Wilhelm II Holenderski

Wilhelm II

król Holandii
Okres	od 7 października 1840 do 17 marca 1849
Koronacja	28 listopada 1840[1]
Poprzednik	Wilhelm I Oranje-Nassau
Następca	Wilhelm III Oranje-Nassau
wielki książę Luksemburga
Okres	od 7 października 1840 do 17 marca 1849
Poprzednik	Wilhelm I Oranje-Nassau
Następca	Wilhelm III Oranje-Nassau
Dane biograficzne
Dynastia	Orańska-Nassau
Data urodzenia	6 grudnia 1792
Data śmierci	17 marca 1849
Ojciec	Wilhelm I Oranje-Nassau
Matka	Wilhelmina Hohenzollern
Żona	Anna Pawłowna Romanowa
Dzieci	Wilhelm Aleksander Henryk Ernest Zofia

Wilhelm II, właśc.: Wilhelm Fryderyk Jerzy Ludwik Oranje-Nassau, nid.: Willem Frederik George Lodewijk (ur. 6 grudnia 1792 w Hadze, zm. 17 marca 1849 w Tilburgu) – król Holandii, wielki książę Luksemburga i książę Limburgii.

Był synem króla Wilhelma I i królowej Wilhelminy Pruskiej. Kształcił się w Akademii Wojskowej w Berlinie, a następnie studiował na Oksfordzie. Po zakończeniu studiów służył w armii brytyjskiej. W czasie wojny na Półwyspie Iberyjskim służył u boku księcia Wellingtona (1769–1852). Brał udział w walkach z Napoleonem (1769–1821), w bitwie pod Waterloo w 1815 roku, gdzie został ranny. Królem Holandii i wielkim księciem Luksemburga został 7 października 1840 roku.

Wilhelm II miał ambicje autokratyczne, był jednak człowiekiem innego formatu niż Wilhelm I, słabszym, chwiejnym, ulegającym łatwo nastrojom, źle znającym się na ludziach^[2]. Nie był pracowity, nie posiadał talentów organizacyjnych ani wiedzy ekonomicznej swego ojca^[3].

Po wstąpieniu na tron musiał zmierzyć się z licznymi problemami, w tym z pogarszającymi się stale finansami państwa. Konieczne stało się przeprowadzenie reform. Pod wpływem wydarzeń rewolucyjnych 1848 roku król Wilhelm po konsultacjach z premierem Johanem Rudolfem Thorbecke (1798–1872) zgodził się na ogłoszenie konstytucji na wzór już istniejących w innych monarchiach europejskich. Nowa konstytucja została proklamowana 3 listopada 1848 roku.

Za panowania Wilhelma II nastąpiło ożywienie w dziedzinie architektury. Choć większość inwestycji powstała pod koniec XIX wieku, to za rządów Wilhelma budowano liczne kościoły i pałace. W 1846 roku wybudowano pierwszą w Holandii stację kolejową w Outshoorn^[4]. W 1847 roku w mieście Tilburg w Brabancji Północnej, nad Kanałem Wilhelminy, król Wilhelm wybudował pałac.

Wilhelm II uchylił pochodzący z czasów napoleońskich zakaz przyjmowania nowicjuszy do klasztorów. Nosił się także z zamiarem przywrócenia hierarchii katolickiej. Ustąpił pod wpływem kalwińskiej fali protestów^[5].

21 lutego 1816 ożenił się z Wielką Księżną Rosji – Anną Pawłowną Romanowną, siostrą cara Aleksandra I^[6], który zresztą zaaranżował to małżeństwo. Para miała razem pięcioro dzieci:

• Wilhelma Aleksandra Pawła Fryderyka Ludwika, późniejszego króla Wilhelma III (1817–1890),
• Wilhelma Aleksandra Fryderyka Konstantego Mikołaja Michała (1818–1848),
• Wilhelma Fryderyka Henryka (1820–1879), męża najpierw Amalii z Saksonii-Weimaru-Eisenach, a później Marii Pruskiej,
• Wilhelma Aleksandra Fryderyka Ernsta Kazimierza (1822),
• Wilhelminę Marię Zofię Ludwikę (1824–1897), żonę Karola Aleksandra, Wielkiego Księcia Saksonii-Weimaru-Eisenach.

• Jan Balicki, Maria Bogucka, Historia Holandii, Wrocław 1989.
• Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, Warszawa 2007.