Mieczysław Karłowicz

Ten artykuł dotyczy muzyka. Zobacz też: inne osoby, które tak się nazywają.

Mieczysław Karłowicz

Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1876 Wiszniew
Data i miejsce śmierci	8 lutego 1909 Tatry
Zawód	kompozytor
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Mieczysław Karłowicz (ur. 11 grudnia 1876 w Wiszniewie^[1], zm. 8 lutego 1909 w Tatrach) – polski kompozytor i dyrygent. Autor m.in. pieśni oraz różnych utworów orkiestrowych, w tym 6 poematów symfonicznych. Przedstawiciel nurtu późnego romantyzmu. Również taternik, fotografik i publicysta.

Karłowicz, urodzony na historycznej Litwie jako syn Ireny z Sulistrowskich i Jana Aleksandra Karłowicza (1836–1903), wybitnego etnologa i językoznawcy, spędził na wsi wczesne dzieciństwo mieszkając w rodzinnym majątku Sulistrowskich w Wiszniewie do szóstego roku życia. W 1882 rodzina Karłowiczów sprzedała majątek i zamieszkiwała początkowo w Heidelbergu, potem w 1885 w Pradze i w 1886 w Dreźnie, by ostatecznie w 1887 osiedlić się w Warszawie. W Heidelbergu i Dreźnie chłopiec uczęszczał do szkół ogólnokształcących, od 1888 uczył się w szkole realnej Wojciecha Górskiego w Warszawie. Miał troje rodzeństwa, w tym dwie siostry: Janinę (1882–1937), która została nauczycielką^[2][3], i Wandę (wyszła za mąż za Zygmunta Wasilewskiego, krytyka literackiego, działacza politycznego, senatora RP)^[4]. Mieczysław, od dzieciństwa wychowany w muzycznej atmosferze (ojciec grał na wiolonczeli i fortepianie, w domu działał kwartet smyczkowy), podczas pobytu za granicą poznał muzykę operową i symfoniczną, m.in. dzieła Bizeta, Webera, Brahmsa, Smetany. Od siódmego roku życia pobierał naukę gry na skrzypcach w Dreźnie i Pradze. Po osiedleniu w Warszawie kontynuował naukę gry na skrzypcach u Jana Jakowskiego, a w latach 1889–95 był uczniem Stanisława Barcewicza, równocześnie studiując harmonię u Zygmunta Noskowskiego i Piotra Maszyńskiego, następnie zaś kontrapunkt i formy muzyczne u Gustawa Roguskiego; w tych latach zaczął także komponować, z przełomu 1893/94 pochodzi pierwszy zachowany utwór Karłowicza Chant de mai na fortepian. Obok nauki gry i kompozycji Karłowicz studiował na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim nauki przyrodnicze.

We wrześniu 1895 wyjechał do Berlina z zamiarem studiowania gry na skrzypcach pod kierunkiem Josepha Joachima. Nie dostawszy się do jego klasy w Hochschule für Musik, uczył się prywatnie u Floriana Zajíca, postanowił jednak poświęcić się kompozycji i podjął studia u Heinricha Urbana. Równocześnie uczęszczał na wykłady z historii muzyki, historii filozofii, psychologii, fizyki na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Berlinie.

Od grudnia 1895 do końca 1896 powstała większość spośród 22 zachowanych solowych pieśni Karłowicza, w tym 10 do słów Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Z Berlina Karłowicz pisał korespondencje muzyczne do Echa Muzycznego, Teatralnego i Artystycznego, opowiadając się zdecydowanie za kierunkiem neoromantycznym, wagnerowskim. 15 kwietnia 1897 na popisie uczniów Urbana została wykonana Serenada na orkiestrę smyczkową opus 2. Obok drobniejszych kompozycji w latach studiów u Urbana powstała muzyka do dramatu Józefata Nowińskiego Biała gołąbka. Uwertura do Białej gołąbki, znana także pod tytułem Bianka z Moleny, została wykonana 14 kwietnia 1900 w Berlinie, także na popisie uczniów Urbana. Pod koniec lat 90. Karłowicz podjął pracę nad Symfonią „Odrodzenie”, którą skończył już samodzielnie, po powrocie do kraju. W kwietniu 1901 Karłowicz ukończył studia i wrócił do Warszawy.

