Marzena Trybała

Marzena Trybała
Ilustracja
fot. Paweł Matyka
Data i miejsce urodzenia

16 listopada 1950
Kraków

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Władysław Roman Dąbrowski
(1974–?; rozwód)
Jan Greber
(1980–2023; jego śmierć)

Lata aktywności

od 1971

Zespół artystyczny
Teatr Ateneum w Warszawie
(od 2008)
Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Marzena Maria Trybała (ur. 16 listopada 1950 w Krakowie) – polska aktorka filmowa, teatralna, telewizyjna i głosowa, wykonawczyni piosenki aktorskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się i wychowała w Krakowie, gdzie w 1972 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.

Na pierwszym roku studiów Jan Budkiewicz, drugi reżyser, dostrzegł ją na juwenaliach w Krakowie i zaprosił na zdjęcia próbne do dramatu Andrzeja Wajdy Krajobraz po bitwie (1970), z których w efekcie po pierwszym dniu próbnym zrezygnowała[1]. Rok później przyjęła rolę Angeli, żony doktora Mazzea de la Montany (Tadeusz Kondrat) w komedii telewizyjnej Jana Budkiewicza Dekameron 40 czyli cudowne przytrafienie pewnego nieboszczyka (1971). Można ją było dostrzec jako autostopowiczkę w dwóch odcinkach produkcji telewizyjnej Stanisława Jędryki Podróż za jeden uśmiech (1971) i potem w kinowej wersji serialu (1972). Zadebiutowała na kinowym ekranie jako Magda Barwińska, żona Romana (Andrzej Seweryn) w dramacie psychologiczno-sensacyjnym Sylwestra Chęcińskiego Roman i Magda (1978).

Zaraz po studiach wyjechała do Poznania, gdzie latach 1972–1978 związała się z Teatrem Polskim i otrzymała Medal Galerii Nowej „za szczególne osiągnięcia artystyczne w 1977 roku”. W latach 1978–1982 była aktorką Teatru Słowackiego w Krakowie.

Krzysztof Kieślowski zaangażował ją do roli niepozornej i małomównej Werki, siostry Daniela (Jacek Sas-Uhrynowski) i miłości Witka Długosza (Bogusław Linda) w dramacie psychologicznym Przypadek (1981). Wkrótce Kieślowski zaproponował jej zagranie roli Magdy w melodramacie Krótki film o miłości, jednak w tym czasie wygrała casting do kostiumowego serialu telewizji NRD Blask Saksonii i chwała Prus (Sachsens Glanz und Preußens Gloria, 1985-1987), gdzie wcieliła się w postać hrabiny Cosel[2]. U Kieślowskiego zagrała jeszcze w dramacie psychologicznym Bez końca (1984) i czarnej komedii Trzy kolory. Biały (1993)[3].

W latach 1983–1990 występowała w Teatrze Narodowym. Następnie w latach 1990–1997 grała w warszawskim Teatrze Polskim, gdzie w 1993 roku odniosła sukces w roli Elmiry w komedii Moliera Tartuffie w reżyserii Jana Bratkowskiego zdobywając nagrodę aktorską na XXXIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. W 1998 roku związała się z Teatrem Ateneum. W 1998 roku zwyciężyła na XXXVII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych w plebiscycie popularności za rolę Doris w przedstawieniu Za rok o tej samej porze w reż. Barbary Sass w wykonaniu Teatru na Woli im. Tadeusza Łomnickiego. Od 1998 roku związała się z Teatrem Ateneum.

Zagrała w wielu głośnych polskich filmach, w tym Widziadło (1983), Miłość z listy przebojów (1984), Pismak (1985), Spowiedź dziecięcia wieku (1985), C.K. Dezerterzy (1985), Komediantka (1986), Oszołomienie (1988) i Powrót wilczycy (1990)[4][5].

W 2007 roku otrzymała nagrodę „Wielki Ukłon” za całokształt twórczości na Międzynarodowym Festiwalu Kina Autorskiego „Quest Europe” w Zielonej Górze. Stała się znana z ról telewizyjnych w serialach takich jak Zmiennicy (1986), Sukces (1996), Samo życie (2003), Pensjonat pod Różą (2004-2006) czy Barwy szczęścia (2007-2020)[6][7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1974 roku wyszła za mąż za Władysława R. Dąbrowskiego, wykładowcę AGH i żeglarza, kapitana jachtowego[8] (ur. 1940). Zaczęła występować pod podwójnym nazwiskiem Trybała-Dąbrowska. Małżeństwo trwało kilka lat[9].

W 1980 roku poślubiła aktora Jana Grebera[10] (1939–2023).

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1993: Nagroda aktorska za rolę Elmiry w „Tartuffie” w Teatrze Polskim w Warszawie na XXXIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
  • 1998: Zwycięstwo w plebiscycie popularności za rolę Doris w sztuce „Za rok o tej samej porze” na XXXVII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych
  • 2014: Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ewa Modrzejewska: Marzena Trybała: Była symbolem seksu lat 80.. „Życie na Gorąco”, 28 kwietnia 2016. [dostęp 2021-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-27)]. (pol.).
  2. Marzena Trybała: Bez dubla. Interia.pl, 12 listopada 2020. [dostęp 2021-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-27)]. (pol.).
  3. Marzena Trybała Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-12-08]. (ang.).
  4. Personalidade: Marzena Trybała (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-12-08]. (port.).
  5. Marzena Trybała. Listal. [dostęp 2020-12-08]. (ang.).
  6. Marzena Trybała. republika.pl. [dostęp 2021-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-13)]. (pol.).
  7. Marzena Trybała. ČSFD.cz. [dostęp 2021-03-08]. (cz.).
  8. Jędrzej Szerle: Władysław Dąbrowski: Wisła nie służy żeglarzom. Krakowski Okręgowy Związek Żeglarski, 15 stycznia 2017. [dostęp 2021-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-27)]. (pol.).
  9. Tomasik 2015 ↓, s. 218.
  10. Tomasik 2015 ↓, s. 221.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]