Sav (edebiyat)
Sav; atasözü niteliğinde, az sözle çok şey anlatan, anlam yoğunluğu bulunan, özlü sözlerdir. Divân-ı Lügati't-Türk’te pek çok sav vardır. Bugünkü atasözlerinin karşılıklarıdır. Uygur alfabesinde de atasözü olarak kullanılmıştır.[1]
Kimi sav örnekleri şunlardır;
- Tag taga kavuşmaz, kişi kişige kavuşur. (Dağ dağa kavuşmaz, insan insana kavuşur.)
- Aç ne yimes, tok ne times. (Aç ne yemez, tok ne demez.)
- Kanıg kan bile yumas. (Kanı kanla yıkamazlar.)
- Alın arslan tutar, küçin sıçgan tutmas. (Al (Hile) ile aslan tutulur, güç ile sıçan tutulmaz.)
- Avcı nice al bilse adığ anca yol bilir. (Avcı ne kadar hile bilse ayı o kadar yol bilir.)
- Ermegüke bulıt yük bolır. (Tembele bulut yük olur.)
- Yir basruku tag Budun basruku bey. (Yer dengesini dağ ulusun dengesini bey sağlar.)
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Artun, Erman (2004). Türk halk edebiyatına giriş. ss. 28, 225. 24 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2013.
 | Edebiyat ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |