Folketing
Vikipedi, özgür ansiklopedi
| Dan Parlamentosu Folketinget | |
|---|---|
 | |
| Tür | |
| Tür | |
| Başkanlık | |
Başkan | Søren Gade, Venstre 16 Kasım 2022 tarihinden beri |
| Yapı | |
| Sandalye | 179 |
 | |
Siyasi gruplar | Hükümet (88)
Destek (5)
Muhalefet (86)
|
| Seçimler | |
| Açık liste nisbi temsil ile 2% seçim barajı | |
Son seçim | 1 Kasım 2022 |
Sonraki seçim | 1 Kasım 2026 |
| Toplantı yeri | |
.jpg) | |
| Christiansborg Sarayı, Kopenhag | |
| Website | |
Folketing (Danca: Folketinget), Danimarka Parlamentosu olarak da bilinen Folketing, Faroe Adaları ve Grönland ile birlikte, Danimarka Krallığı'nın tek meclisli ulusal yasama organıdır.[1] 1849'da kurulan Folketing 1953'e kadar, iki meclisli bir parlamentonun alt meclisiydi. Üst yasama organı Landstinget'tı. Kopenhag'ın merkezindeki Slotsholmen adasındaki Christiansborg Sarayı'nda bulunuyordu.
Folketing, yasaları kabul eden, kabineyi onaylayan ve hükûmetin çalışmalarını denetleyen bir meclistir. Ayrıca devletin bütçelerini kabul edip, düzenleyen ve devletin hesaplarını onaylamaktan da sorumludur. Danimarka Anayasası'nda belirtildiği gibi, Folketing gücünü monarşi ile paylaşır. Ancak günümüzde hükümdarın rolü, yasama organının kabul ettiği yasaları imzalamakla sınırlıdır; bu kabul yasa kabul edildikten sonraki 30 gün içerisinde yapılmalıdır.
Folketing, 179 milletvekilinden oluşur. Bu milletvekillerinden ikisi Grönland'ı, ikisi de Faroe Adaları'nı temsil eder. Genel seçimler dört yılda bir yapılır ancak hükûmetin görev süresi dolmadan bir seçim yapmasını istemek Başbakanın yetkileri dahilindedir. Güven oylamasında, Folketing tek bir Bakanı veya tüm hükûmeti istifaya zorlayabilir. .[2]
Üyeler demokratik olarak oransal temsil ile seçilir. D'Hondt sistemi uygulanır. Danimarka siyasi sisteminde birçok koalisyonlar oluştu. Savaş sonrası hükûmetlerin çoğu, hükûmet dışı partilerin desteğiyle yönetilen azınlık koalisyonlarıydı.[3] Parlamentonun ilk günkü oturumuna genellikle Kraliçe II. Margrethe de katılır.[4]
Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]
1849'dan 1953'e kadar Folketing, iki meclisli parlamentoda Rigsdag olarak bilinen iki meclisten biriydi. Diğer meclis ise Landstinget'ti. Her iki meclis de prensip olarak eşit güce sahip olduğundan, "üst meclis" ve "alt meclis" terimleri genellikle kullanılmamıştır. Bu iki meclis arasındaki fark seçmen temsiliydi.
Folketing, erkekler arasında ortak oyla seçildi ve çoğunlukla bağımsız çiftçiler, tüccarlar ve tüccarların yanı sıra eğitimli sınıflardan oluşuyordu. 1866'dan 1915'e kadar Landstinget'te oy verme hakkı en zenginlerle sınırlıydı ve bazı üyeleri kral tarafından atandı, Bu yüzden halk, dönemin toprak sahibi seçkinler ve diğer muhafazakârlar tarafından temsil edildi. 1915'ten itibaren hem erkekler hem de kadınlar her iki meclis için de oy kullanma hakkına sahipti. Ondan sonraki on yıllar boyunca, yasa yapma esas olarak Folketing'de gerçekleşti ve Landsting işlevsiz bir meclis olarak kabul edildi.
1953'te gözden geçirilmiş bir anayasa çoğunluk oyuyla kabul edildi. Değişiklikler arasında Landsting'in ortadan kaldırılması ve sadece Folketing olarak bilinen tek meclisli bir parlamentonun başlatılması da vardı.
