Włodzimierz Kotoński

Włodzimierz Kotoński

Włodzimierz Kotoński
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1925 Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 września 2014 Warszawa
Instrumenty	fortepian, instr. perkusyjne, instr. elektroniczne
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, pedagog
Odznaczenia

Włodzimierz Kotoński (ur. 23 sierpnia 1925 w Warszawie, zm. 4 września 2014 tamże)^[1] – polski kompozytor, pierwszy polski twórca muzyki elektronicznej, pedagog.

Ukończył kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Piotra Rytla (1951). Studiował też prywatnie kompozycję u Tadeusza Szeligowskiego i fortepian u Marceliny Kimontt-Jacynowej^[1].

Interesował się folklorem podhalańskim, co widać w kompozycjach (Tańce góralskie na orkiestrę) i pracach teoretycznych^[1]. W latach 1957–1961 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie^[1]. Od 1967 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, w 1972 otrzymał tytuł docenta, od 1983 profesor nadzwyczajny, od 1990 profesor zwyczajny. 1972–1973 był dziekanem wydziału kompozycji, dyrygentury i teorii muzyki. Prowadził wykłady z kompozycji oraz z muzyki elektronicznej i komputerowej^[1].

W latach 1970–1971 przebywał na stypendium Berliner Künstlerprogramm w Berlinie Zachodnim, prowadził także klasę kompozycji i wykłady z muzyki na taśmę w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie (1971), w Uniwersytecie Stanowym w Buffalo (1978) oraz w Rubin Acadademy of Music w Jerozolimie (1989)^[1]. Od 2008 był przewodniczącym jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie współczesnej muzyki poważnej OPUS.

Do jego uczniów należą m.in. Jacek Grudzień, Jarosław Kapuściński, Krzysztof Knittel, Stanisław Krupowicz, Hanna Kulenty, Weronika Ratusińska, Anna Ignatowicz-Glińska, Paweł Mykietyn, Edward Sielicki, Owen Leech, Paweł Szymański.

Zmarł w Warszawie, pochowany 11 września 2014 na cmentarzu Bródnowskim^[2] (kwatera 36A-1-26)^[3].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)^[4]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)^[4]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[5]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[6]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (12 października 2006)^[7]

• 1973: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki
• 1976: Nagroda Związku Kompozytorów Polskich
• 1979: Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji

