Çift meclislilik

Bu maddedeki bilgilerin doğrulanabilmesi için ek kaynaklar gerekli. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek maddenin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. Kaynak ara: "Çift meclislilik" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Ocak 2021) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

Çift meclislilik, iki yasama organı ya da parlamento'nun bulunduğu yönetim şeklidir. Türkiye'de bu yönetim şekli iki askeri darbe arasındaki dönemde (1961-1980) Millet Meclisi ve Cumhuriyet Senatosu olarak uygulanmıştır. Günümüzde ABD ve Birleşik Krallık çift meclisli ülkelere örnektir.

ABD'de Senato ve Temsilciler Meclisi, Birleşik Krallık'ta Lordlar Kamarası ve Avam Kamarası, Almanya'da Federal Konsey ve Federal Meclis, Rusya'da Federasyon Konseyi ve Devlet Duması bulunmaktadır.

(yazar: Walter Bagehot - kaynak: "The English Constitution", in Norman St John-Stevas, ed., The Collected Works of Walter Bagehot, Londra, The Economist, vol. 5, s. 273–274.)

Çift meclisli olmanın lehine ileri sürülen birkaç gerekçe vardır. Federal devletler bunu sıklıkla benimsemiştir ve bölgesel farklılıklar veya hassasiyetler daha açık temsil gerektirdiğinde çözüm popülerliğini korumaktadır ve ikinci meclis kurucu devletleri temsil etmektedir. Bununla birlikte, ikinci meclisler için -yasama hakkında ikinci düşünceler için fırsatlar sağlayan- eski gerekçeler devamını sürdürdü. İktidarı yeni gruplaşmalara kaydırabilecek farklı bir anayasal düzenlemeyi düşünen devletler için, herhangi bir yapısal değişimi önleyecek olan mevcut hegemonik gruplar (örneğin askeri diktatörlükler, aristokrasiler) tarafından çift meclisli olmak talep edebilebilir.

Temsil kavramının karmaşıklığına ve modern yasama meclislerinin çok işlevli doğasına ilişkin artan farkındalık, ikinci odalar için başlangıçtaki yeni gerekçeleri sağlayabilir. Ancak bunlar genellikle birinci kamaraların olmadığı şekillerde tartışmalı kurumlar olarak kalırlar. İkinci bir meclisle ilgili siyasi tartışmalara bir örnek ise, Kanada Senatosu'nun yetkileri veya Fransa Senatosu'nun seçilmesi konusundaki tartışmalardır.^[1]

İki bölüm arasındaki ilişki değişir; bazı durumlarda eşit güce sahipken diğerindeki bir bölümde, gücü açıkça üstündür. İlki, federal sistemlerde ve başkanlık hükûmetleri olanlarda durumsal olma eğilimindedir. İkincisi, parlamenter sistemlere sahip üniter devletlerde durumsal olma eğilimindedir. İki düşünce akışı vardır: Eleştirmenler, iki meclisliliğin anlamlı siyasi reformları gerçekleştirmeyi daha zor hale getirdiğine ve özellikle her iki meclisin de benzer yetkilere sahip olduğu durumlarda tıkanıklık riskini artırdığına inanırken, taraftarlar, yardımcı olduğuna inandıkları iki meclisli model tarafından sağlanan "kontrol ve dengelerin" faydalarını savunuyorlar. (kötü düşünülmüş mevzuatın hukuka geçişini engellemek gibi.)

Arjantin, Avustralya, Avusturya, Belçika, Bosna Hersek, Brezilya, Kanada, Almanya, Hindistan, Malezya, Meksika, Nepal, Pakistan, Rusya, İsviçre, Nijerya ve Amerika Birleşik Devletleri gibi bazı ülkeler, iki meclisli sistemlerinin kendi federal siyasi yapısına örneklerdir.

Örneğin Amerika Birleşik Devletleri, Avustralya, Brezilya, Meksika ve Nepal'de, her eyalet veya ilin nüfusundaki farklılıklara rağmen, her eyalet veya bölgeye yasama meclisinin bölümlerinden birinde aynı sayıda koltuk verilir - bu, daha küçük eyaletlerin, yasama organının diğer meclisinde daha fazla temsile sahip olabilecek daha büyük devletlerin gölgesinde kalmamasını sağlamak içindir.

