Stone Temple Pilots

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Stone Temple Pilots
Stone Temple Pilots'un orijinal kadrosu, Filipinler'deki 9 Mart 2011 konserinde soldan sağa doğru Dean DeLeo, Scott Weiland, Eric Kretz ve Robert DeLeo şeklinde sahne aldı.
Genel bilgiler
Başladığı yerSan Diego, California, ABD
Tarzlar
Etkin yıllar
  • 1989–2003
  • 2008–günümüz
Müzik şirketi
İlişkili hareketler
Resmî sitestonetemplepilots.com
Üyeler
Eski üyeler

Stone Temple Pilots (kısaltması STP olan), ilk olarak Scott Weiland (ana vokal), kardeşler Dean DeLeo (gitar) ve Robert DeLeo (bas gitar, geri vokal) ile Eric Kretz (davul) tarafından oluşturulan San Diego, California'dan bir Amerikan grunge grubudur. Grubun kadrosu, kurulduğu 1989'dan Şubat 2013'te Weiland'in kovulmasına kadar değişmeden kaldı. Linkin Park vokalisti Chester Bennington, Mayıs 2013'te gruba katıldı ancak Kasım 2015'te dostane bir şekilde ayrıldı. 2016 yılında, grup bir yeni ana vokalist için internet üzerinde bir seçme başlattı; Kasım 2017'de Jeff Gutt'ı yeni ana vokalist olarak duyurdular.[1]

Mighty Joe Young adı altında 1989 yılında kurulan grup, Atlantic Records ile anlaşma imzaladıktan sonra adını Stone Temple Pilots olarak değiştirdi. 1992 yılında yayınlanan ilk albümleri Core, büyük bir ticari başarı elde etti ve STP, 1990'larda en başarılı gruplardan biri olarak ABD'de 18 milyondan ve dünya genelinde 40 milyondan fazla albüm sattı. STP, Purple (1994), Tiny Music... Songs from the Vatican Gift Shop (1996), No. 4 (1999) ve Shangri-La Dee Da (2001) adlı dört stüdyo albümü daha yayınladıktan sonra 2003 yılında grup dağıldı ve o zamandan beri grup üyeleri çeşitli projelerde yer aldı. STP, 2008 yılında bir yeniden birleşme turu için tekrar bir araya geldi, 2010 yılında kendi adını taşıyan altıncı albümünü yayınladı ve Chester Bennington'ın ayrılışına kadar aktif bir şekilde tur yapmaya devam etti. Grubun Bennington ile kaydettiği tek materyal, 2013 yılında yayınlanan High Rise EP'sidir. STP, Gutt'un vokallerinde iki albüm yayınladı: ikinci kendini taşıyan albümü 16 Mart 2018'de ve sekizinci stüdyo albümü Perdida, 7 Şubat 2020'de yayınlandı.[2]

İlk olarak 1990'ların başındaki grunge hareketinin bir parçası olarak ün kazanan STP, daha sonra yayınlanan çalışmalarında psikedelik rock, bossa nova ve klasik rock gibi çeşitli etkileri yansıttı. STP'nin 1990'larda ve erken 2000'lerdeki evrimi, Weiland'ın uyuşturucu bağımlılığıyla mücadelesinin de etkisiyle dönemsel olarak ticari zirveler ve düşüşler yaşadı.

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

1985-1992: Kuruluş ve Mighty Joe Young dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup üyeleri tarafından farklı şekillerde anlatılan, vokalist Scott Weiland ve basçı Robert DeLeo'nun nasıl tanıştığına dair iki çelişkili hikâye vardır. Biri, 1985 yılında Long Beach, California'da bir Black Flag konserinde tanıştıklarıydı. Kız arkadaşları hakkında konuşmaya başladılar ve sonunda aynı kadınla çıktıklarını fark ettiler. Bunun aralarına girmesine izin vermek yerine, bir bağ geliştirdiler ve her biri kızdan ayrıldıktan sonra bir grup kurdular. Weiland otobiyografisinde farklı bir versiyon sunarak, kendi grubu Soi Disant'ın gitaristi Corey Hicock ve davulcusu David Allin ile birlikte, basçı Robert'ın çeşitli konserlerde canlı performans sergilediklerini görüp onu takip ettiklerini söyledi.

Her ne kadar farklı versiyonlar olsa da, Weiland, DeLeo, Hicock ve Allin sonunda "Swing" adlı bir grup kurdular. Allin birkaç yıl sonra ayrıldı. Geriye kalan üyeler, Eric Kretz'i bir Long Beach kulübünde çalarken gördüler ve onu gruba katılmaya ikna ettiler. Gitarist Hicock 1989'da gruptan ayrıldı; yerine birçok gitaristi denedikten sonra Robert, abisi Dean'i önerdi. O zamanlar, Dean önceki müzik kariyerini geride bırakmış ancak hala hobi olarak gitar çalan başarılı bir iş adamıydı. Grup, Dean'i Swing için çalmaya ikna ederek orijinal STP kadrosunu tamamladı. Dean'in iddia edildiğine göre "Swing" adlı bir grupta çalmaya devam etmeyi reddettiği ve kısa süre sonra grup Mighty Joe Young olarak değiştirildiği söyleniyor. Yaklaşık 1990 yılında bir demo kaydı yaptılar. Mighty Joe Young demosunda, grup ilk stüdyo albümleri için yeniden kaydedilecek şarkıların yanı sıra funk ve yodeling gibi STP stüdyo albümlerinde yer almayacak bazı müzik tarzları da bulunmaktadır.[3][4]

