Рух недалучэння
Рух недалучэння (англ.: Non-Aligned Movement) — міжнародная арганізацыя, якая аб’ядноўвае 120 дзяржаў свету на прынцыпах няўдзелу ў ваенных блоках (пад якімі на момант заснавання арганізацыі меліся на ўвазе, перш за ўсё — НАТА і Варшаўскі дагавор, а таксама Багдадскі пакт, СЕАТА, АНЗЮС і да т.п.).
Рух недалучэння афіцыйна створаны 25 дзяржавамі на Бялградскай канферэнцыі ў верасні 1961 года. Стварэнню Руху папярэднічалі Бандунгская канферэнцыя 1955 года і трохбаковыя кансультацыі Іосіпа Броз Ціта, Гамаля Абдэль Насера і Джавахарлала Неру ў 1956 годзе.
Склад
[правіць | правіць зыходнік]На жнівень 2012 года налічвае 120 дзяржаў, у тым ліку 1 еўрапейскую — Беларусь, 37 азіяцкіх, 53 афрыканскіх, 26 амерыканскіх, 3 акіянічных[1].
Статус назіральнікаў маюць 17 краін: Арменія, Боснія і Герцагавіна, Бразілія, Казахстан, Кыргызстан, Кітай, Коста-Рыка, Мексіка, Парагвай, Сальвадор, Сербія, Чарнагорыя (статус пасля падзелу дзяржавы не перааформлены), Таджыкістан, Украіна, Уругвай, Харватыя. Такі ж статус маюць 5 міжнародных і 2 нацыянальна-вызваленчыя арганізацыі: ААН, Афрыканскі саюз, Ліга арабскіх дзяржаў, Арганізацыя ісламскага супрацоўніцтва, АСНАА, Канакскі сацыялістычны фронт народнага вызвалення (Новая Каледонія), Новы рух за незалежнасць Пуэрта-Рыка.
На 14-й канферэнцыі ў Гаване (верасень 2006) у склад Руху прыняты дзве дзяржавы: Гаіці і Сент-Кітс і Невіс, колькасць краін — удзельнікаў Руху дасягнула 118.
Праблема прыняцця рашэнняў
[правіць | правіць зыходнік]Нягледзячы на тое, што асноўная ідэя Руху недалучэння — адмова ад удзелу ў ваенных блоках, перад удзельнікамі Руху рэгулярна паўстае неабходнасць выпрацоўкі агульнай пазіцыі па тых ці іншых канфліктах. У большасці выпадкаў у Руху няма адзінства ў падыходах адносна канфліктаў.
Падзеі апошняга дзесяцігоддзя ў сусветнай геапалітыцы сталі прычынай розных адносін і падыходаў да адных і тых жа праблемам з боку краін-удзельніц Руху, чаго не назіралася яшчэ ў недалёкім мінулым. Існуюць як краіны-прыхільнікі нейкіх рэвалюцыйных змен і палітычных працэсаў на Блізкім Усходзе, так і праціўнікі. Усё гэта — падзел і розныя падыходы — адбіваецца на працы самітаў Руху недалучэння.
Так, на саміце Руху недалучэння ў Тэгеране разгарэўся егіпецка-сірыйскі скандал, выкліканы выступленнем прэзідэнта Егіпта Махамеда Мурсі, падчас якога дэлегацыя Сірыі пакінула залу паседжанняў. Егіпецкі лідар ахарактарызаваў урад Сірыі як «рэпрэсіўны» і заклікаў да мірнага ўсталявання дэмакратычнага рэжыму ў гэтай краіне, а іранскі дыпламат прапанаваў сваю краіну ў якасці міратворца[2].
