Uzay ve zamanın felsefesi

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Santorin (GR), Fira -- 2017 -- 2624

Uzay ve zaman felsefesi, uzay ve zamanın ontolojisi, epistemolojisi ve karakterini çevreleyen konularla ilgilenen felsefe dalıdır.

Bu tür fikirler tarihinden itibaren felsefenin merkezinde yer alırken, uzay ve zaman felsefesi erken dönem analitik felsefenin hem esin kaynağıydı hem de merkezi bir yönüydü. Konu, zaman ve uzayın zihinden bağımsız olarak var olup olmadığı, birbirinden bağımsız olarak var olup olmadığı, zamanın görünüşte tek yönlü akışını neyin açıkladığı, şimdiki andan başka zamanların var olup olmadığı gibi bir dizi temel konuya odaklanmaktadır (özellikle zaman içinde kimliğin doğası).

Antik ve ortaçağ görünümleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaydedilmiş en eski zaman felsefesi, eski Mısırlı düşünür Ptahhotep (y. MÖ 2650–2600) tarafından şöyle ifade edildi:

Yaşadığın müddetçe şehvetinin peşinden git ve emredilenden fazlasını yapma, şehvetini takip eden arzunun süresini kısaltma, çünkü boşa vakit geçirmek ruha tiksintidir...

— 11. Ptahhotep özdeyişi [1]
Uzay-zaman bükülmesinin iki boyutlu çizimi. Maddenin varlığı, uzayzamanın geometrisini değiştirir. Bu bükülmüş geometri yerçekimi olarak tanımlanır. Şunu göz ardı etmemek gerekir ki, şekildeki beyaz çizgiler uzayın bükülmesini değil, bükülmüş uzayzamana uyarlanmış koordinat sistemini temsil eder. Zîrâ düz bir uzayzamanda beyaz çizgiler de doğrusal olurlardı.

Hint felsefesi ve Hindu felsefesi üzerine MÖ 2. binyılın sonlarına kadar uzanan en eski metin olan Vedalar, evrenin tekrarlanan yaratılış, yıkım ve yeniden doğuş döngülerinden geçtiği ve her döngünün 4.320.000 yıl sürdüğü eski Hindu kozmolojisini tanımlar.[2] Parmenides ve Herakleitos da dahil olmak üzere eski Yunan filozofları zamanın doğası üzerine çok sayıda deneme yazdılar.[3]

İnkalar, uzay ve zamanı pacha olarak adlandırılan tek bir konsept olarak görüyorlardı.[4][5][6]

Plato, Timeos'ta zamanı gök cisimlerinin hareket periyoduyla ve uzayı da şeylerin meydana geldiği dönem olarak tanımladı. Aristoteles, Fizik IV. Kitabında zamanı, önce ve sonraya göre değişimlerin sayısı ve bir cismin yerini, onu çevreleyen şeyin en içteki hareketsiz sınırı olarak tanımlamıştır.[7]

Evrenin başlangıcı olmayan sonsuz bir geçmişe sahip olduğuna inanan antik Yunan filozoflarının aksine, Orta Çağ filozofları ve teologları, şimdilerde Temporal finitism olarak bilinen, başlangıcı olan sonlu bir geçmişe sahip evren kavramını geliştirdiler. Hristiyan filozof John Philoponus, daha sonraki Hristiyan filozoflar ve teologlar tarafından "gerçek bir sonsuzun varlığının imkansızlığından argüman" biçimindeki ilk argümanları sundu:[8]

"Gerçek sonsuz var olamaz."
"Olayların sonsuz bir zamansal gerilemesi gerçek bir sonsuzdur."
"Olayların sonsuz bir zamansal gerilemesi var olamaz."
Immanuel Kant 3

Realizm ve Antirealizm[değiştir | kaynağı değiştir]

Ontolojide geleneksel realist bir konum, zaman ve uzayın insan zihninden ayrı bir varlığa sahip olduğudur. İdealistler, aksine, zihinden bağımsız nesnelerin varlığını reddeder veya şüphe duyarlar. Ontolojik konumu, zihnin dışındaki nesnelerin var olduğu yönündeki bazı gerçekçilik karşıtları, yine de zaman ve uzayın bağımsız varlığından şüphe duyarlar.[9]