Mighty Joe Young, San Diego bölgesinde birkaç konser verip hayran kitlesi oluşturmaya başladı. İlk gösterileri Whisky a Go Go adlı mekanda Henry Rollins'i desteklemekti. Grup daha sonra daha önce Pearl Jam ve Red Hot Chili Peppers gibi sanatçılarla çalışmış olan prodüktör ve ses mühendisi Brendan O'Brien ile ilk albümleri üzerinde çalışmaya başladı. Kayıt sırasında, avukatları tarafından arandılar ve Mighty Joe Young adını kullanan bir blues müzisyeni olduğu bilgisi verildi. Grup bunun üzerine gençliklerinde hayranı oldukları STP Motor Oil çıkartmalarından esinlenen grup üyeleri, "STP" harfleri üzerinde fikirlerini paylaşarak "Stone Temple Pilots" adına karar verdiler.[5][6]

1992–1995: Core and Purple dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Stone Temple Pilots, San Diego'daki kulüplerde hayran kitlesi oluşturdu ve 1992'de Atlantic Records ile anlaştı. İlk albümleri olan Core, 29 Eylül 1992'de piyasaya sürüldü ve Billboard Albümler Listesi'nde 3 numaraya yükseldi. Core büyük bir başarı elde etti ve "Sex Type Thing", "Plush", "Creep" ve "Wicked Garden" gibi hit parçaları üretti. Albüm, büyük bir ticari başarı olmasına rağmen, bazı müzik basını grup için "grunge taklitçileri" eleştirisi yaptı.[7] Aynı yıl, Scott Weiland ve Dean DeLeo, "Plush"ın akustik versiyonunu MTV şovu Headbangers Ball'da çaldılar. Bu, Weiland'ın en iyi vokal performanslarından biri olarak kabul ediliyor.[8][9]

Bazı eleştirmenlerden olumsuz eleştiriler alsalar da, Stone Temple Pilots hayranlarına ulaşmaya devam etti ve Rage Against the Machine ve Megadeth gibi grupların ön grupları olarak turneye devam ettiler. 1993 yılında ise, grup Amerika'da kendisin headliner olduğu iki buçuk aylık bir turun başrolü olarak yollarına devam ettiler.

1993 yılında grup, "Big Empty" şarkısını ilk kez çıkardıkları bir MTV Unplugged bölümü çekti. Ocak 1994'te, bir Rolling Stone anketinde, grup hem Rolling Stone okuyucuları tarafından En İyi Yeni Grup seçildi hem de derginin müzik eleştirmenleri tarafından En Kötü Yeni Grup seçildi. Takip eden ay, grup Amerikan Müzik Ödülleri'nde Favori Pop/Rock Yeni Sanatçısı ve Heavy Metal/Hard Rock Yeni Sanatçısı ödüllerini kazandı. Mart 1994'te, "Plush" şarkısıyla En İyi Hard Rock Performansı dalında Grammy Ödülü kazandılar.[10]

1994 baharında, Stone Temple Pilots stüdyoya geri döndü ve ikinci albümleri Purple üzerinde çalışmaya başladı. Albüm, kısa sürede tamamlandı ve 7 Haziran 1994'te piyasaya sürüldüğünde Amerika'da bir numaraya yükseldi. Radyo dostu "Interstate Love Song" hızla büyük bir hit oldu ve albüm rock şarkıları listesinde rekor kıran on beş hafta geçirdi. Albümden diğer hitler arasında "Vasoline" ve "Big Empty" yer alıyordu (bu sonuncusu The Crow film müziğinde de yer aldı). Ekim ayına gelindiğinde, sadece dört ay içinde Purple, üç milyon kopya sattı.

1995–2003: Tiny Music, No. 4, ve Shangri-La Dee Da dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ekim 1995'te, grup üçüncü albümünü kaydetmek için yeniden bir araya geldi ve kayıt süreci boyunca birlikte yaşamak için Santa Barbara, Kaliforniya'da bir malikane kiraladı. Stone Temple Pilots, Tiny Music... Songs from the Vatican Gift Shop albümünü 5 Mart 1996'da piyasaya sürdü. Albüm, önceki çalışmalarından radikal bir değişimle, hard rock/grunge sesinden ziyade glam rock ve psikedelik müziğe yönelmişti ve eleştirel tepkiler, o zamanlar, karışıktı. Grubun müziğini başlangıçta reddeden bir dergi olan Rolling Stone, albüme olumlu bir görüş belirtti ve çıkışı grubun şimdiye kadarki en iyi çalışması olarak değerlendirdi. Ancak, Weiland'ın uyuşturucu ve yasa dışı olaylarla ilgili kamuoyu önünde yaşadığı sorunlar göz önüne alındığında, müziğin çekişmeli ve neşeli karakterine şaşırdıklarını belirttiler. Stone Temple Pilots, Rolling Stone dergisinin Şubat 1997'de 753 sayılı dergi kapağında da yer aldı.[11][12][13]

