Kado dilleri

Kado dilleri
Coğrafi dağılım	Kuzey Amerika (Büyük Ovalar)
Sınıflandırma	Caddoan Kado dilleri
Alt bölümler	Kuzey Güney
ISO 639-5	cdd

Kado dilleri ya da Kaddo dilleri (İngilizce Caddoan), Amerika Birleşik Devletlerinde Kuzey Dakota'dan Oklahoma'nın güneyine ve Teksas'a kadar Büyük Ovalar'da konuşulan Amerind Kızılderili dil ailesi. 3.000 yıl önce Kuzey ve Güney olarak iki ana gruba ayrıldıkları tahmin eiliyor. Toplam 5 dilden oluşur ve birinin soyu tükenmiş, diğer dördünü konuşanlar ise ancak 50 kişidir ve soyu tehlike altında olan dil ailesidir.

Sınıflandırma[değiştir | kaynağı değiştir]

• Güney Kado dilleri
  • Kadoca (akıcı konuşan 25 kişi)
    • Kadohadacho
    • Hasinai
    • Hainai
    • Natchitoches
    • Yatasi
• Kuzey Kado dilleri
  • Viçitaca (akıcı konuşan 1 kişi)
    • KirikirɁi:s (Wichita proper)
    • Waco
    • Tawakoni
  • Pavni–Kitsay dilleri
    • Kitsayca (konuşanı kalmamıştır)
    • Pavni dilleri
      • Arikaraca (akıcı konuşan 3 kişi)
      • Pavnice (akıcı konuşan 20 kişi)
        • Güney Pavnicesi
        • Skiri Pavnicesi

Yakın diller[değiştir | kaynağı değiştir]

Kado dillerinin akrabaları yoktur. Louisiana'daki izole dillerden Adaicenin 1804 yılında toplanmış yalnızca 275 kelimesi bilinmektedir ve buna göre de Kado dillerinden olma olasılığı vardır.^[1] Florida'daki Aislerin dillerinin de Kado dillerinden olabileceği sanılıyor.^[2] Bazı dilciler Kado dilleri ile İrokua dillerini hipotetik Makro-Siyu dilleri adıyla bir üst grupta birleştirilmesini öne sürerler. Benzer biçimde Makro-Algonkin/İrokua dilleri de diğer bir hipotezdir.^[3]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

• Campbell, Lyle. (1997). American Indian languages: The historical linguistics of Native America. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-509427-1.
• Chafe, Wallace L. (1973). Siouan, Iroquoian, and Caddoan. In T. Sebeok (Ed.), Current trends in linguistics (Vol. 10, pp. 1164–1209). The Hague: Mouton. (Reprinted as Chafe 1976).
• Chafe, Wallace L. (1976). Siouan, Iroquoian, and Caddoan. In T. Sebeok (Ed.), Native languages in the Americas (pp. 527–572). New York: Plenum. (Originally published as Chafe 1973).
• Chafe, Wallace L. (1976). The Caddoan, Iroquioan, and Siouan languages. Trends in linguistics; State-of-the-art report (No. 3). The Hague: Mouton. ISBN 90-279-3443-6.
• Chafe, Wallace L. (1979). Caddoan. In L. Campbell & M. Mithun (Eds.), The languages of Native America: Historical and comparative assessment (pp. 213–235). Austin: University of Texas Press. ISBN 0-292-74624-5.
• Chafe, Wallace L. (1993). Indian languages: Siouan–Caddoan. Encyclopedia of the North American colonies (Vol. 3). New York: C. Scribner's Sons ISBN 0-684-19611-5.
• Lesser, Alexander; & Weltfish, Gene. (1932). Composition of the Caddoan linguistic stock. Smithsonian Miscellaneous Collections, 87 (6), 1-15.
• Melnar, Lynette R. Caddo Verb Morphology(2004) University of Nebraska Press, ISBN 978-0-8032-2088-1
• Mithun, Marianne. (1999). The languages of Native North America. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23228-7 (hbk); ISBN 0-521-29875-X.
• Taylor, Allan. (1963). Comparative Caddoan. International Journal of American Linguistics, 29, 113-131.