Алесь Мікалаевіч Карлюкевіч

Алесь Мікалаевіч Карлюкевіч
Міністр інфармацыі Беларусі 28 верасня 2017 — 4 чэрвеня 2020
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Андрэй Кабякоў Сяргей Румас
Папярэднік	Лілія Ананіч
Пераемнік	Ігар Луцкі
Нараджэнне	6 студзеня 1964(1964-01-06) (60 гадоў) ці 1964[1] Зацітава Слабада, Пухавіцкі раён, Мінская вобласць, БССР, СССР
Член у	Беларускі саюз журналістаў Саюз пісьменнікаў Беларусі
Адукацыя	Львоўскае вышэйшае ваенна-палітычнае вучылішча[d] (1985) Акадэмія кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь (2002) Пухавіцкая сярэдняя школа
Дзейнасць	публіцыстыка[2], літаратуразнаўства[2], рэгіяналістыка[d][2] і палітыка[2]
Месца працы	Звязда Чырвоная змена Советская Белоруссия Літаратура і мастацтва Літаратура і мастацтва Беларуская думка Звязда Выдавецкі дом «Звязда»
Узнагароды	Прэмія «За духоўнае адраджэнне» Залаты купідон (2008)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Але́сь Карлюке́віч, поўнае імя Алякса́ндр Мікала́евіч Карлюке́віч (нар. 6 студзеня 1964, в. Зацітава Слабада, Пухавіцкі раён, Мінская вобласць) — беларускі краязнавец, літаратуразнавец, журналіст, дзяржаўны функцыянер. Міністр інфармацыі Рэспублікі Беларусь (2017—2020). Старшыня Саюза пісьменнікаў Беларусі (з 2022).

Бацька — Мікола Карлюкевіч, рабочы ў калгасе рабочым, маці — па нараджэнні Ладуцька, настаўніца малодшых класаў. Выхаваннем Алеся займалася старэйшая на 5 гадоў сястра Людміла^[3]. У пачатковую школу Алесь Карлюкевіч хадзіў у Зацітавай Слабадзе, сярэднюю скончыў у Пухавічах.

Скончыў аддзяленне журналістыкі Львоўскага вышэйшага ваенна-палітычнага вучылішча (1985) і Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь (2002). У 1981—1995 гадах служыў ва Узброеных Сілах СССР і Рэспублікі Беларусь. Працаваў у газетах «Звязда» (1995—1998), галоўным рэдактарам «Чырвонай змены» (1998—2002), супрацоўнікам «Советской Белоруссии» (2002—2006). У 2006—2011 гадах дырэктар рэдакцыйна-выдавецкай установы «Літаратура і мастацтва». Адначасова ў 2009—2011 гадах галоўны рэдактар газеты «Літаратура і мастацтва», што ўваходзіла ў склад названай установы.

8 лістапада 2011 года прызначаны галоўным рэдактарам газеты «Звязда». З лістапада 2012 года — адначасова выканаўца абавязкаў, са снежня 2012 — дырэктар-галоўны рэдактар выдавецкага дома «Звязда». З кастрычніка 2011 года адначасова старшыня Мінскага абласнога аддзялення Саюза пісьменнікаў Беларусі (да 2016 года)^[4].

15 снежня 2016 года стаў намеснікам міністра інфармацыі Беларусі, 28 верасня 2017 года — міністрам інфармацыі Рэспублікі Беларусь^[5]. Звольнены з пасады міністра 4 чэрвеня 2020 года. З ліпеня 2020 года — галоўны рэдактар часопіса «Беларуская думка»^[6].

20 жніўня 2020 года зноў прызначаны галоўным рэдактарам газеты «Звязда» і дырэктарам выдавецкага дома «Звязда»^[7][8].

Член Беларускага саюза журналістаў і Саюза пісьменнікаў Беларусі. 22 сакавіка 2022 года на з’ездзе Саюза пісьменнікаў Беларусі Аляксандр Карлюкевіч абраны старшынёй пісьменніцкай арганізацыі^[9]. Пры старшынстве Алеся Карлюкевіча аддзелам секцыі публіцыстыкі Саюза пісьменнікаў Беларусі прызначаны кіраваць прапагандыст Андрэй Мукавозчык^[10].

Аўтар шэрагу краязнаўчых кніг. У тым ліку:

• «Вяртанне да… Беларусі» (1994)
• «За Цітаўкаю — Слабада» (1997)
• «Літаратурная карта Пухаўшчыны» (1998)
• «Далёкія і блізкія суродзічы» (1999)
• «Ігуменскі блакнот» (2000)
• «Рэкі і азёры ў паэзіі Рыгора Барадуліна» (2000)
• «І векавечны толькі край» (2000)
• «Ад зямлі, якая нарадзіла ці натхняе» (2001)
• «Былое маё ажывае» (2002)
• «Блонь» (2007, у сааўтарстве з Б. Зубкоўскім)
• «Зацітава Слабада» (2007)
• «Сцежкамі Ігуменшчыны» (2008)
• «Старонкі радзімазнаўства: Мясціны. Асобы. Краязнаўчыя нарысы» (2013)
• «Прыгоды Шубуршуна» (2013)
• «Новыя прыгоды Шубуршуна» (2014)
• «Братэрства» (2014)
• «Краязнаўчы рэсурс у вывучэнні беларускай літаратуры» (2015)
• «Роднымі сцяжынкамі» (2019)
• «Ігуменскі павет (Падарожжа па родным краі)» (2020)
• «Навагрудчына. Літаратурнае гняздо Беларусі» (2023)

У красавіку 2019 года ў інтэрв’ю газеце «Народная Воля» выказаўся супраць пашырэння беларускай мовы: «Усе магчымыя меры пашырэння, заканадаўчыя ініцыятывы адносна ўсталявання, кантролю і гэтак далей нічога не прынясуць, акрамя гарачых спрэчак у грамадстве. Моўная рэчаіснасць у Беларусі склалася такая, якая склалася…»^[11].

У час выступлення на Пленуме Саюза пісьменнікаў Беларусі ў канцы 2023 года станоўча ацаніў членства ў арганізацыі прапагандысткі рэжыму Лукашэнкі Людмілы Гладкай: «смелая журналістка, смелая жанчына, якая пабывала і ў гарачых кропках, як кажуць, на лініі агню. І, магчыма, дадасць новае разуменне таму, што адбываецца ў свеце, шмат каму, хто заглыбіўся ў паэтычны разгляд адно толькі прыродных з’яў»^[12].

• Прэмія Беларускага саюза журналістаў «Залатое пяро».
• Літаратурная прэмія «Залаты купідон».
• Расійская літаратурная прэмія імя Валянціна Пікуля.
• Прэмія Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь «За духоўнае адраджэнне».
• Медаль Францыска Скарыны (2021)^[13].

• Карп А. Жывыя паштоўкі // Роднае слова. — 2010, N 5. — С. 111.
• Марціновіч А. Карлюкевіч Алесь Мікалаевіч // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі: У 6 т. Т. 6. Кн. 2. — Мн.: БелЭН, 2003. — С. 397.
• Чыгрын С. Па Беларусі з «Радзімазнаўствам». // Маладосць, 2011. — N 11. — С. 72 — 73.

	Алесь Мікалаевіч Карлюкевіч у Вікіцытатніку
	Алесь Мікалаевіч Карлюкевіч на Вікісховішчы