Tiny Music... albümünü desteklemek için tur yapmada kısmen başarılı olan grup, Kiss'in yeniden birleşme turuna destek için çıktıkları konserlerin bir kısmından çekildi. ABD'de kısa bir tur sonrasında sonbaharda Hawaii'de ve 1997'de bazı konserlerin iptal edilmesi gerekti, çünkü Weiland rehabilitasyona gitmek zorundaydı. Grup daha sonra başka projeler üzerinde çalışmak için ara verme kararı aldı. "Kendim de aynı hatayı yapıyorum, bu yüzden başkasını eleştiremem" ("I can't call the kettle black") diyen Kiss davulcusu Peter Criss, "Sadece adam için dua ediyorum ve kendini daha iyi hissetmesini umuyorum çünkü gerçekten harika bir grup." şeklinde yorum yaptı.[14]

Grup, Weiland olmadan Ten Inch Men'in vokalisti Dave Coutts'u gruba alarak Talk Show adı altında sahne almaya devam etti. Talk Show, 1997'de bir eponim albüm çıkardı ve ardından dağıldı. Bu sırada kendi müzikal ilgi alanlarını takip eden Weiland, ilk solo albümü 12 Bar Blues'u 1998'de çıkardı. Her iki albüm de ılımlı eleştirel beğeni aldı, ancak ticari olarak başarılı olmadı.

1998'in sonlarında, grup yeniden bir araya geldi ve dördüncü Stone Temple Pilots albümü üzerinde çalışmaya başladı. 1999'da piyasaya sürülen No. 4, Core veya Purple gibi "temellere dönüş" yapılması planlanan bir rock albümüydü. AllMusic'ten Stephen Thomas Erlewine, albümün sesinin çağdaş alternatif metal gruplarına benzediğini ve incelemesinde "STP'nin, hook (şarkıda kendini tekrar eden müzikal öğe) veya rifflerin yerine saldırganlığı önceleyen yeni nesil alternatif-metal gruplarıyla doğrudan rekabet etmeye karar verdiği gibi görünüyor" yazdı. STP, Core ve Purple albümlerinin başarısından sonra "Sour Girl" adlı single'ıyla Sarah Michelle Gellar'ın rol aldığı popüler bir müzik videosunun da etkisiyle en büyük hitlerinden birini elde etti. Grup ayrıca VH1 Storytellers'ın bir bölümünü kaydetti ve Red Hot Chili Peppers ile bir yaz turuna çıktı. No. 4 albümü sonradan RIAA tarafından platin sertifika almıştır.[3][15]

2001 yazında, grup beşinci albümleri olan Shangri-La Dee Da'yı piyasaya sürdü. Albüm, "Days of the Week" şarkısıyla sınırlı bir rock radyo hiti üretti, ancak Linkin Park'ın Family Values Touru'nda albümün tanıtımını yapmalarına rağmen ticari olarak hayal kırıklığı yarattı. Bu noktada grup, kayıt şirketlerinden gelen pazarlama desteğinin minimal olduğunu söyleyip ve grup, gelecekteki albümleri için herhangi bir planı askıya almaya karar verdi. Bununla birlikte, grup "All in the Suit That You Wear" şarkısını kaydetti. Bu şarkı, başlangıçta 2002 yapımı Spider-Man filminin ana şarkısı olarak kullanılması planlandı. Ancak, sonunda Chad Kroeger'in "Hero" şarkısı ana şarkı olarak seçildi.

2003-2008: Grubun dağılması ve üyelerin diğer projeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Grubun altıncı stüdyo albümü üzerinde çalışmaya başladığına dair raporlara rağmen, 2002 yılının sonuna gelindiğinde Dean DeLeo ve Weiland arasında Stone Temple Pilots'ın sonbahar 2002 turunun son gösterisi sonrasında bir tartışma çıktığı haberleri üzerine grup sessizliğe büründü. Grubun kariyerinin bir zirvesi olarak, Atlantic Records 2003 yılında, arşiv malzemeleri ve müzik videolarının yer aldığı bir bonus DVD ile birlikte bir greatest hits albümü olan Thank You'yu piyasaya sürdü. Thank You piyasaya sürüldükten beş gün sonra, DeLeo kardeşler, Guitar One dergisiyle yaptıkları bir röportajda, grubun resmen bittiğini açıkladı.[16]

Grubun dağılmasından sonra, Weiland başarılı süpergrup Velvet Revolver'a Guns N' Roses üyeleri Slash (gitar), Matt Sorum (davul) ve Duff McKagan (bas) ile eski Wasted Youth gitaristi Dave Kushner ile birlikte katıldı. Grup, 2004 yılında Contraband ve 2007 yılında Libertad adlı iki albüm yayınladıktan sonra 2008 yılında dağıldı. Benzer şekilde, DeLeo kardeşler, endüstriyel rock grubu Filter'ın vokalisti Richard Patrick ve stüdyo bateristi Ray Luzier ile süpergrup Army of Anyone'ı oluşturdu. Grup, kendini adını taşıyan albümünü 2006 yılında yayınladıktan sonra 2007'de "belirsiz bir süreliğine ara verme" kararı aldı. Eric Kretz ise bu süre boyunca daha düşük bir profilde kalmış, kendi stüdyosu Bomb Shelter Studios'u işletmiş ve Spiralarms grubu için bateri çalmıştır.