Kanada'nın seçilmişlerinin alt meclisi olan Avam Kamarası, esas olarak nüfusa dayalı olarak (her 10 yılda bir sayım verileri kullanılarak güncellenir) tek üyeli, idari bölge parlamento üyelerinden (milletvekillerinden) oluşur. Avam üyeleri, her dört yılda bir (anayasal olarak beş yıla kadar) demokratik olarak seçilir. Buna karşılık, Kanada'nın üst meclisinde Senatörler, Başbakan'ın tavsiyesi üzerine Genel Vali tarafından 75 yaşına kadar görev yapmak üzere atanırlar.

Hükûmet, seçilmiş Avam Kamarası'na karşı sorumludur ve güvenini sürdürmelidir. İki meclisin resmi olarak aynı yetkilerin çoğuna sahip olmasına rağmen, bu hesap verebilirlik, Avam Kamarayı açıkça hakim kılar - hangi partinin iktidarda olduğunu belirler, önerilen bütçesini onaylar ve (büyük ölçüde) çıkarılan yasaları onaylar. Senato, öncelikle bir revizyon odası olarak hareket eder: Avam Kamarası tarafından kabul edilen tasarıları neredeyse hiçbir zaman reddetmez, ancak her bir tasarının amacına saygı duyarak Avam Kamarası tarafından genellikle kabul edilebilir şekilde düzenli olarak değiştirir. Bazen iki bölüm, bir değişiklik üzerinde anlaşamaz ve bu da nadir durumlarda önemli Hükûmet yasalarının başarısız olmasına neden olur. Senatonun Kanada'yı ilgilendiren konuları araştırma yetkisi, seçmenlerin siyasi gündemlerine ilişkin profilini (bazen keskin bir şekilde) yükseltebilir.

Avustralya'nın iki meclisli Parlamentosu iki Meclisten oluşur, alt meclis "Temsilciler Meclisi" ve üst meclis "Senato" olarak adlandırılır. Alt meclis şu anda 151 üyeden oluşur ve her biri seçim bölümleri olarak bilinen (genellikle "temsil bölgesi" veya "koltuklar" olarak anılır) tam tercihli, ikinci tur oylama kullanılarak tek üyeli seçim bölgelerinden seçilmiştir. Bu, meclise iki büyük partinin (Liberal / Milli Koalisyon ve İşçi Partisi'nin) hakim olmasına yol açma eğilimindedir. Mevcut Hükûmet, iktidarı kazanmak ve elinde tutmak için bu Meclisin güvenini kazanmalıdır. Üst meclis, nispi temsilin tek devredilebilir oy sistemi altında halk tarafından seçilir. Toplam 76 senatör vardır: 6 Avustralya eyaletinin her birinden (nüfusa bakılmaksızın) 12 senatör ve 2 özerk iç bölgenin (Avustralya Başkent Bölgesi ve Kuzey Bölgesi) her birinden 2 senatör seçilir. Bu, toplam sayıyı 76 yapar. Çoğu Westminster meclis sistemindeki üst meclislerin aksine, Avustralya Senatosu, hükûmet tarafından Temsilciler Meclisinde başlatılan yasaları bloke etme kapasitesi de dahil olmak üzere önemli bir yetkiye sahiptir ve bu da onu İngiliz Westminster iki meclislilik ve ABD tarzı iki meclisliliğin ayırt edici bir melezi haline getirir. Orantılı temsilin bir sonucu olarak, meclis iktidar için yarışan çok sayıda partiye sahiptir. Alt meclisin güvenini sürdürmesi gereken iktidar partisi veya koalisyon, nadiren Senatoda çoğunluğa sahiptir ve genellikle yasanın geçirilmesi için diğer partiler ve bağımsızlar ile müzakere etmesi gerekir.^[2]

Almanya, Hindistan ve Pakistan'ın meclis sistemlerinde, üst meclisler (sırasıyla Bundesrat', Rajya Sabha ve Senato) federal sistemle daha da yakından bağlantılıdır, her bir Alman veya Hint'nin hükûmetleri veya yasama organları tarafından doğrudan atanır veya seçilir. Onyedinci Değişiklik kabul edilmeden önce Amerika Birleşik Devletleri'nde de durum buydu. Yürütme organına olan bu bağlantı nedeniyle, Alman hukuk doktrini Bundesrat'ı resmi olarak iki meclisli bir sistemin ikinci odası olarak ele almıyor. Aksine, Bundesrat ve Bundestag'ı bağımsız anayasal organlar olarak görüyor. Yalnızca doğrudan seçilen Federal Meclis parlamento olarak kabul edilir. Alman Federal Konseyinde, çeşitli Eyaletler üç ila altı oya sahiptir; bu nedenle, daha az nüfuslu eyaletler daha düşük bir ağırlığa sahipken, yine de yalnızca nüfusa dayalı bir sistemde olduğundan daha güçlü bir oylama gücüne sahiptir, çünkü Westphalia şu anda en az nüfuslu eyalet nüfusunun yaklaşık 27 katına sahiptir. Hindistan'daki üst meclis ise, eşit olarak temsil edilen eyaletlerden değil, nüfuslarına göredir. Ayrıca, federasyon olmayan, ancak bölgesel bazda temsil edilen üst meclislere sahip ülkelerde de iki meclislilik söz konusudur.

