Sztuki plastyczne w Rosji

Sztuki plastyczne w Rosji – pojęcie obejmujące działalność plastyczną na terenach związanych z państwem rosyjskim (w danym momencie historycznym lub obecnie), ewentualnie organizmami politycznymi go poprzedzającymi od pradziejów po dzień dzisiejszy. Sztuka Rosji stanowi część kultury narodu rosyjskiego i pozostałych narodów Rosji^[1]. Ze względu na liczne zmiany terytorialne, rozbicie dzielnicowe Rusi i okres radziecki klasyfikacja dzieł rosyjskiej sztuki jest niezwykle utrudniona. We wszystkich okresach historycznych działalność budowlana i artystyczna na ziemiach rosyjskich była nieprzerwana.

Bazę dla sztuki rosyjskiej stanowią prawosławna kultura wschodnio- i południowosłowiańska oraz sztuka bizantyjska wzbogacane w różnych okresach czasu o elementy sztuki licznych ludów Rosji, w tym sztukę islamską i buddyjską. Oprócz Rosjan znaczącą rolę w sztuce Rosji odgrywali artyści zagraniczni, szczególnie w okresie baroku i klasycyzmu. Sztukę, zwłaszcza dawną cechuje recepcja wpływów wielkich ośrodków artystycznych takich jak Bizancjum, Włochy, Francja i Niemcy. Pomimo to sztuka rosyjska wykształciła szereg oryginalnych kierunków, stylów, form i innowacji artystycznych. Staroruskie ikony i ozdobna, przedbarokowa architektura rosyjska stały się rozpoznawalnymi na całym świecie symbolami Rosji. W XIX wieku style klasycystyczny, neorosyjski i neobizantyjski były podnoszone do rangi oficjalnych stylów Cesarstwa Rosyjskiego. W XX wieku powstałe w Rosji kierunki suprematyzm^[2] i konstruktywizm^[3] dokonały rewolucji w sztuce ogólnoświatowej. Inne, jak np. socrealizm miały istotny wpływ na sztukę krajów komunistycznych. Sztuka rosyjska była rozwijana poza samą Rosją na wszystkich kontynentach świata.

Prehistoria

Najstarsze zabytki sztuki ludów pierwotnych na terenach Rosji pochodzą z paleolitu (statuetki, posążki zwierząt, malowidła naskalne, petroglify itd.). Wyróżnia się dwa główne areały sztuki paleolitycznej na terenie Rosji: środkoworosyjski i syberyjski. Do środkoworosyjskiego areału zaliczane są figurki Wenus z Kostienek, Zarajska i Gagarina (21–23 tys. lat temu). Znanym stanowiskiem syberyjskim jest Malta, skąd pochodzi m.in. około 30 figurek maltańskich Wenus oraz jeden z pierwszych znanych wizerunków mamuta sprzed 19–23 tys. lat. Ważnymi stanowiskami paleolitycznymi są także: Buriet, Afonowa Góra pod Krasnojarskiem, Denisowa Jaskinia z Karamą, Jaskinia Okładnikowa oraz Jaskinia Kapowa. Wyjątkowe znaczenie ma stanowisko Janskaja w Arktyce sprzed 32,5 tys. lat, będące najdalej wysuniętym na północ stanowiskiem paleolitycznym Homo sapiens na świecie^[4].

Z mezolitu pochodzi tzw. idol szygirski odnaleziony na Syberii w okolicach Jekaterynburga, będący najstarszą znaną rzeźbą drewnianą na świecie (datowany na 9 tys. lat p.n.e.)^[5]. Do epoki neolitu zaliczają się wyroby ceramiczne, rzeźba ornamentalna w kamieniu i kości oraz rysunki naskalne, np. oneżskie petroglify (4–3 tys. lat p.n.e.). W epoce miedzi rozwinęła się tradycja wznoszenia kurhanów (najstarsze sprzed 6 tys. lat), która przetrwała na ziemiach rosyjskich do wieków średnich. W epoce brązu na południowym Uralu powstała tzw. „kraina grodów” (grupa Sintaszta-Pietrowka-Arkaim, 2400–1600 lat p.n.e.), wiązana na ogół z ludnością indoeuropejską i kulturą andronowską. Z epoki brązu pochodzą także liczne megality, np. dolmeny Zachodniego Kaukazu (4–2 tys. lat p.n.e.), megality z wyspy Wiery na jeziorze Turgojak, saamskie seidy, megalityczne labirynty Rosyjskiej Północy i wołkoński dolmen. Niektóre dolmeny, szczególnie kaukaskie bywały zdobione rysunkami. Megalitem jest również Kamień Grzmotu – największy kamień kiedykolwiek przeniesiony siłą ludzkich rąk, na którym ustawiono Pomnik Piotra I w Petersburgu (1782)^[6]. Z II–I tysiąclecia p.n.e. pochodzą najstarsze wyroby artystyczne z metalu.

 Osobny artykuł: sztuka bosporańska.

Sztuka starożytna

Sztuka starożytnej Grecji, sztuka rzymska, a następnie sztuka bizantyjska są związane na terenie Rosji z greckim osadnictwem na wybrzeżach czarnomorskim i azowskim. Szczególną rolę odgrała sztuka Królestwa Bosporańskiego rozwijająca się od V wieku p.n.e. do IV wieku n.e. na terenach obejmujących wschodnią część Krymu, Półwysep Tamański, obszar Kubania i ujścia Donu, oraz sztuka Królestwa Pontyjskiego obejmująca również zachodni Kaukaz. Przodującymi ośrodkami artystycznymi były stolica europejskiego Bosporu Pantikapajon oraz stolica jego azjatyckiej części Fanagoria, znajdująca się po drugiej stronie Cieśniny Kerczeńskiej. Sztukę bosporańską kształtowały wpływy kultury i sztuki greckiej, szczególnie silne w pierwszych wiekach istnienia państwa bosporańskiego (między V a III wiekiem p.n.e.), oraz tradycje kulturowe plemion miejscowych, głównie Scytów, ale także Meotów i Syndów, a w późniejszym okresie także Sarmatów. Od I wieku n.e. zaznacza się także wpływ sztuki rzymskiej. Do głównych dziedzin sztuki bosporańskiej należą: architektura miejska, sztuka sepulkralna (Kurhan Królewski, stela tamańska), malarstwo ścienne i nagrobne, rzeźba portretowa, ceramika (np. ceramiczne wanny z ozdobnymi reliefami) i złotnictwo^[7][8].

Sztuka bizantyjska i kaukaska

Z VI wieku pochodzą najstarsze zachowane fragmenty sasanidzkiego muru derbenckiego i starego miasta w Derbencie, a z VIII wieku najstarsza zachowana część derbenckiej twierdzy Naryń-Kała. Fundamenty budowli derbenckich sięgają V wieku naszej ery. W obrębie twierdzy Naryń-Kała mieszczą się pozostałości najstarszej na terenie Rosji cerkwi kopułowej z V–VI wieku^[9][10], wybudowanej na planie krzyża greckiego w czasach Królestwa Muskatu. Do innych zabytków należy Dżuma – pierwotnie szyicki, najstarszy meczet na terenie Rosji z VIII wieku, w XV wieku przebudowany w arabskim stylu^[11].