2008–2011: Yeniden birleşme ve kendi adını taşıyan albüm[değiştir | kaynağı değiştir]

Dean DeLeo'ya göre, Stone Temple Pilots'un yeniden bir araya gelmesine yönelik adımlar, Weiland'ın eşi Mary Forsberg'un bir telefonla başladı. Forsberg, DeLeo kardeşleri özel bir plaj partisine davet etti, bu da Weiland ve DeLeo kardeşlerinin barışmasına vesile oldu. 2007 yılında, Dean DeLeo ve Weiland bir konser organizatörünün birkaç yaz festivalinde headliner çalma teklifini görüştüler. Weiland, Nisan 2008'de Velvet Revolver'dan ayrıldı ve takip eden ay Stone Temple Pilots, 65 tarihli Kuzey Amerika turuna çıkacaklarını duyurdu. Grup resmen Houdini Konağı'ndaki özel bir gösteriyle bir araya geldi ve ilk halka açık gösterisini 1 Mayıs'ta Jimmy Kimmel Live! programında gerçekleştirdi. Stone Temple Pilots, yaz ve sonbahar boyunca tur düzenledi ve Ağustos ayında Baltimore'daki Virgin Mobile Festivali'nde ve New Orleans'ta 10. yıllık Voodoo Experience festivalinde headliner olarak yer aldı. Grubun altı aylık yeniden bir araya gelme turu, 2008 yılındaki Halloween'de Pelham, Alabama'da sona erdi.[17]

Weiland'in ikinci solo albümünü desteklemesi için kısa bir ara verildikten sonra, grup altıncı stüdyo albümleri için prodüksiyona 2009 yılı ortalarında başladı. Grup, Weiland'ın ikinci solo albümü turları arasında gerçekleşen 13 tarihli Kuzey Amerika yaz turuna çıktı. Grup, 2010'da South by Southwest'te yeni şarkılar çaldı ve ayrıca Haziran ayında İngiltere'nin Download Festivali'nde, Almanya'daki Hurricane Festivali ve Southside Festivali'nde yer aldı. Grup ayrıca 2 Nisan 2010'da Indianapolis'teki Final Four Konser Serisi'nde de performans sergiledi. Grup, 19 Mayıs'ta "Between the Lines" performansıyla on yıl aradan sonra ilk kez Late Show with David Letterman'da yer aldı. Grubun kendi adını taşıyan altıncı albümü, 25 Mayıs 2010'da piyasaya sürüldü ve Billboard 200 listesinde 2 numaraya yerleşti.[18]

2010 yılının sonlarına doğru, STP bir "kısa ara" vermek için ABD tur tarihlerini yeniden düzenleyeceklerini duyurdu. STP, 2011'de Güneydoğu Asya turuna çıktı ve Filipinler (Manila), Singapur ve Endonezya (Cakarta) gibi yerlerde sahne aldı. Bundan sonra, grup Sidney ve Melbourne'da tamamen dolu konserler dahil olmak üzere Avustralya'da başarılı gösteriler sergiledi.[19]

2011-2013: Weiland ile ayrılık ve hukuki süreç[değiştir | kaynağı değiştir]

Aralık 2011'de, Dean DeLeo Rolling Stone dergisine şunları söyledi: "Görmek istediğim şey, grubun ülke genelinde gerçekten güzel tiyatrolarda daha samimi şovlar yapması."DeLeo ayrıca, "Core" albümünün genişletilmiş bir yeniden yayınında canlı arşiv materyallerinin yer alabileceğine dair yorumda bulundu: "O dönemden tonlarca canlı kayıtımız var ve o kayıtların çoğunu çoklu parça kaydetmedik. Düzeltmeler yok, bu yüzden sadece ustalaştırsak inanılmaz bir şekilde duyulacaklar." dedi.

STP'nin ilk konser filmini olan Alive in the Windy City, 26 Haziran'da DVD ve Blu-ray formatlarında yayınlandı. Performans, Mart 2010'da Chicago'daki Riviera Tiyatrosu'nda gerçekleşen seyirci dolu bir konserde çekildi.

Bu noktadan sonra, grup sorunlar yaşamaya başladı ve tekrar grup içindeki gerilimlerin yükseldiği şüpheleri ortaya çıktı. Grubun düşüş turunun Core albümünün 20. yılını kutlayacağı iddialarına rağmen, böyle bir kutlama gerçekleşmedi. Weiland'ın grubun diğer üyelerine göre bazı şarkıları söylemek için artık vokal aralığına sahip olmadığına inandıklarından dolayı bu kutlamayı yapmak istemedikleri iddia edildi. Bunun üzerine Weiland, çalmak istemedikleri şarkıları ayrı bir solo turda çalmaya karar verdi. Grubun geri kalan üyeleri, Weiland'ın bu kararına olan öfkelerini ve hayal kırıklıklarını gizlemeye karar verdiler, bu da Weiland'ın hepsinin aynı sayfada olduğunu düşünmesine neden oldu.

