Entebbe Operasyonu

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Operasyondan sonra Sayeret Matkal'dan İsrail komandoları

Entebbe Operasyonu (Entebbe Baskını), 3 ve 4 Temmuz 1976 günü, Filistin Kurtuluş Örgütü'ne bağlı militanların, Tel Aviv-Paris seferini yapmakta olan "Air France Flight 139" sefer sayılı Air France uçağını, Uganda'nın Entebbe Uluslararası Havalimanı'na indirmeleri ve İsrail'in beklenmedik bir operasyonla 1 saat içinde tüm militanları ölü olarak ele geçirmesi ile sonuçlanan askerî operasyondur. Operasyon sonucu üç rehine öldü, beş İsrail askeri ise yaralandı. Dördüncü bir rehine ise Uganda Ordusu'na ait askerler tarafından yakınlardaki bir hastanede öldürüldü.[1] Operasyonda ölen tek İsrail askeri, operasyonun yöneten komutan, sonradan İsrail başbakanı olan Benjamin Netanyahu'nun ağabeyi Yonatan Netanyahu'dur.

Hava korsanlarının Yahudi olmayan yolcuları serbest bırakmaları ve hapisteki Filistinli gerillaları salıvermeleri için kendilerine 48 saat süre vermeleri üzerine, İsrail zaman kazanmak amacıyla müzakerelere başlamayı kabul etti. Bu arada İsrail Ordusu'nun en seçme 200 askeri hazırlanarak, gizli bir şekilde Uganda'ya doğru yola çıktı. İsrail Hükûmeti'nin baskın planından, ancak uçaklar yola çıktıktan sonra haberi oldu. Gece yarısı saatlerinde Entebbe Havaalanı'na inen askerlerin, rehineleri kurtarmaları, 7 militanı öldürmeleri sadece 58 dakika sürdü.

İsrailli komandolar 45 Ugandalı askeri öldürdü ve Uganda'nın 11 savaş uçağını havaalanında iken imha etti.

Sinemada operasyon[değiştir | kaynağı değiştir]

Olay birçok filmde işlenmiş ve konu edilmiştir. Ayrıca "Air France Flight AF139" sefer sayılı uçağın kaçırılması ve sonrasındaki operasyon hakkında "Operation Thunderbolt: Entebbe" adlı belgesel çekilmiştir.[2]

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Body of Amin Victim Is Flown Back to Israel." 9 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. New York Times. 4 June 1979, Monday, p. A3.
  2. ^ McFadden, Robert. "6 Film Studios Vie Over Entebbe Raid." 9 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. New York Times. 26 Temmuz 1976.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]