Do najstarszych wschodnioeuropejskich zabytków chrześcijańskich należą cerkwie dawnych bizantyjskich eparchii krymskich: bosporańskiej, gockiej, dorosskiej, surożskiej (sugdejskiej), fullejskiej i chersońskiej. Przykładami architektury bizantyjskiej na Krymie są pozostałości bazyliki w Sewastopolu z VI wieku oraz cerkiew św. Jana Chrzciciela w Kerczu, wzniesiona w 717 roku^[12] i będąca najstarszą zachowaną świątynią chrześcijańską w Europie Wschodniej^[13].

Wpływ na rozwój sztuki chrześcijańskiej na Północnym Kaukazie miały: sztuka bizantyjska, armeńska, gruzińska i staroruska. Wyjątkowe znaczenie mają zabytki dawnych kaukaskich eparchii prawosławnych: alańskiej, zichijskiej, fanagorskiej, nikopolskiej, tamatachrskiej i abazgijskiej. Najlepiej zachowane zostały cerkwie alańskie: Szoaninska (X wiek), trzy cerkwie Monastyru Zieleńczuckiego z X–XII wieku oraz Cerkiew Sentinska (X wiek) ze śladami fresków z XI wieku. Kolejną grupę stanowią budowane od VIII wieku cerkwie wajnachskie na terenach dzisiejszych: Inguszetii, Czeczenii i Dagestanu. Do najlepiej zachowanych należą cerkwie w Inguszetii, szczególnie cerkiew Tchaba-Erdy (VIII–XII wiek). Nieco gorzej zachowane są świątynie: Albi-Erdy, Cerkiew Targimska, Moldz-Erdy, cerkiew w Tumgi, Doszchakle i Amgali-Erdy^[14][15]. Cerkwie armeńskie pojawiły się Północnym Kaukazie we wczesnym średniowieczu (np. cerkiew św. Grzegorza Oświeciciela w Njugdi z VIII wieku), później na Krymie (np. cerkiew Surb-Iszan z 1358 roku) i następnie w niemal całej Rosji. Dawna, prawosławna sztuka Kaukazu, Krymu i Bałkanów miała w XIX wieku wpływ na powstanie stylu neobizantyjskiego w Rosji^[16].

Architektura staroruska

Do lat 80. X wieku była na Rusi rozwijana wyłącznie architektura drewniana lub z przeważającym udziałem drewna, np. niezachowane do naszych czasów świątynia Peruna w Kijowie i cerkiew Mądrości Bożej z trzynastoma kopułami w Nowogrodzie Wielkim (989). Oprócz budynków drewnianych z silnym wpływem budownictwa ludowego rozpoczęto w X wieku budowę pierwszych budowli kamiennych opartych na wzorach bizantyjskich, ale noszących oryginalne cechy lokalne. Cerkwie były budowane na planie krzyża greckiego i posiadały najczęściej jedną lub pięć kopuł. Większość świątyń była trój- lub pięcionawowa, czterofilarowa, rzadziej sześcio-, ośmio- lub dziesięciofilarowa. Pod wpływem wzorów bizantyjskich nastąpiło najpóźniej w XII wieku wprowadzenie kopuł cebulowych, które w następnych wiekach zyskały na popularności i stały się symbolem architektury rosyjskiej. Najstarsze cerkwie ruskie były budowane głównie z plinty, czyli cienkich i szerokich płytek glinianych, rzadziej kamienia.

Do najznaczniejszych budowli sakralnych wybudowanych przez greckich mistrzów należą: niezachowana do naszych czasów Cerkiew Dziesięcinna w Kijowie (989–996), monaster św. Jerzego w Nowogrodzie Wielkim (1030), sobór Przemienienia Pańskiego w Czernihowie (1036), sobór Zaśnięcia Bogurodzicy Ławry Peczerskiej (1051). W latach 1017–1037 greccy mistrzowie wybudowali monumentalny sobór Mądrości Bożej w Kijowie, który swym rozmachem przewyższał wszystkie budowane w tym czasie świątynie bizantyjskie. Sobór stał się wzorem dla dwóch podobnych świątyń wybudowanych już przez ruskich budowniczych – soboru Mądrości Bożej w Połocku (1030–1060) i soboru Mądrości Bożej w Nowogrodzie Wielkim (1045–1052). Ten ostatni jako jedyny został w pełni zachowany (pięcionawowy, trójabsydowy, dziesięciofilarowy)^[17].

Nastąpiła także ogólna rozbudowa miast z kremlem, pełniącym rolę twierdzy lub grodu. Pierwowzorami kremli rosyjskich były twierdze Północnej Rusi, np. ljubszańska (VIII wiek), izborska (IX wiek), staroładożska (koniec IX wieku), staroriazańska (XI wiek), pskowska (koniec XI wieku), koriełska i koropiejska (XIII wiek). Za pierwszy typowy kreml rosyjski uważany jest kreml twerski z końca XIII wieku. W sumie na terenie Rosji wybudowano na przestrzeni wieków ponad 70 kremli.

W połowie XII wieku ukształtowało się kilka odrębnych szkół architektury, ikonograficznych i malarstwa freskowego, z czego na czołowej pozycji uplasowały się szkoły włodzimiersko-suzdalska i nowogrodzko-pskowska. Szkoły te zapoczątkowały wznoszenie budowli z muru ciosowego, harmonijnie wpisanych w krajobraz. Za materiały budowlane posłużyły: biały wapień nadwołżański, różne inne odmiany wapienia, piaskowiec, dolomit, trawertyn i alabaster. Ze względu na jasne odcienie materiałów budowlanych, szkoły te określano wspólnym mianem ruskiej architektury z białego kamienia. Oprócz wyżej wymienionych istniały także szkoły smoleńsko-połocka, kijowsko-czernihowska i inne, które jednak z czasem zanikły i nie miały bezpośredniego wpływu na dalszy rozwój architektury^[18].

Szkoła włodzimiersko-suzdalska

Architektura staroruska została w okresie panowania Jerzego Dołgorukiego (1117–1157) wzbogacona o elementy architektury romańskiej. Było to możliwe dzięki sprowadzeniu przez kniazia zachodnich budowniczych na Ruś Włodzimiersko-Suzdalską^[19]. Świątynie z dokładnie ociosanych bloków kamiennych, głównie wapiennych, były wznoszone na planie krzyża greckiego, miały najczęściej cztery filary, narteksy i trzy wysokie apsydy zwieńczone kopułą. Do najstarszych tego rodzaju budowli należą: cerkiew św. św. Borysa i Gleba w Kidekszy (1152) i Sobór Spaso-Preobrażeński w Peresławie Zaleskim (1152). Gwałtowny rozwój sztuki nastąpił pod rządami Andrzeja Bogolubskiego (1157–1174) i Wsiewołoda Wielkie Gniazdo (1176–1212). W wyniku przeniesienia siedziby metropolity ruskiego oraz wielkiego księcia do Włodzimierza, a następnie Moskwy, Ruś Włodzimiersko-Suzdalska stała się w XIII wieku głównym ośrodkiem sztuki ruskiej. We Włodzimierzu wybudowano m.in. pięciokopułowy sobór Zaśnięcia Matki Bożej (1158–1189), Złotą Bramę (1158–1164), sobór św. Dymitra (1194) i Monaster Kniahini Zaśnięcia Matki Bożej (1200). W pozostałych miejscowościach zbudowano: zamek Bogolubskich w Bogolubowie (1158–1165), cerkiew Opieki Matki Bożej na Nerli (1165), kreml suzdalski wraz z soborem Narodzenia Matki Bożej (1222–1225) i sobór św. Jerzego w Jurjewie-Polskim (1230–1234). Zamek Bogolubskich i Złota Brama Włodzimierza uważane są za najstarsze zachowane staroruskie budowle świeckie w ogóle^[18].

