پژوهش‌های کاربردی‌سازی

پژوهش‌های کاربردی سازی^[۱] از سوی سازمان ملی بهداشت NIH این‌گونه تعریف شده‌است: پژوهش‌گران کاربردی سازی دربرگیرنده دو زمینه برای کاربردی سازی است. یک زمینه دربارهٔ فرایند بکارگیری یافته‌های نو آزمایشگاهی و پیش بالینی برای آزمایش نمودن در انسان است و زمینه دیگر، پژوهشهایی هستند که با انگیزه بهره‌گیری هر چه بیشتر از بهترین روش‌های ممکن پژوهش در جامعه علمی انجام می‌گیرند.^[۲]

اعضای کمیته ارزشیابی برای انجمن آموزش پژوهش‌گران بالینی ACRT تعریف کاربردی زیر را پیشنهاد داده‌اند: پژوهش‌های کاربردی سازی، یکپارچه شدن چندجانبه پژوهشهای پایه، پژوهشهای بیمار–محور، و پژوهشهای جمعیت–محور را با هدف بلند مدت بهبود بخشیدن سلامت جامعه امکان‌پذیر می‌کنند. در گام نخست پژوهش کاربردی سازی (T1)، چگونگی پیوند میان پژوهش پایه و پژوهش بیمار–محور که به یافته‌های نو یا استانداردهای بهتر بینجامد بررسی می‌شود. گام دوم (T2)، پیوند میان پژوهش بیمار–محور و پژوهش جمعیت–محور را که به بهبود هر چه بیشتر بیماران، پیاده‌سازی بهترین روش‌های ممکن و بهتر شدن تندرستی همگانی بینجامد امکان‌پذیر می‌نماید. گام سوم پژوهش (T3) برهم کنشهای میان پژوهش آزمایشگاه–محور و پژوهش جمعیت–محور را افزایش می‌دهد تا یک دریافت تازه علمی از سلامتی و بیماری انسان به دست دهد.^[۳]