Marianne Faithfull

Marianne Faithfull

Imię i nazwisko	Marian Evelyn Faithfull
Data i miejsce urodzenia	29 grudnia 1946 Hampstead
Gatunki	Pop, Rock, Jazz
Zawód	wokalistka, aktorka
Powiązania	Andrew Loog Oldham Mick Jagger The Rolling Stones
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Marianne Evelyn Gabriel Faithfull (ur. 29 grudnia 1946 w Hampstead w Londynie^[1]) – brytyjska piosenkarka, autorka tekstów piosenek, aktorka.

Jest córką austriackiej arystokratki baronowej Evy von Sacher-Masoch^[2] (poprzez nią jest spokrewniona z Habsburgami i z pisarzem Leopoldem von Sacher-Masoch) i filologa, brytyjskiego szpiega, prof. Roberta Glynna Faithfulla^[2].

Pracowała z wieloma muzykami, takimi jak m.in.: Angelo Badalamenti, Jon Mark^[3], Beck, David Bowie, Nick Cave, The Chieftains, Jarvis Cocker, Billy Corgan, Marcella Detroit, Bill Frisell, Emmylou Harris, PJ Harvey, Antony Hegarty, Rupert Hine, Joe Jackson, Alex James, Lenny Kaye, Daniel Lanois, Sean Lennon, Metallica, John Prine, Barry Reynolds, Keith Richards, Sly & Robbie, Teddy Thompson, Tom Waits, Rufus Wainwright, Roger Waters, Steve Winwood i Patrick Wolf.

Absolwentka szkoły klasztornej. Karierę muzyczną zaczęła jako piosenkarka folkowa, śpiewająca w londyńskich kawiarniach. W czasie jednego z występów w czerwcu 1964 poznała menedżera The Rolling Stones Andrew Loog Oldhama, z którego pomocą dwa miesiące później podpisała kontrakt z wytwórnią płytową Decca i zadebiutowała napisaną przez Micka Jaggera i Keitha Richardsa piosenką „As Tears Go By”, która dotarła do 9. miejsca brytyjskiej listy przebojów^[2]. W 1965 wydała singiel z piosenką „Come and Stay With Me”, który dotarł do czwartego miejsca listy przebojów.

Wystąpiła w filmach: Hamlet (1969), I’ll Never Forget What’s’isname (1967), Anna (1967)^{[potrzebny przypis]} i Dziewczyna na motocyklu (The Girl on a Motocycle, 1968), a także w sztukach teatralnych: Trzy siostry wg Czechowa i Hamlet wg Szekspira^[2] (1967).

W 1965 poślubiła handlarza dziełami sztuki Johna Dunbara, a wkrótce potem urodziła syna Nicholasa. Małżeństwo szybko się rozpadło po tym, jak nawiązała romans z Mickiem Jaggerem. W tym okresie uzależniła się od narkotyków, głównie LSD i heroiny. W 1970 była w ciąży z Jaggerem, ale poroniła, a zaraz potem związek się rozpadł. Od rozstania popadała w coraz głębsze uzależnienie, stała się bezdomna i mieszkała w squatach w Soho^[2]. Jej kariera przeżyła kilka momentów załamania, ale w złym okresie także pracowała nad kolejnymi płytami, by zdobyć pieniądze na jakiekolwiek utrzymanie i narkotyki.

Przełomem w jej karierze była płyta Broken English (1979), którą nagrała po zerwaniu z nałogiem^[2], a na której znalazły się ostre rockowe kompozycje z nietuzinkowymi tekstami. Faithull poddała się kuracji odwykowej w Bostonie. Kolejne płyty Dangerous Acquaintances (1981) i A Child’s Adventure (1983), choć w podobnym stylu, nie odniosły sukcesu. Podobnie stało się z albumami Rich Kid Blues (1984) i Faithless (1987). Sukcesem okazał się album nagrany tuż po zakończeniu kuracji: Strange Weather (1987). W 1994 opublikowała autobiografię Faithfull (polskie tłumaczenie 2005), a w 2007 wspomnienia – Memories, Dreams and Reflections.