Podbój Rusi przez Mongołów (1237–1240) zahamował rozwój sztuki na około 60 lat. Na początku XIV wieku doszło do ponownego rozkwitu architektury na całej Wielkorusi. Styl zapoczątkowany w XII wieku podlegał dalszemu rozwojowi do początku XVIII wieku. W okresie tym powstały m.in. Monaster Daniłowski w Moskwie (1300) – obecnie jedna z rezydencji patriarchów Moskwy i całej Rusi, Ławra Troicko-Siergijewska w Siergijew Posadzie (1337 lub 1342), Monaster Spaso-Jewfimiejewski w Suzdalu (1352), Monaster Czudowski w Moskwie (1358), Monaster Opieki Matki Bożej w Suzdalu (po 1364 roku), Monaster Simonowski w Moskwie (1370), Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Moskwie (1389), Monaster Cyrylo-Biełozierski w Kiriłłowie (1397), Monaster Terapontowski nieopodal Kiriłłowa (1398). Styl architektoniczny zapoczątkowany w Moskwie na przełomie XIII i XIV wieku bywa nazywany wczesnomoskiewskim^[18].

Włodzimiersko-suzdalski i wczesnomoskiewski typy budownictwa szybko rozprzestrzeniły się do pozostałych dzielnic ruskich, o czym świadczy chociażby wybudowany przez mistrzów rostowskich Monastyr Sołowiecki (1429) w Republice Nowogrodzkiej.

Szkoła nowogrodzko-pskowska

Wzorami wyjściowymi dla szkoły nowogrodzko-pskowskiej były sobór Mądrości Bożej (1045–1052) oraz Dwór i Targ Jarosławowy w Nowogrodzie Wielkim (X–XI wiek). W odróżnieniu od świątyń włodzimiersko-suzdalskich, cerkwie nowogrodzkie charakteryzują się mniej wyważonymi proporcjami, większą asymetrią lic, surowością, prostotą, stronieniem od przesadnie dekoracyjnych elewacji i większym bogactwem fresków na wewnętrznych ścianach budowli. Do najstarszych obiektów należą m.in. cerkwie: Zwiastowania w Arkażach (1179), Piotra i Pawła na Siniczej Górze (1185), Spasa na Nieriedice (1198). Ta ostatnia jest uważana za typowy przykład szkoły nowogrodzko-pskowskiej (typ sześcianowy, jednokopułowa, czterofilarowa, trójabsydowa, wnętrze bogato zdobione freskami Teofana Greka)^[18].

Po najazdach mongolskich w XIII wieku architektura nowogrodzka podupadła do rangi architektury prowincjonalnej, nie osiągając już nigdy dawnej świetności i rozmachu. Świątynie nowogrodzkie z XIV i XV wieków charakteryzują się znacznie mniejszymi rozmiarami, większą prostotą i oszczędnością, m.in. cerkiew Fiodora Stratylatesa na Ruczeju (1360) i cerkiew Przemienienia Pańskiego (1374). Najważniejszym po Nowogrodzie ośrodkiem szkoły nowogrodzko-pskowskiej był Psków. Do zachowanych cerkwi pskowskich należą m.in. cerkiew św. Mikołaja z Usochy (1371), św. Bazylego na Górce (1413), Kosmy i Damiana z Przymościa (1463) i Zaśnięcia Matki Bożej znad Paromy (1521). Za najwybitniejszy przykład szkoły nowogrodzko-pskowskiej z XVI wieku uważa się pskowską cerkiew św. Sergiusza z Załużja (1582–1588), a do najznaczniejszych świeckich pskowskich zabytków należą Komnaty Poganikonowe (1671–1679), Komnaty Mienszykowskie, Podznojewskie, Trubińskie i inne. Komnaty pełniły funkcję pałacu i twierdzy o ścianach z układanego kamienia i grubości ponad dwóch metrów^[18].

Tradycyjna architektura drewniana

Architektura drewniana stanowi najstarszy typ budownictwa na ziemiach rosyjskich, silnie rozwinięty szczególnie na rosyjskiej Północy. Do pierwszych zachowanych drewnianych świątyń należą cerkwie zrębowe zbudowane z jednego lub kilku połączonych, prostokątnych pomieszczeń, pokrytych dwuspadowymi dachami, np. najstarsza zachowana rosyjska, drewniana cerkiew Położenia Ryzy z Borodawy (1485) i cerkiew Jerzego Zwycięzcy w Radionowie (1493 lub 1543). Kolejny typ budownictwa drewnianego stanowią budynki z rosyjskimi dachami hełmowymi, znane od co najmniej lat 20. XI wieku (np. cerkiew w Palinowie z 1600 roku i cerkiew w Warsudze z 1674 roku), budynki z dachami wielohełmowymi (np. cerkiew św. Trójcy w Nionoksie z 1727 roku), budynki „jarusnyje” z narastającymi na sobie stopniowo czterokątami lub ośmiokątami (np. cerkiew Tichwińskiej Ikony Matki Bożej w Torżoku z 1653 roku i cerkiew św. Eliasza Proroka w Cipinie z 1755 roku), budynki wielokopułowe (np. niezachowana cerkiew św. Eliasza w Czuchczermie z 1657 roku, cerkiew Przemienienia Pańskiego na Kiży z 1714 roku) i inne. Spośród architektury świeckiej należy wymienić drewniany pałac carski (1667–1672) i dom Piotra I (1702) w Kołomieńskiem.

Budownictwo tradycyjne miało od samego początku wpływ na architekturę kamienną w Rosji, a od końca XVII wieku bywało łączone z barokiem, klasycyzmem i innymi stylami^[20][21]. Do nowożytnych adaptacji tradycyjnego ruskiego budownictwa drewnianego należą m.in. cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Wyricy (1912–1914) i cerkiew św. Mikołaja pod Sołomienną Storożką (1916) z wpływami modernizmu^[20].

Rzeźba przedbarokowa

Do głównych typów rzeźby staroruskiej w okresie od X do XIII wieku należą reliefy z alegorycznymi kompozycjami oraz ornamentami roślinnymi lub geometrycznymi, ryzy i ramy ikonostasów^[22]. Najokazalsze reliefy pochodzą z dawnego, niezachowanego soboru św. Michała w Kijowie, soboru św. Dymitra Sołuńskiego we Włodzimierzu, cerkwi Opieki Matki Bożej na Nerli i soboru św. Jerzego w Juriewie Polskim. Z XIV wieku pochodzą najstarsze zachowane drewniane posągi ruskie, np. moskiewski posąg św. Mikołaja oraz okazalsze krzyże liturgiczne, np. krzyż ludogoszczeński Jakowa Firsowa z 1359 roku. Do pierwszych kamiennych rzeźb pełnych należy popiersie św. Jerzego z 1464 roku, wykonane przez moskiewskiego mistrza Wasilija Jermolina i pomalowane zgodnie z zasadą pisania ikon. Do rozwoju rzeźby doszło w okresie panowania Iwana III Srogiego. Pojawiły się ozdobne sankramentaria, panagary, trony carskie itd. Najpóźniej w XV wieku rozwinęła się tradycja ukazywania ikon w formie drewnianych płaskorzeźb, np. reliefy św. Jerzego Zwycięzcy z kremla rostowskiego (XV wiek), św. Paraskiewy Piątnicy (XVI wiek) i św. Mikołaja Możajskiego (XVII wiek)^[22].

