Wojciech Polak

Ten artykuł dotyczy polskiego duchownego. Zobacz też: inne osoby noszące takie samo imię i nazwisko.

Wojciech Polak

Prymas Polski
Wojciech Polak (2014)
Dominum confiteri Iesum Wyznawać Jezusa jako Pana
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1964 Inowrocław
Arcybiskup metropolita gnieźnieński
Okres sprawowania	od 2014
Biskup pomocniczy gnieźnieński
Okres sprawowania	2003–2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	13 maja 1989
Nominacja biskupia	8 kwietnia 2003
Sakra biskupia	4 maja 2003
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Wojciech Polak (ur. 19 grudnia 1964 w Inowrocławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie w latach 1999–2003, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 2003–2014, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 2011–2014, arcybiskup metropolita gnieźnieński i prymas Polski od 2014.

Urodził się 19 grudnia 1964 w Inowrocławiu^[1]. Dorastał w miejscowości Suchatówka pod Gniewkowem^[2]. Egzamin dojrzałości złożył w 1983 w III Liceum Ogólnokształcącym w Toruniu^[3].

W latach 1983–1988 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie^[3]. Ukończył je z magisterium z teologii moralnej uzyskanym na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu^[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 13 maja 1989 w katedrze gnieźnieńskiej kardynał Józef Glemp, prymas Polski^[3].

Dalsze studia z zakresu teologii moralnej odbył w latach 1991–1995 w Akademii Alfonsjańskiej, czyli w Wyższym Instytucie Teologii Moralnej Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie. W 1993 otrzymał licencjat, a w 1996 doktorat uzyskany na podstawie dysertacji dotyczącej eklezjalnego wymiaru grzechu i pojednania w posoborowym nauczaniu Kościoła, którą obronił w 1995^[1][3].

W latach 1989–1991 pracował jako wikariusz w parafii farnej w Bydgoszczy. Równocześnie był sekretarzem biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Jana Nowaka, wikariusza biskupiego dla miasta Bydgoszczy^[1].

Jako rektor seminarium z urzędu wszedł w skład rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej, w której pełnił funkcję sekretarza^[1]. Został też członkiem kolegium konsultorów. Ustanowiony został rektorem kościoła św. Jerzego na zamku gnieźnieńskim i kanonikiem gremialnym kapituły kolegiackiej, w której w 2003 objął funkcję prepozyta^[3].

W 1995 został prefektem i wykładowcą teologii moralnej w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie^[1], a w latach 1999–2003 sprawował urząd rektora seminarium^[4]. W 1995 podjął wykłady z teologii moralnej w Prymasowskim Instytucie Teologicznym w Gnieźnie i w Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy, a w 1996 z teologii moralnej ogólnej i szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Ducha św. w Bydgoszczy^[3]. W 1998 został adiunktem w Zakładzie Teologii Moralnej i Duchowości Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[1]. W 1999 został pełnomocnikiem dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza ds. organizacji studiów w sekcji zamiejscowej w Gnieźnie^[1].

Objął stanowisko zastępcy redaktora czasopisma „Studia Gnesnensia”^[1].

8 kwietnia 2003 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Mons in Numidia^[5][1]. Święcenia biskupie otrzymał 4 maja 2003 w katedrze gnieźnieńskiej. Udzielił mu ich Henryk Muszyński, arcybiskup metropolita gnieźnieński, któremu asystowali arcybiskup metropolita poznański Stanisław Gądecki i biskup pomocniczy gnieźnieński Bogdan Wojtuś^[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Dominum confiteri Iesum” (Wyznawać Jezusa jako Pana)^[7]. W maju 2003 został ustanowiony wikariuszem generalnym archidiecezji. W kurii metropolitalnej objął funkcje: przewodniczącego Wydziału Katechizacji i Szkół Katolickich, przewodniczącego Referatu ds. Zakonnych i przewodniczącego Referatu Duszpasterstwa Młodzieży. Został także dyrektorem Archidiecezjalnego Studium Pastoralnego dla Kapłanów i członkiem Rady Programowej Studium, a także przewodniczącym Rady Wydawniczej Prymasowskiego Wydawnictwa Gaudentinum, a po jej reorganizacji przewodniczącym Rady Ekonomicznej wydawnictwa^[3].

17 maja 2014 papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i prymasem Polski^[8][9]. 7 czerwca 2014 kanonicznie objął archidiecezję i odbył ingres do katedry gnieźnieńskiej^[10]. Paliusz metropolitalny odebrał od papieża Franciszka 29 czerwca 2014 w bazylice św. Piotra w Rzymie^[11].

W Konferencji Episkopatu Polski w latach 2011–2014 sprawował urząd sekretarza generalnego^[4][12]. W 2009 wszedł w skład Rady Stałej jako jeden z dwóch biskupów pomocniczych^[13], w 2011 objął członkostwo w niej z urzędu jako sekretarz generalny KEP^[14], a w 2014 jako prymas Polski^[15]. Jako sekretarz generalny KEP uzyskał również urzędowe członkostwo w Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP^[14]. W 2013 został przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym^[16], w 2016 przewodniczącym Komisji Duchowieństwa^[17], oprócz tego wszedł w skład Komisji Charytatywnej i Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży^[18], Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 r. oraz Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016 r.^[7] W 2005 został wybrany delegatem ds. Powołań^[13], w latach 2009–2011 był delegatem ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej^[18], a w 2019 został wybrany delegatem ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży^[19] i z urzędu przewodniczącym Rady Fundacji Świętego Józefa^[20]. Objął również funkcję członka Rady Nadzorczej Fundacji „Opoka”^[7]. Brał udział w opracowaniu zasad postępowania kościelnego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny pedofilne, przyjętych przez Konferencję Episkopatu Polski w 2009. Koordynował prace nad przygotowaniem przesłań do narodów polskiego i rosyjskiego (2012) oraz polskiego i ukraińskiego (2013)^[13].

W latach 2006–2011 był przewodniczącym Europejskiej Służby dla Powołań, delegatem Rady Konferencji Episkopatów Europy ds. powołań^[18]. W 2011 papież Benedykt XVI mianował go członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących^[21][22].

W 2022 konsekrował biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Radosława Orchowicza^[23].

W 2012 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Gniewkowo^[24]. W 2024 został wyróżniony, jako pierwszy w historii, Medalem Królewskim, przyznawanym przez Prezydenta Gniezna^[25].

W 2015 został odznaczony Komandorią Missio Reconciliationis^[26]. W 2017 otrzymał nagrodę „Pontifici” przyznaną przez warszawski Klub Inteligencji Katolickiej^[27], w 2018 Medal Świętego Jerzego „Tygodnika Powszechnego”^[28], a w 2020 statuetkę Złotego Hipolita wraz z godnością Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej od Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego^[29].

W 2015 został przyjęty do konfraterni zakonu paulinów^[30].

• Oficjalny serwis Prymasa Polski. [dostęp 2014-05-17].
• Nota biograficzna Wojciecha Polaka w serwisie Prymasa Polski. [dostęp 2017-07-03].
• Nota biograficzna Wojciecha Polaka na stronie archidiecezji gnieźnieńskiej. [dostęp 2022-03-25].
• Wojciech Polak na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2024-09-08].
• Wojciech Polak [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-25]  (ang.).
• Wojciech Polak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2010-11-25] .