Marcin Święcicki

Marcin Święcicki

Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1947 Warszawa
Prezydent m.st. Warszawy
Okres	od 3 listopada 1994 do 30 marca 1999
Przynależność polityczna	Unia Wolności
Poprzednik	Mieczysław Bareja
Następca	Paweł Piskorski
Minister współpracy gospodarczej z zagranicą
Okres	od 12 września 1989 do 12 stycznia 1991
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza / bezpartyjny
Poprzednik	Dominik Jastrzębski
Następca	Dariusz Ledworowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marcin Święcicki (ur. 17 kwietnia 1947 w Warszawie) – polski polityk i ekonomista, w 1989 sekretarz KC PZPR^[1], w latach 1989–1991 minister współpracy gospodarczej z zagranicą w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, w latach 1994–1999 prezydent miasta stołecznego Warszawy, poseł na Sejm X, II, VII i VIII kadencji (1989–1991, 1993–1996, 2011–2019).

W młodości uprawiał skok w dal. Zdobył w tej konkurencji brązowy medal na mistrzostwach Europy juniorów (Odessa 1966)^[2]. W tym samym roku zajął trzecie miejsce podczas mistrzostw Polski seniorów^[3]. W 1967 ustanowił wynikiem 7,68 metra rekord Polski juniorów^[4].

W latach 1965–1972 działał w Klubie Inteligencji Katolickiej^[5]. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1965)^[6]. Ukończył w 1970 studia socjologiczne w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, a w następnym roku uzyskał magisterium na Wydziale Ekonomii i Socjologii tej uczelni. W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych w Instytucie Planowania. Był stypendystą i absolwentem studiów podyplomowych z ekonomii George Washington University (1976) i Uniwersytetu Harvarda (1985) w Stanach Zjednoczonych^[7].

W latach 2002–2005 był koordynatorem Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie do spraw ekonomicznych i ochrony środowiska. Następnie, do końca marca 2011, pełnił funkcję dyrektora ośrodka analitycznego UNDP Blue Ribbon Analytical Center w Kijowie^[8].

Zaangażował się w działalność społeczną na rzecz Warszawy. W 2001 objął funkcję przewodniczącego Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami im. Jerzego Waldorffa^[9][10]. W 1997 stanął na czele Komitetu Budowy Muzeum Historii Żydów Polskich^[11] (później został przewodniczącym Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin^[12]). Został również członkiem Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego, a także przewodniczącym Związku Stowarzyszeń Forum Ruchu Europejskiego^[13].

Od 1967 członek Związku Młodzieży Socjalistycznej, usunięty w 1968 za uczestnictwo w wydarzeniach marcowych^[14]. Od 1969 ponownie w ZMS, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego koła związku na UW. Od 1971 do 1979 należał do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W styczniu 1974 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1972 do 1982 był głównym specjalistą w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1979 do 1981 był członkiem egzekutywy oddziałowej organizacji partyjnej. W kwietniu 1982 został dyrektorem ds. studiów i analiz w Konsultacyjnej Radzie Gospodarczej kierowanej przez profesora Czesława Bobrowskiego. Od 1987 do 1989 był sekretarzem generalnym tej rady.

Od lipca 1989 do stycznia 1990 pełnił funkcję członka Komitetu Centralnego PZPR, a od lipca do września 1989 był sekretarzem KC^[1]. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej, w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej. Był współautorem propozycji urynkowienia gospodarki. W tym samym roku uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy, uzyskując w drugiej turze poparcie Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”^[7].

W rządzie Tadeusza Mazowieckiego objął stanowisko ministra współpracy gospodarczej z zagranicą. Podpisywał pierwszą umowę gospodarczą o współpracy ze Wspólnotą Europejską. Negocjował (zakończone powodzeniem) umorzenie polskich długów wobec Związku Radzieckiego o wartości 9,2 miliarda dolarów amerykańskich^[15]. Po raz drugi został posłem w 1993 z ramienia Unii Demokratycznej z okręgu olsztyńskiego, zrezygnował z mandatu w maju 1996. Zaproponował przyjęty w Konstytucji zapis ograniczający zadłużenie publiczne do 60% PKB^[16].