Malarstwo freskowe i mozaikowe

Ikonografia

Przedbarokowe malarstwo świeckie

Iluminacja i kaligrafia

Początki ikonografii ruskiej, malarstwa freskowego i mozaikowego związane są z wpływami Bizancjum. Najstarsze cerkwie na Rusi powstałe pod koniec X wieku były zdobione freskami i mozaikami według wzorów bizantyjskich, które jednak się nie zachowały. Do przykładów monumentalnego malarstwa staroruskiego z XI–XII wieku należą freski z soborów Mądrości Bożej i św. Michała Archanioła o Złotych Kopułach w Kijowie, soboru Mądrości Bożej, soboru Narodzenia Bogurodzicy i sobór św. Jerzego w Nowogrodzie Wielkim, soboru Przemienienia Pańskiego w Pskowie i cerkwi św. Jerzego w Starej Ładodze. Następne przykłady monumentalnych cykli malarskich znane są dopiero z XIV wieku z cerkwi nowogrodzkich i pskowskich. W XV wieku doszło do rozwoju malarstwa freskowego w Wielkim Księstwie Moskiewskim (sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Zwienigorodzie, sobór Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu, sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Moskwie i sobór Zaśnięcia Matki Bożej Monasteru Terapontowskiego). Staroruskie tradycje malarstwa freskowego były rozwijane do końca XVII wieku, kiedy zaczęły ulegać wpływom baroku i następnie klasycyzmu.

Najstarsze zachowane ikony na Rusi są pochodzenia bizantyjskiego, np.: Ikona Zbawiciel złota ryza (XI wiek), Smoleńska Ikona Matki Bożej (XI wiek) i Włodzimierska Ikona Matki Bożej (XII wiek). Do pierwszych szkół pisania ikon na Rusi należały: szkoła grecka (nowogrodzka ikona Apostołów Piotra i Pawła, moskiewska ikona Św. Jerzego), szkoła nowogrodzka (ikona Zwiastowania Pańskiego z XII wieku, Ikona Matki Bożej „Znak” z XII wieku, Mandylion Olesija Greczyna z 1180 roku) i włodzimiersko-suzdalska (Fiodorowska Ikona Matki Bożej z XII wieku, Bogolubowska Ikona Matki Bożej z XII wieku, Ikona Zbawiciel (Spas) Złote Włosy z końca XII wieku). Na malarstwo staroruskie oddziaływały styl ascetyczny (XI–XII wiek) oraz manieryzm Komnenów (XII wiek). Najstarsze ikony Południowej i Zachodniej Rusi nie zachowały się, brakuje także ich rzetelnych opisów. Do głównych ikonografów należeli: Alipiusz Pieczerski, Olisej Greczyn i Grzegorz Ikonopisarz^[23][24].

W XIII wieku do głównych szkół malarstwa należały: jarosławsko-rostowska i nowogrodzko-pskowska (nowogrodzka ikona Mikołaja Cudotwórcy, ikona Mikołaja Lipieńskiego, ikona Eliasza Proroka na Pustyni, Deesis z cerkwi św. Mikołaja z Koży). Ikonami powstałymi poza głównymi ośrodkami są np. Kursko-Korzenna Ikona Matki Bożej „Znak”, Maksymowska Ikona Matki Bożej i Piotrowska Ikona Matki Bożej. Do głównych ikonografów XIII wieku należeli Abrahamiusz Smoleński i Aleksiej Pietrow. W wiekach XIV i XV na czołowe pozycje wysunęły się szkoły: moskiewska, nowogrodzka, pskowska i wołogodzka. Ważnymi ośrodkami malarstwa pozostawały m.in. Rostów, Suzdal i Twer. Szkoły ruskie uległy w XIV wieku wpływom renesansu Paleologów i sporom dotyczącym światła Taboru. Do głównych XIV-wiecznych malarzy należeli: Stefan z Permu, Daniel Czarny, Dionizy Kwasznin, Dionizy Głuszycki i Dionizy Ikonopisarz. Najważniejszymi malarzami XV wieku byli Teofan Grek, Andriej Rublow i Prochor z Gorodca. Cerkwie moskiewskie były często bogato zdobione freskami m.in. w Soborze Zwiastowania w Moskwie (1405) oraz licznymi ikonami^[23][24].

W wiekach XVI i XVII ukształtowało się szereg nowych szkół, m.in. godunowska i staroobrzędowska. Szkoła staroobrzędowa wykształciła z czasem kilka lokalnych odmian: wietkowską, niewiańską (uralską), pomorską, syzrańską i syberyjską^[25]. Pod wpływem działalności Andrieja Rublowa ukształtowała się w XVI wieku szkoła stroganowska – najwybitniejsza szkoła w ikonografii ruskiej. Do głównych przedstawicieli szkoły stroganowskiej należą: Prokop Chirin, Emilian Moskwicin, Stepan Ariefjew, Nikifor, Nazary, Fiodor i Istoma Sawinowie, Gurja Nikitin i Simon Uszakow. Styl szkoły charakteryzuje się swobodnym rysunkiem, dbaniem o szczegóły, czystymi kolorami, wielopostaciowymi kompozycjami i rozwinięciem pejzażu. Za wzorcowe ikony stroganowskie uważa się: Ikonę Nikity-Żołnierza Prokopa Chirona (1593), oraz Ikonę Jana Chrzciciela na Pustyni (ok. 1630). W XVI wieku pojawiły się także ikony dydaktyczne, ukazujące np. treść obrad soborów. Do pionierów ikon dydaktycznych w Rosji należał Iwan Wiskowatow^[23][24].

Do najstarszych zachowanych przykładów malarstwa świeckiego należą: iluminacja z Izbornika księcia Światosława II, przedstawiająca Światosława wraz z rodziną (1076), fresk ukazujący córki Jarosława Mądrego w soborze Mądrości Bożej w Kijowie (lata 70. XI wieku) i fresk Jarosława Wsiewołodowicza w cerkwi Spasa na Nieriedicy (1246). Pierwszym portretem namalowanym na podstawie obserwacji modela jest przypuszczalnie podea (pielena) Sergiusza z Radoneża (ok. 1423). Indywidualne cechy wykazują ikony moskiewskich metropolitów z XV wieku. W XV wieku pojawiają się również pierwsze ikony ukazujące w dolnych partiach ich właścicieli lub fundatorów, które stanowiły rozwinięcie tradycji bojarskich ikon rodzinnych^[24].

Sobór Stu Rozdziałów w 1551 roku orzekł, że przedstawianie osób świeckich (cara, kniaziów, ludu), obrad soborów i innych doniosłych wydarzeń na ikonach nie jest sprzeczne z kanonem cerkiewnym. Decyzja ta umożliwiła pojawienie się parsun – portretów świeckich malowanych w formie ikon. Sobór jednocześnie ustalił ścisłe zasady pisania ikon w oparciu o twórczość Andrieja Rublowa. Po zdobyciu Kazania w 1552 roku powstała ikona ukazująca Bogurodzicę i „błogosławione” wojsko rosyjskie Iwana Groźnego w służbach „niebiańskiego cara” – Jezusa Chrystusa. Na ikonie zostały także uwzględnione legendarne postacie z różnych epok w historii Rosji, np. Włodzimierz II Monomach oraz święci kniaziowie Borys i Gleb^[24].

