 9781107180741. 
  107. ^ "My Europe: Serbia's military parade between the East and the West". Deutsche Welle. 10 Nisan 2019. 10 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  108. ^ "Serbs Ponder Vucic's Claim to Tito's Legacy". balkaninsight.com. 10 Kasım 2016. 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  109. ^ "Vucic's personality cult strengthens". Independent Balkan News Agency. 25 Ağustos 2017. 10 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  110. ^ "Prpa: Vučić svih ovih godina pokušava da izgradi kult ličnosti". Danas (Sırpça). 17 Şubat 2019. 17 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  111. ^ "Ko su Vučićevi 'najveći poltroni'?" (Sırpça). Radio Free Europe/Radio Liberty. 11 Kasım 2018. 11 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  112. ^ "Major newspapers in Serbia hit stands with same front pages". Financial Times. 30 Mart 2017. 6 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2018. 
  113. ^ "Media Ownership Monitor Serbia". Reporters Without Borders. 1 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2018. 
  114. ^ CRTA observation mission Final report Presidential elections 2017 (PDF). CRTA. 2017. s. 24. 18 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  115. ^ Gavrilović, Zoran; Mijatović, Marina; Pavlica, Dražen (2017). Mediji, izbori i javnost 2017 (PDF). Bureau for Social Research. 18 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  116. ^ "Presidential election 2017, OSCE/ODIHR Election Assessment Mission Final Report". Organization for Security and Co-operation in Europe. 15 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2018. 
  117. ^ World Report 2018 (PDF). Human Rights Watch. s. 470. 18 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 18 Aralık 2018. 
  118. ^ "Reporters Without Borders: Serbia". Reporters Without Borders. 10 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2019. 
  119. ^ "Media Freedom Vanishing in Some Balkan States, Report Warns". Balkan Insight. 10 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2019. 
  120. ^ "Serbia, Media Sustainability Index" (PDF). International Research & Exchanges Board. 8 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ocak 2019. 
  121. ^ "Why Demands for a Free Press Are Front and Center in Serbia's Protests". World Politics Review. 28 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ekim 2019. 
  122. ^ "700 false news stories in Serbian tabloids in 2018". Stop Fake. 25 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2019. 
  123. ^ "Više od 700 laži na naslovnim stranama tri tabloida u 2018. godini". Crime and Corruption Reporting Network. 9 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Şubat 2019. 
  124. ^ Drašković, Brankica; Prodanović, Dragana; Pavkov, Ksenija (2016). "Antievropski diskurs i negativna slika Evropske unije u srpskim medijima". CM: Communication and Media. 11: 19-39. doi:10.5937/comman11-11847 Özgürce erişilebilir. 
  125. ^ Janjić, Stefan; Šovanec, Stefani (2018). "Najava rata na naslovnim stranama srpskih tabloida". CM: Communication and Media. 13: 49-67. doi:10.5937/comman13-14543 Özgürce erişilebilir. 
  126. ^ "Serbia's president released from hospital". The Washington Post. 19 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2019. 
  127. ^ "N1 TV under attack again; journalist say it's dangerous; new attack on Sovilj". N1. 29 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2019. 
  128. ^ "CoE Warns of Serbian Smear Campaign against KRIK Journalists". Organized Crime and Corruption Reporting Project. 27 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2020. 
  129. ^ "Serbian President Pledges to "Fight the Lies" About His Son". Organized Crime and Corruption Reporting Project. 12 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Haziran 2020. 
  130. ^ "FB Page Attacking Serbian Media 'Linked' to Breitbart". Balkan Insight. 1 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2019. 
  131. ^ Bradshaw, Samantha; Howard, Philip (Temmuz 2018). "Troops, Trolls and Troublemakers: A Global Inventory of Organized Social Media Manipulation". 2017 (12). Oxford Internet Institute: 1-37. 19 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  132. ^ Bush, Daniel (2 Nisan 2020). ""Fighting Like a Lion for Serbia": An Analysis of Government-Linked Influence Operations in Serbia" (PDF). Stanford University. 7 Nisan 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  133. ^ "Srebrenica memorial: Angry protest mars burial of massacred Muslims". Independent. 11 Temmuz 2015. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2017. 
  134. ^ "Milosevic-era minister shakes off dark past on path to power in Serbia". Reuters. 13 Mart 2014. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2017. 
  135. ^ "Što je Vučić govorio u okupiranoj Glini 1995". tportal.hr. 19 Mart 2014. 29 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2017. 
  136. ^ "VIDEO Pogledajte još jedan Vučićev govor: "Karlovac, Virovitica i Ogulin su srpske zemlje"". 5 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  137. ^ "Vučić: Velika Srbija nerealna". tportal.hr. 10 Aralık 2008. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Şubat 2017. 
  138. ^ Clark, Janine Natalya (Ağustos 2016). "Are there 'greener' ways of doing transitional justice? Some reflections on Srebrenica, nature and memorialisation". The International Journal of Human Rights. 20 (6): 1199-1218. doi:10.1080/13642987.2016.1218113. 