17 Eylül'de, Abbotsford, British Columbia'da bir gösteri için STP neredeyse iki saat geç kaldı ve setlerini 30 dakika kısalttı, birçok hayranı öfkelendirdi. Ertesi gün, grup, Weiland'ın "gergin ses telleri nedeniyle 48 saat tam vokal dinlenmesine gitmesi gerektiği" açıklamasını yaparak Lethbridge, Alberta'daki o geceki gösteriyi iptal ettiklerini duyurdu.[20]

7 Aralık'ta, Weiland'ın Velvet Revolver'a dönme konusunda "tamamen açık" olduğunu açıklamasına ve bir radyo DJ'nin o grubun durumuyla ilgili sorularına yanıt olarak, Velvet Revolver'ın eski üyesi Slash, Weiland'ın Stone Temple Pilots'tan kovulduğuna dair söylentiler duyduğunu ve bu nedenle Weiland'ın Velvet Revolver'a geri dönmek istediğini ima etti. Ancak bu iddiayı hızlıca reddetti.[21]

27 Şubat 2013'te, Stone Temple Pilots, Weiland'ı kovdu. Kovulma, resmi olarak Weiland kendi solo grubuyla tur yaparken duyuruldu. Her iki taraf da Stone Temple Pilots adıyla performans sergileme hakkı üzerine dava açtı; her ikisi de mahkeme dışında bir anlaşma yaptılar ve DeLeo kardeşler ve Kretz, grup adı altında performans sergileme haklarını elde etti.[22]

2013–2015: Chester Bennington dönemi ve Weiland'ın ölümü[değiştir | kaynağı değiştir]

Stone Temple Pilots'un üç kalan üyesi 18 Mayıs 2013'te Linkin Park'ın solisti Chester Bennington ile birlikte 21. Yıllık KROQ Weenie Roast'ta özel konuklar olarak sahne aldılar ve 19 Mayıs 2013'te San Francisco'daki Live 105 BFD festivalinde "Out of Time" adlı yeni bir şarkı söylediler.[23]

19 Mayıs 2013'te STP, Bennington'ın resmi bir üye olduğu "Out of Time" adlı yeni single'larının ücretsiz indirilmesini yayınladı. Bennington yıllar önce verdiği röportajlarda Stone Temple Pilots'ta olmanın hayatının hayali olduğunu belirtmişti. Yeni kadro 30 Mayıs 2013'te Los Angeles, California'da düzenlenen MusiCares MAP Fund Benefit Concert'ta tekrar sahne aldı ve Weiland'ın eski grup arkadaşları Slash ve Duff McKagan, "All the Young Dudes" adlı şarkıyı birlikte söyledi.[24]

15 Temmuz 2013'te STP, Filter'ın açılış sanatçısı olarak katılacağı küçük bir tur yapacaklarını duyurdu. Stone Temple Pilots, Chester Bennington ile birlikte kredilendirildiği Play Pen, LLC aracılığıyla 8 Ekim 2013'te beş parçalık High Rise EP'sini piyasaya sürdü. Albümün ikinci single'ı "Black Heart", 18 Eylül 2013'te iHeart Radio aracılığıyla yayınlandı. Grup daha önce konserlerde "Chester Bennington ile birlikte" ifadesini kullanırken Mart 2015'te Bennington'un grubun resmi üyesi olduğunu belirmek için bu ifadeyi çıkardılar.[25]

9 Kasım 2015'te, Bennington, daha çok Linkin Park'a odaklanmak için Stone Temple Pilots'tan dostane bir şekilde ayrıldığını açıkladı.[26]

3 Aralık 2015'te, Scott Weiland, Minnesota'daki turne otobüsünde alkol, haplar ve kokainin karışımından dolayı ölü bulundu. Stone Temple Pilots, onun vefatını belirten bir açıklama yayınladı ve onunla geçirdikleri zaman için ona teşekkür ederek, onun "kelimelerle tarif edilemeyecek kadar yetenekli" olduğunu belirtti.[27]

2016–2018: Yeni vokal Jeff Gutt ve kendi adını taşıyan ikinci albüm[değiştir | kaynağı değiştir]

Şubat 2016'da, Stone Temple Pilots, "Bu grubun önünde olmak, bu gruba kayıt yapmak ve bu grupla tur yapmak için ne gerekiyorsa sahip olduğunu düşünüyorsanız, sizden haber almayı seveceğiz" diyerek yeni bir vokalist için internet üzerinden bir seçme başlattı.

Ekim 2017'de, Dean DeLeo grubun yeni bir vokal arayışının "çok iyi gittiğini" ve grubun "yeni şarkılar üzerinde çalıştığını" söyledi. 14 Kasım'da, grup Jeff Gutt'un yeni vokalistleri olarak seçildiğini açıkladı.[28]

15 Kasım 2017'de, grup yeni şarkısı "Meadow"u yayınladı ve yaklaşan stüdyo albümlerinden bir parça olduğunu açıkladı. 31 Ocak 2018'de grup, yedinci stüdyo albümlerinin yayınlanacağını açıklayarak ikinci kendi adını taşıyan albümlerinden "Roll Me Under" adlı ikinci yeni şarkılarını yayınladı. Albüm, grupla aynı ismi taşıyan ikinci albümleriydi ve 16 Mart 2018'de piyasaya sürüldü. Grup, 2018'in ortalarında Bush ve The Cult gruplarıyla ile birlikte bir turneye çıktı.[29]

2019-günümüz: Perdida[değiştir | kaynağı değiştir]

4 Ekim 2019'da Eric Kretz, Loudwire'a yeni bir albümün tamamlandığını ve albümde bir flüt solosunun yer aldığını söyledi. Grup, 8. stüdyo albümleri Perdida'nın 7 Şubat 2020'de yayınlandı ve büyük ölçüde vintage enstrümanlarla kaydedilmiş bir akustik albümdü.[30]

Müzikal tarz ve etkileşim[değiştir | kaynağı değiştir]

Stone Temple Pilots'un müzik tarzı, 1980'ler ve 1990'ların alternatif rock müziğini 1970'lerin hard rock müziği ile birleştirmesi olarak kabul edilir, ancak her albümlerinin benzersiz bir müzik tarzına sahip olmasına rağmen, Robert DeLeo sadece STP'ye has olarak tanımladığı "sonic blueprint" sahip olmasıyla bilinirler. Stone Temple Pilots ayrıca alternatif metal olarak da tanımlanmıştır. Buna rağmen grup, otoriteler tarafından ilk yayınladıkları Core albümü üzerinden doğrudan grunge türü ile ilişkilendirilmiştir.