• Poemat na orkiestrę (1949)
• Tańce góralskie na orkiestrę (1950)
• Quartettino na 4 rogi (1950)
• Preludium i passacaglia na orkiestrę (1953)
• Sześć miniatur na klarnet i fortepian (1957)
• Muzyka kameralna na 21 instrumentów i perkusję (1958)
• Musique en relief, cykl 5 miniatur na 6 grup orkiestrowych (1959)
• Etiuda na jedno uderzenie w talerz, muzyka konkretna (1959)
• Trio na flet, gitarę i perkusję (1960)
• Concerto per quattro (wersja I) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1960)
• Canto per complesso da camera (1961)
• Selection I dla 4 wykonawców jazzowych (1962)
• Pezzo per flauto e pianoforte (1962)
• Musica per fiati e timpani (1963)
• Mikrostruktury na taśmę (1963)
• Monochromia na obój solo (1964)
• Kwintet na instrumenty dęte (1964)
• Concerto per quattro (wersja II) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1965)
• A battere na gitarę, altówkę, wiolonczelę, klawesyn i perkusję (1966)
• Pour quatre na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)
• Muzyka na 16 talerzy i smyczki (1969)
• Aela, czyli gra struktur aleatorycznych na jednym dźwięku harmonicznym, muzyka elektroniczna (1970)
• Multiplay, teatr instrumentalny na sześć instrumentów dętych blaszanych (1971)
• Concerto per oboe na obój (także obój miłosny), 6 instrumentów dętych i orkiestrę (1972)
• Promenada I, teatr instrumentalny na 4 wykonawców (1973)
• Promenada II, teatr instrumentalny na 3 syntezatory, klarnet, puzon i wiolonczelę (1973)
• Harfa Eola na sopran i 4 instrumentalistów (1973)
• Musical games na kwintet dęty (teatr instrumentalny) (1973)
• Electronic & Instrumental Music (1974)
• Róża wiatrów na orkiestrę (1976)
• Muzyka wiosenna na flet, obój, skrzypce i syntezator (ew. taśmę) (1978)
• Pełnia lata na klarnet, fortepian, wiolonczelę i dźwięki elektroniczne (1979)
• Bora na orkiestrę (1979)
• Sirocco na orkiestrę (1980)
• Pieśń jesienna na klawesyn i taśmę (1981)
• Zatarty ślad – epitafium dla K.S. na taśmę (1982)
• Terra incognita na orkiestrę (1984)
• Sceny liryczne na 9 instrumentów (1986)
• Tlaloc na klawesyn i perkusję (1986)
• Ptaki, 8 krótkich utworów na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1988)
• Cadenze e arie na gitarę solo (1988)
• Antiphonae na taśmę (1989)
• Bucolica (Morton Feldman in memoriam) na flet solo (1989)
• Trzy etiudy rytmiczne na fortepian (1990)
• La gioia na orkiestrę smyczkową lub 9 instrumentów smyczkowych (1991)
• Tierra caliente na taśmę (1992)
• Motu proprio na fagot i fortepian (1992)
• Sonant na kwartet puzonowy (1992)
• 7 haiku na głos żeński i 5 instrumentów (1993)
• Koncert na gitarę elektryczną i zespół instrumentalny (1993)
• Podróż zimowa na flet, obój, klarnet, klawesyn, skrzypce, wiolonczelę i taśmę (1995)
• Symfonia nr 1 (1995)
• Mijkayo na zespół instrumentów japońskich (1996)
• Speculum vitae na taśmę i orkiestrę (1996)
• Koncert na skrzypce i orkiestrę (1996)
• Trzy pieśni niemieckie do słów Josepha von Eichendorffa i Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997)
• Trzy pieśni do słów Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997)
• Northern lights (Aurora Borealis) na klawesyn amplifikowany i taśmę (1998)
• Sekstet na kwintet dęty i fortepian (1998)
• Zmienne struktury na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (2000)
• Symfonia nr 2 (2001)
• Kwartet smyczkowy nr 1 (2002)
• Wilanowskie pejzaże na kwartet smyczkowy i flet (2002)
• Concerto per clarinetto e orchestra (2002–2003)
• Madrygały polskie na sopran i zespół instrumentów dawnych do wierszy staropolskich poetów (2004)
• Symfonia nr 3 „Góry” na chór i orkiestrę (2005–2006)

• 1963 Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (zrewidowana w 1981)^[8]
• 1989 Muzyka elektroniczna (wyd. II 2002 ISBN 83-224-0810-2)^[9]
• 1999 Leksykon współczesnej perkusji^[10]

• Ludwik Erhardt: Żeglarz spod znaku róży wiatrów, Studio nr 3/1994, Prószyński i S-ka, ISSN 1230-0799.
• Krzysztof Baculewski: Kotoński Włodzimierz. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 5: klł część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 174–178. ISBN 978-83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.).
• Włodzimierz Kotoński. post.at.moma.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)]. – biogram na stronie MoMA („post”) poświęconej sztuce i historii modernizmu w globalnym kontekście. (ang.)
• Magdalena Moskalewicz, Daniel Muzyczuk: Polish Radio Experimental Studio: A Close Look. MoMA 2013 (ang.)
• Michał Libera: Alchemist Cabinet of the Polish Radio Experimental Studio: Music Scores of and for Experiments. MoMA 2014 (ang.)
• Włodzimierz Kotoński w Wikiźródłach – Encyklopedia Muzyczna PWM.

• Włodzimierz Kotoński, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22] .
• Filmografia na stronie www.filmpolski.pl
• Włodzimierz Kotoński w Stopklatka
• Włodzimierz Kotoński w Polskiej Bibliotece Muzycznej