Süryaniyat

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Süryaniyat, Süryoloji ya da Süryani Çalışmaları Süryani dili ve Süryani Hristiyanlığını araştıran bilim dalıdır.[1] Bilim dalı özellikle 18. ve 19. yüzyıllarda İngiliz, Fransız ve Alman bilim insanlarının Süryaniceye duyduğu ilgi neticesinde ortaya çıkmıştır. Süryani dili, İsa'nın konuştuğu dil olan Aramicenin bir gelişim evresini teşkil ettiğinden, bazı ülkelerde Aramice ve Süryanice çalışmalarının birbirinden ayrı tutulduğu da görülür.

Türkçe Literatür[değiştir | kaynağı değiştir]

Genel[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Muzaffer İris, Tüm yönleriyle Süryaniler (İstanbul 2003)
  • Gabriel Akyüz, Tüm yönleriyle Süryaniler (Mardin 2005)

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Gabriel Akyüz, Osmanlı Devletinde Süryani Kilisesi (Mardin 2002)
  • Ephrem Isa Yousif, Süryani Vakanüvisler
  • İlyas İran, Kfarze (Altıntaş) Köyü’nün Tarihçesi (İstanbul 2007)
  • Murat Fuat, Naum Faik ve Süryani Rönesansı, (İstanbul 2004)
  • Gorgis David Malik, Süryanilerin Tarihi İlk hristiyanlıktan Kadim Doğu Süryani Müjdeci-Havari Kilisesi (2011)
  • Zafer Duygu, Süryani Tarih Yazıcılığında Geç Antikçağ: hristiyanlık, İslam, Siyasi Tarih, İstanbul: Divan, 2016.

Filoloji - Dil Bilgisi[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Mehmet Çelik, Süryanice Dil Bilgisi
  • Kutlu Akalın, Klasik Süryaniceye Giriş 1 (2018)

Edebiyat[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Zafer Duygu, Kutlu Akalın, Süryani Literatürü (2018)

Teoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Nihat Durak, Süryani Ortodoks Kilisesi'nde İbadet
  • Sebastian Brock, Süryani Geleneğinde Kutsal Kitap (2000) (Çeviren: Circis Bulut)
  • Sebastian Brock, Saklı İnci: Süryani Ortodoks Kilisesi ve Onun Antik Arami Mirası. 3 Cilt (İstanbul 2006)
    • Cilt 1: Antik Arami Mirası (204 Sayfa)
    • Cilt 2: Antik Arami Mirası’nın Varisleri (268 Sayfa)
    • Cilt 3: Üçüncü Bin yılın Başında; Süryani Ortodoks Kilisesi Tanıklığı (264 Sayfa)

Arkeoloji - Sanat Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Elif Keser, Tur Abdin Süryani Ortodoks Mimarisi, Tatih Vakfı (İstanbul 2002)
  • Elif Keser, “Tur Abdin’deki Süryani Ortodoks Dini Mimarisi” in: Süryaniler ve Süryanilik III (Ankara 2003) S. 275-288
  • Yakup Bilge, Mor Gabriel Manastırı (2011)
  • Yakup Bilge, Geçmişten Günümüze Deyrulzafaran Manastırı (2006)
  • Yakup Bilge, Tarih ve Yaşam Deyrulzafaran Manastırı (2008)

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Dipnotlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ An Introduction to Syriac Studies Sebastian P. Brock - second edition 2006