Pod wpływem renesansu nastąpił w XVII wieku rozwój parsun oraz ukształtował się tzw. styl „friaski”, charakteryzujący się większym realizmem^[26]. Do głównych przedstawicieli stylu „friaskiego” należeli: Josif Władimirow, Bogdan Sałtanow, Simon Uszakow, Gurja Nikitin i Karp Zołotarjow. Czołowi ikonopisarze rosyjscy II. połowy XVII wieku byli związani ze zbrojownią kremlowską, stanowiącą w tym czasie główny ośrodek sztuki rosyjskiej. Pod koniec XVII wieku do Rosji zaczęły docierać wzory barokowego malarstwa zachodniego, które w I. połowie XVIII wieku zdominowały malarstwo rosyjskie. Malarstwo zachodnie nie zdołało jednak całkowicie zastąpić ikonografii i parsun, które były nadal rozwijane zarówno w wielkich ośrodkach miejskich, na dworach arystokracji, jak i na prowincji, nierzadko przy udziale czołowych malarzy rosyjskich. W okresie od końca XVII wieku do początku XX wieku nastąpił także rozwój bogato zdobionych ryz (okładów) i ikonostasów^[24][27].

Architektura staroruska w okresie od XI do XIII wieku była rozwijana przy współudziale sprowadzanych na Ruś budowniczych romańskich, szczególnie aktywnych w okresie panowania Jerzego Dołgorukiego (1117–1157) i Andrzeja Bogolubskiego (1157–1174)^[19][28]. Cechy romańskie noszą niektóre, dawne obiekty szwedzkie w Karelii, np. zamek w Wyborgu z XIII wieku. Unikatowym zabytkiem romańskim są brązowe drzwi korsuńskie w soborze Mądrości Bożej w Nowogrodzie Wielkim^[29], znane w polskiej literaturze pod nazwą drzwi płockich^[30]. Drzwi zostały wykonane w 1153 roku przez niemieckich mistrzów z Magdeburga oraz ruskiego mistrza Awrama z Nowogrodu Wielkiego, który na drzwiach uwiecznił swój autoportret w ruskim stroju wraz z podpisem^[29]. Wizerunek Awrama uważany jest za pierwszy znany autoportret w sztuce rosyjskiej^[29].

Od XIV wieku na Ruś Nowogrodzką przenikały hanzetyckie wzory gotyckie, przede wszystkim budownictwo z czerwonej cegły ceramicznej. Gotycki styl na Rusi nie zdołał się jednak zadomowić i do nielicznych ruskich, zachowanych zabytków gotyckich należy Władyczna Komnata w Nowogrodzie Wielkim (1433)^[31]. W Wielkim Księstwie Moskiewskim typowy dla gotyku mur ceglany zaczął wypierać mur ciosowy pod koniec XV wieku. Niektórzy badacze w celu określenia przede wszystkim architektury staroruskiej w wiekach XIII–XV posługują się nazwą „gotyku ruskiego”^[32], która jednak nie zyskała szerszej aprobaty.

Osobny rozdział stanowią dawne, gotyckie obiekty krzyżackie w obwodzie królewieckim, np. katedra św. Wojciecha i Najświętszej Marii Panny w Królewcu (1333). Sztuka gotycka była rozwijana również na obszarze państwa kawalerów mieczowych. Obszary te w latach 1721–1917 należały do Cesarstwa Rosyjskiego a ich dawna, niemiecka architektura wpłynęła na niektóre formy neogotyku i modernizmu północnego w Rosji. Do głównych zabytków w Rydze należy dom działającego w Rosji do 1893 roku bractwa Czarnogłowych (z XIV wieku). Przykładem gotyckiej architektury w Talinie jest kościół św. Olafa (XIII–XVI wiek), będący po odbudowie w latach 40. XIX wieku (spłonął w 1625 roku) najwyższym budynkiem w carskiej Rosji. Wówczas też car Mikołaj I ufundował dla odbudowanego kościoła wielki dzwon.

Co najmniej od lat 70. XV wieku do wieku XVII na sztukę Rosji oddziaływały ideały renesansu włoskiego. Sytuacji takiej sprzyjało małżeństwo cara Iwana III Srogiego z Zofią Paleolog (1472), bratanicą ostatniego cesarza bizantyjskiego Konstantyna XI Dragazesa, która przyjeżdżając z Rzymu do Rosji, sprowadziła ze sobą włoskich architektów. Nie licząc genueńskich faktorii czarnomorskich, pierwsi budowniczy włoscy pojawili się na terytorium Rosji w czasach panowania Andrzeja Bogolubskiego (1157–1174)^[28]. W Rosji Włochów zwano potocznie „Friazinami”, a ich styl „friaskim”. Samo słowo „Friaz” oznaczało pierwotnie cudzoziemszczyznę zachodnią, „frankowską”. Do włoskich architektów działających w Rosji w okresie od XV do XVI wieku należeli: Aloisio da Milano, Aristotele Fioravanti, Pietro Antonio Solari, Marco Ruffo, Marco Bono, Pietro Francesco, Antonio Gislardi, Gian-Battista della Volpe, Aloisio Nowy i Pietrok Mały^[33][34][35].

Zadziwiające jest to, że artyści renesansowi zjawiają się i działają w dalekiej Moskwie znacznie wcześniej aniżeli w Polsce, Czechach i innych krajach europejskich, wysuniętych bardziej na zachód. Gdy jednak w Europie Środkowej starano się naśladować wzory zachodniego renesansu, to w Rosji sytuacja była zgoła odwrotna. Moskwa usiłowała pozyskać umiejętnych renesansowych architektów, którzy mieli rozwijać oryginalne rosyjskie tradycje, realizować rosyjskie plany i upodobania, wykazując tym samym w pełni świadomość rodzimych horyzontów twórczych i ich odrębności^[36]. Jak zauważa Vojeslav Molè: Kiedy sprowadzony z Włoch architekt boloński Aristotele Fioravanti w roku 1475 przystąpił w Moskwie do budowy nowego soboru, wskazano mu sobór Uspieński we Włodzimierzu Suzdalskim jako wzór, który należy naśladować. Nowa świątynia, ukończona w roku 1479, była też niewątpliwie podobna do cerkwi włodzimierskiej, ale rysy pokrewieństwa są tylko zewnętrzne. Nawiązując do tradycji architektury włodzimierskiej i do stylu Św. Sofii nowogrodzkiej przeinterpretował je Aristotel w duchu renesansowej logiczności, stwarzając w ten sposób nową koncepcję monumentalnej cerkwi ruskiej^[36].

Przedbarokowa architektura bułgarska i tatarska

Najznamienitszymi przykładami średniowiecznej architektury bułgarskiej są zabytki Wielkiego Bułgara: Mały Minaret, Biała Komnata, Czarna Komnata, Wschodnie Mauzoleum, Północne Mauzoleum i Chańskie Mauzoleum (XII–XIV wiek)^[37]. Zabytkiem architektury bułgarskiej są także ruiny Czartowego Grodziska w okolicach Jełabugi, sięgające X wieku. Do tej pory zachowała się jedna z czterech dawnych wież grodziska. Pozostałe, dawne budowle bułgarskie nie zostały zachowane. W XXI wieku został w stylu dawnej architektury bułgarskiej wybudowany Biały Meczet i Wielki Minaret w Wielkim Bułgarze.