1781'de Immanuel Kant, uzay ve zaman felsefesi tarihinin en etkili eserlerinden biri olan (Critique of Pure Reason) Saf Aklın Eleştirisi'ni yayınladı. Zamanı, uzay gibi diğer apriori kavramlarla birlikte duyu deneyimini anlamamızı sağlayan bir apriori kavramı olarak tanımlar. Kant, ne uzayın ne de zamanın töz, kendi içinde varlıklar ya da deneyim yoluyla öğrenilmiş olmadığını savunur; daha çok, her ikisinin de deneyimimizi yapılandırmak için kullandığımız sistematik bir çerçevenin öğeleri olduğunu savunur. Uzamsal ölçümler, nesnelerin ne kadar uzakta olduğunu ölçmek için kullanılır ve zamansal ölçümler, olaylar arasındaki (veya sürelerin) aralığını nicel olarak karşılaştırmak için kullanılır. Bu anlamda uzay ve zaman aşkın olarak ideal olarak kabul edilse de, bunlar aynı zamanda ampirik olarak gerçektir.[10]

-

Isaac Newton (Anonim gravür)

Mutlakçılık ve ilişkiselcilik[değiştir | kaynağı değiştir]

Leibniz ve Newton[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzay ve zaman kavramlarını kendilerinin gerçek nesneler (mutlak) veya yalnızca gerçek nesneler üzerindeki sıralamalar (ilişkisel) olarak tanımlama arasındaki büyük tartışma, fizikçi Isaac Newton (sözcüsü Samuel Clarke aracılığıyla) ve Gottfried Leibniz arasında başladı.

Mach[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu tartışmadaki bir diğer önemli figür de 19. yüzyıl fizikçisi Ernst Mach. Kova argümanında görülen fenomenlerin varlığını inkâr etmese de, kepçenin neye göre döndüğü konusunda farklı bir cevap önererek mutlakçı sonucu reddetti.

Albert Einstein çizimi 1931

Einstein[değiştir | kaynağı değiştir]

Albert Einstein, fizik yasalarının görelilik ilkesine dayanması gerektiğini öne sürdü.[11] Bu ilke, kullanılan referans çerçevesinden bağımsız olarak fizik kurallarının tüm gözlemciler için aynı olması gerektiğini ve ışığın tüm referans çerçevelerinde aynı hızda yayıldığını kabul eder. Bu teori, elektromanyetik dalgaların bir boşlukta ışık hızında yayıldığını gösteren Maxwell denklemleri tarafından motive edildi. Ancak, Maxwell denklemleri bu hızın neye göre olduğuna dair hiçbir belirti vermez.[12]

Einstein'dan önce, bu hızın, ışık saçan eter adı verilen sabit bir ortama göreli olduğu düşünülüyordu. Buna karşılık, özel görelilik teorisi, ışığın tüm eylemsiz çerçevelerde ışık hızında yayıldığını varsayar ve bu varsayımın sonuçlarını inceler.[13]

Gelenekçilik[değiştir | kaynağı değiştir]

Uzlaşımcılığın konumu, uzay ve zamanın geometrisine ilişkin hiçbir gerçek olmadığını, ancak buna uzlaşım tarafından karar verildiğini belirtir. Böyle bir görüşün ilk savunucusu Henri Poincaré, yeni Öklidyen olmayan geometrinin yaratılmasına tepki göstererek, bir uzaya hangi geometrinin uygulanacağına geleneksel olarak karar verildiğini savundu, çünkü farklı geometriler bir dizi nesneyi eşit derecede iyi tanımlayacaktır.

Bu görüş, Hans Reichenbach tarafından göreli fizikten gelen düşünceleri içerecek şekilde geliştirildi ve güncellendi. Reichenbach'ın uzay ve zamana uygulanan uzlaşımcılığı, koordinatif tanım fikrine odaklanır.