W 1902 powstał dedykowany S. Barcewiczowi Koncert skrzypcowy A-dur opus 8. Swym artykułem Muzyka swojska w Filharmonii warszawskiej zainicjował walkę o obecność współczesnej muzyki polskiej w repertuarze nowo powstałej Filharmonii Warszawskiej. Od 1903 działał w zarządzie Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, przy którym założył i prowadził orkiestrę smyczkową. W tymże roku ukazała się cenna publikacja Karłowicza Nie wydane dotychczas pamiątki po Chopinie, zawierające korespondencję Chopina. 21 marca 1903 w Berlinie odbył się koncert kompozytorski Karłowicza, na którego program złożyła się uwertura do Białej gołąbki, Koncert skrzypcowy i Symfonia „Odrodzenie”, dyrygował kompozytor, solistą był S. Barcewicz. Nie zrażony mało pochlebnymi recenzjami po swym kolejnym koncercie kompozytorskim w Wiedniu (8 lutego 1904), Karłowicz poświęcił się całkowicie twórczości w dziedzinie jednego gatunku: poematu symfonicznego. W latach 1904–1909 powstało 6 poematów symfonicznych opus 9–14: Powracające fale, Odwieczne pieśni, Rapsodia litewska, Stanisław i Anna Oświecimowie, Smutna opowieść oraz Epizod na maskaradzie pozostawiony w szkicach (dokończony oraz zinstrumentowany po śmierci kompozytora przez Grzegorza Fitelberga). W 1906 kompozytor wyjechał do Lipska na kurs dyrygencki A. Nikischa. 21 marca 1907 w Berlinie na koncercie kompozytorów Młodej Polski odbyło się prawykonanie Odwiecznych pieśni. Karłowicz zaznaczył w ten sposób swoje poparcie dla grupy twórców zrzeszonych w Spółce Nakładowej Młodych Kompozytorów Polskich (zwanej przez historyków „Młodą Polską”), do której formalnie nie należał. W tymże roku kompozytor osiedlił się w Zakopanem.

Z Tatrami łączyła go od lat szczególna więź duchowa. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim, publikował artykuły z wędrówek górskich, pasjonował się wspinaczką, jazdą na nartach, fotografiką; stał się jednym z pionierów polskiego taternictwa. Oceniany przez krytykę muzyczną na ogół nieprzychylnie, przeżył wielki triumf po koncercie w Filharmonii Warszawskiej (22 stycznia 1909), na którym entuzjastycznie przyjęto Odwieczne pieśni. Niespełna 3 tygodnie później 8 lutego zginął w Tatrach pod lawiną śnieżną podczas samotnej wycieczki górskiej na nartach, w drodze z Hali Gąsienicowej do Czarnego Stawu, u stóp Małego Kościelca. Obecnie znajduje się tam tablica pamiątkowa^[5]. Pochowany został 16 lutego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 33-4-24)^[6].

¹Od Koncertu datuje się dojrzałą twórczość Mieczysława Karłowicza; pieśni kompozytor sam później określał jako „grzechy młodości”. ²Dokończony i zinstrumentowany przez Grzegorza Fitelberga.

Tatry poznawał Karłowicz od 1889, lecz systematyczną działalność górską rozpoczął od 1902. W 1907 osiadł na stałe w Zakopanem. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim. Był znakomitym taternikiem. Początkowo wspinał się ze znanym góralskim przewodnikiem, Klimkiem Bachledą (1906), później często samotnie. Wszedł na wiele szczytów, jego najważniejsze osiągnięcia to: I wejście na Wielką Kołową Turnię (granią od Modrej Turni, 1907, samotnie), I wejście na Ciężką Turnię granią północno-wschodnią z Dolinki Spadowej (1908), I zimowe wejście na Kościelec (1908), I zimowe wejście na Wołoszyn oraz Żółtą Turnię z przełęczy Krzyżne, wejście na Ostry Szczyt południową ścianą, drogą Häberleina (1908).

Był również jednym z pionierów narciarstwa, które uprawiał od 1907, a także działaczem Zakopiańskiego Oddziału Narciarzy (ZON). Dokonał m.in. pierwszego przejścia na nartach z Hali Gąsienicowej przez Liliowe, Zawory i Koprową Przełęcz do Szczyrbskiego Jeziora.

Pasjonował się fotografiką, jego fotografie tatrzańskie o wysokim poziomie artystycznym zostały zebrane w albumie pt. Karłowicz w Tatrach. Zajmował się też publicystyką, w której popularyzował Tatry i Podhale oraz piętnował niewłaściwe postawy ówczesnych turystów. Wraz z Mariuszem Zaruskim stworzył podwaliny Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

8 lutego 1909 Mieczysław Karłowicz zginął w Tatrach przysypany lawiną na wschodnich zboczach Małego Kościelca, w trakcie wycieczki narciarsko-fotograficznej. W miejscu tym stoi obecnie kamień – pomnik zwany Kamieniem Karłowicza z napisem: Non omnis moriar (nie wszystek umrę). Umieszczona na nim swastyka to popularny na Podhalu krzyżyk niespodziany^[5]. Mimo związków kompozytora z górami w żadnym jego utworze muzycznym nie znalazło się bezpośrednie odbicie Tatr, ich przyrody, góralskiego folkloru czy też wspomnień artysty z tatrzańskich wypraw.