Do nielicznych poza Krymem przykładów przedbarokowej architektury tatarskiej należą: minaret w Kasimowie (XV wiek), fragmenty murów kremla kazańskiego, mauzoleum chana Szach-Alego (1556) oraz przypuszczalnie wieża obserwacyjna Sjujumbike w Kazaniu, która według nowszych badań została jednak wzniesiona w okresie baroku moskiewskiego na przełomie XVII i XVIII wieku na miejscu starszej i niższej budowli^[38][39]. Co najmniej od XVI wieku architektura tatarska i innych ludów muzułmańskich w Rosji rozwijała się pod silnym wpływem sztuki rosyjskiej, np. mauzoleum sułtana Awgana w Kasimowie (1649–1658) zostało wybudowane przez mistrzów rosyjskich z Riazania.

Sztuka tatarska na Krymie różni się od pozostałej sztuki tatarskiej wyraźnymi wpływami osmańskimi. Do głównych zabytków krymskotatarskich należą m.in. ruiny Meczetu Bejbarsa w Starym Krymie (1288), meczet chana Uzbeka w Starym Krymie (1314–1333), meczet Kebir Dżami w Symferopolu (1502^[40]), meczet Mufti Dżami w Teodozji (1623–1630) oraz pałac chanów krymskich w Bakczysaraju z XVI–XVIII wieku, będący następnie miejscem wypoczynku rodziny carskiej.

Styl rosyjski w wiekach XV i XVI

Styl rosyjski w wiekach XVII i XVIII

W wiekach XV–XVII doszło do wykształcenia się tzw. „stylu rosyjskiego” łączącego w sobie elementy dotychczasowej sztuki staroruskiej z wpływami włoskiego renesansu, gotyku i nowymi oryginalnymi formami. W architekturze kamiennej nastąpiło w tym czasie wprowadzenie: świątyń namiotowych, kokosznika, rosyjskiego dachu hełmowego i dachu sześcianowego, typowych do tej pory raczej dla tradycyjnej, rosyjskiej architektury drewnianej. Około 1513 roku została wzniesiona cerkiew Opieki Najświętszej Bogurodzicy w Aleksandrowie, będąca najstarszą rosyjską murowaną świątynią typu namiotowego. W latach 1514–1517 wzniesiono sobór Metropolity Piotra Monasteru Wysoko-Pietrowskiego, będący pierwszym przykładem centralnej, wielopłatkowej świątyni rotundowej wybudowanej na planie szeregu nachodzących na siebie półkręgów. Świątynia ta wpłynęła na wiele późniejszych budowli, szczególnie w okresie baroku golicyńskiego.

Cechy renesansowe wykazują np. pięciokopułowy Sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Moskwie odbudowany w latach 1475–1479 według projektu Aristotela Fioravantiego, dzwonnica Iwana Wielkiego (1505) Marca Bono, przebudowa pięciokopułowego Soboru św. Michała Archanioła w Moskwie (1505–1508) Aloisia Nowego, sobór Wasyla Błogosławionego na Placu Czerwonym w Moskwie (1555–1560) architekta Postnika Jakowlewa, cerkiew Wniebowstąpienia w Kołomieńskiem (1535) i Monastyr Doński w Moskwie (1591). Mały Sobór Monasteru Dońskiego stanowi najstarszą cerkiew typu bezfilarowego w Rosji. Przykładem wyjątkowo monumentalnej architektury tego okresu była cerkiew św. Borysa i Gleba w Borysowie pod Możajskiem (1598–1603), która jednak nie została zachowana.

Nastąpił rozwój architektury świeckiej, szczególnie pałaców i kremli. Rozbudowano fortyfikacje kremla moskiewskiego (1485–1495) według projektów Pietra Solariego i Marca Ruffo oraz zbudowano szereg nowych kremli, m.in. Niżnym Nowogrodzie (1509), Tule (1514), Kołomnie (1525), Zarajsku (1531), Możajsku (1541), Sierpuchowie (1556) i Smoleńsku (1595). Pod kierownictwem Postnika Jakowlewa znacząco rozbudowano kreml kazański (większa część zabudowy z XVI wieku). Funkcje twierdzy pełniły również niektóre monastery, rzadko pogosty.

Na przestrzeni XVI i XVII wieku w poszczególnych miastach rozwinęły się specyficzne odmiany stylu rosyjskiego (Jarosław, Rostów, Wołogda i inne). W latach 1660–1683 rozbudowano kreml rostowski i wybudowano cerkwie rostowskiego monasteru Świętych Borysa i Gleba. Do przykładów jarosławskiego wariantu stylu rosyjskiego należą: rozbudowa soboru Zaśnięcia Matki Bożej (lata 40. XVII wieku), cerkiew św. Eliasza (1647–1650) i cerkiew św. Jana Chrzciciela (1671–1687). Cerkwie jarosławskie były wznoszone albo na planach asymetrycznych, wzbogaconych o malowane przydziały, galerie i narteksy wokół głównego czworokąta, albo na planach symetrycznych z wysokimi bębnami i wielkimi kopułami cebulowymi, które z czasem zaczęły przewyższać samą bryłę budynku (taka sytuacja ma miejsce np. w cerkwi św. Jana Złotoustego^[41]).

Po zakończeniu wielkiej smuty (1613) w ramach stylu rosyjskiego dochodzi do kształtowania się bardzo ozdobnego nurtu w architekturze, zwanego „uzorocziem”. Przypuszcza się, że wpływ na powstanie tego nurtu miał dotychczasowy rozwój stylu rosyjskiego zmierzający w kierunku coraz większej dekoracyjności oraz pojawienie się manieryzmu w Europie Zachodniej. Wczesny etap uzuroczia bywa określany mianem stylu Aleksieja Michajłowicza (1645–1676), a etap późniejszy stylem Fiodora Aleksiejewicza (1676–1682)^[42][43].

Do najważniejszych przykładów uzoroczia należą moskiewskie cerkwie: Opieki Matki Bożej w Rubcowie (1619–1627), św. Trójcy w Nikitinkach (1634–1650), św. Mikołaja Cudotwórcy w Chamownikach (lata 50. XVII wieku) i Narodzenia Matki Bożej w Putinkach (1649–1652). Cerkwie stołeczne stały się wzorami dla świątyń w pozostałych miastach, np. cerkwi Ikony Matki Bożej „Hodegetria” w Wiaźmie (lata 30.–50. XVII wieku), cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego w Wielkim Ustiugu (1648), cerkwi Konstantyna i Heleny w Wołogdzie (1690). Z architektury świeckiej można wymienić Pałac Teremnyj w Moskwie (1635–1636, konstrukcja według projektu Aloisia da Milano z lat 1499–1508).

W I. połowie XVIII wieku uzoroczie i styl rosyjski spłynęły się z barokiem, jednak tradycyjne formy architektoniczne były nadal, choć coraz rzadziej, stosowane na prowincji, np. dzwonnica cerkwi Zbawiciela w Bałachnie (1702) i cerkiew Antypasa z Pergamonu w Suzdalu z charakterystycznym dla architektury suzdalskiej wgiętym dachem namiotowym (1745). Tradycyjne formy architektoniczne były ponadto rozwijane w architekturze drewnianej. W XIX wieku styl rosyjski i uzoroczie stały się źródłami inspiracji dla rosyjskiej architektury eklektycznej i historystycznej, a w XX wieku dla modernizmu i retrospektywizmu.

 Osobny artykuł: Architektura barokowa w Rosji.