Örneğin, Güney Afrika'da, Ulusal İller Konseyi (ve 1997'den önce) her Eyaletin yasama organı tarafından seçilen üyelere sahiptir. İspanya'da Senato, fiili olarak bölgesel tabanlı bir üst meclis olarak işlev görmektedir ve özerk topluluklar tarafından, burayı katı bir bölgesel oda haline getirmeleri için bazı baskılar olmuştur.

Avrupa Birliği, genel oy hakkı temelinde seçimlerde seçilen Avrupa Parlamentosu ve üye ülkelerin her biri için yetkili olan bir temsilciden oluşan Avrupa Birliği Konseyi'nden oluşan iki meclisli bir yasama sistemini sürdürmektedir. Avrupa Birliği ne bir "ülke" ne de bir "devlet" olarak kabul edilir, ancak pek çok alanda ulusal hükûmetlere hitap etme gücüne sahiptir.

Birkaç ülkede; iki meclisli, demokratik ve aristokratik unsurların yan yana gelmesi görülür.

En iyi bilinen örnek, bazı kalıtsal emsalleri içeren İngiliz Lordlar Kamarasıdır. Lordlar Kamarası, bir zamanlar İngiliz siyasetine hâkim olan aristokratik sistemin bir kalıntısı iken diğer meclis olan Avam Kamarası tamamen seçilmişlerdendir. Yıllar geçtikçe bazıları Lordlar Kamarası'na reformlar önerdi, bunlardan bazıları (en azından) kısmen başarılı oldu. Lordlar Kamarası Yasası 1999'da, (Başbakan'ın tavsiyesi üzerine Monarşi tarafından atanan Lordlarının aksine) Lord sayısını yaklaşık 700'den 92'ye düşürdü. Bu 92 kişiden biri Earl Marshal, her zaman Norfolk Dükü tarafından tutulan bir miras ofisinden; bir diğeri "Lord Great Chamberlain", şu anda Cholmondeley Markizi tarafından sırayla yönetilen bir miras ofisinden ve diğer 90'ı ise herkes tarafından seçiliyor. Temsilci (Lord) olarak oturmak üzere Meclis tarafından seçilen kalıtsal Lordlar ömür boyu oturuyor; Temsili bir Lord öldüğünde, boşluğu doldurmak için yan seçimler yapılır. Lordlar Kamarasının yasaları engelleme yeteneği, 1911 ve 1949 tarihli Parlamento Yasaları ile sınırlandırılmıştır. Grup üyeleri, Para Bonoları dışında yasa tasarısı çıkarabilirler ve tüm yasalar, her iki Parlamento Meclisi tarafından kabul edilmelidir. İki oturumda da geçilmezse, Avam Kamarası, Parlamento Yasası'na başvurarak Lordların gecikmesini geçersiz kılabilir. Bununla birlikte, belirli yasaların, Parlamento Yasası uyarınca Müşterekler tarafından zorlanmadan her iki Meclis tarafından onaylanması gerekir. Bunlar, bir Parlamentonun süresini uzatacak herhangi bir yasa tasarısını, özel faturaları, bir oturumun bitimine bir aydan daha az bir süre kala Lordlar Kamarasına gönderilen tasarıları ve Lordlar Kamarasından kaynaklanan yasaları içerir. Yaşayan Emsalleri, ya atama komisyonunun (partizan olmayan meslektaşları, tipik olarak akademi, iş veya kültürden meslektaşları inceleyen bağımsız organ) tavsiyesi ile ya da milletvekillerini terk ederken her parlamento döneminin sonunda yer alan "Tasfiye Onuru" tarafından atanır. Avam Kamarası'na giden her konuşmacısıya bir hak vermek gelenekseldir.^[3]