W latach 1994–1999 zajmował stanowisko prezydenta m.st. Warszawy, pozostając w ramach koalicji samorządowej Sojusz Lewicy Demokratycznej-Unia Wolności i Samorządności. Był przewodniczącym zarządu Unii Metropolii Polskich, członkiem zarządu Związku Miast Polskich i współprzewodniczącym Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Lokalnego^[17]. Za jego kadencji rozpoczęto budowę Mostu Świętokrzyskiego i przygotowano budowę Mostu Siekierkowskiego, zmodernizowano ulicę Nowy Świat, rozpoczęto budowę spalarni na Targówku, wybudowano 9 basenów, otwarto pierwszy odcinek pierwszej linii metra, wytyczono 700 km tras rowerowych, oddano do użytku nowy budynek Biblioteki Uniwersyteckiej i gmach Sądu Najwyższego, a także przyśpieszono zwrot nieruchomości przejętych przez państwo po II wojnie światowej. W okresie tym miasto wsparło finansowo budowę kilku pomników^[17].

Po zakończeniu kadencji do 2002 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy. Od 1999 do 2000 pełnił funkcję wiceministra gospodarki, był członkiem zespołu Jana Kułakowskiego negocjującego warunki przystąpienia Polski do Unii Europejskiej^[7]. Był również doradcą gospodarczym prezydenta Litwy Valdasa Adamkusa (1999–2000).

Od 1991 działał w Unii Demokratycznej, później w Unii Wolności i w Partii Demokratycznej – demokraci.pl, której od 2006 do 2007 był wiceprzewodniczącym. Bez powodzenia kandydował do Sejmu w wyborach w 2001 i 2005, a w 2004 do Parlamentu Europejskiego. W wyborach samorządowych w 2006 został wybrany na radnego sejmiku mazowieckiego z listy Lewicy i Demokratów. W wyborach parlamentarnych w 2007 ponownie bezskutecznie kandydował do Sejmu z listy tej samej koalicji w okręgu warszawskim. W 2009 wstąpił do klubu radnych Platformy Obywatelskiej w sejmiku mazowieckim. W wyborach samorządowych w 2010 uzyskał reelekcję do sejmiku z listy PO^[18].

W międzyczasie wystąpił z Partii Demokratycznej; w 2011 wystartował w wyborach parlamentarnych z warszawskiej listy PO, został wówczas wybrany na posła na Sejm VII kadencji^[19]. Wkrótce po wyborach wstąpił do PO. W Sejmie VII kadencji został m.in. członkiem Komisji Gospodarki oraz Finansów Publicznych. Bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014^[20].

Wcześniej w tym samym roku powierzono mu funkcję koordynatora grupy polskich ekspertów ds. reformy samorządowej na Ukrainie^[21]. W 2015 objął stanowisko przewodniczącego sejmowej Podkomisji nadzwyczajnej do spraw realizacji ustaw o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych^[22]. W wyborach w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 8329 głosów)^[23].

Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w 2019. W tym samym roku powołany na rzecznika praw przedsiębiorców na Ukrainie^[24]. Funkcję tę sprawował do 2021^[25].

• Liberalizm z zasadami. Wybór artykułów z lat 1987–2024, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2024, ISBN 978-83-67895-10-1.

Jest synem Jadwigi^[26] i działacza katolickiego okresu PRL Andrzeja Święcickiego, bratem Jakuba Święcickiego, a także zięciem Eugeniusza Szyra. Ma trzech synów i córkę.

21 listopada 2016 w okresie tzw. kryzysu migracyjnego w trakcie występu w jednym z programów publicystycznych w TVP Info zadeklarował, że gotów byłby przyjąć uchodźców do swego domu w Warszawie^[27]. Wiosną 2018 w mieszkaniu małżonków Święcickich zamieszkała rodzina uchodźców z Tadżykistanu w ramach programu prowadzonego przez Fundację Ocalenie^[28].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[29]
• Odznaka „Za Zasługi dla Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej”^[17] (1996)
• Zasłużony dla Miasta Poznania (1996)^[30]
• Tytuł honorowego członka Związku Powstańców Warszawskich^[17] (1996)

• Nota biograficzna na stronie urzędu marszałkowskiego. [dostęp 2015-06-02].
• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2015-06-02].