Lew Oborin
 Lew Oborin podczas I Konkursu Chopinowskiego (1927) | |
| Imię i nazwisko | Lew Nikołajewicz Oborin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Odznaczenia | |
     | |
Lew Nikołajewicz Oborin, ros. Лев Николаевич Оборин (ur. 29 sierpnia?/11 września 1907 w Moskwie, zm. 5 stycznia 1974 tamże) – rosyjski pianista i pedagog muzyczny; zwycięzca I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1927).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Młodość i wykształcenie
[edytuj | edytuj kod]W czasie wczesnego dzieciństwa rodzina Oborina zmieniała miejsce zamieszkania, a w 1914 osiadła w Moskwie. W latach 1914–1921 Oborin uczęszczał do Szkoły Muzycznej Gniesinych, gdzie stwierdzono, że posiada słuch absolutny. Uczył się równolegle gry na fortepianie i kompozycji[1]. W latach 1921–1926 studiował grę na fortepianie i kompozycję w Konserwatorium Moskiewskim. Pobierał także lekcje z dyrygentury. Studia ukończył z wyróżnieniem[2].
Kariera pianistyczna
[edytuj | edytuj kod]W 1927 zwyciężył w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie[3]. Po tym sukcesie rozpoczęła się jego kariera. W niedługim czasie dał koncerty w Polsce i Niemczech, jednak po powrocie do Moskwy, aż do 1945 występował jedynie w ZSRR[4]. W 1936 po raz pierwszy zagrał wspólnie z rosyjskim skrzypkiem Dawidem Ojstrachem, z którym od tego czasu występował i współpracował przez ponad 25 lat. Od 1941 do 1963 grał w trio muzycznym z Dawidem Ojstrachem (skrzypce) i Swiatosławem Knuszewickim (wiolonczela)[5]. Po II wojnie światowej zaczął dawać koncerty w wielu krajach europejskich, w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Wiele razy powracał też do Polski[4].
W 1949[6] i 1955[7] był zapraszany do grona jurorów Konkursów Chopinowskich, gdzie pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego. Był też w jury konkursów w Moskwie, Lizbonie, Paryżu, Leeds i Zwickau[8].
Przez wiele lat był pedagogiem w Konserwatorium Moskiewskim. W trakcie swej pracy pedagogicznej wykształcił wielu wybitnych muzyków. Do jego uczniów należą m.in.: Władimir Aszkenazy, Giennadij Rożdiestwienski, Michaił Woskriesienski i Natalija Gawriłowa[8].
Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[9].
Repertuar
[edytuj | edytuj kod]W trakcie swej kariery nagrał wiele płyt z muzyką m.in. Fryderyka Chopina, Ludwiga van Beethovena, Arama Chaczaturiana, Josepha Haydna i Felixa Mendelssohna-Bartholdy'ego[10].
Nagrody i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order „Znak Honoru” (1937)
- Nagroda Stalinowska drugiego stopnia (1943)
- Order Lenina (1946, 1966)
- Ludowy Artysta ZSRR (1964)
- Państwowa Nagroda RFSRR im. Michaiła Glinki (1966)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 31.
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 32.
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 21.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 34.
- ↑ Jonathan Summers: Lev Oborin – biography. [w:] A–Z of Pianists [on-line]. naxos.com. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 57.
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 63.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 36.
- ↑ Некрополь мастеров искусств: Оборин Лев Николаевич (1907—1974). narnecropol.narod.ru. [dostęp 2016-03-23]. (ros.).
- ↑ Lev Oborin – discography. allmusic.com. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 31–36. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.
- Софья Михайловна Хентова Лев Оборин, Музыка, 1964.