Aerosmith, genel olarak gruba büyük bir etki yaratmıştır ve gitarist Dean DeLeo, 2010 tarihli kendi adlarını taşıyan albümlerinde yer alan "Huckleberry Crumble" şarkısındaki etkilerini kabul etmiştir. Steven Tyler ve Joe Perry, 1996 yılında Madison Square Garden'daki bir gösteride Aerosmith şarkıları "Sweet Emotion" ve "Lick and a Promise" için gruba sahnede katılmıştır. Bütün grup üyeleri çocukluklarında Kiss hayranıydı ve 1993 yılında Roseland Ballroom'da Kiss tarzı makyajla sahne aldılar.

VH1 Storytellers performanslarının kaydedilmesi sırasında, Weiland müzikal kahramanları olarak The Rolling Stones, Neil Young ve Robert Plant gibi sanatçıların olduğunu söyledi. Grup, canlı performanslarının yanı sıra The Beatles, Led Zeppelin, The Doors, Pink Floyd, James Brown, David Bowie ve Bob Marley gibi sanatçıların şarkılarını stüdyoda ve sahnede seslendirmiştir.

Kariyerlerinin başında, grup grunge hareketinin bir parçası olarak kabul ediliyordu. Eleştirmenlerin 1990'larda tarzlarının Alice in Chains ve Soundgarden gibi çağdaş sanatçılardan türetildiğine dair iddialarına rağmen, grup benzerliklerin tesadüfi olduğunu ve büyürken aynı müzik idolleri olmasına bağlı olduğunu iddia etti. Karşılaştırmanın büyük bir kısmı Weiland'ın vokal tarzının Eddie Vedder'ınkine benzerlikler taşıması üzerineydi. Weiland, vokal tarzının Jim Morrison ve David Bowie tarafından etkilendiğini, ana moda etkisini de sağlayanların onlar olduğunu belirtti. Weiland, vokal ve moda tarzını değiştirme yeteneği nedeniyle bir (kamaleon) kertenkele olarak adlandırılmıştır.

Scott Weiland, 2014 yılında, "STP ile asla tutarlı kalmadık. Bileşik hareketlerin bile belirli bir süre sürdüğünü gördük ve kafese kapatılmak istemedik, bu yüzden The Beatles büyük bir etki yarattı, glam da büyük bir etki yarattı ve yolda değişti. Yarattığımız mirasla ve o zamanın diğer akranları arasındaki konumumuzla gurur duyuyorum." şeklinde müzikal evrimleri hakkında yorum yapmıştır.

Gitarist Dean DeLeo ağır katmanlı ve distorsiyonlu gitar çalma tekniği kullanırken, basçı Robert DeLeo ritim ve blues, lounge müziği ve ragtime gibi tarzlardan etkilenir. Grunge tarzı bir müzik yaptıkları ilk albümleri Core, önceden yayınladıkları demo kayıtlarında funk rock tarzı özellikler göstermesine rağmen, grup doğrudan grunge tarzı ilişkilendirilmiştir.

İkinci albümleri için stüdyoya yeniden bir araya gelen grup, psikedelik rock, country müzik ve jangle pop'tan etkiler alarak stil geliştirdi. Grup, çeşitli tarz ve etkilere ayrıldı; örneğin Tiny Music... albümündeki "And So I Know" şarkısı belirgin bir bossa nova sesine sahip. Grubun müzikal evrimi hakkında Weiland, "Core'dan başladığımız noktadan, Velvet Revolver ile zamanımıza kadar, yaşanan dönüşüm büyüktü" yorumunu yaptı.

Weiland, Stone Temple Pilots grubunun ana söz yazarıydı. Tarzı grubun evrimiyle değişti; Core albümündeki birçok şarkıda din, güç istismarı ve yalnızlık gibi toplumsal konular ele alındı. Çıkış parçalarından "Sex Type Thing" eleştirmenleri kutuplaştırdı; bazıları şarkının flört tecavüzünü teşvik ettiğini yorumladı. Weiland ise şarkının feminist bir marş olduğunu ve sözlerinin anlatıcının alaycı bir şekilde yazıldığını amaçladığını belirtti. Weiland madde bağımlılığıyla mücadele etmeye başladıkça, sözleri daha kişisel ve karmaşık hale geldi; "Interstate Love Song" gibi şarkılar, bağımlılığının o dönem eşi Janina ile olan ilişkisine olan etkileriyle ilgilenmektedir. Grubun dördüncü albümündeki sözler, Weiland'ın evliliğine ve uyuşturucu bağımlılığına kapanış sağlamak için yazılmıştır.

