Bulgaristan'da sağlık

Bulgaristan, 2015 yılında 100.000 kişi başına 708 ile Avrupa'daki en yüksek üçüncü ölüm oranına sahipti. Dolaşım sistemi hastalıklarından ölüm oranlarının en yüksek olduğu dört Avrupa bölgesinin tamamı Bulgaristan'daydı.^[1] 2000'li yılların başlarında, ölümün en önemli doğal nedenleri kardiyovasküler hastalık (en sık inme ile kendini gösterir), kanser ve solunum hastalığıydı. Bulgaristan'da insidans yetersizliği virüsü (HIV) görülme sıklığı çok düşüktür. 2003 yılında tahmini insidans oranı nüfusun yüzde 0,1'inden az olmasına rağmen, 2000'li yılların başlarında yeni vaka raporlarının sayısı her yıl artmıştır. 2005 yılında 86 yeni vaka bildirilmiş, bu da resmi toplamı yaklaşık 600'e çıkarmış, 2006'nın ilk yarısında 58 yeni vaka rapor edilmiştir.^[2] 2010 yılında 1.160 HIV sonucu pozitif kişi vardı.^[3]

Sağlık hizmeti[değiştir | kaynağı değiştir]

Sovyetler Birliği'nin eski bir uydu devleti olan Bulgaristan, Semashko modeli sağlık sistemlerine sahipti. Bu özel sistem, sağlık alanının merkezi planlamasının ve finansmanının bulunduğu bir devlet tekeli ile karakterize edilir. Sağlık hizmeti sunmak için özel bir yapı yoktu. Sağlık sigortası yoktu; sistem doğrudan devlet bütçesinden finanse edildi, bakım masrafları için ödendi, evrensel olarak erişilebilir ve hastalar için ücretsizdi.^[4]

Bulgaristan, komünist dönemden miras kalan eski sağlık sisteminde genel reformu sadece 1999'da başlattı. 1990'larda özel tıbbi uygulamalar biraz genişledi, ancak Bulgarların çoğu özel bakım için yüksek fiyatlar ödeyerek komünist kamu kliniklerine güveniyordu. Bu dönemde, ekonomik krizler sağlık finansmanını önemli ölçüde azalttığı için ulusal sağlık göstergeleri genel olarak kötüleşti.

Sonraki sağlık reformu programı, 2000 yılından bu yana birinci basamak sağlık maliyetlerinin giderek artan bir bölümünü ödeyen Ulusal Sağlık Sigortası Fonu (NHIF) aracılığıyla zorunlu çalışan sağlık sigortasını başlatmıştır. Çalışanlar ve işverenler, sağlık hizmetlerinin devlet desteğini kademeli olarak azaltmak amacıyla, artan ve zorunlu bir maaş yüzdesi öderler. Özel sağlık sigortası sadece ek bir rol oynamaktadır. Sistem aynı zamanda belediyeleri kendi sağlık tesislerinden sorumlu hale getirerek merkezden uzaklaştırmış ve 2005 yılına kadar birinci basamak sağlık hizmetlerinin çoğu özel hekimlerden meydana gelmiştir. Farmasötik dağılım da merkezisizleştirildi.^[2] Avrupa sağlık tüketici endeksi tarafından 2015 yılında yapılan ankete göre Bulgaristan, doktorlara gayri resmi ödemelerin bildirildiği Avrupa ülkeleri arasında yer aldı.^[5]

2000'li yılların başlarında, rutin bakım için hastanelere bağımlılığı sınırlamak için hastane sistemi önemli ölçüde azaltılmıştır. Avrupa Birliği'ne (2007) beklenen üyelik bu eğilim için önemli bir motivasyon kaynağı oldu. 2002-2003 yılları arasında hasta yatağı sayısı yüzde 56 azaltılarak 24.300'e düşürüldü. Bununla birlikte, azalma hızı 2000'li yılların başında yavaşladı; 2004 yılında tahmini en uygun olan 140 sayısına kıyasla 258 hastane faaliyet göstermekteydi. 2002 ve 2004 yılları arasında ulusal bütçedeki sağlık harcamaları yüzde 3,8'den yüzde 4,3'e yükselirken, NHIF yıllık harcamaların yüzde 60'ından fazlasını oluşturmuştur.^[2]

1990'larda, düşük finansman nedeniyle tıbbi araştırma ve eğitimin kalitesi ciddi şekilde düştü. 2000'li yılların başlarında, beş tıp fakültesinde yürütülen tıbbi ve paramedikal eğitimin vurgusu, komünist sistemin eğitim uzmanlarına uzun vadeli vurgusundan kaynaklanan sıkıntıların üstesinden gelmek için birinci basamak personelinin hazırlanmasıydı. Uzmanlar, Bulgaristan'ın yeterli doktor kaynağına sahip olduğunu, ancak diğer tıbbi personel sıkıntısı olduğunu düşünüyorlardı. 2000 yılında Bulgaristan'da 1.000 kişi başına 3,4 doktor, 3,9 hemşire ve 0,5 ebe düşmekteydi.^[2]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]