Architektura barokowa

Od lat 80. XVII wieku do lat 60. XVIII wieku panował barok, który był zarazem pierwszym stylem zachodnioeuropejskim dominującym w sztuce rosyjskiej. Sztuka barokowa w Rosji była wolna od egzaltacji i mistycyzmu charakterystycznych dla krajów katolickich i wykazywała wiele specyficznych cech narodowych, wynikających z poczucia dumy z sukcesów państwa i narodu rosyjskiego^[44]. Pierwsze wpływy baroku na terenie dzisiejszej Rosji można dostrzec już w I. połowie XVII wieku, np. niezachowany drewniany kościół św. Trójcy w Siebieżu (1625) i kościół w Trubczesku (1640–1645) w stylu baroku polskiego. Za jedną z pierwszych w całości barokowych świątyń w Moskwie uważa się niezachowaną cerkiew carewicza Joazafa Indyjskiego (1684–1687), wybudowaną na planie „ośmiokąt na czterokącie”. Barok rosyjski charakteryzował się silnym zróżnicowaniem i można go podzielić na kilka nurtów i etapów: moskiewski (w tym nurty naryszkiński, stroganowski i golicyński), kozacki (ukraiński), piotrowski, jelizawetyński, syberyjski oraz rokoko. Lokalne formy barokowe były rozwijane ponadto w: Totmie, Wielkim Ustiugu, ziemi wiackiej i na Uralu^[45][46]. Mimo dominacji baroku, na prowincji nadal była rozwijana architektura ruska w stylu XVII wieku, opierająca się na dawnych wzorach moskiewskich i lokalnych.

Uformowany w połowie XVII wieku barok ukraiński wynikał poniekąd z prób nawiązania do tradycyjnej, prawosławnej sztuki ruskiej, jednak w znacznej mierze ulegał wpływom architektury zachodniej. Barok kozacki był rozwijany w Rosji od zawarcia ugody perejasławskiej (1654), głównie na terenach osadnictwa kozackiego, przede wszystkim w Małorosji i sąsiednich krainach, na Syberii i okazjonalnie w wielkich miastach, np. Moskwie. W stylu baroku kozackiego nie powstało wprawdzie żadne dzieło o przełomowym znaczeniu artystycznym, wywarł on jednak istotny wpływ na barok moskiewski, gdzie powstał szereg budynków znacznie oryginalniejszych^[18].

Między nową architekturą ukraińską z XVII wieku a budownictwem staroruskim brakowało ciągłości rozwojowej. Najstarsze zachowane drewniane cerkwie ukraińskie zostały wybudowane już w okresie baroku. Murowane, barokowe cerkwie kozackie można podzielić na dwie grupy. W pierwszej z nich typy o tradycyjnym założeniu rusko-bizantyńskim (pięciokopułowe lub tylko krzyżowo-kopułowe) otrzymały zewnętrzną powłokę barokową. Grupę drugą stanowią natomiast po prostu zachodnie, bazylikalne kościoły, dostosowane do potrzeb kultu wschodniego. Do najważniejszych przykładów pierwszego typu należą: sobór św. Mikołaja w Niżynie (1654–1658). W stylu baroku kozackiego powstały na terenie dzisiejszej Rosji m.in. sobór Narodzenia Jezusa Chrystusa w Starodubie (1677), cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Moskwie (1698) i sobór Trójcy Świętej w Tiumeniu (ok. 1710)^[18].

W latach 1682–1713 pojawił się moskiewski styl naryszkiński, stanowiący etap przejściowy od architektury rosyjskiej XVII wieku do dojrzałego baroku^[18]. Nazwa stylu pochodzi od kniaziów Naryszkinów. W okresie tym specyficzne, dekoracyjne elementy barokowe zaczęły przeważać nad elementami staroruskimi, jednak nie zastąpiły ich całkowicie. W konstrukcji budynków wiele elementów typowo rosyjskich również uległo zachowaniu. Barok moskiewski pozostawał pod wpływem baroku ukraińskiego, w mniejszym stopniu baroku polskiego, sarmackiego i wileńskiego^[46][47]. Do kluczowych budowli naryszkińskich należą: zabudowa Monastyru Nowodziewiczego z lat 1682–1688, sobór Borysa i Gleba w Riazaniu (1686, arch. Jakow Buchwostow) i cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Moskwie (1687, arch. Siergiej Turczaninow). Do najznaczniejszych przykładów architektury świeckiej należy niezachowana wieża Sucharewa w Moskwie (1692–1695), w której mieściło się m.in. drugie najstarsze (po archangielskim) obserwatorium astronomiczne w Rosji, gmach Akademii Słowiano-Greko-Łacińskiej w Moskwie (1687) i gmach Prikazu Ziemskiego na Placu Czerwonym w Moskwie (około 1700)^[46][48].

Barok stroganowski (1688–1712) stanowił konserwatywny nurt w ramach moskiewskiego baroku, typowy dla rosyjskiej prowincji. Nazwa stylu pochodzi od fundatorów, kupców Stroganowowych. Głównymi przykładami stylu stroganowskiego są cztery świątynie prawosławne w Niżnym Nowogrodzie i na Rosyjskiej Północy, m.in. monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Solwyczegodzku z soborem tego samego wezwania (ok. 1680–1697). Wpływ stylu stroganowskiego jest widoczny również w szeregu kolejnych budowli w Moskwie i na prowincji^[46][49].

Barok golicyński (1690–1714) stanowił najbardziej radykalny nurt w ramach baroku moskiewskiego, całkowicie odrzucający wszelkie elementy tradycyjnej architektury rosyjskiej. Do najznaczniejszych przykładów stylu golicyńskiego należą budynki zaprojektowane na zamówienie kniaziów Golicynów (od których pochodzi nazwa stylu): cerkiew Ikony Matki Bożej „Znak” w Dubrowicach (1690–1697), cerkiew Narodzenia Bogurodzicy w Podmokłowie (1714–1722) i pałac Golicynów w Ochotnom Rjadzie (lata 80. XVII wieku).

Lokalne formy barokowe były rozwijane na Syberii, w Totmie, Wielkim Ustiugu, ziemi wiackiej i na Uralu (tzw. „cerkwie pochodjaszynskie”). Barok syberyjski charakteryzował się szczególnie bogatą dekoracyjnością, rozwinięciem tradycji uzoroczia, baroku moskiewskiego i kozackiego, wpływami sztuki azjatyckiej, szczególnie buddyjskiej i chińskiej^[50]. Do najstarszych przykładów baroku syberyjskiego należą cerkiew Zbawiciela w Irkucku (1706–1710)^[51] i cerkiew Zbawiciela w Tobolsku (1709–1713)^[51]. Za wzorcowy przykład baroku syberyjskiego uważana jest Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Irkucku (1747–1758)^[45][52]. Głównymi przykładami lokalnego stylu barokowego z Totmy są cerkiew Narodzenia Jezusa Chrystusa (1746–1793) i cerkiew Wjazdu Pańskiego do Jerozolimy (1794). Oprócz wyżej wymienionych można jeszcze wydzielić inne grupy budynków: świątynie Prozorowskich, np. cerkiew Borysa i Gleba w Ziuzinie (1688–1704), cerkwie basztowe Jakowa Buchwostowa i pokrewne budynki, np. mury i brama wjazdowa z cerkwią nadbramną Wjazdu Chrystusa do Jerozolimy w Nowym Jeruzalem (1690–1697).

