Konklawe 1404
 | |
| Daty i miejsce | |
| 12 – 17 października 1404 | |
| Rzym | |
| Główne postacie | |
| Dziekan | Vacat |
|---|---|
| Kamerling | |
| Protoprezbiter | Bálint Alsáni (nieobecny) |
| Protoprezbiter elektorów | |
| Protodiakon | Ludovico Fieschi (nieobecny) |
| Protodiakon elektorów | |
| Wybory | |
| Liczba elektorów • uczestnicy • nieobecni |
|
| Wybrany papież | |
 | |
| Cosimo Gentile de’Migliorati Przybrane imię: Innocenty VII | |
Konklawe 12-17 października 1404 – konklawe okresu Wielkiej schizmy zachodniej, w wyniku którego Innocenty VII został trzecim z kolei papieżem rzymskiej obediencji.
Śmierć Bonifacego IX
[edytuj | edytuj kod]Papież Bonifacy IX zmarł 1 października 1404[1]. W trakcie 15 lat swojego pontyfikatu zdołał częściowo przywrócić papiestwu nadszarpnięty autorytet, nie udało mu się jednak doprowadzić do zakończenia schizmy, częściowo dlatego, że w jego wersji miało ono polegać na uznaniu przez awiniońskiego antypapieża (najpierw Klemensa VII, potem (od 1394) Benedykta XIII) jego władzy w zamian za łaskę dla niego i jego kardynałów[2].
Podobnie jak w 1389 po śmierci rzymskiego papieża Urbana VI oraz w 1394 po śmierci „awiniończyka” Klemensa VII rozważano, czy nie lepiej odstąpić od wyboru i zaczekać na śmierć rywala lub wręcz uznać jego władzę. Ostatecznie jednak kardynałowie Bonifacego IX szybko przystąpili do konklawe[3].
Lista uczestników
[edytuj | edytuj kod]Rzymska obediencja Kolegium Kardynalskiego w październiku 1404 liczyła zaledwie dwunastu kardynałów. Dziewięciu z nich wzięło udział w konklawe[4]:
- Angelo Acciaioli; Kardynał z Florencji[5] (nominacja kardynalska: 17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Lorenzo in Damaso
- Francesco Carbone; Kardynał z Monopoli[5] OCist (17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Susanna; penitencjariusz większy; archiprezbiter bazyliki laterańskiej; komendatariusz opactwa terytorialnego Farfa
- Enrico Minutoli; Kardynał z Neapolu[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Anastasia; archiprezbiter bazyliki liberiańskiej; kamerling Świętego Kolegium Kardynałów; protektor Zakonu Krzyżackiego
- Cosimo Gentile Migliorati; Kardynał z Bolonii[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Croce in Gerusalemme; komendatariusz opactwa terytorialnego S. Genesio w Brescello
- Cristoforo Maroni; Kardynał z Isernii[5] (18 grudnia 1389) – kardynał prezbiter S. Ciriaco; archiprezbiter bazyliki watykańskiej
- Antonio Caetani; Kardynał z Akwilei[5] (27 lutego 1402) – kardynał prezbiter S. Cecilia
- Angelo d’Anna de Sommariva OSBCam; Kardynał z Lodi[5] (17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Pudenziana
- Rinaldo Brancaccio (17 grudnia 1384) – kardynał diakon Ss. Vito e Modesto
- Landolfo Maramaldo; Kardynał z Bari[5] (21 grudnia 1381/18 grudnia 1389[6]) – kardynał diakon S. Nicola in Carcere Tulliano
Wszyscy elektorzy byli Włochami. Pięciu z nich mianował Urban VI, czterech Bonifacy IX.
Kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego był wówczas Corrado Caraccioli, biskup Mileto[7].