2008'deki yeniden birleşmelerinin ardından, Weiland tekrar bir şarkı yazarı olarak evrim geçirdi ve şöyle açıkladı: "90'larda, uyuşturucu bağımlılığımla o kadar başa çıkamadım ki, bu yüzden çoğu şey sadece benim bakış açımdan oldu. Şimdi, Leonard Cohen ve Bob Dylan gibi büyük isimlere bakıyorum. Hikayelerini anlatmaya çalışıyorum. Her şarkı, o gün nasıl hissettiğim hakkında narsistçe yazılmak zorunda değil."

Etkileri[değiştir | kaynağı değiştir]

Core albümü, RIAA tarafından 8 kez platin sertifika almış ve grubu popülerliğe sürüklemiştir. STP, dağılıncaya kadar, 2003 yılına kadar dünya genelinde 40 milyon, bunun 17.5 milyon adedi ABD'de olmak üzere en ticari başarılı rock gruplarından biri olmuştur. Grup, Billboard rock listelerinde 16 tane ilk ona giren single'a sahip olmuş, bunların 8'i 1 numaraya ulaşmış ve Purple albümü 1994 yılında bir numaraya ulaşmıştır. Aynı yıl, Core albümündeki "Plush" şarkısı için "En İyi Hard Rock Performansı" dalında bir Grammy ödülü kazanmışlardır. Stone Temple Pilots, VH1'in "En Büyük Hard Rock Sanatçıları" listesinde 40. sırada yer almıştır.

Stone Temple Pilots, müzik piyasasına girdiğinde eleştirmenler tarafından beğenilmeyen bir gruptu ancak popüler ve etkili bir grup oldular. Geriye dönüp bakıldığında, MTV yazarı James Montgomery, 90'larda müzik eleştirmenlerinin grup hakkında sahip olduğu görüşlerin geçerliliğini sorgulayan bir makale yayınladı ve "Sadece önerim, belki de baştan beri onlar hakkında yanlış düşündüğümüzü, onlara adil davranmadığımızı kabul etmenin zamanı geldiğidir" dedi. Grubun 2003 yılı en iyi şarkılar koleksiyonu Thank You'nun bir eleştirisinde, AllMusic eleştirmeni Stephen Erlewine, "STP, o dönemde harika sesler çıkardı ve hatta bugün daha da iyi dinleniyor" dedi ve "bu müzik zamanın testini geçti", Thank You'yu "nearly perfect" olarak nitelendirdi. Erlewine, ayrıca "STP, kendi zamanlarının en iyi düz rock single grubuydu" dedi.

Scott Weiland'in ölümünden sonra, Smashing Pumpkins'in solisti Billy Corgan, onu ve grubu için resmi bir anma mesajı paylaştı ve onu kendi jenerasyonlarının en büyük seslerinden biri olarak nitelendirdi:

3 Aralık 2016'da STP, Weiland'ın ölüm yıl dönümünü anmak için web sitelerinde bir saygı duruşu yayınladı. 2017'de Metal Injection, Stone Temple Pilots'u "10 En Ağır Grunge Grubu" listelerinde 9. sıraya yerleştirdi.

Grup Üyeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Dean DeLeo (gitar)
  • Robert DeLeo (bass)
  • Eric Kretz (davul)

Eski Grup Üyeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Albümleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ödüller[değiştir | kaynağı değiştir]

Yıl Aday gösterilen çalışma Ödül Sonuç[kaynak belirtilmeli]
1993 "Plush" MTV Video Music Award for Best New Artist Kazandı
1993 "Plush" MTV Video Music Award for Best Alternative Video Adaylık[31]
1993 "Plush" Billboard Music Award for #1 Rock Song of the Year Kazandı[32]
1994 - American Music Award for Favorite Pop/Rock New Artist Kazandı
1994 - Billboard Music Award for Top Modern Rock Act of the Year Kazandı
1994 "Plush" Grammy Award for Best Hard Rock Performance Kazandı
1994 - Concert Industry Awards for Best New Rock Artist Tour Kazandı
1995 - American Music Award for Favorite Heavy Metal/Hard Rock Artist Adaylık[31]
1995 - American Music Award for Favorite Pop/Rock Band/Duo/Group Adaylık[31]
1995 "Interstate Love Song" MTV Video Music Award for Best Alternative Video Adaylık[31]
1995 "Interstate Love Song" MTV Video Music Award for Best Metal/Hard Rock Video Adaylık[31]
1995 "Interstate Love Song" MTV Video Music Award for Best Group Video Adaylık[31]
1995 "Interstate Love Song" MTV Video Music Award for Best Cinematography Adaylık[31]
1995 "Big Empty" MTV Movie Award for Best Song From a Movie Kazandı[33]
1996 "Interstate Love Song" ASCAP Pop Music Award for Most Performed Song Kazandı[34]
1997 "Trippin' on a Hole in a Paper Heart" Grammy Award for Best Hard Rock Performance Adaylık
1997 - American Music Award for Favorite Metal/Hard Rock Artist Adaylık
1997 - American Music Award for Favorite Alternative Artist Adaylık
2000 "Sour Girl" MTV Video Music Award for Best Cinematography Adaylık[35]
2001 "Down" Grammy Award for Best Hard Rock Performance Adaylık
2011 "Between the Lines" Grammy Award for Best Hard Rock Performance Adaylık
2010 - Guy's Choice for Ballsiest Band Kazandı