Barok piotrowski (od 1697 roku do lat 30. XVIII wieku) – powstał pod wpływem indywidualnych manier architektów zachodnioeuropejskich, sprowadzonych przez cara Piotra I Wielkiego w celu budowy nowej stolicy kraju – Petersburga. Do głównych artystów zagranicznych należeli: Domenico Trezzini, Jean-Baptiste Le Blond, Andreas Schlüter, Giovanni Maria Fontana, Nicola Michetti i Gieorg Johann Mattarnovi. Vojeslav Molè zauważa, że wśród przybyszów z obcych krajów było wprawdzie dużo takich, których twórczość nie nasiąkła treścią rosyjską, skutkiem czego pozostała dla rozwoju sztuki rosyjskiej bez znaczenia; ale więksi, o wiele ważniejsi pośród nich są ci, których twórczość zrosła się tak całkowicie z rzeczywistością Rosji, że sama stała się po prostu rosyjską^[53]. Spośród rodzimych przedstawicieli baroku piotrowskiego wyróżnia się Michaił Zemcow. Styl piotrowski odznacza się wpływami francuskiego klasycyzmu i gotyku. Do głównych przykładów należą: Kunstkamera w Petersburgu (1718–1734), sobór Świętych Piotra i Pawła w Petersburgu, Dwór Mienszykowa w Petersburgu (1710–1720) i Pałac Mienszykowa w Oranienbaumie (1710–1720)^[46][54].

Barok jelizawetyński (od lat 30. do lat 60. XVIII wieku) – stanowił połączenie baroku moskiewskiego i piotrowskiego z północnowłoskimi wzorami architektury. Do głównych przedstawicieli tego stylu należeli: Bartolomeo Rastrelli, Pietro Antonio Trezzini, Gottfried Johann Schädel, Dimitrij Uchtomski, Iwan Miczurin, Fiodor Argunow, Sawwa Czewakinski i Andriej Krasow. Styl ten objął swym zasięgiem zarówno Petersburg i Moskwę, jak i wiele miast prowincjonalnych (np. Charków, Jarosław, Kijów). Za przykłady mogą posłużyć: Pałac Zimowy w Petersburgu, Wielki Pałac Jekateryński w Carskim Siole, Wielki Pałac w Peterhofie, Cerkiew św. Klemensa w Moskwie (barokowa przebudowa w latach 1730 i 1756)^[46].

W połowie XVIII wieku doszło do nasilenia się w Rosji trendu rokoka w sztuce, głównie pod wpływem takich artystów jak Bartolomeo Rastrelli, Antonio Rinaldi i Étienne Maurice Falconet. Do jedynych w całości rokokowych budynków na terenie dzisiejszej Rosji należą Pałac Piotra I (1758–1762) i Pałac Chiński (1762–1768) w Oranienbaumie zaprojektowane przez Rinaldiego. Pojawiły się również rokokowe dekoracje pałacowych lic i wnętrz B. Rastrelliego oraz sztukaterie Sawwy Czewakinskiego. Z tego okresu pochodzą m.in. rokokowe wnętrza Wielkiego Pałacu w Gatczynie. W 1757 roku została otwarta Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu, która nadała malarstwu rosyjskiemu rolę i status międzynarodowy. Styl pierwszych malarzy akademickich oscylował wokół rokoka (Fiodor Rokotow, Iwan Argunow). Styl rokoka był rozwijany również w rzeźbie, ceramice, meblarstwie, sztuce jubilerskiej i złotnictwie^[46][55][56].

Rzeźba barokowa

Na początku XVIII wieku doszło do rozwoju rzeźby barokowej, głównie pod wpływem twórczości Iwana Zarudnego (autora reliefów Wieży Mienszykowa z lat 1704–1707 i ikonostasu soboru Świętych Piotra i Pawła w Petersburgu z 1726 roku) oraz Carla Bartolomea Rastrelliego (autora Pomnika Piotra I w Petersburgu z lat 1724–1800, Posągu Anny Joanowny z Arabczykiem z 1741 roku i szeregu rzeźb portretowych wykazujących niekiedy cechy rokoka). Jednym z pierwszych rosyjskich pomników była niezachowana, barokowa Kolumna Zwycięstwa w Petersburgu (1721–1730) według projektu Rastrelliego. Do rzeźbiarzy działających w Rosji w I. połowie XVIII wieku należą również: Nicolas Pino, Andreas Schlüter (współautor Bursztynowej Komnaty) i Konrad Osner, jednak ich twórczość nie wywarła trwałego wpływu na sztukę rosyjską^[22].

W II. połowie XVIII wieku rozwój rzeźby portretowej stał się jednym z największych sukcesów barokowej sztuki rosyjskiej. Rzeźba portretowa odzwierciedlała dążenia do poznania ludzkiego charakteru, zróżnicowanej psychologii i wyróżniała się wysoką jakością techniczną wykonania. Portrety tworzyli niemal wszyscy mistrzowie rzeźbiarstwa epoki: Fiodor Gordiejew, Michaił Kozłowski, Iwan Prokofiew, Iwan Martos, Feodosij Szczedrin. Istotny wpływ na rozwój portretu w rzeźbie miała twórczość Fiedota Szubina, którego dzieła wyróżniają się głęboką analizą charakteru modela, podkreśleniem psychologicznego aspektu portretu, oryginalnością i techniczną doskonałością^[22].

Do głównych rzeźbiarzy rokokowych działających w Rosji należy Étienne Maurice Falconet, autor m.in. Zimy (1771) oraz Pomnika Piotra I w Petersburgu (1782), łączącego w sobie cechy barokowe i klasycystyczne. Do rzeźbiarzy okresu przejściowego, barokowo-klasycystycznego należy także Nicolas-François Gillet, specjalizujący się w rzeźbie portretowej (popiersie Iwana Szuwałowa z 1760 roku, popiersie wielkiego kniazia Pawła Pietrowicza z 1765 roku i inne)^[22].

Malarstwo barokowe

Parsuny, styl „friaski” oraz adaptacja sztuki zachodniej w Rosji umożliwiły wykształcenie się rosyjskiego malarstwa barokowego, akademickiego i klasycystycznego w XVIII wieku. Nastąpił rozwój portretu, scen rodzajowych, pojawiły się pierwsze akty, pejzaże i martwe natury. Silne wpływy malarstwa zachodniego i odstępstwa od zasad ikonografii są widoczne już w twórczości mistrzów zbrojowni kremlowskiej z II. połowy XVII wieku. Gwałtowny rozwój malarstwa nastąpił w okresie baroku piotrowskiego na początku XVIII wieku. Do rodzimych prekursorów malarstwa barokowego należą: Iwan Nikitin, Andriej Matwiejow, Aleksiej Antropow, Iwan Wiszniakow i Iwan Argunow. Do przedstawicieli dojrzałego i późnego malarstwa barokowego należą: Piotr Drożdin, Aleksiej Bielski, Michaił Machajew, Siemion Szczedrin, Fiodor Rokotow i Dmitrij Lewicki. W przeciągu całego XVIII wieku malarstwo rozwijało się pod silnym wpływem artystów zagranicznych, takich jak bracia Georg Christoph i Johann Friedrich Grooth, Pietro Antonio Rotari, Johann Gottfried Tannauer, Louis Caravaque, Jean-Marc Nattier, Stefano Torelli i Gregorio Guglielmi^[57][58].

Architektura klasycystyczna

Rzeźba klasycystyczna