Urszula Sipińska

Urszula Sipińska

Imię i nazwisko	Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad[a]
Data i miejsce urodzenia	19 września 1947 Poznań
Gatunki	pop, country
Zawód	piosenkarka, kompozytorka, pianistka
Aktywność	1965–1992
Wydawnictwo	Pronit, Wifon, Polskie Nagrania „Muza”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Urszula Aleksandra Sipińska-Konrad^[a] (ur. 19 września 1947 w Poznaniu) – polska piosenkarka, kompozytorka, pianistka, architektka wnętrz, autorka tekstów, pisarka, publicystka.

Karierę muzyczną rozpoczęła w latach 60. Występowała na estradach całego świata, zdobywała liczne nagrody w kraju i za granicą^[1]. W trakcie kariery zagrała ponad 2 tys. recitali estradowych w kraju i za granicą, m.in. w Kanadzie, USA, Niemczech, Hiszpanii, w całym bloku wschodnim, Wielkiej Brytanii, Japonii, Meksyku i na Kubie. Do jej największych przebojów należą utwory: „Mam cudownych rodziców”, „To był świat w zupełnie starym stylu”, „Szalala, zabawa trwa”, „Chcę wyjechać na wieś”, „Komu weselne dzieci”, „Zapomniałam” i „Są takie dni w tygodniu”.

Jest córką Franciszka Sipińskiego^[2]. Urodziła się i dorastała na poznańskiej Wildzie razem ze starszą siostrą Elżbietą i młodszym bratem Stanisławem^[3][4]. Wychowała się w inteligenckiej rodzinie o muzycznych zainteresowaniach^[5]. Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Studium Muzycznym^[6]. Uczyła się w liceum im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu^[7]. W 1972 została absolwentką Wydziału Architektury Wnętrz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu^[8], uzyskując dyplom magistra sztuk pięknych z wynikiem bardzo dobrym^[9].

W okresie licealnym założyła żeński zespół wokalny, z którym występowała na akademiach w różnych szkołach^[10]. W 1965 zadebiutowała na estradzie występem na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie^[11]. W latach 1965—1967 współpracowała ze Studenckim Teatrem „Nurt” w Poznaniu^[12]. W 1967 wystąpiła na 5. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu z utworem „Zapomniałam” (napisanym z siostrą)^[13], który stał się przebojem w Polsce^[14][15]. W 1968 wystąpiła w programie Małżeństwo doskonałe Jacka Fedorowicza i Jerzego Gruzy^[16], a za wykonanie piosenki „Po ten kwiat czerwony” z repertuaru zespołu No To Co zdobyła pierwszą nagrodę na festiwalu sopockim^[13]. Po sukcesach festiwalowych odrzuciła propozycję m.in. występów w programie Karela Gotta oraz półrocznego kontraktu w Friedrich Stadt Pallast, woląc skupić się na studiach^[17]. Odbyła trasę koncertową po ZSRR^[18]. Została matką chrzestną statku „Zakarpacie”, a relację ze chrztu wyemitowano w Kronice Filmowej^[19]. W 1970 zajęła trzecie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie i otrzymała nagrodę publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie^[20]. W 1971 nakładem wydawnictwa Pronit wydała album długogrający, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska. W następnym roku dzięki piosence „Bright Days Will Come” zdobyła główną nagrodę i nagrodę za interpretację na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki im. Augustina Lary w Meksyku^[20][21]. Odbyła także trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie^[20] Za utwór „Jaka jesteś Mario” otrzymała nagrodę na 10. KFPP w Opolu, na którym wylansowała także przebój „To był świat w zupełnie starym stylu”^[9]. Wszystkie trzy piosenki umieściła na albumie pt. Bright Days Will Come, który wydała w 1973. W tym samym roku wystąpiła w programie telewizyjnym Nareszcie razem z Marylą Rodowicz, która określana była w mediach jako jej główna rywalka muzyczna^[22]. Wystąpiła również na Międzynarodowych Targach Płyt i Wydawnictw Muzycznych MIDEM w Cannes i zdobyła nagrodę główną na „World Popular Song Festival” w Tokio^[20][23].

W 1975 wydała album pt. Zabaw się w mój świat, który promowała przebojem „Komu weselne dzieci” ze słowami Agnieszki Osieckiej. W tym czasie za utwór „Wołaniem wołam cię” otrzymała trzecią nagrodę w Palma de Mallorca^[24]. Zdobyła także nagrodę publiczności na 13. KFPP w Opolu. Wystąpiła również na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze^[25]. Wylansowała piosenki „Chłopak z drewna” i „Za wolno płynie czas”. W 1979, reprezentując Polskę z utworem „Pamiętam nas”, zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu w Portoryko^[26]. W 1980 wydała album pt. Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film, na który złożyły się dwa różne programy na oddzielnych stronach krążka. W następnym roku wydała album pt. W podróży^[27], na którym umieściła materiał utrzymany w stylu country. Również na początku lat 80. odbyła kolejną trasę koncertową po ZSRR^[28].

22 października 1982 w okolicach Bernau uległa wypadkowi samochodowemu (w auto kierowane przez jej męża uderzyła łada prowadzona przez personel szpitalny), który niemal zakończył się jej kalectwem (miała rozszarpane ścięgna krzyżowe i boczne)^[4][29]. W 1986 powróciła na rynek fonograficzny kasetą magnetofonową, zatytułowaną po prostu Urszula Sipińska z 10 premierowymi utworami, z których dwa – „Mam tylko ciebie” i „Szalala zabawa trwa” — trafiły również na jej kolejny album. W 1988 wydała przebój „Mam cudownych rodziców”, z którym (na zaproszenie Wojciecha Młynarskiego) wystąpiła na 25. KFPP w Opolu^[30]. W tym samym roku wydała album pt. Nie zapomniałam...^[30], na którym umieściła m.in. przebój „Gdzie ten świat 60-tych lat”. Była również jurorką na 25. Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym dała również swój ostatni występ w karierze estradowej^[31].