Wyszła za mąż kolejno za muzyka Bena Brierleya i pisarza Giorgio Della Terzę, a od 1994 do 2009 była związana z menedżerem, producentem i impresario François Revardem, z którym mieszkała w Paryżu. Duży wpływ na zwiększenie jej popularności w kolejnej dekadzie miała współpraca z Metalliką przy utworze „The Memory Remains” z wydanej w 1997 płyty pt. Reload^[2]. Na końcu piosenki wypowiada dość charakterystyczne frazy: „Say yes – at least say hello”, których była pomysłodawcą, poza tym pojawiła się również w teledysku do tego utworu.

Kolejne płyty docenili zarówno krytycy i słuchacze: Blazing Away (koncertowy, 1990), A Secret Life (1995) z kompozycjami Angelo Badalamentiego, a następnie dwie płyty z utworami Kurta Weilla 20th Century Blues (1996), Seven Deadly Sins (1999). Płyty Vagabond Ways (1999), Kissin Time (2002) i Before the Poison (2004) miały zupełnie różne charaktery, ale wszystkie okazały się sukcesami artystycznymi.

Od lat 90. regularnie gra w filmach m.in.: Moondance (1995), Shopping (1994), Intymność (2001), Far from China (2001), Zakochany Paryż (nowela) Gusa Van Santa (2006)^{[potrzebny przypis]}, Maria Antonina (2006) oraz Irina Palm (2007) – owacyjnie przyjęty podczas 57. MFF w Berlinie^[2].

W 2004 wystąpiła w spektaklu Roberta Wilsona The Black Rider, w którym wykonywała piosenki Toma Waitsa.

W Polsce koncertowała czterokrotnie – podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (17 marca 2002), w Sali Kongresowej w Warszawie (2 listopada 2005) oraz podczas Festiwalu Era Nowe Horyzonty we Wrocławiu (19 lipca 2007). 31 sierpnia 2010 roku wzięła udział w uroczystym koncercie w reżyserii Roberta Wilsona zatytułowanym: „Solidarność, Twój anioł Wolność ma na imię”, zorganizowanym w Gdańsku z okazji 30. rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych i powstania „Solidarności”.

W listopadzie 2008 opublikowała dwupłytowy album Easy Come, Easy Go ze swoimi wersjami piosenek m.in. Duke’a Ellingtona, Briana Eno, Smokeya Robinsona, Sarah Vaughan, Morrisseya oraz Leonarda Bernsteina i Stephena Sondheima.

• Dreaming My Dreams (document, 2000)
• Live in Montreal (koncert piosenek Kurta Weilla)
• Marianne Faithfull Live in Hollywood (2005)
• “Rock and Roll Circus” (dokument, 1996, nagrany w grudniu 1968)

• Come My Way (1965)
• Marianne Faithfull (1965)
• Go Away from My World (1965)
• North Country Maid (1966)
• Faithfull Forever (1966)
• Love in a Mist (1967)
• Dreaming My Dreams (1977)
• Faithless (1978)
• Broken English (1979)
• Dangerous Acquaintances (1981)
• A Child’s Adventure (1983)
• Summer Nights (1984)
• Music for the Millions (1985)
• Strange Weather (1987)
• Rich Kid Blues (1988)
• Blazing Away [live] (1990)
• A Secret Life (1995)
• 20th Century Blues (1997)
• The Seven Deadly Sins (1998)
• Vagabond Ways (1999)
• Stranger on Earth (2001)
• Kissin Time (2002)
• Before the Poison (2005)
• Easy Come Easy Go (2008)
• Horses and High Heels (2011)
• Give My Love to London (2014)^[4]
• No Exit (Live) (2016)
• Negative Capability (2018)