  139. ^ Blair, David (11 Temmuz 2015). "Serbian leader forced to flee as thousands remember dead of Srebrenica". The Daily Telegraph. 13 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2017. 
  140. ^ "Aleksandar Vucic projected to win presidential election". Al Jazeera. 2 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  141. ^ "Izetbegovic "disappointed" with Vucic". B92. 5 Kasım 2015. 11 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2017. 
  142. ^ "Press Online :: Politika :: Vučić lepio plakate sa natpisom Bulevar Ratka Mladića". 2 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2020. 
  143. ^ "Street signs bearing Đinđić name vandalized". B92. 6 Temmuz 2007. 18 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2018. 
  144. ^ "Uhapšen Veselin Šljivančanin". B92. 1 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2019. 
  145. ^ "Završen protest na Trgu". B92. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Nisan 2019. 
  146. ^ "Ovako je izgledao ispraćaj Šešelja u Hag". N1. 11 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2019. 
  147. ^ "Belgrade's independent media face grilling over Kosovo coverage". BBC. 24 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2019. 
  148. ^ "Slavko Curuvija – Journalists Killed – Committee to Protect Journalists". 21 Aralık 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2016. 
  149. ^ Ексклузивно На Монитору: „Убица“ Славка Ћурувије Је „Проговорио“… 23 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. , wordpress.com. Retrieved 9 December 2015.
  150. ^ "Milorad Ulemek provided info about murder of Slavko Ćuruvija" 28 Şubat 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., InSerbiaNews.info. Retrieved 9 December 2015.
  151. ^ Bojović, B. (12 Ağustos 2014). "Šta je Dačić savetovao Vučićevoj supruzi". Blic. 12 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Temmuz 2015. 
  152. ^ "Vučić: Moraću da prekinem obaveze, dobili smo sina". b92.net (Sırpça). Erişim tarihi: 9 Haziran 2017. 
  153. ^ "Biografija iz varikine". Vreme. 8 Haziran 2017. 25 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2020. 
  154. ^ "Skandalozna 'Piramida'". Blic. 17 Ocak 2006. 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2020. 
  155. ^ "Aleksandar Vučić: Prvi političar u "Plesu do snova"!". svet.rs. 4 Şubat 2009. 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2020. 
  156. ^ "U ovoj zemlji ništa nije kako treba". Vreme. 17 Ocak 2019. 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2020. 
  157. ^ "Vučić: Ivica je veseljak, Dačić: Bravo za Cecu". Blic. 9 Şubat 2013. 30 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2020. 
  158. ^ "Serbia's Vucic Leaves Hospital After Heart Problem 'Caused' By 'Inappropriate' Media Questions". RadioFreeEurope/RadioLiberty. 19 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2019. 
  159. ^ "I suffer from chronic illness, journalists have nothing to do with it". B92.net. 20 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2019. 
  160. ^ Öztürk, Mustafa Talha (8 Nisan 2020). "Serbian president's son contracts coronavirus". www.aa.com.tr. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Nisan 2020. 
  161. ^ "Орден Републике Српске на огрлици". Председник Републике Србије. 21 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Eylül 2019. 
  162. ^ "Aleksandar Vučić – Order of Friendship from the President of Kazahstan". Večernje Novosti. n.d. 9 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2018. 
  163. ^ "Vladimir Putin visiting Serbia". B92. 17 Ocak 2019. 17 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2019. 
  164. ^ "Serbian President Aleksandar Vučić Becomes MGIMO Honorary Doctor". mgimo.ru. 20 Aralık 2017. 28 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2017. 
  165. ^ "Serbian President receives honorary doctorate from Azerbaijan University of Languages". azertag.az. 22 Mayıs 2018. 28 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2018. 
  166. ^ "Announcement for the media for the 10th and 11th December 2019 President Vučić on a two-day visit to the Hellenic Republic". The President of the Republic of Serbia. 10 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2019. 
  167. ^ "Vucic: "We are grateful to Greece for its support"". Independent Balkan News Agency. 10 Aralık 2019. 10 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2019. 

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Siyasi görevi
Önce gelen
Radmila Milentijević 		Sırbistan Haberleşme Bakanı
1998-2000 		Sonra gelen
Ivica Dačić
Bogoljub Pejčić
Biserka Matić Spasojević
Önce gelen
Dragan Šutanovac 		Sırbistan Savunma Bakanı
2012-2013 		Sonra gelen
Nebojša Rodić
Önce gelen
Ivica Dačić 		Sırbistan Birinci Başbakan Yardımcısı
2012-2014 		Sonra gelen
Ivica Dačić
Sırbistan Başbakanı
2014-2017 		Sonra gelen
Ivica Dačić
Geçici
Önce gelen
Tomislav Nikolić 		Sırbistan Cumhurbaşkanı
2017–günümüz 		Görevde
Parti siyasi görevi
Önce gelen
Tomislav Nikolić 		Sırp İlerleme Partisi Lideri
2012–günümüz 		Görevde
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandar_Vučić&oldid=32391863" sayfasından alınmıştır