Parlamentoda temsil yetkisi için oyların sadece% 2'si gerekiyor. Bu kadar düşük bir seçim barajı, çok sayıda partinin temsil yetkisine saip olmasını, bu da bir partinin çoğunluk için gerekli 90 sandalyeyi kazanmasını imkânsız hale getirmektedir. 1901'den beri hiçbir parti bunu başaramamıştır. O zamandan beri tüm Danimarka hükûmetleri koalisyon veya tek parti azınlık hükûmetlerinden oluştu. Bu nedenle, anayasada uzun süredir devam eden bir madde bulunmakta, bu madde hükûmete güvenoyu kullanmadan göreve başlamasına ve güven oyu kaybetmediği sürece görevde kalmasına izin veriyor. Bunun bir sonucu, diğer parlamenter sistemlerin aksine, Danimarka hükûmetinin yasama gündeminin geçeceğinden asla emin olamayacağı ve her bir mevzuat parçası için çoğunluk oluşturması gerektiğidir.
Anayasal gereklilikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Üyelerin bileşimi
- Folketing, dört yıllığına veya Başbakanın seçime karar vermesine kadar seçilen 179 üyeden oluşur. Danimarka'da uygun şekilde 175 üye seçilirken, Grönland ve Faroe Adaları'nın her biri ayrı ayrı iki üye seçiyor.
- Bağımsız bir aday olma gereksinimleri yeni bir partiden çok daha hafiftir (150 uygun seçmenden imza), ancak bağımsızların sadece tek bir bölgede yarışmasına izin verilir ve bu da bir koltuk için gereken oy sayısını elde etmeyi çok zorlaştırır .
Oylama sistemi
- Anayasa, "seçmenlerin çeşitli görüşlerinin eşit temsilini" ve bölgesel temsilin güvence altına alınmasını gerektirmektedir. Seçim yasası bunun ayrıntılarını şart koşuyor (Danimarka koltukları için): 135 sandalye 10 bölgede orantılı temsil ile seçilir ve bölge ve ülke çapındaki oylar arasındaki farkı ortaya çıkarmak için 40 ek koltuk ayrılmıştır. 135 sandalye, orantılı temsil sisteminin D'Hondt yöntemi ile ve 40 ek koltuk için Sainte-Laguë yöntemiyle taraflara dağıtılır. Taraflardan her biri, o tarafın kazandığı koltukların adaylar arasında nasıl dağıtılacağına ilişkin çeşitli yöntemler arasından seçim yapabilir.[5]
- Partiler (genellikle bölge partisi meclisleri) seçimden önce adayların aday gösterilmesine karar verirler. Eş adaylık belirlendiğinde adaylar kişisel oylara göre seçilir. Öncelik sırası atandığında, sıralamayı yalnızca aşırı sayıda kişisel oy değiştirebilir.
- Taraflar ya barajı ulusal oyların %2'si ile geçmeli ya da herhangi bir ek sandalye kazanmak için bir bölge sandalyesi kazanmalıdır. Çok nadir de olsa, bir partinin ulusal oyların %2'sini almadan bir ilçe merkezi kazanması mümkündür. Ülkenin bölündüğü üç alandan ikisinde yeterli oy varsa, bir partinin temsil edilmesine izin veren ezoterik bir üçüncü kural da vardır. Hiçbir parti, ulusal oyların %2'sini almadan bu kuralı yerine getirmedi
- Seçim için şu anda Parlamentoda temsil edilmeyen partilerin yaklaşık 20.000 seçmenden destek belgesi almaları ve bu seçmenlerin ikamet belediyelerindeki kayıt bürosu tarafından ayrı ayrı damgalanması gerekir.
Seçmen gereksinimleri
- Danimarka'da 18 yaşından büyük tüm vatandaşlar genel oy hakkına sahiptir.
- Parlamentoya seçilmek için onları değersiz hale getiren suç işlemlerinden hüküm giymemiş tüm seçmenler uygundur. Folketing, bir üyenin uygun olup olmadığına karar verir (seçiminden sonra).