Uzay ve zamanın yapısı[değiştir | kaynağı değiştir]

NGC 6302 Hubble 2009.full

Mutlakiyetçilik ve uzlaşımcılık gibi tarihsel tartışmalardan elde edilen kavrayışların bir karışımından ve ayrıca Genel görelilik kuramı'nın teknik aygıtının ithal edilmesinden yola çıkarak, uzay-zamanın yapısına ilişkin ayrıntılar, içinde tartışmaların büyük bir bölümünü oluşturmuştur. uzay ve zaman felsefesinin yanı sıra fizik felsefesi.[14]

Eşzamanlılığın göreliliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel göreliliğe göre, evrendeki her nokta, şimdiki anını oluşturan farklı olaylar dizisine sahip olabilir. Rietdijk – Putnam argümanında, göreliliğin, olayların dört boyutta sabitlendiği blok bir evreni öngördüğünü göstermek için kullanılmıştır.

Değişmezlik, istatistikte[değiştir | kaynağı değiştir]

19. ve 20. yüzyıllarda icat edilen güçlü matematiksel araçlarla mutlakiyetçilik / ilişkiselcilik tartışmasının derslerini veren Michael Friedman, matematiksel dönüşüm üzerine değişmezlik ile dönüşüm üzerine kovaryans arasında bir ayrım yapar.

Tarihsel çerçeveler[değiştir | kaynağı değiştir]

Modern matematiksel yöntemlerin değişmezlik ve kovaryans grupları fikriyle birlikte bir başka uygulaması, uzay ve zamanın tarihsel görüşlerini modern, matematiksel dilde yorumlamaya çalışmaktır.

Zamanın yönü[değiştir | kaynağı değiştir]

Time on the clock

Zamanın yönü sorunu, doğrudan doğruya iki çelişkili olgudan kaynaklanmaktadır. İlk olarak, temel fiziksel yasalar zamanla tersinir değişmezdir; sinematografik bir film, yukarıda bahsedilen yasalarla açıklanabilen herhangi bir süreci alınıp daha sonra geriye doğru oynatılırsa, yine de fiziksel olarak mümkün bir süreci tasvir eder. İkincisi, makroskopik düzeydeki zaman deneyimimiz, zamanın tersine çevrilmesiyle değişmez değildir. Bardaklar düşebilir ve kırılabilir, ancak cam kırıkları yeniden birleşemez ve masaların üzerine uçamaz. Geçmişe dair anılarımız var ve geleceğe dair hiçbir şey yok. Geçmişi değiştiremeyeceğimizi ancak geleceği etkileyebileceğimizi düşünüyoruz.[15]

Zamanın akışı[değiştir | kaynağı değiştir]