Do tragicznej śmierci kompozytora nawiązał Wojciech Kilar w poemacie symfonicznym Kościelec 1909.

Pod koniec lata 1909 przy Małym Kościelcu odsłonięto głaz pamiątkowy z bloku granitowego (zwany Kamieniem Karłowicza)^[13]. Jego nazwiskiem nazwano także ulicę w Bydgoszczy, Koszalinie, Gdańsku, Szczecinie, Lublinie, Zakopanem i Wrocławiu. Wizerunek Karyłowicza znajduje się na rewersie srebrnej monety kolekcjonerskiej o nominale 10 złotych wyemitowanej przez Narodowy Bank Polski w 2009 r. z okazji setnej rocznicy utworzenia TOPR^[14].

Imię Mieczysława Karłowicza noszą m.in.:

• Filharmonia Szczecińska,
• Zespół Państwowych Szkół Muzycznych w Krakowie,
• Szczep Harcerski ZHP „Orogen” w Krakowie – Nowej Hucie,
• pociąg PKP Intercity IC 13113, jeżdżący na trasie Zakopane – Warszawa Wschodnia^[15],
• Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia im. Mieczysława Karłowicza w Katowicach.

• Mieczysław Karłowicz, W Tatrach. Pisma taternickie i zdjęcia fotograficzne wydane staraniem Zarządu Sekcyi Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego, Kraków, 1910^[16]
• Mieczysław Karłowicz. Fotografie, red. Zbigniew Ładygin, Kraków, 2019
• zbiory fotografii Tatrzańskie (w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie),
• liczne artykuły w czasopismach: „Kurier Zakopiański”, „Taternik”, „Słowo Polskie”, „Pamiętnik Towarzystwa Tatrzańskiego”.

• Luca Lévi Sala, Mieczysław Karłowicz, in Oxford Bibliographies Online, 2018 (http://www.oxfordbibliographies.com/view/document/obo-9780199757824/obo-9780199757824-0232.xml
• Luca Lévi Sala, European Fin-de-siècle and Polish Modernism. The Music of Mieczysław Karłowicz, Bologna, Ut Orpheus Edizioni, 2010.
• Artur Jazdon Miscellanea karłowiczowskie w spuściźnie Adolfa Chybińskiego. Muzyka 2010; LV (2 (217))
• JanuszJ. Mechanisz JanuszJ., Mieczysław Karłowicz, Lublin: Polihymnia, 2009, ISBN 978-83-7270-610-2, OCLC 750822550 . Brak numerów stron w książce
• Christophe Jezewski, Le Retour d'un génie. Pour le centenaire de Mieczysław Karłowicz, in „Europe”, n°961, Paris, mai 2009.
• Henryk Anders Mieczysław Karłowicz. Życie i dokonania, Poznań, ABOS, 1998.
• Leszek Polony: Karłowicz Mieczysław. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 5: klł część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 32-41. ISBN 978-83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.).
• Alistair Wightman Karłowicz, Young Poland and the Musical Fin-de-siècle, Aldershot, Ashgate, 1996; Przeklad polski: Ewa Gabryś, Karłowicz. Młoda Polska i muzyczny fin de siècle, Kraków, PWM, 1996 (Monografie Popularne).
• Leszek Polony, Poetyka muzyczna Mieczysława Karłowicza, Krakow, PWM, 1986.
• Paul-Gilbert Langevin, Musiciens d'Europe, figures du renouveau ethnoromantique, „La Revue Musicale” n° 388-390, Editions Richard Masse, Paris 1986.
• Elżbieta Dziębowska, éd. Z życia i twórczości Mieczysława Karłowicza, Kraków, PWM, 1970.
• Mieczysław Karłowicz w Tatrach, zredagował i wstępem opatrzył Jerzy Młodziejowski, wydanie III, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1968.
• Mieczysław Karłowicz w listach i wspomnieniach, opracował Henryk Anders, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1960.

• Biogram Mieczysława Karłowicza na Portalu Muzyki Polskiej Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina
• Twórczość fotograficzna Mieczysława Karłowicza, culture.pl
• Mieczysław Karłowicz, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22] .
• Strona poświęcona Mieczysławowi Karłowiczowi. karlowicz.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-16)]., zrealizowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
• Mieczysław Karłowicz – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Zbiór dzieł Mieczysława Karłowicza w bibliotece Polona