Edison–Lalande pili

Edison–Lalande pili Thomas Edison tarafından Felix Lalande ve Georges Chaperon tarafından daha önceki bir tasarımda geliştirilen bir çeşit alkalin pili idi.^[1] Bir potasyum hidroksit solüsyonunda bakır oksit ve çinkodan oluşan tabaklardan oluşuyordu. Hücre voltajı düşük (yaklaşık 0.75 volt) idi, ancak iç direnç de düşük olduğundan bu hücreler büyük akımlar verebiliyordu.

Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]

1880'de, Paris'te bulunan De Branville ve Company adlı 25 rue de la Montagne Sainte-Geneviève firması, Lalande ve Chaperon'un patentini kullanarak bakır oksit pilleri üretti. 1887'de Fransız denizaltısı Gymnote (Q1) yapıldı.^[2] Tekneye başlangıçta Coumelin, Desmazures ve Baillache tarafından üretilen potasyum hidroksit elektrolit ile çinko ve bakır oksit elektrotları kullanılan 540 Lalande-Chaperon alkalin hücresi takıldı. Edison, toz halindeki bakır oksitin bakır oksit briketlerinin yerine geçerek Lalande-Chaperon hücresinde geliştirildi.^[3][4]

Lalande tipi hücrenin bir başka modifikasyonu, 1905 yılında İngiliz patent GB190416751'de Heinrich Poerscke ve Gustav Wedekind tarafından patentlendi. Bu hücrede bakır oksit depolarizörü bir dökme demir potanın içine yapıştırılmıştır.^[5] Depolarizer bittiğinde, hücre sökülmüş ve sıvı dökülmüştür. Ardından pot, bakır okside bakırın tekrar oksitlenmesi için havada ısıtıldı. Siemens'in Neotherm hücresine benzerdi.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]