Analitik felsefede ele alındığı şekliyle zamanın akışı sorunu, başlangıcı J. M. E. McTaggart tarafından yazılan ve içinde iki "zamansal dizi" önerdiği bir makaleye borçludur. Zamansal oluş ya da şimdi (hareket etme) hakkındaki sezgilerimizi açıklamak anlamına gelen ilk diziye A-serisi denir. A-serisi olayları geçmişteki, şimdiki ya da gelecekteki varlıklarına göre, daha basit ve birbirleriyle karşılaştırmalı olarak sıralar. B-serisi, şimdiye yönelik tüm referansları ve geçmiş ve geleceğin ilişkili zamansal kipliklerini ortadan kaldırır ve tüm olayları zamansal ilişkilere göre daha erken ve daha sonra sıralar. Birçok yönden, bu iki görüşün savunucuları arasındaki tartışma, (Isaac Newton tarafından savunulan) mutlak zaman olduğu görüşü ile yalnızca göreli zamanın olduğu arasındaki erken modern tartışmanın bir devamı olarak görülebilir.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ John Bartlett - Bartlett's Familiar Quotations 14 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. - (page locatable by contents) 25 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Hachette UK, 2 December 2014 031625018X Accessed December 13th, 2017
  2. ^ Thompson, Richard L. (2007). The Cosmology of the Bhagavata Purana: Mysteries of the Sacred Universe. Motilal Banarsidass. s. 225. ISBN 978-81-208-1919-1. 14 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2021.  Extract of page 225 14 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  3. ^ Dagobert Runes, Dictionary of Philosophy, p. 318
  4. ^ Atuq Eusebio Manga Qespi, Instituto de lingüística y Cultura Amerindia de la Universidad de Valencia. Pacha: un concepto andino de espacio y tiempo 5 Kasım 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Revísta española de Antropología Americana, 24, pp. 155–189. Edit. Complutense, Madrid. 1994
  5. ^ Stephen Hart, Peruvian Cultural Studies:Work in Progress 17 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  6. ^ Paul Richard Steele, Catherine J. Allen, Handbook of Inca mythology, p. 86, (1-57607-354-8)
  7. ^ "Çocuklar için benlik algısı profilinin uyarlanması ve faktör yapısının farklı değişkenlere göre eşitliğinin test edilmesi" (PDF). 17 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Ağustos 2021. 
  8. ^ Craig, William Lane (June 1979). "Whitrow and Popper on the Impossibility of an Infinite Past". The British Journal for the Philosophy of Science. 30 (2): 165-170 [165-6]. doi:10.1093/bjps/30.2.165. 
  9. ^ Ontological realism: A methodology for coordinated evolution of scientific ontologies (İngilizce). 2010. ss. 139-188. 
  10. ^ Saf Aklın Eleştirisi (Critique of Pure Reason). 
  11. ^ "Görelilik Kuramının Matematiksel Temelleri". Başkent Üniversitesi, Ankara. 16 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  12. ^ "Işığın Elektromanyetik Tanımlanması" (PDF). Ankara Üniversitesi. 16 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Ağustos 2021. 
  13. ^ "BİLİMSEL ARAŞTIRMA TEKNİKLERİ" (PDF). İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ. 27 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 16 Ağustos 2021. 
  14. ^ Smith, A. Mark (2005). "The Alhacenian Account Of Spatial Perception And Its Epistemological Implications". Arabic Sciences and Philosophy. Cambridge University Press. 15 (2): 219-40. doi:10.1017/S0957423905000184. 
  15. ^ Borchert, D.M. (2006) Encyclopedia of Philosophy, 2nd Ed. Vol. 9. MI: Cengage Learning. P. 468.

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Albert, David (2000) Time and Chance. Harvard Univ. Press.
  • Dainton, Barry (2010) Time and Space, Second Edition. McGill-Queens University Press. 978-0-7735-3747-7
  • Earman, John (1989) World Enough and Space-Time. MIT Press.
  • Friedman, Michael (1983) Foundations of Space-Time Theories. Princeton Univ. Press.
  • Adolf Grünbaum (1974) Philosophical Problems of Space and Time, 2nd ed. Boston Studies in the Philosophy of Science. Vol XII. D. Reidel Publishing
  • Horwich, Paul (1987) Asymmetries in Time. MIT Press.
  • Ialenti, Vincent (2020) Deep Time Reckoning. MIT Press.
  • Lucas, John Randolph, 1973. A Treatise on Time and Space. London: Methuen.
  • Mellor, D. H. (1998) Real Time II. Routledge.
  • Laura Mersini-Houghton; Rudy Vaas (eds.) (2012) The Arrows of Time. A Debate in Cosmology. Springer. 22 Haziran 2012. ISBN 978-3642232589. 
  • Hans Reichenbach (1958) The Philosophy of Space and Time. Dover
  • Hans Reichenbach (1991) The Direction of Time. University of California Press.
  • Rochelle, Gerald (1998) Behind Time. Ashgate.
  • Lawrence Sklar (1976) Space, Time, and Spacetime. University of California Press.
  • Turetzky, Philip (1998) Time. Routledge.
  • Bas van Fraassen, 1970. An Introduction to the Philosophy of Space and Time. Random House.
  • Gal-Or, Benjamin "Cosmology, Physics and Philosophy". Springer-Verlag, New York, 1981, 1983, 1987 0-387-90581-2
  • Ahmad, Manzoor (28 Mayıs 1998). "XV: The Notion of Existence". Naeem Ahmad; George F McClean (Ed.). Philosophy in Pakistan. Department of Philosophy, University of Punjab, Lahore, Punjab Province of Pakistan: Punjab University press. ss. 245-250. ISBN 1-56518-108-5. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2012. 

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Uzay_ve_zamanın_felsefesi&oldid=31002167" sayfasından alınmıştır