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Stone Temple Pilots Fire Frontman Scott Weiland". SPIN. 27 Şubat 2013. 13 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2013.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  2. ^ "Stone Temple Pilots Return with Acoustic Album, Unplugged Tour". Rolling Stone. 2 Aralık 2019. 2 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  3. ^ a b Band Biography 15 Nisan 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Below Empty. Retrieved April 21, 2012.
  4. ^ "Discography & Song Info Archive". Archive.is. 28 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  5. ^ Band Biography Webarşiv şablonunda hata: |url= value. Boş.. Below Empty. Retrieved April 21, 2012.
  6. ^ Tone-Talk. "Ep. 105 - Dean DeLeo of Stone Temple Pilots! Trip the Witch!". Youtube. 28 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mart 2023.  Yazar eksik |soyadı1= (yardım)
  7. ^ Strauss, Neil "CRITIC'S CHOICE/Pop CD's;Pushing Beyond Grunge." The New York Times. March 26, 1996
  8. ^ Greenblatt, Leah. "Rebuilding the Temple." Entertainment Weekly. May 9, 2008.
  9. ^ Pareles, Jon. "Review/Rock; The Barrage Method of Tweaking Taboos 6 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.." The New York Times. August 10, 1993. Retrieved on June 21, 2008.
  10. ^ Pareles, Jon. "Top Grammy to Houston; 5 for 'Aladdin' 6 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.." The New York Times. March 4, 1994. Retrieved on June 21, 2008.
  11. ^ "Discography & Song Info Archive". Archive.is. 29 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  12. ^ "Stone Temple Pilots – Tiny Music... Songs from the Vatican... (album review)". Sputnikmusic. 12 Haziran 2005. 3 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ekim 2010. 
  13. ^ "Allposters". Allposters.com. 17 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2008. 
  14. ^ Kitts, Jeff: 'Back in black (and white)', Guitar World, September 1996, p80
  15. ^ No. 4 – Stone Temple Pilots | Songs, Reviews, Credits, Awards 2 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. AllMusic (October 26, 1999). Retrieved on August 25, 2013.
  16. ^ "STONE TEMPLE PILOTS: DELEO Brothers Confirm Split". 16 Kasım 2003. 4 Şubat 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2020. 
  17. ^ Harris, Chris (8 Nisan 2008). "Stone Temple Pilots Reunite To Continue 'Legacy,' Thanks To Scott Weiland's Wife". MTV.com. 8 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2010. 
  18. ^ "Stone Temple Pilots Release self-titled album May 25!". BelowEmpty.com. 25 Şubat 2010. 23 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Şubat 2010. 
  19. ^ "Stone * Temple * Pilots – STP Tour". Stonetemplepilots.com. 17 Ekim 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ekim 2011. 
  20. ^ "Stone ★ Temple ★ Pilots > News". Stonetemplepilots.com. 30 Mart 2010. 17 Ekim 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2013. 
  21. ^ "Slash Says Scott Weiland Has Been Fired From Stone Temple Pilots". Loudwire.com. 7 Aralık 2012. 9 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2013. 
  22. ^ "New look, fresh goals for Stone Temple Pilots". Theoaklandpress.com. 16 Eylül 2015. 20 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  23. ^ "Stone Temple Pilots With Chester Bennington Playing BFD 2013, Debut New Single 'Out Of Time' « LIVE 105". Live105.cbslocal.com. 18 Mayıs 2013. 13 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2016. 
  24. ^ Buchanan, Brett. (May 28, 2013) AlternativeNation.net 2 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Grungereport.net. Retrieved on August 25, 2013.
  25. ^ "Stone Temple Pilots Drop 'With Chester Bennington' From Name - Blabbermouth.net". BLABBERMOUTH.NET. 17 Mart 2015. 19 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  26. ^ Newman, Jason (9 Kasım 2015). "Chester Bennington Leaves Stone Temple Pilots to Focus on Linkin Park". RollingStone. 16 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2015. 
  27. ^ "Stone Temple Pilots Release Statement On Scott Weiland's Death". The PRP. 4 Aralık 2015. 6 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Aralık 2015. 
  28. ^ Bowman, Lisa (2 Kasım 2017). "Stone Temple Pilots announce first show since Chester Bennington's death". NME. 3 Kasım 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2017. 
  29. ^ "Bush, Stone Temple Pilots, the Cult Set Tri-Headlining 'Revolution 3' Tour". Rolling Stone. 15 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Haziran 2018. 
  30. ^ Greene, Andy (2 Aralık 2019). "Stone Temple Pilots Return with Acoustic Album, Unplugged Tour". Rolling Stone. 2 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  31. ^ a b c d e f g "MTV VMAs 1995 - MTV Video Music Awards 1995". Awardsandshows.com. 22 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  32. ^ Stone Temple Pilots Win The Award For Billboards #1 Rock Track Of 1993 (Plush). YouTube. 3 Şubat 2014. 23 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  33. ^ "Movie Awards 1995 - MTV Movie Awards". MTV. 23 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 
  34. ^ "Billboard". Nielsen Business Media, Inc. 1 Haziran 1996. s. 102. 15 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ağustos 2021 – Google Books vasıtasıyla. 
  35. ^ "VMA 2000 - MTV Video Music Awards". MTV. 28 Ağustos 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2017. 

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Stone_Temple_Pilots&oldid=32333363" sayfasından alınmıştır