Rivonia Davası
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Rivonia Davası, 1963 ve 1964 yıllarında Güney Afrika'da görülmüş olan ve Afrika Ulusal Konseyi'nin 10 önderinin apartheid rejimini yıkmak amacıyla giriştikleri 221 eylemi konu alan dava.
Köken[değiştir | kaynağı değiştir]
Dava, adını 19 ANC önderinin 11 Temmuz 1963 tarihinde tutuklanmış oldukları yer olan Rivonia kasabasından almıştır. Arthur Goldreich'a ait olan Liliesleaf Çiftliği önceleri Afrika Ulusal Konseyi üyeleri için bir gizlenme yeri olarak kullanılmıştır. Nelson Mandela'nın Ekim 1961'de buraya geldiği, bahçıvan ve aşçı olarak çiftlikte bir süre kaldığı bilinmektedir.
Tutuklamalar[değiştir | kaynağı değiştir]
Tutuklananların bir bölümü şunlardır:
- Walter Sisulu
- Govan Mbeki
- Raymond Mhlaba
- Andrew Mlangeni
- Elias Motsoaledi, sendikacı ve ANC üyesi
- Ahmed Kathrada
- Billy Nair
- Denis Goldberg, Cape Town doğumlu mühendis ve Demokratlar Konseyi önderi
- Lionel "Rusty" Bernstein, mimar ve komünist parti üyesi
- Bob Hepple
- Arthur Goldreich
- Harold Wolpe, avukat ve aktivist
- James "Jimmy" Kantor, Harold Wolpe'un kayınbiraderi
Goldberg, Bernstein, Hepple, Wolpe ve Goldreich beyaz Yahudi; Kathrada ve Nair Hint; Sisulu, Mbeki, Motsoaledi ve Mhlaba Xhosa (siyahi) kökenliydiler. Sisulu'nun babasının ise Victor Dickenson adında bir Avrupalı yargıç olduğu bilinmektedir.[1]
Hükûmet, tutuklamaların üzerinden 90 günlük bir süre geçmiş olmasına karşın davayı başlatmamış, bu süre içinde tutukluların dış dünyayla olan bağları tümüyle kesilmiştir. Bu sırada, bir gardiyanı rüşvetle aldatan Goldreich ve Wolpe 11 Ağustos'ta tutukevinden kaçmış; bu, Goldreich'i "başkomplocu" olarak tanımlayan polisi iyice kızdırmıştır.
Avukatlar, iddianamenin hazırlandığı 9 Ekim tarihinden iki gün öncesine değin sanıklarla görüştürülmemiştir. Ünlü Afrikancı avukat Bram Fischer'ın başını çektiği savunma kanadını Harry Schwarz, Joel Joffe, Arthur Chaskalson, George Bizos ve Harold Hanson oluşturmuştur. Hepple, ekim ayı sonunda cezasını çekmeye zorla ikna edilmiş, ancak hükümlü hapisten kaçtıktan sonra ülkeyi terk etmiştir.[2]
Davanın başhakimliğini Transvaal eyalet hakimi Dr. Quartus de Wet üstlenmiştir. Aynı eyalette hukuk danışmanı olan Dr. Percy Yutar ise davada başsavcı olarak görev almıştır.
26 Kasım 1963'te başlayan dava, ilk iddianamenin yetersiz bulunmasından ötürü 3 Aralık'ta yeni iddianameyle görülmeye devam etmiştir. On sanığın tümü suçsuz olduklarını öne sürmüş, ancak hiçbirinin itirazı kabul edilmemiştir. Dava 12 Haziran 1964'te son bulmuştur.
Sanıklar[değiştir | kaynağı değiştir]
|
|
Savunma avukatları[değiştir | kaynağı değiştir]
Suçlamalar[değiştir | kaynağı değiştir]
Sanıklara yöneltilen suçlamalar şöyledir:
- Gerilla savaşında kullanılmak üzere patlayıcı madde üretiminde görev alan kişileri eğitmek
- Yabancı askeri birimlerin ülkeyi işgal etmelerine yardımcı olmak
- Cezayir, Etiyopya, Liberya, Nijerya, Tunus ve diğer ülkelerden mali destek sağlamak
Kantor, ilk soruşturmanın ardından suçsuz bulunmuştur. Dava, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi ve birçok farklı devlet tarafından kınanmış; Güney Afrika Hükûmeti uluslararası yaptırımlarla yüz yüze kalmıştır.
Sonuç[değiştir | kaynağı değiştir]
| “ | Bu, kendi dertleri ve deneyimlerinden esinlenen Afrikalıların savaşımı, yaşama hakkı için verilen bir savaşım. Ben, herkesin uyum içinde yaşadığı, eşit fırsatlara sahip olduğu demokratik ve özgür bir toplum idealini savunuyorum. Bu, uğruna yaşayacağım ve başarıya ulaşacağını umduğum bir ideal ve gerekirse bu ideal için ölmeye de hazırım. | „ |
Tüm sanıkların idamı istenmiş; ancak bu karar, yoğun uluslararası tepkiler ve savunma kanadının hukuki manevraları sonucunda değiştirilmiştir. Görüşü yeniden istenen Harold Hanson, Afrikalıların yaşam savaşımını önceki durumlara benzetmiş ve sanıkların ihanet suçunu işledikleri durumda bile idam cezası verilemeyeceğini öne sürmüştür. Sekiz sanığın cezası ömür boyu hapse çevrilirken Lionel Bernstein suçsuz bulunmuştur.
Denis Goldberg, Robben Adası yerine 22 yıl kalacak olduğu Pretoria Merkez Tutukevi'ne gönderilmiştir. Nelson Mandela ise yaklaşık 30 yılını hapiste geçirmiş ve devlet başkanı F.W. de Klerk tarafından 11 Şubat 1990'da affedilmiştir.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Walter Sisulu - A Brief Biography 29 Nisan 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ANC
- ^ Bob Hepple, Rivonia: The Story of Accused No.11
- ^ South Africa: Avoiding Martyrdom 16 Temmuz 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., TIME Magazine, 19 Haziran 1964
- ^ "Irkçılıkla mücadeleyle geçen bir ömür: Nelson Mandela". Hürriyet. 30 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2010.
Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]
- (İngilizce) "The Rivonia Trial2 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.", Sunder Katwala, The Observer, 11 Şubat 2001
- (İngilizce) On the trail of Mandela's handgun17 Temmuz 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- (İngilizce) Rivonia Unmasked
| Yaşam |  | |
|---|---|---|
| Siyaset | ||
| Kitap | ||
| Aile | ||
| Filmografi | Özgürlüğün Rengi (2007) · Mandela and De Klerk (2008) · Invictus (2009) · Mandela: Özgürlüğe Giden Uzun Yol (2014) | |