Краіны-члены
[правіць | правіць зыходнік]- Азербайджан[3]
- Алжыр
- Ангола
- Антыгуа і Барбуда
- Афганістан
- Багамы
- Бангладэш
- Барбадас
- Бахрэйн
- Беларусь
- Беліз
- Бенін
- Балівія
- Батсвана
- Бруней
- Буркіна-Фасо
- Бурундзі
- Бутан
- Вануату
- Венесуэла
- Усходні Тымор
- В’етнам
- Габон
- Гаіці
- Гаяна
- Гамбія
- Гана
- Гватэмала
- Гвінея
- Гвінея-Бісау
- Гандурас
- Грэнада
- Джыбуці
- Дамініка
- Дамініканская Рэспубліка
- Егіпет
- Замбія
- Зімбабвэ
- Індыя
- Інданезія
- Іарданія
- Ірак
- Іран
- Емен
- Каба-Вердэ
- Камбоджа
- Камерун
- Катар
- Кенія
- КНДР
- Калумбія
- Каморы
- ДР Конга
- Рэспубліка Конга
- Кот-д’Івуар
- Куба
- Кувейт
- Лаос
- Лесота
- Ліберыя
- Ліван
- Лівія
- Маўрыкій
- Маўрытанія
- Мадагаскар
- Малаві
- Малайзія
- Малі
- Мальдывы
- Марока
- Мазамбік
- Манголія
- М’янма
- Намібія
- Непал
- Нігер
- Нігерыя
- Нікарагуа
- ААЭ
- Аман
- Пакістан
- Панама
- Папуа — Новая Гвінея
- Перу
- Руанда
- Сан-Тамэ і Прынсіпі
- Саудаўская Аравія
- Эсваціні
- Сейшэльскія Астравы
- Сенегал
- Сент-Вінсент і Грэнадзіны
- Сент-Кітс і Невіс
- Сент-Люсія
- Сінгапур
- Сірыя
- Самалі
- Судан
- Сурынам
- Сьера-Леонэ
- Тайланд
- Танзанія
- Тога
- Трынідад і Табага
- Туніс
- Туркменістан
- Уганда
- Узбекістан
- Фіджы
- Філіпіны
- ЦАР
- Чад
- Чылі
- Шры-Ланка
- Эквадор
- Экватарыяльная Гвінея
- Эрытрэя
- Эфіопія
- Паўднёва-Афрыканская Рэспубліка
- Ямайка
Назіральнікі[4]
[правіць | правіць зыходнік]- Арменія
- Боснія і Герцагавіна
- Бразілія
- Казахстан
- Кыргызстан
- Кітай
- Коста-Рыка
- Мексіка
- Парагвай
- Сальвадор
- Сербія
- Таджыкістан
- Украіна
- Уругвай
- Харватыя
- Чарнагорыя
Былыя члены
[правіць | правіць зыходнік]Канферэнцыі
[правіць | правіць зыходнік]Канферэнцыі Рухі недалучэння на вышэйшым узроўні («саміты»):
- Бялград, Югаславія, 1-6 верасня 1961
- Каір, ААР, 5-10 кастрычніка 1964
- Лусака, Замбія, 8-10 верасня 1970
- Алжыр, Алжыр, 5-9 верасня 1973
- Каломба, Шры-Ланка, 16-19 жніўня 1976
- Гавана, Куба, 3-9 верасня 1979
- Нью-Дэлі, Індыя, 7-12 сакавіка 1983
- Харарэ, Зімбабвэ, 1-6 верасня 1986
- Бялград, Югаславія, 4-7 верасня 1989
- Джакарта, Інданезія, 1-7 верасня 1992
- Картахена, Калумбія 18-20 кастрычніка 1995
- Дурбан, ПАР 2-3 верасня 1998
- Куала-Лумпур, Малайзія, 20-25 лютага 2003
- Гавана, Куба, 11-16 верасня 2006
- Шарм-эш-Шэйх, Егіпет, 15-16 ліпеня 2009
- Тэгеран, Іран, 26-31 жніўня 2012
Краіна-гаспадыня чарговай канферэнцыі ў асобе главы дзяржавы або ўрада становіцца старшынёй Руху на наступны тры гады.
7-я канферэнцыя павінна была прайсці ў 1982 годзе ў Багдадзе, але была адкладзена і перанесена ў Нью-Дэлі з-за пачатку ірана-іракскай вайны ў верасні 1980 года. 16-я канферэнцыя павінна была прайсці ў Рамале, але была адменена з-за адмовы ў выдачы віз прадстаўнікам некалькіх краін з боку Ізраіля.[5]
Зноскі
- ↑ «NAM Members & Observers» Архівавана 8 лютага 2014.. 16th Summit of the Non-Aligned Movement, Tehran, 26-31 August 2012. Retrieved 24 August 2012.
- ↑ Іран і Сірыя расколваюць Рух недалучэння
- ↑ AZE.az — Азербайджан станет членом «Движения неприсоединения» — Последние новости Азербайджана, Кавказа, СНГ, мировые новости Архівавана 17 мая 2011.
- ↑ Observer Countries Архівавана 5 кастрычніка 2007.
- ↑ BBC Russian — В мире — Встреча в Рамалле отменена из-за израильских виз