Nieobecni
[edytuj | edytuj kod]Trzech kardynałów (Węgier i dwóch Włochów) nie uczestniczyło w konklawe:
- Bálint Alsáni; Kardynał z Peczu[5] (17 grudnia 1384) – kardynał prezbiter S. Sabina; protoprezbiter Świętego Kolegium Kardynałów; administrator diecezji Pecz
- Ludovico Fieschi (17 grudnia 1384) – kardynał diakon S. Adriano; protodiakon Świętego Kolegium Kardynałów; administrator diecezji Vercelli
- Baldassare Cossa; Kardynał S. Eustachio[5] (27 lutego 1402) – kardynał diakon S. Eustachio; legat apostolski w Romanii
Alsáni i Fieschi zostali mianowani przez Urbana VI, natomiast Cossa przez Bonifacego IX.
Kardynał Fieschi na wieść o śmierci Bonifacego IX przeszedł do obediencji antypapieża Benedykta XIII[8].
Wybór Innocentego VII
[edytuj | edytuj kod]Konklawe rozpoczęło się 12 października na Watykanie[9]. 14 października kardynałowie podpisali kapitulację wyborczą, która zobowiązywała elekta do podjęcia wszelkich działań, łącznie z abdykacją, na rzecz zakończenia schizmy[10]. Właściwe wybory trwały stosunkowo krótko. Już 17 października jednogłośnie wybrano na papieża 65-letniego Cosimo Gentile Miglioratiego, który przybrał imię Innocenty VII[11].
11 listopada 1404 nowy papież został koronowany. Wbrew swym obietnicom, nowy papież zaraz po elekcji odrzucił pojednawcze gesty Benedykta XIII i w ciągu dwóch lat swojego pontyfikatu nie podjął żadnych realnych działań w celu przezwyciężenia schizmy[12].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eubel, s. 25; Souchon, s. 63.
- ↑ Dopierała, s. 257-258.
- ↑ Sede Vacante 1404.
- ↑ Souchon, vol. 1, s. 63, 70-71, 280-281; por. Eubel, s. 26 przyp. 3 oraz Sede Vacante 1404, gdzie jednak są błędy w określaniu kościołów tytularnych poszczególnych kardynałów.
- ↑ a b c d e f g h i j Od XIV do XVI wieku (a sporadycznie nawet i jeszcze później) rozpowszechniony był zwyczaj nazywania kardynałów (nawet w oficjalnych dokumentach) nie według ich imion i nazwisk, lecz według pseudonimów nawiązujących najczęściej do miejsca pochodzenia, diecezji lub kościoła tytularnego danego kardynała.
- ↑ Maramaldo został wpierw mianowany 21 grudnia 1381 przez Urbana VI, który później pozbawił go godności kardynalskiej. Zrehabilitował go Bonifacy IX w 1389. Jak wszystko wskazuje, jego miejsce w porządku starszeństwa było liczone od rehabilitacji w 1389, a nie od pierwotnej nominacji (Souchon, vol. 2, s. 51 przyp. 1).
- ↑ Souchon, vol. 2, s. 278-279 nr 226; Eubel, s. 341.
- ↑ Souchon, vol. 1, s. 63.
- ↑ Souchon, vol. 1, s. 65-66; Sede Vacante 1404.
- ↑ Souchon, vol. 1, s. 66-70, 280-284; Sede Vacante 1404.
- ↑ Souchon, vol. 1, s. 71; Sede Vacante 1404.
- ↑ Dopierała, s. 262.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Martin Souchon: Die Papstwahlen in der Zeit des grossen Schismas, Vol. 1-2, Verlag von Benno Goeritz 1898-1899
- Konrad Eubel, Hierarchia Catholica, vol. I, Padwa 1913-1960
- Kazimierz Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996
- SedeVacante 1404
- Salvador Miranda
| XI wiek | |
|---|---|
| XII wiek | |
| XIII wiek | |
| XIV wiek | |
| XV wiek | |
| XVI wiek | |
| XVII wiek | |
| XVIII wiek | |
| XIX wiek | |
| XX wiek | |
| XXI wiek |