Parlamento ayrıcalıkları
- Üyeler dokunulmazlığı vardır. Folketing'in dokunulmazlığı kaldırmaması kaydıyla, bir milletvekili aleyhine suç işlemez. Bunun amacı siyasi zulmü önlemektir. Uygulamada, Folketing bir üye bir suçla suçlandığında, genellikle sanık üyenin rızasıyla dokunulmazlığı her zaman kaldırdı.[6]
- Tartışmalar, kapalı kapılar ardında gerçekleştirilebilir, ancak bu 2. Dünya Savaşı'ndaki Alman işgalinden, 9 Nisan 1940'tan beri gerçekleşmemiştir.
Bakanlar
- Bakanlar mecliste yer alabilir, ancak mecbur değillerdir.
- Bakanlar - milletvekili olmasalar bile - istedikleri zaman konuşma süresi isteyebilirler.
Yasama
- Tasarılar, üyeler ve bakanlar tarafından parlamentoya getirilebilir. Tasarılar ağırlıklı olarak parlamentoya bakanlar tarafından getiriliyor, çünkü ellerinde Adalet Bakanlığı Hukuk Bürosu var. Muhalefet, özel bir yasa tasarısı koymak yerine, genellikle meclis kararı için bir öneride bulunur, yani konuyu ele alan ve ilgili bakanı buna ilişkin bir tasarıyı teklif etmeye yönlendiren kısa bir karar.
Parlamentonun Oluşumu[değiştir | kaynağı değiştir]
Parlamento için 179 üye erken seçim çağrısına tabi olarak doğrudan dört yıllık dönemlere seçilir. 18 yaş ve üzerindeki tüm Danimarka vatandaşları gizli oylama ile yapılan yasama seçimlerinde oy kullanabilir. Folketing koltukları, D'Hondt parti listesi orantılı temsil yöntemi kullanılarak çeşitli partiler arasında tahsis edilir. Bir parti ya da seçim ittifakı, oturacağı görev için toplam oyların% 2'sinin seçim eşiğini geçmelidir.
Parlamento başkanı[değiştir | kaynağı değiştir]
Parlamento başkanı, Folketing'in başkanlığını yapar, hangi üyelerin konuşabileceğini belirler ve tartışmalar sırasında düzeni sağlamaktan sorumludur. Pozisyon 1850'de kuruldu ve bu makamın ilk sahibi Carl Christoffer Georg Andræ'ydi. Mevcut Konuşmacı Sosyal Demokratlardan Henrik Dam Kristensen'dir.[7] Başkan ve dört Başkan Yardımcısı, her genel seçimden sonra milletvekilleri tarafından meclisin açılışında seçilirler ve organ başkanlığını oluştururlar.[8]
| Pozisyon | Üye | Partisi |
|---|---|---|
| Başkan | Henrik Dam Kristensen | Sosyal Demokratlar (Danimarka) |
| Birinci Başkan Vekili | Karen Ellemann | Venstre (Danimarka) |
| İkinci Başkan Vekili | Pia Kjærsgaard | Danimarka Halk Partisi |
| Üçüncü Başkan Vekili | Jens Rohde | Danimarka Sosyal Liberal Partisi |
| Dördüncü Başkan Vekili | Trine Torp | Sosyalist Halk Partisi (Danimarka) |
Yapısı[değiştir | kaynağı değiştir]
Tarihsel yapısı
1918 ve 1920 arasında Folketing'in 140 sandalyesi vardı, bu daha sonra 149'a çıkarıldı. 1953'te sayı 179'a çıkarıldı ve bu güne kadar kaldı.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "About the Danish Parliament". thedanishparliament.dk. The Danish Parliament. 25 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2015.
- ^ "A Minister shall not remain in office after the Parliament has passed a vote of no confidence in him." The Constitution of Denmark – Section 15. 10 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- ^ "Radikale ved historisk skillevej". 5 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "The Danish Parliament opens on 6 October". thedanishparliament.dk. Folketinget (The Danish Parliament). 28 April 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 April 2016.
- ^ [1][ölü/kırık bağlantı] (Danca)
- ^ "Fakta om ophævelse af parlamentarisk immunitet" [Facts about lifting parliamentary immunity] (Danca). DR. 23 Mayıs 2003. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2017.
- ^ Mansø, Rikke Gjøl (20 Haziran 2019). "Henrik Dam Kristensen bliver Folketingets næste formand". DR (Danca). 21 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2019.
- ^ "The Speaker". Thedanishparliament.dk. 25 Ağustos 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ağustos 2015.