Z początkiem lat 90. rozstała się z estradą, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami o zakończeniu kariery po skończeniu 40. roku życia^[32]. Do rezygnacji z dalszej pracy piosenkarskiej przyczyniło się także pojawienie się nowych trendów w show-biznesie w okolicznościach transformacji ustrojowej w latach 90., które dotknęły także branżę artystyczną w Polsce^[9][33]. W 1992 wydała jedynie bożonarodzeniową płytę pt. Białe święta.

Po zakończeniu kariery estradowej powróciła do swojego wyuczonego zawodu architekta wnętrz i otworzyła w Poznaniu własne studia – najpierw studio projektowe „U.S. Style” w Poznaniu (1991)^[34], a następnie – Studio Wyposażenia Wnętrz w Poznaniu (2000)^[8]. Zaprojektowała m.in. wnętrze Collegium Polonicum w Słubicach, Centrum Prasowego Międzynarodowych Targów Poznańskich, a także licznych banków, supermarketów i hoteli^[35][36]. W 1991 została członkiem założycielem "Światowej Fundacji Kobiet Sukcesu" ("The World Fundation of Successful Women") przy IBC w Cambridge w Anglii.

W latach 1993–1994 publikowała cykl wywiadów pt. „Rozmowy przyjacielskie” w „Gazetą Poznańską”^[37]. W latach 1997–1998 felietony dla tygodnika „Wprost” o kondycji polskiej piosenki^[38]. W latach 2003–2004 ponownie publikowała w „Gazecie Poznańskiej”, tym razem cykl szkiców autobiograficznych pt. „Bez makijażu”^[37]. W 2005 wydała książkę autobiograficzną pt. Hodowcy lalek, w której opisała historię swojej kariery w czasach PRL-u. W ramach promocji książki powróciła do telewizji, goszcząc w programie Wideoteka dorosłego człowieka^[39]. W 2010 wydała drugą książkę autobiograficzną pt. Gdybym była aniołem. Historie prawdziwe, dziwne, śmieszne.

Została członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi^[40] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015^[41]. W 2023 otrzymała od Rady Miasta Poznania odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” w uznaniu „dla wieloletniej pracy i osiągnięć artystycznych”^[42].

Przez dwa lata była związana z piosenkarzem Sewerynem Krajewskim^[43][44]. Przez siedem lat jej mężem był dziennikarz radiowy Janusz Hojan^[45]. Po rozwodzie wyszła za muzyka i kompozytora Jerzego Konrada, współzałożyciela zespołu „Ergo Band”^[12]. Jest bezdzietna^[46].

1968 - Nagroda główna na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w Dniu Międzynarodowym

1969 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1970 - Pierwszy z tego cyklu w Polsce tytuł Miss Obiektywu na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu

1970 - Nagroda publiczności na Festiwalu Piosenki Atlantyckiej na Teneryfie

1972 - II nagroda na Festiwalu Coupe d'Europe Musicale w Bernie

1972 - Grand Prix na Światowym Festiwalu Piosenki Augostina Lary w Meksyku

1972 - Złoty "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1973 - I nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Tokio

1973 - Srebrny "Gwóźdź sezonu" w plebiscycie czasopisma "Kurier Polski"

1973 - Przyznanie Złotej Płyty

1975 - III nagroda na Festiwalu Piosenki w Majorce

1979 - II nagroda na Światowym Festiwalu Piosenki w Puerto Rico

1989 - Honorowa Złota Płyta za całokształt twórczości

Ponadto wielokrotny tytuł "Wokalistki roku" w różnych plebiscytach.

• 1971: Urszula Sipińska
• 1973: Bright Days Will Come
• 1975: Zabaw się w mój świat
• 1980: Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film
• 1981: W podróży
• 1986: Urszula Sipińska
• 1988: Nie zapomniałam...
• 1992: Białe święta

• 1995: Zapomniałam...? The Best of Urszula Sipińska
• 1997: Antologia vol. 1
• 1997: Antologia vol. 2
• 1997: Antologia vol. 3 - Ballady
• 1999: Są takie dni w tygodniu - Złota kolekcja
• 2000: Przystanek mojej młodości
• 2003: Wołaniem wołam cię - Perły
• 2006: Nie zapomniałam... Platynowa kolekcja
• 2016: Najcichsza pani

• 1971: Razem z moim psem/Po prostu noc
• 1971: Nim zakwitnie tysiąc róż/Pojedziemy do Krakowa
• 1972: Urodzajny rok/Wiem, że w okienku
• 1972: Najlepiej wiosną
• 1973: Bright Days Will Come/The Memory
• 1974: Moja mama grała mi/Fortepian w rzece
• 1974: So weh'/Hab mich doch lieb
• 1975: Komu weselne dzieci/Zabaw się w mój świat
• 1979: Limit czasu, czyli czy nas jeszcze pamiętasz/Wypożyczalnia snów
• 1979: Pamiętam nas/Płynąć
• 1980: Trochę żal szalonych lat/Tamten walc
• 1981: Chcę wyjechać na wieś/Najcichsza pani

• Urszula Sipińska: Hodowcy lalek. Jan Grzegorczyk (red.). Zysk i S-ka, 2005. ISBN 83-7298-799-8.
• Urszula Sipińska: Gdybym była aniołem. Jan Grzegorczyk (red.). Poznań: Zysk i S-ka, 2010. ISBN 978-83-7506-592-3.

• Urszula Sipińska w bazie KPPG
• Urszula Sipińska w bazie Discogs