Fu Cong

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Fu.

Fu Cong

Data i miejsce urodzenia	10 marca 1934 Szanghaj
Pochodzenie	chińskie
Data i miejsce śmierci	28 grudnia 2020 Londyn
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianista
Wydawnictwo	m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Fu Cong (chiń. upr. 傅聪; chiń. trad. 傅聰; pinyin Fù Cōng; pisany także często w starej transkrypcji jako Fou Ts’ong; ur. 10 marca 1934 w Szanghaju, zm. 28 grudnia 2020 w Londynie^[1]) – chiński pianista, laureat III nagrody podczas V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1955 roku. Podczas konkursu w prasie polskiej wymieniany był jako Fu Tsung^[2].

Pochodził z inteligenckiej rodziny. Jego ojciec Fu Lei (1908–1966) był tłumaczem literatury francuskiej oraz krytykiem sztuki. Fu Cong rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku siedmiu lat, a jego pierwszym nauczycielem został włoski pianista i dyrygent Mario Paci^[3]. W 1951 zadebiutował V koncertem fortepianowym Ludwiga van Beethovena^[4].

W 1953 zdobył III nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie^[4]. W 1955 reprezentował Chiny na V Konkursie Chopinowskim. Zajął tam 3. miejsce i zdobył nagrodę Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków^[5].

W latach 1954–1956 studiował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Zbigniewa Drzewieckiego^[4].

Działalność koncertową rozpoczął w Chinach. Do Polski po raz pierwszy przyjechał w 1953 jako solista Chińskiego Zespołu Pieśni i Tańca^[2]. Od lipca 1954 (gdy rozpoczął studia pod kierunkiem Drzewieckiego) dawał w Polsce liczne recitale i występy z orkiestrą symfoniczną. W latach 50. występował także w wielu państwach Europy Wschodniej. W 1958 z powodu sytuacji politycznej w Chinach przeprowadził się do Anglii^[6]. W latach 60. i 70. XX wieku dał około 2400 koncertów solowych, stając się jednym z najpopularniejszych pianistów na świecie^[7]. Koncertował w większości krajów Europy, w Azji, obu Amerykach i Australii^[8]. W Chinach występował m.in. w 1976^[9], 1989 i 1998^[10]. Wiele razy powracał też do Polski, m.in. na Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju^[8].

Zasiadał w jury wielu konkursów muzycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina^[11] i Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej^[9].

Współpracował m.in. z Yehudim Menuhinem i Danielem Barenboimem^[7]. Tygodnik „Time” uznał go za najlepszego z żyjących chińskich muzyków, a niemiecki pisarz Hermann Hesse nazwał go „jedynym prawdziwym wykonawcą Chopina”^[12].

W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta, Claude’a Debussy’ego, Georga Friedricha Händla, Domenica Scarlattiego, Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena^[10].

Nagrał kilkadziesiąt płyt dla różnych wytwórni muzycznych, m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS^[13][14]. W 1994 ukazała się płyta Sztuka pianistyczna Fou Ts’onga, która została wydana prywatnie przez Marthę Argerich, Leona Fleishera i Radu Lupu^[8].

Zmarł w Londynie na COVID-19 w wieku 86 lat^[1].

• Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 202–205. ISBN 83-910515-1-X.
• Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.