Kurgu belgesel

Kurgu belgesel (İngilizce: Docufiction), fantezi ve belgesel tarzlarının sinematografik kombisyonu olan tür.

Bu yeni terimin bir film tarzı olarak benimsenmesi 21. yüzyılın başlarına rastlar. Birçok dilde kabul görmüştür ve çoğu önemli film festivali tarafından sınıflandırılmıştır. Kurgu belgesel bazen yazınsal gazetecilikte kullanılır. (creative nonfiction)

Kökeni[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu alt başlığın geliştirilmesi gerekiyor.

Ülkelerine göre ilk kurgu belgeseller[değiştir | kaynağı değiştir]

• 1926: Moana ile Robert Flaherty, Amerika Birleşik Devletleri
• 1930: Maria do Mar ile Leitão de Barros, Portekiz
• 1932: L'or des mers ile Jean Epstein, Fransa
• 1948: La Terra Trema ile Luchino Visconti, İtalya
• 1963: Pour la suite du monde (Of Whales, the Moon and Men) ile Pierre Perrault ve Michel Brault, Kanada
• 1988: Mortu Nega ile Flora Gomes, Gine-Bissau
• 1990: Yakın Plan ile Abbas Kiarostami, İran
• 1991: The Gost Train ile Mika Kaurismäki, Finlandiya
• 2005: Underexposure ile Oday Rasheed, Irak

Diğer iyi bilinen örnekler[değiştir | kaynağı değiştir]

• 1931: Tabu (film) ile Robert Flaherty ve F.W. Murnau
• 1934: Man of Aran ile Robert Flaherty
• 1945: Ala-Arriba! (film) ile Leitão de Barros
• 1948: Louisiana Story ile Robert Flaherty
• 1955: Man ve the Moon ile Walt Disney
• 1958: La pyramide humaine ile Jean Rouch
• 1959: Shadows (film) ile John Cassavetes
• 1960: Moi, un noir, ile Jean Rouch
• 1967: David Holzman's Diary ile Jim McBride
• 1972: Trevico-Torino (viaggio nel Fiat-Nam), ile Ettore Scola
• 1974: Orderers, ile Michel Brault
• 2000: Supervolcano (TV filmi), ile Tony Mitchell
• 2009: District 9, ile Neill Blomkamp

Kaynakça ve Bibliyografi[değiştir | kaynağı değiştir]

Kitap[değiştir | kaynağı değiştir]

• Rhodes, Gary D.; Springer, John Parris, (Ed.) (2006). Docufictions : Essays on the Intersection of Documentary and Fictional Filmmaking. Jefferson, NC: McFarland & Co. ISBN 9780786421848.  See table of contents17 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
• Paget, Derek (1998). No Other Way to Tell It. Dramadoc/docudrama on television. Manchester University Press. ISBN 9780719045332. 
• Rosenthal, Alan (199). Why Docudrama? : Fact-Fiction on Film and TV. Carbondale & Edwardsville: Southern Illinois Press. ISBN 9780809321865. 
• Lipkin, Steven N., (Ed.) (2002). Real Emotional Logic. Film and Television Docudrama As Persuasive Practice. Carbondale: Southern Illinois Press. ISBN 9780809324095. 

Sinema ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.