Lordlar için daha fazla reform önerildi; ancak, önerilen reformlardan hiçbiri kamuoyunda fikir birliğine veya hükûmet desteğine ulaşamadı. Lordlar Kamarası üyelerinin hepsinin aristokratik bir unvanı vardır veya Ruhban sınıfındandır. 26 İngiliz Kilisesi Başpiskoposu ve piskoposları ruhani lordlar olarak oturmaktadırlar (Canterbury Başpiskoposu, York Başpiskoposu, Londra Piskoposu, Durham Piskoposu, Winchester Piskoposu ve sonraki 21 piskoposluk en uzun süre hizmet eden 21 piskopos). Emekli Başpiskoposların ve diğer bazı Piskoposların Crossbenches'e atanması ve bir ömür boyu görevlendirilmesi olağan olarak kabul edilir. 2009 yılına kadar, 12 Temyiz Lordu, Temyiz Mahkemesinde ülkenin en yüksek mahkemesi olarak oturuyordu; daha sonradan yeni oluşturulan Birleşik Krallık Yüksek Mahkemesinin yargıçları oldular. Şu anda, 786 kişi Lordlar Kamarasında 92 Kalıtsal Lord, 26 Ruhani Lord ve 668 Temsilci ile oturmaktadır. Üyelik sabit değildir ve yalnızca hayat arkadaşının ölümü, emekli olması veya istifa etmesi durumunda azalır.

Federal sistemlere sahip bazı ülkelerde, tek tek eyaletler (Amerika Birleşik Devletleri, Arjantin, Avustralya ve Hindistan gibi) iki meclisli yasama organlarına sahip olabilir. ABD'de Nebraska, Avustralya'da Queensland, Almanya'da Bavyera ve Arjantin'de Tucumán ve Córdoba gibi birkaç eyalet daha sonra tek kamaralı sistemleri benimsedi. (Brezilya'nın eyaletleri ve Kanada vilayetlerinin tümü, üst bölümleri kaldırmıştır).

Arjantin Cumhuriyeti'nde, sekiz eyalette bir Senato ve bir Temsilciler Meclisi ile iki meclisli yasama meclisi vardır: Buenos Aires, Catamarca, Corrientes, Entre Ríos, Mendoza, Salta, San Luis (1987'den beri) ve Santa Fe. Tucumán ve Córdoba, sırasıyla 1990 ve 2001'de tek kamaralı sistemlere dönüştü.^[4] Santiago del Estero, 1884'te iki meclisli bir yasama meclisine dönüştü, ancak 1903'te tek kamaralı bir sisteme döndü.

Avustralya eyaletleri 19. yüzyılda İngiliz kolonileri olarak kurulduklarında, her birinin iki meclisli bir parlamentosu vardı. Alt meclis geleneksel olarak tek oy bir değer ilkesine göre seçildi, genel (erkek) oy hakkı daha sonra kadınlara da verilerek genişletildi, oysa üst meclis ya hükûmetin tavsiyesi üzerine atandı veya ülkenin seçmenler ve toprak sahiplerine karşı güçlü bir eğilim ile seçildi. Federasyondan sonra bunlar eyalet parlamentoları oldu. Queensland'da, atanan üst meclis 1922'de kaldırılırken, Yeni Güney Galler'de 1970'lerde (üst meclis) doğrudan seçim sağlamak için yeniden düzenlenmeden önce benzer kaldırılma girişimleri oldu.^[5]

1970'lerden başlayarak, Avustralya eyaletleri, Federal Senato ile uyumlu orantılı temsili uygulamaya koymak için üst meclislerinde reform yapmaya başladılar. İlki, 1973'te bir parti listesi sistemi kullanan (1982'de STV ile değiştirildi)^[6] Güney Avustralya Yasama Konseyi idi, ardından 1978'de Yeni Güney Galler Yasama Konseyi için Devredilebilir Tek Oy,^[7] Batı Avustralya Yasama Konseyi 1987^[8] ve 2003'te Victoria Yasama Konseyi. Günümüzde, hem federal olarak hem de çoğu eyalette üst meclis orantılı temsil kullanılarak seçilirken, alt meclis tek üyeli seçmenlerde Anında ikinci tur oylamayı kullanıyor. Bu durum, orantılı temsilin alt meclis için ve tek üye seçmenlerin üst meclis için kullanıldığı Tazmanya eyaletinde tersine döndü.^[9]

• Tek meclislilik
• Üst meclis
• Alt meclis
• Senato

Siyaset ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.