Stobnica (województwo wielkopolskie)
| wieś | |
_(2).JPG) Fragment wsi z mostem kolejowym na Warcie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2009) | 129[2] |
| Strefa numeracyjna | 61 |
| Kod pocztowy | 64-600[3] |
| Tablice rejestracyjne | POB |
| SIMC | 0591739 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu obornickiego  | |
Położenie na mapie gminy Oborniki  | |
 52°42′21″N 16°36′33″E/52,705833 16,609167[1] | |
Stobnica – wieś sołecka (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie obornickim, w gminie Oborniki.
Stobnica uzyskała lokację miejską przed 1402 rokiem, zdegradowana w 1795 roku[4]. Prywatne miasto szlacheckie położone było w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego[5].
Historia
[edytuj | edytuj kod].JPG)
Wieś powstała przy przecięciu traktu handlowego z Obornik do Obrzycka ze strumieniem Kończak. W 1388 w jednym z dokumentów pojawia się nazwisko Janusza de Stopnicz, czyli z dzisiejszej Stobnicy. Wkrótce po tej dacie osada przeszła na własność Sędziwoja Świdwy (herbu Nałęcz), który był wojewodą poznańskim. Od XIV lub XV wieku do 1795 miejscowość posiadała prawa miejskie, jednak nigdy nie należała do miast szczególnie bogatych. Wpływ na to miały częste zmiany właścicieli i związana z tym niezadowalająca dbałość o interesy miejskie. W czasie wojny trzynastoletniej Stobnica wystawiła w 1458 roku 3 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku[6]. Obecność Kończaka determinowała prowadzoną tu działalność gospodarczą – funkcjonowały młyny, tartaki, folusze i kuźnie. W 1756 odnotowano działanie ostatniego w Wielkopolsce zakładu wytopu żelaza[7].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim.
Obiekty
[edytuj | edytuj kod]Do pamiątek przeszłości należą:
- poewangelicka kaplica św. Wojciecha z początków XX wieku,
- stalowy most kolejowy na Warcie o wspornikowej konstrukcji kratownicowej (1909-1910); linia Oborniki – Wronki została rozebrana właśnie z powodu braku środków na remont tego obiektu[8],
- dawna stacja kolejowa,
- młyn wodny na Kończaku z 1916,
- dawny staw młyński podzielony na mniejsze stawy rybne[9]
Zamek w Stobnicy
[edytuj | edytuj kod]
Przyroda
[edytuj | edytuj kod]W lesie w pobliżu wsi znajdują się: Stobnickie Babki (pomnik przyrody) oraz Stacja Doświadczalna Katedry Zoologii Akademii Rolniczej w Poznaniu, tzw. Wilczy Park. Jest to jedno z nielicznych miejsc hodowli wilków.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 131193
- ↑ WWW gminy Oborniki – Statystyki. [dostęp 2010-04-28].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1224 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 72-73.
- ↑ Adolf Pawiński, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, Wielkopolska t. I, Warszawa 1883, s. 56.
- ↑ Kodex dyplomatyczny Wielkiej Polski; Codex diplomaticus Majoris Poloniae zawierający bulle papieżów, nadania książąt, przywileje miast, klasztorów i wsi, wraz z innemi podobnéj treści dyplomatami, tyczącemi się historyi téj prowincyi od roku 1136 do roku 1597; zebrany z materyałow przez Kaźmierza Raczyńskiego byłego Generała W. Polskiego i Marszałka nadwornego koronnego przysposobionych; wydany przez Edwarda Raczyńskiego, Poznań 1840, s. 181.
- ↑ Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.226-229, ISBN 978-83-7272-242-3
- ↑ Wielkopolska ciekawie. Perełki na skraju Puszczy Noteckiej [dostęp 2021-08-17]
- ↑ Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.226, ISBN 978-83-7272-242-3
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Stobnica 2, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 346.
